- 45 -
Evdə körpəlik paltarları qalıb. Qoxlayıb, qoxlayıb yatıram. Səni sevirəm
Əfqanım. Nə vaxtsa buna inanacağın ümüdü ilə...
***
Bölüşmürəm səninlə dərdimi.
Bölüşsəm nə olacaq ki?
Rahatlıq əvəzinə mənalı baxışlarındakı suallara rast gələcəyəm.
Bölüşmürəm səninlə sevincimi,çünki görə bilməzsən həmin anı.
Nə kölgəm ol,nə əksim.
Batarsan qaranlığımda,azarsan düşüncəmdə,yanarsan soyuqluğumda!
Uzaq ol mənə,ulduzlar kimi.
Nə vaxtsa göydən axsan arzu tutum.
Razıyam axmaq olum alimlər ölkəsində.
Razıyam epizodik rol dahilər səhnəsində.
Razıyam ömürlük məhkumluq düşüncələr türməsində.
Gözünü açanda xəstəxana palatasında olduğunu gördü. Qoluna iynə sancıb,
sistem qoşmuşdular. Nələr baş verdiyini anlamağa çalışırdı. Yada salmaq istəyirdi
bura necə gətirildiyini. Baş ağrısından heç nə düşünə bilmirdi. Ağrı isə getdikcə
daha şiddətlənirdi.
Qapı açıldı. Ağ xalatda olan qəbilə başçısı göründü. Cavidin anlaya bilmədiyi
dildə nəsə danışırdı, əlində gətirdiyi vərəqləri göstərir, oxuyurdu. Artıq qorxu
hissi də bədənini bürüməkdə idi. Cavid onu qapı altından süzülüb, ayağından
bədəninə daxil olduğunu görürdü. Qara düyünlü saplara oxşayırdı qorxu...Soyuq
tər isə qorxunun gəlişindən məmnun deyildi və sakitcə Cavidi tərk edirdi. Qəbilə
- 46 -
başçısının siması da dəyişir, eybəcərləşirdi. Gözünün biri eynəyini sındırıb ,üzü
aşağı, burnuna sallanmışdı. Arada qarından yuxarı nəsə hərəkət edir, ağzından əl
şəkilində çıxıb, çənəsindən yapışır, dişlərini sıxanda isə yenidən yox olurdu. Qapı
arxasından tükürpədici fəryadlar, ulartılar gəlirdi...
Cavid var gücünü yığıb, bağırdı və huşunu itirdi. Yanında duran həkim qışqırıb,
köməyə səslədi. Ard-arda üç iynə vurduqdan sonra Cavid gözlərini açdı.
-Mən hardayam?
-Sakit ol oğlum, xəstəxanadasan.
-Xəstəxanada niyə? Alik...Hanı Alik?
-Bir balaca əzilmisən deyənə tibbi yardıma ehtiyacın var. Ona görə burdasan.
-Mənim heç nəyə, heç kimə ehtiyacım yoxdu. Mən özüm həkiməm, klinikalarım
var. Aparın məni öz klinikama.
Həkimlərdən biri baş həkimin qulağına pıçıldadı:
-Həkim, bu yenə sayıqlamağa davam edir.
Baş həkim diqqətlə Cavidə baxaraq cavab verdi:
-Psixi pozğunluq. Şizofreniyadan da şübhələnirəm. Sakitləşdiricinin miqdarını
artırıb vurun, yatsın.
Cavid isə bağırmaqda idi...
-Əl çəkin! Rədd olun! Buraxın! Alik hanı? Nə etmisiz ona? Buraxın! Lənətə
gələsiz! Peşman edecəyəm sizi!
Səhər oyandı. Bədəni keyimiş, süstləşmişdi. Elə bil bütün gecəni daş daşımışdı.
Danışmağa halı yox idi. Baş ağrısı, amma keçmişdi...Qapı açılanda yuxulayırdı.
Səsə ayıldı. Dünənki ağ xalatlı həkim idi. Gülümsədi Cavidə baxaraq.
-Necədi bizim dəcəl xəstəmiz?
- 47 -
-Bilmirəm...
-Nəyinsə ağrıyır, oğlum?
-Yox.
