Hüseynbala MİRƏLƏmov
Yüklə 0,77 Mb. Pdf görüntüsü
|
19
Qızın həyəcanı-filanı bir yana, həftə çəkmədi ki, oğlan evindən elçilər gəldi. Fidan məsələnin üstünü vurmadı, heç nə bilmirmiş kimi öz otağına çəkildi. Anası qəribə təlaşla canfəşanlıq etdi: - Ay qızım, dur, hazırlaş, qonaqlar səni gözləyir. Hələ saçlarını düzəltməmisən, bəzənib-düzənməyin xeyli vaxt aparacaq. Fidan elə bil ağır yuxudan ayıldı; könülsüz ayağa qalxıb tələsmədən üst-başını dəyişməyə başladı. - Oğlan özü də gəlib. Adı Əfqandı. Boylu-buxunlu, yaraşıqlıdı. İnanıram ki, sən onunla xoşbəxt olacaqsan. Fidan başını aşağı salıb cavab vermədi, qalan işləri taleyin ixtiyarına buraxdı, daha ayrı yol yoxdur. Qoy valideynlərinin istədiyi kimi olsun! Bəlkə də sevdiyi adamın obrazını xəyalında yaratmasaydı, yeni həyatında tanıdığı sevdiyi olsaydı, özündə cəsarət tapıb, iki ayağını bir başmağa dirəyər, tanımadığı adama ərə getməyə razılıq verməzdi. O gün nişan xonçalarında gələn allı-güllü paltar dəstlərini, qızıl-ziynət əşyalarını görəndə ana sevincini gizlədə bilmirdi. Fidan üçün isə ən təəccüblüsü Əfqanın – nişanlandığı oğlanın qız kimi bəzənib-düzənməsi, ətirlənməsi idi. Ağzını açıb salam verəndə qızıl təbəqə çəkilmiş ön dişləri parıldayan bu oğlan boynundan zəncir asmış, bir qoluna qızıl saat, o birinə qolbaq taxmışdı. Barmağında brilliant qaşlı üzük vardı. Zahirən zərgərlik mallarını reklam eləyən müqəvva-adama bənzəyirdi. Təkəbbürlə, özündənrazı halda tez-tez başını tərpədib: “Bəli, xeyr, baş üstə...” deyirdi. Bəydən tamam fərqli görünən ata-anası sadə kənd adamına bənzəyirdilər, sanki xaricdə deyil, paytaxta yaxın kəndlərinin birində yaşayırdılar. Həyəcanlı olduqları gözlərindən oxunurdu. Özlərini milli adət-ənənənin tələb elədiyi şəkildə aparmağa cəhd etsələr də alınmırdı. Ancaq yeganə oğullarına sərbəstlik verdikləri ilə öyünür, buna müasirlik donu geyindirməyə çalışır, gələcəkdə bütün işlərin gedəcəyinə vəd edirlər... Üstəlik artıq cer-cehizə - xüsusilə mebellərə ehtiyac olmadığını bildirirdilər. Əslində ata-analıq ortada heç nə qalmamışdı. Elçiliyi oğlan özü eləmişdi. Həmin gündən Səlimzadələr ailəsində toya ciddi hazırlıq başladı. 20
Əfqan dil boğaza qoymurdu, deyirdi ki, valideynləri toydan sonra yenə xaricə dönəcəklər.
Gəlinlik paltarını birtəhər geyinib, güzgüdə əksinə baxa-baxa fikrə getmişdi. Bu libası əyninə geyən andan sevinc hissini itirən, qəlbi qana dönən onun kimisi həyatda varmı görən? Düşünürdü ki, nəinki ərə getdiyi adam, heç gəlinlik paltarı da öz seçimi deyil. Hamı heyranlıqla baxırdı. - Ağ gəlinlik donuna ağ göyərçinə oxşayırsan, Fidan... – bacısı söz atdı. - Hə, hə, göyərçinə, özü də qanadları sınmış, bir daha uça bilməyəcək yaralı ağ göyərçinə - deyə pıçıldadı. Qəlbindən gələn səs ona deyirdi: “Get, Fidan, get. Arxana baxmadan irəli addımla. Tanrı belə buyurub. Bu sənin nəsibi-qismətindi, qismətdən artıq yemək olmaz. Valideynlərinin sevinci aşıb-daşır, həyəcan keçirirlər, səni xoşbəxt görmək istəyirlər, get... get özünü naza qoyma, ələ al...” ... Pilləkənlərlə dalğa-dalğa yuxarı qalxan “Vağzalı”nın zahirən sehrli xeyir- duası qızın duyğularını tarıma çəkir, ovsunlayırdı. Musiqiçilərin çaldığı melodiyaya dənizdən əsən meh də qatılmışdı. Kiminsə əlləri onun belinə toxunurdu. Qırmızı lent əfi ilan kimi belinə dolanırdı. Başını qaldırıb üzbəüzdəki güzgüyə zəndlə baxdı. Nəhəng aynada onunla çiyin-çiyinə qəflətən yenə xəyalında yaratdığı çinar boylu, əsmərbənizli oğlan peyda oldu; qəmli baxışları Fidanın gözlərinə dikilmişdi, bu baxışlar onu əhdə vəfasızlıqda qınayırdı... Fidana “qayıt, getmə” deyirdi... Fidansa yalnız ruhların eşidə biləcəyi pıçıltılı xəyalla söhbətə macal tapmışdı: - Həyatımın mənası itib. Mən bunu dərk etdiyim andan nigaranam. Qoy bu, mənim son dəfə axmaq – tez də peşman-peşman sözünü dəyişib – yox, yox, bal 21
kimi şirin düşüncələrə dalmağım olsun. Sən axı harda qaldın, varmısan, yoxmusan? Bəlkə heç mən yaşadığım zamanda yaşamırsan? Mənmi erkən doğulmuşam, ya sənmi gecikmisən? Yoxsa sevib-sevilmək dönük taleyimin qismətində yoxmuş? Bəs qəlbimdə baş verən, kükrəyən, çağlayan ümman nədir? Bəlkə doğrudan da düz deyirlər, məhəbbət insana əzabdan, iztirabdan savayı heç nə vermir. Elə isə sevgi-məhəbbətlə özünü yormağın faydası varmı? Sən nə düşündüyünün fərqində deyilsən, Fidan! Bir halda ki, sənin nə “yox”, nə də “hə” deməyə iradən çatmır, onda sevib-sevilmədən də yaşamağa məhkumsan... Bu ki ölüm deyil, əlvida, əsmərbənizli xəyali sevgilim... Pilləkənlərlə aşağı enən zaman yenə o qız gəldi gözlərinin qabağına – yüz il əvvəl atasının cehiz kimi hədiyyə etdiyi bu malikanəyə gəlin gələn zəngin talesiz, bəxtsiz gözəl. Ayrı-ayrı əsrlərdə yaşayan iki gəlin qızın mərmər pilləkənlərə tökülən göz yaşları bir-birinə qarışmış, Fidanı zamansızlığın sərhədlərinə gətirib çıxartmışdı... Binanın həyətində bir faytona, digəri müasir dəbə uyğun ağ limuzinə əyləşən gəlinlərin yanaqlarına süzülən göz yaşlarının sirrini yalnız özləri bilirdilər, bir də Allah! Tale eyni havanı çalırdı, təkcə zəmanə, dövr başqa başqaydı.
* * *
Toy mərasimi böyük təntənə ilə başladı, bəylə gəlinə mərasim iştirakçılarının alqış sədaları altında nigah şəhadətnaməsi təqdim olundu, piramidasayağı düzəlmiş badələrdən şəlaləni xatırladan şampan şərabı daşdı, fişənglər atıldı, havada rəngbərəng şarlar içuşdu. Müğənni evlənən gənclərin şəninə mahnı oxuyandan sonra bəylə gəlin onlara aid olan guşədə oturub toya gələnləri seyd edirdirlər. Birdən Fidan Ceklə Natəvanın onlara yaxınlaşdığını gördü. Düzü, Natəvandan bunu gözləmirdi. Onlar yaxınlaşıb mərasimin əsas sahibkarlarını təbrik etdilər. Natəvan Əfqanın üstündə gəzdirdiyi qır-qızıla işarəylə: Yüklə 0,77 Mb. Dostları ilə paylaş:
|