106
termocüt, həm də bolometr termometri uğurla əvəz etdi.
Stefanın, Bolsmanın, Kirxhofun, Vinin, Releyin, Cinsin və bir
çox başqa alimlərin işləri Plank tərəfindən 1900‐cu ildə
közərən cismin şüalanma qanunlarının kəşf edilməsi ilə
nəticələndi. Buna görə də demək mümkündür ki, termocüt və
bolometr fizikadakı inqilabın baş verməsinin – kvant
fizikasının doğulması prosesinin fəal iştirakçılarıdır.
1884‐cü ildə Nipkov mexaniki telegörünüş (televideniya)
ideyasını irəli sürür və öz təcrübələrində fotoqəbuledici kimi
məhz selen fotoelementlərindən istifadə edir.
1917‐ci ildə isə Keyz tellofid fotoqəbuledicilərini yaratma‐
sıdır ki, bu cihazlar da 1935‐ci ildə alman ordusunda rabitə
məqsədləri üçün istifadə olunmuşdur. Həmin illərin ən
mühüm və əhəmiyyətli nailiyyətlərindən biri də qurğuşun‐
sulfidin (PbS) tədqiqinə dair aparılan işlərdir. Boze 1904‐cü
ildə ilk dəfə bu materialda (qalenitin təbii polikristallarında)
daxili fotoeffekt hadisəsini müşahidə etmiş, 1933‐cü ildə isə
Kutçer həmin materialın fotohəssaslığının infraqırmızı
sərhədini (~3mkm) tapmışdır.
Elektronikanın digər sahələrində olduğu kimi, fotoelektro‐
nikada da ideyalar əksər hallarda öz eksperimental tədqiq və
praktiki tətbiq vaxtını xeyli qabaqlayır. Belə ki, optoelek‐
tronika sahəsində hələ XIX əsrdə bir sıra ideyalar meydana
gəlsə də, diqqəti cəlb edən kəşflər edilsə də infraqırmızı
texnikanın müxtəlif sahələrdə, o cümlədən hərbdə öz layiqli
və dəyərli yerini tutması üçün əlli ilə qədər bir vaxt lazım
gəldi.
XX əsrin 20‐30‐cu illərində çoxlu sayda, həm də keyfiyyətcə
bir‐birindən fərqlənən, lampalı sxemlər, o cümlədən mənfi
əks rabitəli (Blev, 1927) və küyə qarşı korreksiya etmək xas‐
107
səsinə malik (Braude, 1933) gücləndiricilər işlənib hazırlandı.
Onların sxemotexniki prinsipləri hətta müasir fotoqəbuledici
qurğularda tətbiq olunur.
İllər ötdükcə, radiodalğalar radioverilişdə (1920), telefon
siqnallarının ötürülməsində (1929), naviqasiya, rabitə, pelen‐
qasiya, kontaktsız partlayışlar (keçən əsrin 30‐cu illəri) və s.
yeni sahələrdə istifadə olundu. Göründüyü kimi, elektro‐
maqnit şüalanmasından istifadə hesabına artıq texnikanın
yeni istiqamətləri müəyyənləşirdi.
Elektromaqnit dalğalarının uzunluğu müntəzəm olaraq
300‐500 m‐dən (1920) ifrat yüksək tezliklər (İYT) diapazonuna
(3 sm) qədər kiçilir. Həmin illərin nailiyyətləri məntiqi olaraq
göstərirdi ki, gələcək inkişaf millimetrlik, sonra isə optik
diapazonu fəth etməklə bağlı olacaq və bu zaman fotoqə‐
buledicilər tələb ediləcək.
Artıq 20‐ci illərdə elektron televiziyası Nipkovun mexaniki
televiziyasını sıxışdırıb aradan çıxartdı. Sonuncunun yaradıcısı
ABŞ‐da işləyən rus alimi V.K.Zvorikin olmuşdur. O, 1923‐cü
ildə vakuum lampalı televiziya borusunu patentlədi, 1924‐cü
ildə isə qəbuledici televiziya borusunu (kineskopu) ixtira etdi.
1934‐cü ildə V.Xolst EOÇ – infraqırmızı xəyali görüntüyə
çevirən elektron‐optik çevirici yaratdı, V.K.Zvorikin isə onun
təkmilləşdirilməsi sahəsində böyük işlər gördü.
Optoelektronikanın inkişafının ikinci mərhələsi isə ikinci
texniki inqilabla – intellektual inqilabla üst‐üstə düşür. XIX
əsrin 40‐cı illərində kibernetikanın, informatikanın əsası qoyu‐
lur, elektron kompüterləri (Viner, Neyman, Şennon və
çoxsaylı digər tədqiqatçılar) yaradılır. Sözsüz ki, süni intellekt
üçün süni boz material lazım idi. Bu zərurətdən də hökmən
bərk cisim elektronikası yaranmalı idi. Bu mərhələdə Şokli,
108
Bardin və Bratteyn tərəfindən ilk germanium bipolyar tranzis‐
torunun yaradılması böyük bir hadisə oldu (1947‐1948). Bu iş
1956‐cı ildə Nobel mükafatına layiq görüldü. İki ildən sonra
isə müasir inteqral sxemlərin tərkib hissəsi olan sahə
tranzistoru ideyası reallaşdı.
