Microsoft Word ?Ziz? C?F?Rzad?docx



Yüklə 5,27 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə17/153
tarix28.06.2018
ölçüsü5,27 Mb.
#52254
1   ...   13   14   15   16   17   18   19   20   ...   153

                                                                                                                                                  

41 


 

Canım-ciyərim! Olmaya yanına gələndə Allah qulaqlarımı kar elədi, mənə cəza 

verdi ki, sənin səsini eşitməyim". 

-...Necə qorxmadın, ağa Tərlan, özünü işə salarsan axı. 

-Niyə, Sona? 

O  nə  dediyini,  nə  danışdığını  bilmir,  Sonanın  səsindəki  musiqinin  ahənginə 

heyran-heyran qulaq asırdı, mənasındansa səsdəki gözəlliyi dinləyirdi. 

-Nece niyə? Hacı ağa xəbər tutsa, dərimizə saman təpdirər. 

-Qoy  olsun,  mən  sənsiz  ömrü  neynirəm,  Sona!  Mən  bircə  gün  başımı  o 

dizlərinin üstünə qoyum, sonra əzrayıl gəlsin, "buyur, al canımı" deyim, "arzuma 

çatmışam..." 

Gəncin coşqun bir sadəlövhlüklə söylədiyi sözlər Sonaya ilk qəzəbini bir anlığa 

unutdurdu, qız gözlərini yerə dikdi, indi o, Tərlanm səsini hayıl-mayıl dinləyirdi. 

Bunlar  onun  ömründə  çox  eşitdiyi  bayağı  istəklər,  "məhəbbətlər"  deyil,  ürəkdən 

gələn çılğınlıq, həyəcan, əsil ehtiras dolu sözlər idi. Əfsun var idi onlarda! Elə bir 

cazibə  var  idi  ki!  Sona  toylarda  məclislərdə  bəy  və  ağalardan  eşitdiyi  tələblərlə

bunları heç tutuşdura, yaxın qoya da bilmirdi. Ürək yanğısı ilə deyilən bu ecazkar 

sözlər hara, bir anlıq arzu üçün söylənən o şit, söyüşdən murdar sözlərhara!.. Sona 

Tərlanı dinləyirdi! 

Tərlan, qızın sakitləşməyə başladığını görüncə ürəyində çoxdan bəri qövr edən 

və xəyallarını, çəkdiyi nəqşələri, yaratdığı gözəl bir aləmi açıb tökürdü. O, deyirdi 

ki,  "gəl  səni  götürüb  uzaqlara  qaçım,  karvanlardan  birinə  qoşulub  uzaq  ellərə

gedək, Allah kərimdi, başımızı birtəhər dolandırar, bir yana çıxarıq. Bir şəhərdə, ya 

kənddə  özümüze  yurd-yuva  qurruq,  birlikdə  yaşarıq..."  Bu  uşaqca  nağıllar  qıza 

əlçatmaz xəyal kimi uzaq, yuxu kimi şirin gəlirdi. Bəli, çəngi Sonanın da öz evi, 

təmiz-pak bir həyatı, öz əri, uşaqları ola bilər, hər görən "çəngi köpəyin qızı" deyib 

yan keçməz, düşmənini bu adla söyməz, uşaqları bu adla qorxutmaz. Ona heç kəs 

həqarətlə baxmaz... Lakin bu nisyə xəyalların əsil həyatla heç bir əlaqəsi yox idi... 

Tərlandan daha təcrübəli olan Sona bunları yaxşı bilirdi, o bilirdi ki, divan-dərə də, 

sarvan-karvan  da,  kənd-kəsək  də  Hacı  Əsədin,  "qapaqlı"nın  əlində,  tərəfindədi. 

Heç  üç  gün  keçməz  ki,  Şirvandan  çıxan  dörd  karvan  yoluna  dörd  çapar  çıxar. 

Birinci  mənzilə  çatmamış  onları  haqlar,  Sonanı    tikə-tikə  doğrar,  bu  cəhənnəmə, 

Sona özü üçün qorxmurdu, nə olsun ki, 

 

 




                                                                                                                                                  

42 


 

əgər  o  bilsəydi  ki,  bir  onun  ölümü  ilə  Tərlan  bütün  bəlalardan  xilas  olar, 

düşünmədən  ölümü  qəbul  edərdi.  Onu  qorxudan  şey  təkcə,  sevdiyinin,  Tərlanın 

rüsvay  ola  biləcəyi  idi!..  O  özünü  düşünmürdü...  Ona  nə  olacaqdı  ki...  Amma 

Tərlan,  aman  Allah,  Qapaqlı  onun  başına  nələr  gətirə  bilər?!.  Tərlanı  at  döşünə

qatıb  Qapaqlının  qulluğuna  qaytararlar.  Zaman,  istəmədiyinə  evləndirər,  Tərlanın 

dilini də, yotunu da kəsər Qapaqlı!.. Sona Özünü düşünmürdü. O razı olmazdı ki, 

sevdiyi gənc çəngi ilə qoşulub getsin... Tay-tuş, el-camaat arasında xəcil olsun... O 

sevirdi, onu dərin bir məhəbbətlə sevirdi... Başqaları ona salam vermək istəmədiyi 

halda,  Tərlan  onu  özünə  arvad,  şərən  halal  etmək,  ana  görmək  istəyirdi,  bütün 

