25
parçalamış, ruhunu öldürmüşdü. Amma ağlı indi hər zamankından iti işləyirdi.
Toy gecəsi ata evindən qayıdan qız haqqında eşidənlərin nələr uyduracaqlarını,
hansı söz-söhbətin çözələnəcəyini bilirdi və təmiz adını qorumaq naminə ağlını
qəlbinin yarasına məlhəm qoyub, özünü ələ aldı. Daxilindəki təlatümlü üsyanı
soyuqqanlıqla yatırıb sakitcə libasını soyundu. Onun hərəkətlərinə heyranla
baxan ərinin qarşısında başını cəllad kötüyünə könüllü qoyan qurbanlıq kimi
şəstlə dayandı:
- İstədiyin budurmu? Sevdiyin qızın bədəninə sahib olmaq çox asandır,
qəlbinə, ruhuna həmişəlik sahib olmaq isə qəhrəmanlıqdır. Hər qız ailə qurduğu
oğlanı qəhrəman görmək istəyir, bu arzuyla yaşayır və arzusuna çatmaq üçün
canından keçməyə razı olur. Mən də o qızlardan biriyəm. Amma ilk gündən
arzumu öldürdün, muradımı başa çırpdın. Məni məyus və peşman etdin.
Əfqan gözləri qamaşa-qamaşa onu ehtirasla bağrına basdı:
- Dediyim sözlərə görə dönə-dönə üzr istəyirəm, bağışla, məni...
Fidan gözlərini bərk-bərk yumub özünü sevmədiyi kişiyə təslim etdi.
Zorlanmış qadın hissiyyatı ilə acı göz yaşlarını tökdüyü qəlbi köksünü yandırıb-
yaxırdı: “Deyəsən, lap mən özümü axmaq, avam, yüngülxasiyyət qızlar kimi
apardım?!”. Bir az əvvəl ağır təhqirə məruz qoyduğu büllur kimi saf, təmiz bir
qızdan böyük mükafat almış bəysə uşaq kimi sevinir, gözlərini yumub-açır hələ
də: “Məni bağışla, əzizim, - deyirdi, - xətrinə dəydim, inan ki, bu zəhrimar
içkinin təsirindən oldu, bağışla, bağışla, günahımdan keç”...
İnsan çiy süd əmib, bəlkə o, özünü doğrudan da günahkar sayırdı. Amma söz
ağızdan çıxmışdı, daha Fidan yaralı ceyrana dönmüşdü, o buna inanmırdı və
evlilik həyatının böhtanla başlamasına görə heç vaxt nə onu, nə də özünü
bağışlamaq niyyətində deyildi.
Əslində həyatının ən müqəddəs varlığı saydığı qızlığını zorla təslim elədiyi
Əfqana qarşı qəlbində kin və nifrətdən savayı heç nə qalmadı.
* * *
26
Toydan heç bir ay keçməmişdi ki, evə uzun-uzadı zənglər gəlməyə başladı.
Qəribə də olsa telefon açanların çoxu qadınlar idi, kimisi həyəcanla, təlaşla
Əfqanı soruşur, kimisi nömrəni səhv yığdığına görə üzr istəyir, kimisi də acıqla
“yaxşı, yaxşı” deyirdi. Bəzən zəng edən şəxs susur, Fidanın səsini eşidən kimi
dəstəyi yerinə qoyurdu.
Bəs qadınlar, görəsən, Əfqanı niyə axtarırlar? – deyə Fidan düşünürdü, -
bəlkə eyni şirkətdə işləyirlər, yox, axı, o hər gün işə gedir, üstəlik, mobil
telefonu da var, bəs niyə məhz evə zəng edib, onu dəng edirlər? Bəlkə mənimlə
evlənənə qədər həyatında başqaları olub? Fidan zifaf gecəsini xatırladı. Sanki
bu fərziyyəsi qəlbinə toxunmuş kimi tez də fikrini dəyişdi: “tutalım, olubsa,
belə mənim nəyimə lazımdı, onu qısqanmağı özümə ar bilirəm”. Ona təəccüblü
gələn o idi ki, əgər həqiqətən Əfqanın xətrini istəyirlərsə, demək bu adamın
hansısa yaxşı keyfiyyəti var, yoxsa qadınlar onunla canfəşanlıqla dost olmağa,
ya da dərin münasibət saxlamağa can atmazdılar!?.. Zənglərə cavab verməkdən
o qədər bezmişdi ki, telefonu saatlarla xəttdən ayırırdı.
Bir gün Əfqan evə gələndə cavan gəlin özünü o yerə qoymazdı:
- Biz bir-birimizə sanki yadıq, özgəyik – dedi, mən sənin nə işlə məşğul
olduğunu deyə bilmərəm. Bu necə biznesdir ki, ailədən sirr kimi gizli
saxlayırsan?
Onun sualına cavab vermək əvəzinə Əfqan yağlı dilini işə saldı:
- Canım-gözüm, bankdan böyük miqdarda pul götürmüşəm, amma şirkətdə
işlərimi genişləndirmək üçün bu məbləğ azlıq edir, bu mənzili banka girov
qoymuşam, ona görə sata bilmirəm. Əgər istəyirsən hər şey qaydasında getsin,
atan, anan razı olsun o evi yaxşı pula satıb, onlara mərkəzdən nisbətən kənar bir
yerdə mənzil alım, qalan pullara da yaxşıca ailə biznesi quraq. Onlar da xeyir
götürər, biz də...
Fidanın ağlı başından çıxdı:
27
- Sən nə danışırsan?! O ev atama babamdan yadigardı. Ən ağır vaxtlarında,
hətta mənim təhsil haqqımı ödəməyə imkanı olmadığı çağlarda da atam mənzili
nə satmaq, nə də kirayə vermək fikrinə düşdü...
- Onda neynək, bir müddət tək qalmalı olacaqsan, mən xaricə gedirəm,
görüm, bizimkilərdən daha nə qopara bilərəm.
Aradan bir müddət keçdi, Əfqan dediyi kimi bir neçə dəfə xaricə gedib-gəldi.
Bir gün:
- Mən kişini zor-xoş razı sala bildim, onsuz da bu gün-sabah biləcəksən,
xahiş edirəm, bu işə sən mız qoyma... Mənim planlarımı pozma. Onlara ev
almaq üçün xeyli məbləğdə pul da vermişəm...
Fidan qulaqlarına inana bilmirdi. Atası buna necə razı olmuşdu? Əfqan
atasının etibarından, xeyirxahlığından sui-istifadə etmirdimi?
Dünya Əfqanın vecinə deyildi, özünü fövqəladə bir işi uğurlu həll etmiş
adam kimi şən aparırdı. Şit-şit, arsız-arsız hırıldayır, ağzındakı qızıl dişləri bərq
vururdu.
Onun yüngül davranışına, özünü apara bilməməsinə Fidan əsəbiləşirdi.
Anasına zəng vurdu.
- Hər şey qurban olsun sənin qara gözünə, qızım, iş-işdən keçib, kişinin
saqqızını necə oğurlayıbsa, satılan günəcən heç bizə də bir kəlmə deməyib.
- Nə, ev satılıb?!
- Hə, bu gün-sabah burdan köçürük. Bəs Əfqan bu barədə sənə deməyib?
Mənzil həngaməsindən sonra Əfqan evə az-az, yalnız yatmağa gəlirdi. Çox vaxt
qonaq otağındakı divanda yıxılıb yatırdı. Deyəsən, Fidanla üz-üzə gəlməkdən
çəkinirdi. Soruşanda: “İşim başımdan aşır, zarafat deyil, böyük şirkət açıram” –
deyirdi.
- Bilmirəm, amma mənə elə gəlir ki, nəyisə gizlətməyə çalışırsan.
- Mənim işlərimə qarışma – deyə Əfqan ona acıqlandı.
Əgər Fidan işin çürüyünü çıxartsaydı, mübahisəni dərinləşdirsəydi, yəqin əl
də qaldırmaqdan çəkinməzdi.
Dostları ilə paylaş: |