1983‐cü ildə Bebiç bizim indi prosessor və yaddaş adlandır‐
dığımız iki bloklu hesablayıcının ideyasını irəli sürdü. Qeyd
etmək lazımdır ki, metal məftillə PbS – kristalının kontaktı
əsasında ilk yarımkeçirici detektor isə (1884‐cü il F. Braun)
vakuum diodundan (Fleminq diodu 1904‐cü il, Forest triodu
1906‐cı il) 20 il əvvəl meydana gəlmişdi.
İlk monokristal yarımkeçirici cihazların hazırlandığı ger‐
manium yarımkeçiricisinin əsasında təkcə ilk tranzistor deyil,
həm də ilk fotodiod yaradılmışdır. Bu halda pioner Şrayvi
(1948), silisium fotodiodu halında isə – Kummerov (1954)
sayılır. Lakin qeyd etmək lazımdır ki, hələ 1940‐cı ildə o, sili‐
siumdan kəsilmiş çubuqda həmin vaxtlaradək müşahidə
olunmamış (~ 0,5V) fotoelektrik hərəkət qüvvəsi yarandığını
göstərmişdir. Yalnız çox illər keçəndən sonra bu hadisənin
mexanizmi və onun müşahidə olunduğu nümunənin quru‐
luşu aydınlaşdırılmışdır – göstərilmişdir ki, silisium külçəsi‐
nin göyərdilməsi prosesində onda keçiricilik tipinin konver‐
siyası nəticəsində dartılmış p‐n keçid əmələ gəlir və foto e.h.q.
işığın təsiri ilə həmin keçiddə yaranır.
İkinci dünya müharibəsindən sonra da PbS‐ın tədqiqi
davam etdirildi və artıq 1958‐ci ildə ABŞ‐da hava‐hava tipli ra‐
ketlərdə PbS – fotorezistorları əsasında istilik başlığı və kon‐
taktsız partladıcılar tətbiq olunmağa başlanmışdı.
İndium‐sürmə əsasında hazırlanmış fotorezistorlar da təq‐
ribən belə bir inkişaf yolu keçmişdir. Optoelektronikanın
109
inkişafı tarixindən danışarkən qadağan olunmuş zonanın eni‐
nin azalması sırası üzrə düzülmüş dörd müxtəlif A
3
B
5
yarımkeçirici birləşməsini qeyd etməmək olmaz. Bunlar GaP,
GaAs, İnAs və İnSb‐dur. GaP ultrabənövşəyi və yaxud
görünən oblastda (0,3‐0,45 mkm) uğurla işləyir. GaAs isə
kvant elektronikasında daha geniş tətbiq edilir. 1952‐ci ildə bu
yarımkeçirici əsasında ilk injeksiya lazerləri yaradılmış, 0,9‐
0,95 mkm diapazonunda işləyən şüalandırıcı cihazların kütlə‐
vi istehsalı isə 1960‐cı illərin sonu – 1970‐ci illərin əvvəllərinə
təsadüf edir. 1960‐1970‐ci illərdə 2‐3 mkm diapazonda işləyən
İnAs fotoqəbuledicilərinin hazırlanması üzərində intensiv
işlər aparılmışdır.
1960‐cı illərin sonlarında – 1970‐cı illərin əvvəllərində CO
2
əsasında yaradılmış 10,6 mkm dalğa uzunluqlu və 1‐2 kVt
gücə malik qaz lazerləri meydana gəldi və bu gəliş optoelek‐
tronikada böyük inkişafa səbəb oldu. Tez bir zamanda həmin
lazerlərin qısa impulslar şəklindəki şüalanmasını qeyd etmək
üçün kadmium‐civə‐tellur (CdHgTe) bərk məhlulları əsasın‐
da sürətli fotoqəbuledicilər yaradıldı. Lakin sonralar CO
2
lazerləri ətrafındakı gurultu sakitləşsə də CdHgTl əsasındakı
fotoqəbuledicilər ilə aparılan işlərin vüsəti səngimədi. Bu
cihazlar başlıca olaraq istilik televiziyası üçün maraq kəsb
edirdi.
Optoelektronika üçün 1970‐ci illər daha əlamətdar olmuş‐
dur. Belə ki, bu dövrə qədər mikroelektronika artıq heyrə‐
tamiz nailiyyətlər qazanmışdı. Cəmi on il ərzində bir sıra
yüksək texnologiyalar işlənmişdi ki, bunların da içərisində
əsas işçi elementi n‐kanallı MOY (metal‐oksid‐yarımkeçirici)
tranzistoru olan n‐MOY texnologiya liderlik edirdi. Bu
texnologiya bir kristalda on minlərlə işçi element yerləşən BİS