yazırdılar ki, inqilab nəticəsində hər hansı yeni bir şey ya
ranmalıdır.
Professor Yavuz Abadan yazırdı: «İnqilab mövcud
olanın zor ilə yıxılmasıdır».146 Biz incəsənət, əxlaq, din, tex
nika sahəsində böyük dəyişikliklərin şahidiyik. O, yazır ki,
böyük müharibələr, iqtisadi və siyasi böhranlar bu dəyişik
liklərə şərait yaradır. İnqilab üçün öz dövrünü keçirmiş qay
daları ləğv etmək yeganə xarakter cəhət deyil. Götürülən
qaydaların yerinə yeniləri yaradılmalıdır. İnqilabı üsyandan
fərqləndirən cəhət bundan ibarətdir.147 Yavuz Abadan inqi
lab deyəndə əsasən yeni hakimiyyət formasının yaranmasını
nəzərdə tuturdu. O, göstərir: «İnqilab nəticəsində yaranan
yeni vəziyyət köhnəyə nisbətən bir addım irəli olmalıdır»,
əks halda «bu inqilab yox, irtica olar». Məsələn, inqilab nə
ticəsində monarxiya demokratiya ilə, konstitusiyalı monar
xiya respublika ilə əvəz edilməlidir.148
Bir çox türk alimləri inqilabın səbəbini insanın mənə
viyyatında axtarırdılar, insan həmişə yaxşıya doğru can
atır. Yavuz Abadan yazır ki, «inqilab mövcud cəmiyyət da
xilində siyasi məqsədlərinə çatmamış insanların öz mənafe
lərinə uyğun gələn yeni qaydalar yaratmaq cəhdidir».149
Y.Abadanın fikrincə, «milli həyat» ilə siyasi hakimiyyət
arasında əlaqə pozulandan sonra ölkədə ictimai müvazinət
də pozulur. Müvazinəti bərpa etmək və fərd ilə cəmiyyət
arasındakı münasibəti nizamlamaq üçün yeni hüquq sistemi
yaratmaq tələbatı yaranır. Bu tələbatın mənbəyi «insan qəl
binin xüsusiyyətindədir»: yeniyə, yaxşıya, irəliyə can atmaq.
«Mövcud qaydaları zor ilə yıxmaq, yenisini yaratmaq öz
qüvvəsini insan psixologiyasının bu xüsusiyyətindən alır».150
O, yazır ki, inqilab nəticəsində dövlət quruluşunda da böyük
dəyişikliklər baş verir, yeni hakimiyyət formaları yaradılır.
Yeni yaradılan dövlət köhnənin varisidir. Ancaq «yeni
doğulan uşağın şəxsiyyəti valideynlərin şəxsiyyəti ilə eyni
146 Y.Abadan. Inkilap tarihine giriş. Ankara, 1960, s.5.
147 Yenə orada, s.5-6.
148 Yenə orada, s.6.
149 Yenə orada, s.7.
150 Yenə orada, s. 12.
62
deyil». Məsələn, Türkiyə Respublikası «Osmanlı imperiya
sının qanuni varisidir».151 Beləliklə, bir hakimiyyət forması
başqası ilə əvəz edilir, ictimai quruluşun dəyişməsi tələb
olunmur. Bu proses təbii yolla reallaşır.
Türk müəlliflərinin demək olar ki, hamısı inqilab nə
ticəsində köhnənin yıxılıb yeninin yaranmasını qəbul edir
lər. Onlar «yeni» deyəndə məzmun, mahiyyət etibarilə yeni
bir keyfiyyət dəyişikliyini nəzərdə tutmurlar. Lakin onların
çoxu XVIII-XIX əsrlərdə Qərbi Avropada baş verən inqi
lablar haqqında danışanda ciddi keyfiyyət dəyişikliklərinin
baş verdiyi fikri ilə az-çox razılaşırlar, çünki həmin inqilab
lar kapitalizmin inkişafına yol açmışdılar. Söhbət müasir
dövrdən gedəndə isə onlar mövcud quruluşun tamamilə
kökündən dəyişdirilməsini nəzərdə tutmurdular.