bunlar  onun  yuxuda  belə  görə  bilməyəcəyi  səadət  idi.  Amma  ürəyi  elə  hey  vird 

edirdi: "Yox, yox, razı olmaram ki, xəcil olsun, çəngiyə qoşulub getsin..." Bu sözü 

elə bir etiqad və inamla təkrarlayırdı ki, sanki bu "çəngi" onun özü deyil, qatı-qanlı

bir düşməni idi... Sonanın gözlərində bir an cavan şair Seyid canlandı, o da bu "çə-

gini" sevir, ona incə-incə qəzəllər qoşur, onu "periter soltanı" adlandırırdı, amma 

ona  bu  şairin  sənətini  sevmişdi,  o  heç  bir  vəchlə  Tərlanı  məftun  olduğu  həmin 

qəzəlləri  qoşan  şairə  də  dəyişməzdi...  Lakin  gəncin  sadə  xəyallarındakı  əfsun 

Sonanı  elə  almışdı  ki,  o  bu  axan  çayın  qabağını  saxlaya  bilmir,  bəlkə  də  heç 

istəmirdi... 

-

 



Nə  bilim,  ağa  Tərlan  necə  deyərlər:  "Avazın  yaxşı  gəlir,  oxuduğun  Quran 

olsa..." Təki arzuların baş futeydi... 

Tərlan sevinclə qızın əlindən tutdu, o bu sozləri razılıq kimi qəbul eləmişdi: 

-  Sən  mənə  inanırsanmı,  Sona,  de,  inanırsanmı?  Bu  təmas  Sonanın  ürəyinə 

işlədi: 

-İnanıram amma çifayda... 

-  Təki  sən  mənə  inan!  Möhlət  ver,  Sona!  Ay  qız,  mən  də  qoy  bir  işimi 

hazırlayım.  Sonra  sənə  xəbər  elərem,  deyərəm,  gün  xoşlatdırram,  cıxarıq  Allah 

qoysa... 

- Bəs elin-günün, bəs əməllərin, arzuların? Bəs aqibətin? 

-  Nə  danışırsan,  ay  qız,  təki  sən  yanımda  ol!  Dünyada  heç  nə  gözümə 

görünməz, Sona! Ağadan xahiş eləmişəm ki, mənim üçün bir qəzəl qoşsun, hayıf 

özüm  qoşa  bilmirəm,  sənə  elə  sözlər  deyərdim  ki...  Onda  ürəyinə  heç  nə 

gəlməzdi... Al, gör necədir? Elə bil ürəyimin içindəymiş... 

Sona  Tərlanın  Seyid  Əzimlə  dostluğunu  bilirdi,  indi  "ağa"  sözünü  gəncin 

ağzından eşitcək söhbətin kimdən getdiyini anladı, gülümsədi. 

 

 



                                                                                                                                                  

43 


 

Sona şairin qəzəllərinin çoxunu əzbər bilir, Mahmud ağanın məclislərində rəqs 

edərkən  gənc  Seyid  Əzimin  ona  necə  göz  qoyduğunu  da  görürdü.  Sona,  hətta, 

şairin onu bir az sevdiyini də duymuşdu. Amma hər bir qəzəlini Necəfquludan da 

əvvəl əzbərlədiyi bu incə şairlə, seyid-peyğəmbər övladı ilə öz arasında elə böyük 

bir  fərq  görünürdü  ki,  xəyalından  daha  başqa  bir  şey  keçmirdi.  O,  yalnız  Seyid 

Əzimin şirin, ürəklərə işləyən qəzəllərinə heyran idi... 

Bir  az  aralıda  isə  Nisənin  hənirtisi  gəlirdi.  O  Şirvanda  təzə  dəb  düşmüş  bir 

havanı zümzümə edirdi: 

Sabab olar, qazlar gələr,  

Dörd bir yanı tozlar gələr,  

Tamaşana qızlar gələr  

Dur get, oğlan, sabah oldu,  

Yandı bağrım, kabab oldu.  

Mənim canım sənə qurban,  

Sənin canın həlak oldu. 

Qız elə bil gəncləri qaralayıb onlar üçün oxuyurdu, mahnı onları bir-birinə daha 

da  yaxınlaşdırır,  dərdlərinə  tərcüman  imiş  kimi  onların  əllərini  bir-birinə

birləşdirir,  qəlblərindən  xəbər  verirdi.  İki  aşiqin  vəziyyətindən,  qəlbindən  keçən 

təlatümlərdən bixəbər qız isə ağzına zoğal ata-ata oxuyurdu: 

Sabah olar atlar gələr,  

Dörd bir yanı tozlar gələr,  

Tamaşana yadlar gələr  

Dur get, oğlan, sabah oldu,  

Yandı bağrım kabab oldu.  

Mənim canım sənə qurban,  

Sənin canın həlak oldu. 

Birdən Nisənin səsi xırp kəsildi, mahnı boğazında qırıldı, dalı gəlmədi... 

Sona  gəncin  ona  uzatdığı  vərəqi  aldı.  Incə  bir  təbəssüm  dolaşan  dodaqları 

tərpəndi, şair, gənc dostunun dililə deyirdi: 

Yüz sərvi-xuraman ola, könlüm səni istər.  

Yüz baği-gülüstan ola, könlüm səni istər.  

Yüz zöhrəcəbin, mahliqa, mehri dilara, 

 

 




Yüklə 5,27 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   13   14   15   16   17   18   19   20   ...   153




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə