Yadında qalsın
Yüklə 2,8 Mb. Pdf görüntüsü
|
| “Hara gedirsən? Niyə məni özünlə aparmırsan? Bu son
anlarında necə də anana oxşayırsan...” Həmin rövzəni bir az dəyişib Həmid üçün oxudum: “Həmid! Hara gedirsən? Həmid, olar getməyəsən? Həmid, məni də özünlə apar! Həmid, necə də anana oxşayırsan”. 227 Saat 11-də dostları ilə birgə peyvənd vurdurmağa getdi. Qayıdanda hər şeyi hesabladıq. Təhsil aldığı universitetin hesabına ayda 16 min tümən yatırmalı idim. Universiteti bitirməyə üç semestr qalmışdı. Onu da ezamiyyətlərin çoxluğuna görə bitirə bilməmişdi. Universitetdən demişdilər ki, ezamiyyətdə olduğun üçün imtahanda səni nəzərə alacağıq, o isə qəbul etməmişdi. Diplom alacağı təqdirdə maaşının artdığını bildiyindən, istəyirdi ki, bütün dərsləri oxuyub imtahan versin, aldığı pul da halal olsun. Qərara gəldik ki, hər ay təhsil haqqını ödəyim, qayıdanda imtahanlarını verib diplomunu alsın. Korpusdan aldığı maaşdan yetmiş tümən qalmışdı. Dedi ki, o pulları atama verim, korpusa qaytarsın. Bizə veriləcək ev barədə dedim: -Əgər sən gəlməmiş evi versələr, nə edək? -O vaxta qədər verəcəklərinə inanmıram. Versələr də, əşyaları apararsız, özüm qayıdanda rəngləyib əşyaları düzərik. Yeni evin həvəsilə bütün təmizləyici maddələri bir neçə həftə öncədən alıb evə qoymuşdum. Axı haradan biləydim ki, hazırkı ev Həmidlə yaşadığım ilk və son ev olacaq?! Gecə saat on ikidə yatdı. Səhər saat beşdə durub hərbi hissəyə gedəcəkdi. Zəngli saatı beşə iyirmi dəqiqə işləmişə qurdum. O, rahat yatsa da, mənim gözümə yuxu getmədi. Pəncərədən saçan ay işığı onun üzünü işıqlandırırdı. Gözlərimi üzünə dikib səssiz-səmirsiz göz yaşlarına qərq oldum. Yastıq islandı. Yerimdə qərar tuta bilmirdim. Otağı obaş-bubaşa gəzib zikr deyir, sonra gəlib yanında otururdum. Getməsinə mane olacaq səbəblər axtarırdım. Sanki məntiqimlə hisslərim müharibəyə başlamışdı. Öz- özümə deyirdim ki, bəlkə duranda qarınağrısı tutdu, bəlkə ayağı burxuldu. Ancaq ürəyimin dərinliyində başından bir 228 tük əskik olmasına belə razı deyildim. Öz-özümə təlqin edirdim ki, öncələr olduğu kimi, inşallah, bu dəfə də sağ- salamat qayıdacaq. Azana bir saat qalmış yuxudan oyatdım. Həyatımızın hər günündə olduğu kimi, bu dəfə də ona səhər yeməyi hazırladım. Çox sevdiyi tomatlı yumurtanı bal, darçın və iydə tozundan hazırladığım məcunla birlikdə süfrəyə qoyub dedim: -Həmid, gec olmamış ye. Mən bir yerdə qərar tuta bilmirəm. Qorxuram ki, göz-gözə gələk, yenə ağlamağa başlayım. Süfrədə oturanda dedi: -Son səhər yeməyini mənimlə yemək istəmirsən? Sanki ürəyimə xəncər sancıldı. Qulağım dediyi sözü eşitsə də, beynim inkar edirdi. Mətbəx başıma fırlanırdı. Qəhər içində dedim: -Niyə belə deyirsən? Məgər ilk dəfədir ezamiyyətə gedirsən?! -Kaş səsini yazıb, özümlə apara bilsəydim! Hər qulaq asanda rahatlaşardım. Axı qərara gəlmişdik ki, harda imkan olsa, zəng edəcəksən! Bax, mən sənin zənglərini gözləyəcəm. Yanında oturdum. Özü yemək tikələrini götürüb mənə verirdi. Baxışlarında xüsusi enerji var idi. Dedim: -Həmid, həzrət Zeynəbin (ə) hərəminə çatanda mənim üçün xüsusi dua edərsən. -Gözüm üstə, əzizim! Ora çatanda deyəcəm