Ən böyük partiyalardan biri olan Xalq Cümhuriyyət
Partiyasının lideri Bülent Ecevit yuxarıdakı fikirdən bir qə
dər fərqli olaraq göstərir ki, «hər inqilabçı qrup müəyyən bir
quruluşa və ya rejimə qarşı çıxır. Əgər müvəffəqiyyət qaza
narsa həmin rejimi və ya quruluşu yıxır, yaxud təməlindən
dəyişdirir, yerinə yeni bir rejim və ya quruluş yaradır. Fəqət
bundan sonra bu inqilabçı qrup öz qurduğu rejimin və ya
quruluşun inkişafını ləngidən qüvvəyə çevrilir».152 Bundan
sonra yeni inqilabçı qruplar yetişir və rejimin aradan
götürülməsinə çalışırlar.
Bülent Ecevit Türkiyədə hətta bazisdə dəyişiklik ke
çirməyi tələb edirdi. O, göstərirdi ki, Türkiyədə üstqurum
təşkilatlarının böyük bir hissəsi Atatürk tərəfindən və qis
mən də 27 may 1960-cı il hərəkatı tərəfindən dəyişdirilmiş
dir. Ancaq Türkiyədə daha çox bazis dəyişiklikləri etmək
lazımdır. Bunun üçün üstqurumda bəzi yeni dəyişikliklərə
ehtiyac var.153
Bazis və üstqurum dedikdə Bülent Ecevit əlbəttə, bu
anlayışları Marksdan fərqli izah edir. Bazisdə dəyişiklik et
mək bəzi iqtisadi və ictimai islahatlar keçirmək kimi başa
düşülür. Burada mövcud istehsal münasibətlərinin ləğvi nə-
151 Yenə orada, s.17.
152 B.Ecevit. A tatürk ve devrimçilik. Ankara, 1969, s.13-14.
153 Yenə orada, s.35.
63
zərdə tutulmur. Doğrudur, o, «istehsal münasibətləri» ifadə
sini qəbul edir, lakin ona başqa mahiyyət verir. Bir burjua
siyasi xadimi kimi o, əlbəttə, istehsal münasibətlərini dəyiş
dirmək lazımdır dedikdə, kapitalist münasibətlərinin ləğvini
istəmir. O, türk xalqı adından çıxış edərək göstərir ki, türk
xalqını istismardan, zülmdən azad etmək, onun maddi və
ziyyətini yaxşılaşdırmaq «...ancaq bazisi dəyişdirə biləcək
inqilab yolu ilə, istehsal münasibətlərini xalqın xeyrinə dəy
işdirə bilən, iqtisadi və siyasi gücü dar bir zümrənin əlindən
geniş xalq kütlələrinin əlinə keçirə bilən bir quruluş dəyişik
liyi ilə mümkündür».154 Bülent Ecevitin sonrakı izahı onun
mövqeyini müəyyənləşdirir. Onun qeyd etdiyi kimi, türk in
qilabçıları inkişaf etmiş Qərbi Avropa ölkələrindəki bir çox
ümidsiz utopiyaçılar deyil, gerçək inqilabçılardır. Türkiyədə
Vyetnam tipli inqilab da ola bilməz. Çünki Türkiyədə milli-
azadlıq hərəkatı 50 il bundan əvvəl qələbə çalmışdır.
