Uslublar tasnifi

Abru,  albat,  armug’on,  bazmaro,  balqimoq, 

bahoriston,  boda,  bo’ston,  gavharafshon,  giryon,  gulbahor,  guliston,  gulro’, 

gulshan,  debocha,  dilafro’z,  dilxona,  dolg’a,  durafshon,  duto,  jahonbaxsh, 

jondosh, jo’shmoq, jo’shqin, kabk, kuylamoq, libos, lolagun, lo’livash, maygun, 

mardonavor, mastona, mahvash, mahpora, moviy, moh, mujda 

 kabi  xoslangan 

so‟zlar lug‟atlarda  poetizmlar  nomi bilan  yuritiladi. 

Ma‟lumki,  yozuvchining  til  mahorati,  eng  avvalo,  sinonimik  birliklar  ustida 

ishlash  mahoratidir.  Sinonimik  qatordan  mos,  kerakli  birlikni  tanlab  olish 

ekspressivlikni,  subyektiv  bahoni  aniq  ifoda  etishning  eng  to‟g‟ri  yo‟li  bo‟lganligi 

tufayli  u  badiiy  adabiyotda  zarur  lingvistik  vosita  sanaladi.  Buning  ustiga  tilda 

sinonimik  variantlar  borligi  uchun uslubiy  me‟yorni belgilash  imkoniyati  mavjud.   

Frazeologizmlar  mohiyat  e‟tibori  bilan  asosan  so‟zlashuv  va  badiiy  nutq 

mevasidir.  Ulardagi  boshqa  uslubga  xos  chegaralanishlar  esa  ma‟lum  muddat 

keyin  yuzaga  keladi.  Masalan,  birgina 

 

o’lmoq

 ma‟nosini  anglatadigan  yuzga  yaqin 

frazeologizmlar  sinonimik  qatorining  paydo  bo‟lishi  ularning  vazifaviy 

chegaralanish  imkoniyatini  tug‟diradi.  Masalan  bu  tizimga  kiradigan 

olamdan