-Bax oğlum, mən həkiməm.İstəmirəm məndən nəsə gizlədəsən. Sağalmağın üçün
bizə kömək etməlisən. Bunun üçün sənə verilən suallara düzgün cavab verməyin
kifayətdi. Anlaşdıq?
-Burdan çıxmaq istəyirəm!
-Dediyim kimi, suallara düzgün cavab versən, söz verirəm ki, ən yaxın müddətdə
səni evə yazacağam. Hə, anlaşdıq?
-Yaxşı.
-Çox gözəl...Adın, familiyan?
Cavid sanki oyandı. Familiya? Yox, familiya desəm tanıya bilərlər.
-Cavid Kərimov.
-Çox gözəl...Cavid, valideynlərin, qohumların, hər-hansı bir tanışın varmı?
-Yox, heç kimim yoxdu.
-Neçə ildi küçələrdəsən?
-Uşaq evindən çıxandan.
-Aliki çoxdan tanıyırsan?
-Yox.
-Yaxşı Cavid, çox yormuram səni. Dincəl...Nə lazım olsa tibb bacısını səslə. Mən
də arada gələcəyəm.
Artıq üç gün idi ki, xəstəxanada idi. Həkimlərin son diaqnozu sağalması
olduğundan burdan çıxış anını gözləyirdi. Onun burda qalması heç kimə sərf
- 48 -
eləmirdi. Nə həkimlərə, nə tibb bacılarına, nə xadimələrə, nə də özünə. Yoxsulun
üzü qaradı frazası burda da aforizm idi. Kimə lazımdı bomj? Kimə lazımdı onun
sağalıb-sağalmaması, taleyi, həyatı...
"Alik...Bədbəxt Alik...Harda basdırıldığını belə bilmirəm..."
Savalan həkim gəldi. Artıq Cavid onun ad familiyasını əzbərləmişdi. Savalan
Mansurov. Yenə öz tərzində, şit-şit dişlərini ağardıb, gülümsəyirdi. Bəlkə də
gülümsəyəndə özünü görsəydi, dözməyib güzgünü sındırardı. Sifətindəki qırışlar
o an qabarıb, iyrənc mənzərə yaradırdı. Burun eynəyi də ayrı bir hekayə idi.
Burun eynəyi niyə? Çünki eynəyi onun gözündə bəlkə heç həmin eynəyi ona
satan aptek işçiləri də görməmişdilər. Burnunun üstündən, daha doğrusu
burnunun ucundan yaxına buraxmırdı eynəyi. Həkim dəbi idimi, nə idi, bunu
Savalanın özündən başqa yalnız oftolmoloqu bilirdi.
-Cavid bəy, artiq xəstəxanamızdan çıxışa yazıldınız. Bir daha bu şəraitdə
rastlaşmamağımız ümüdü ilə...Ha-ha-ha...
Cavid ürəyində özünə səbr arzulayıb ayağa qalxdı. Xadimənin səhərə yaxın
gətirdiyi, çarpayısı yanındakı stula qoyduğu paltarlarını geyindi...Paltarları
yuyulub, ütülənmişdi. Hətta sökük ayaqqabısının yerinə təzə cüt ayaqqabı
qoyulmuşdu. Cavid bir az təəcüblənsə də, bu haqda çox düşünmək istəmədi.
Yenidən paranoya, fobiya yaranacağı xofu canına hopmuşdu. Tam geyinib hazır
olduqdan sonra üzünü Savalana çevirib təşəkkürünü, minnətdarlığını bildirdi. Son
dəfə yatdığı palataya baxıb, dərindən ah çəkdi. Yadına Alik düşdü. Həkimdən
xəbər aldı. Savalan narahat sifət aldı. Elə bil oğurluq edərkən yaxalanmışdı.
Bilmirəm deyərək inkar etdi. Cavid uşaq deyildi. Savalanın narahatlığını o dəqiqə
duymuşdu.Təkrar sual vermədən palatadan çıxdı. Dəhlizi keçərkən,pillələri
düşərkən, xəstaxana binasını tərk edərkən belə Savalanın Alik barədə gizlətdiyi
həqiqətin nə ola biləcəyini düşünür, çözməyə çalışırdı. Gedəcəyi yeri hələ
xəstəxanada olarkən müəyyənləşdirmişdi, amma...