Türkiyə başqa zəif inkişaf etmiş ölkələrə də bənzəmir. Bura
da zorakılıq yolu ilə, partizanlıq etməklə inqilab başlamağa
ehtiyac yoxdur. Çünki zorakılıq işlədən az inkişaf etmiş öl
kələrin inqilabçılarının irəli sürdüyü tələblər Türkiyədə dinc
demokratik yolla həyata keçirilə bilər. Bülent Ecevitin fikri
nə görə Türkiyədə siyasi demokratik quruluş mövcud ol
duğundan, Türkiyənin siyasi quruluşu bu iş üçün əlverişli
dir. Ölkədə bu demokratiyam təmin edəcək konstitusiya
var. Türk konstitusiyası bazis dəyişikliyi etmək imkanı ya
radır. Bir sözlə Türkiyədə çox gözəl dövlət quruluşu var. Bəs
nəyi dəyişdirmək lazımdır, tələb olunan bazis dəyişikliyi nə
dir? Məlum olur ki, Bülent Ecevit mövcud dövlətin əli ilə
ölkədə keçirilməsini lazım bildiyi bəzi iqtisadi və ictimai is
lahatları bazisi dəyişən inqilab adlandırır. O, yazır: «Kas-
tronun önündə kilitli qapılar vardı, Çe Gevaranın önündə
kilitli qapılar vardı, Но Şi Minin önündə kilitli qapılar var
dı». Bu qapıları açmaq üçün onları qırmaq lazım idi.
Türkiyədə isə qapılar açıqdır.155 Deməli, qırılası bir şey yox
dur.
154 Yenə orada, s.86.
155 Yenə orada, s.101-105.
64
Bülent Ecevit o dövr Türkiyədə sinfi mübarizəni inkar
edərək yazırdı: «Türkiyədə, bəzi məhdud ərazilər nəzərə
alınmazsa, feodal bina yoxdur. Sinif divarları da hələ çox
dərinliyə enməmiş və çox yüksəlməmişdir. Pozğunluq da
vam edərsə, şübhəsiz türk cəmiyyətində də sinif divarları də
rinlərə enəcək və yüksələcəkdir. Amma hələlik Türkiyənin
sinfi quruluşu dinc yoldan uzaqlaşdıracaq və demokratik
rejim içərisində inqilabı qüvvətləndirə biləcək qədər mürək
kəb deyil».156 Deməli ciddi inqilabi çevriliş lazım deyil,
islahatlar vasitəsilə mövcud quruluş daxilində istəniləni əldə
etmək olar.
Türkiyənin solçu qüvvələri isə ölkədə köklü ictimai-
siyasi və iqtisadi dəyişikliklər keçirilməsini tələb edirdilər.
Lakin bunu hansı yolla, hansı mübarizə formaları ilə həyata
keçirmək mümkündür? Bu sual ətrafında sol qüvvələr ara
sında tam birlik yox idi.
Türkiyə İşçi Partiyası liderlərindən Behicə Boran gö
stərirdi ki, türk inqilabı burjua inqilabı ola bilməz, «türk
inqilab hərəkatı heç şübhəsiz sosialist hərəkatı olacaqdır».
Türk inqilabçıları eyni vaxtda imperializmə qarşı mübarizə
aparırdılar. Hər bir inqilabın məqsədi hakimiyyəti ələ ke
çirməkdir. Türk inqilab hərəkatı burjuaziyanı deyil, fəhlə
sinfini hakimiyyətə gətirəcəkdir. Antiimperialist və sosialist
hərəkatları bir-birilə üzvi surətdə bağlıdır. Hakimiyyəti ələ
alandan sonra fəhlə sinfi sosializm quruculuğu işinə başlay
acaqdır. Lakin bu proses çox uzun vaxt tələb edir.157
Sol cəbhədə vəziyyətin nə yerdə olduğunu daha aydın
təsəvvür etmək üçün daha çox radikal mövqedə duran bir
neçə türk müəlliflərinin fikirlərini misal gətirmək məqsədə
uyğun olardı.
Adil Aşçıoğlu: «Bu bir həqiqətdir ki, sosialist düşüncə
nə qədər güclü olursa-olsun cəmiyyətin kapitalist əsasını
dəyişdirmək qüvvəsinə sahib deyil. Ümumiyyətlə iqtisadi
münasibətləri düzənləyən və qoruyan üstqurumda dəyişiklik
etmədən bazisin bu günkü vəziyyətini dəyişdirməyə imkan
yoxdur. Məsələn, yüz ildən çox bir dövrdən bəri həmkarlar
156 Yenə orada, s.104.
157 Bax: «Ant», 16 ocak 1968, s.10.
65