ki, bibi can, xanımım həmişə yanımda oldu, Fərzanə həyatda dik dura bildiyi üçün mən indi İslam və etiqadım uğrunda dik durmağı bacardım. Deyəcəm ki, Fərzanənin gözləri yaşaranda, mən ondan niyə ağladığını soruşanda heç nə 229 demirdi, gözdən uzaq bir yerə çəkilib ağlayırdı ki, iradəm zərrə qədər də olsa, zəifləməsin. İş yoldaşı zəng vurub küçənin başında gözlədiyini bildirdi. Tez hazırlaşdı. Mavi xətli ağ köynək, qara gödəkcə və boz şalvar geyinmişdi. Bu dəfə onun daha gec hazırlaşmasını istəyirdim, ancaq o, getməyə çox həvəsli idi. İçimdə böyük bir təlatümlə Quranı qapının ağzında tutdum. Çıxarkən dedim: -Kaş özünlə telefon apara biləydin, Həmid! Səni and verirəm həzrət Zeynəbə (ə), məni xəbərsiz qoyma, imkan olan kimi zəng vur”. -Narahat olma! İmkan yaranan kimi zəng edəcəm. Ancaq bir məsələ var. Suriyadan zəng edəndə səni sevdiyimi necə deyərəm? Yanımda başqaları da olacaq. Onlar belə dediyimi eşitsələr, utandığımdan yerə girərəm. Birdən oxuduğum şəhid xatirələri yadıma düşdü. Bəziləri bu kimi vəziyyətlər üçün aralarında xüsusi sözlər seçmişdilər. Həmidə dedim: -Telefonda “səni sevirəm” yerinə, “yadında qalsın” deyərsən. Mən anlayacam. Təklifimdən xoşu gəldi. Pillələri düşə-düşə əl yelləyib ucadan deyirdi: -Yadında qalsın! Yadında qalsın! Təbəssüm edib dedim: -Yadımdadır! Yadımdadır! Küçəyə qədər yola salmağa qoymadı. Birinci mərtəbənin pilləkənindən bayıra açılan pəncərədən arxasınca su tökdüm. Küçənin başına çatana kimi iki-üç dəfə döndü, əl yelləyərək sağollaşdı. Uşaqlıqdan küçələrlə bağlı yaxşı xatirələrim yox idi. Atam bizi göz yaşları içində anamıza tapşırıb Kürdüstana gedirdi. Əli ilə mən 230 ağlayaraq korpusun maşınının arxasınca qaçırdıq. Atamızdan ayrılmaq hər dəfə daha da çətinləşirdi. İndi yenə saoğllaşmaq, yenə küçə... Ancaq bu dəfə gedən Həmid idi. Əliylə işarə verdi ki, içəri girim. Ancaq girmək istəmirdim. Beynimdə bir səs fəryad qoparırdı: “Həmid! Bir az yavaş! Axı niyə bu qədər tələsirsən?! Qoy sənə doyunca baxım!” Ancaq bütün bunlar sadəcə, beynimin fəryadları idi. Həmidin gördüyü yeganə şey hər addımını izləyən baxışlarım idi. Vüqarlı və iradəli addımlar atırdı. O gündən sonra bir daha yol getməyini izləmək mənə qismət olmadı. Pillələri bir-bir çıxıb evə girdim. Evdə hər şey Həmidi səsləyirdi. Evin divarları həmişəkindən də çox darıxırdı. Evimiz balaca olmasına rəğmən, Həmidin sayəsində bir dünya məhəbbət və mehribanlıqla dolu idi. Ancaq indi dözümsüz bir qəfəsə dönmüşdü. Nəfəsim daralırdı. O qədər məhəbbət dolu ev birdən-birə qaralmış, daralmışdı. Azandan sonra səccadədə oturub doyunca ağladım. Ürəyim sakitləşsin deyə namazdan sonra Quranı açdım, niyyət tutub, istixarə etdim. Qarşıma bu ayə çıxdı: “Biz sizi canınızla və malınızla imtahan edərik. Elə isə səbrli olun...” Bu ayəni oxuduqdan sonra sakitləşdim. Bütün vücudumla Allahdan istədim ki, həyatımın ən böyük imtahanında mənə yardım etsin. Səccadəni yığışdıranda gözüm Həmidin öz əliylə qoyduğu möhürə sataşdı. Ona əl vurmadım, öz-özümə dedim: “Həmid nə zaman qayıtsa, möhürləri də özü götürər”. Qoyduğu və ya asdığı heç bir şeyə əl vurmadım, hamısı olduğu kimi qaldı. |