Nə də Kİ, şam ondan uzaqda yanır.
Bir belə gecədə oturmuşam
təK,
Kağızda yazılar qara
gecətəK.
Dürr üçün qəvvastəK suya batırdım ,
Gah seçib götürür, gah da atırdım ...
Gecədən bir qədər Keçmiş olardı,
Hələ qaranlıqdı, sübhə çox vardı,
Fələyin KÖhləni olub təngnəfəs,
Xoruzlar banlam ır, gəlməyir bir səs.
Daxmada gecənin hörÜKİərindən
Yeddirəng ipəKİər toxuyuram mən.
Bu lacivərd KÜpdən mən də İsatəK
İplər çıxarıram hər an rəngbərəng.
Əvvəldən bəsləyib tərbiyə verən
Bir nəcib insandır məni yetirən:
Mötəbər bir şəxsdir o Xoylu İmad;
Qalxmaq istəyənə o edər imdad.
Səxası dünyanı salmış heyrətə,
Dürlə bəzəK vurmuş o, səxavətə.
Bu qoca dünyada ona tay hanı
Ki, sözü, səxası tutsun cahanı?
Onda M üştərini görərəK hər an,
Vurar üzüyünə Ütarid nişan.
Əfsus
kİ,
bəxtim in sərKəşliyindən,
Gizləyir bu dünya o zatı məndən.
İşlərim düyünlü, nəsibim dərd-qəm,
Nə yaxm bir dost var, nə də bir həmdəm.
Məgər neçə uşaq tutar bir mama?
Bir ağac nə qədər yetirər xurma?
Yuxusuz, ac-susuz qalıb o gecə,
Bu mavi dəryada üzürdüm təKcə.
Gecə - gecə deyil, dibsiz bir quyu,
Ayı da, Günü də udmuşdu suyu.
Gecənin bağrını yarmışdı zülmət,
Kölgə eyləyirdi işığa töhmət.
Atdığım Kəməndlə, şahm bəxtindən,
ƏmlİK ceyranları ovlamışam mən.
Əngin dənizlərə mən tor atmışam,
Bu torla növbənöv balıq tutmuşam.
Xoş görüb bəxtini şahm rəsəddə,
Mən sözə başladım xoş bir saətdə.
Vuruşur önümdə Çin ilə Həbəş,
Şaha edəcəyəm onları peşKəş.
O qorxunc gecədə süstləşirdim mən,
Tutmasaydı şahın bəxti əlimdən,
Çatdı mədəninə gövhər axtaran,
Könül azad oldu qəmdən, qubardan.
Qızıl çadırmı Günəş ucaltdı,
İpləri dağlarm başma atdı.
GecəKİ əzabı unutm aq üçün
Bir məclis bəzədim mən də həmin gün.
A riflər bəyənən bir yer seçərəK,
Orda bir taxt qurdum mən sultanlartəK.
Yeni bir üsulla büsat quruldu,
Düşüncəm məclisə xidmətçi oldu.
Şərabım, reyhanım, məzəm, həmdəmim
Sözümdü, fİKrimdi, qəlbimdi mənim.
Qızışıb coşduqca beynim şərabdan,
Gəldi səxavətə söz də bu zaman.
İlham buludlarım çəKdi nərələr,
Gövhərşünaslara yağdırdı gövhər.
İkİ şey cəsarət istər insandan:
Biri od, biri də yırtıcı
aslan.
SanKİ həmcins imiş odla aslan da,
Nə düşsə məhv edər bunlar bir anda.
Taleyim açıldı, oldum bəxtəvər,
Zöhrə dəf göndərdi, Müştəri dəftər.
Lütfdən gah bəzəK yaradıram mən,
Gah hİKmət saçıram söz xəzinəmdən.
Saçdığım gövhərlə bəzəndi cahan,
ÇünKİ var şah Kİmi bir gövhər alan.
Yenidən mədənə mən əl uzatdım,
Gedib xəzinənin məğzinə çatdım.
Heç yaxşı iş deyil yalan danışmaq,
Bu qızıl, bu da od, ərit, yoxla, bax!
Neçə vaxt ağ rəngə lacivərd qatdım,
Bitdi «Şərəfnamə», murada çatdım.
Coşdu Çin naxışlı şerim, sənətim,
Gör hara qalxacaq mənim şöhrətim!
Gör əvvəl nə ƏKdim, gör bitdi nələr,
Sınığı bu sayaq b itişd irərlər.
Neçə il olar
kİ,
gövhər sevənlər
A xtarıb tapm ayıb b ir belə gövhər.
A xır
kİ,
tap ıld ı b ir gövhər satan,
Yaxşı mal alın ar satıcısm dan.
Padişah əm r etdi: bəzənsin b ir bağ,
Sərvlər çəmənə g ətirsin növraq.
Qəlbi nurlu şahm şərəfinə mən
Güc alıb idraKin şəfəqlərindən,
B ir sərv bəzədim
k
İ, məclis şad olsun,
Onun şərəfinə badələr dolsun.
Şer yox, mənasız nəzm yazanlar
ÇətinlİK çəKməzlər, onlara nə var?
Daşlardan cəvahir çıxaran ancaq
Bilir Kİ, çətindir gözəl söz tapmaq.
Bu incə xəyallar m əni coşdurdu,
K önlüm ün atəşi beynimə vurdu.
Öz tü stü m başım a qalxdıqca mənim,
Quruyub qaxaca döndü bədənim.
Gəlincə bu gözəl gəlin hasilə,
Məndə səbr gərəK, şahda hövsələ.
Sözə bax, baş alıb h ara ucalır,
Mən nələr deyirəm , o nələr çalır?
Bilmirəm , bu qədər füsunKar sözlər
Babil quyusundan çıxır nə təhər?
Zöhrəyə o «Zənd»i Kİmlər öyrətdi,
Oxuyub H a ru tu tam am bənd etdi?
Sehirli nəğm əm dən Zərdüşt x ar oldu,
Söndü çox «Zənd»lərin alovu, odu.
Dəryaya d ü rr saçsm qətrə buradan,
Qoy xurm a daşısın Bəsrə buradan.
Bu altiKÜnc tağda bir buludam mən,
Səpərəm hər yana su ciyərimdən.
BitKİtəK pay alır hamı suyumdan,
Yağışım sərvlər y etirir hər an.
KölgətəK işıqdan Kİm
çəksə
zərər,
Əlbəttə, həmişə ondan çəKİnər.
Çeşməmdən feyziyab olsa da çoxu,
Getmir gözlərinə həsəddən yuxu.
Mənim meyxanamdan içərlər şərab,
Mənim sözlərim dən b ağ larlar
Kİtab.
Bu feyzi onunçün qazandım
kİ,
mən
Əsla su içmədim yad b ir çeşmədən.
X əlvətdə poladdan sildim
kİ,
pası,
Y aqut rəngi alsın onun aynası.
Silib bu aynanı p arlatd ım p ar-par,
Yerdən to z-to rp ağ ı
k ü
I
ək
ap arar.
O Çin üzlü n ig a r, bilm irsən m əgər
R um un qalasını necə fə th edər?
Xəzinə Kəşf etməK istəsə biri,
GərəK unutm asm çətinlİKİəri!
Xəzinə
Kəşf
etməK istəsən
əgər,
H ər bir çətinliyə tab et, sinə gər!
Məsəl v ar, deyərlər, eşit, qulaq as:
«Viranə ocaqdan heç tü s tü çıxmaz!»
Yuxu v ar, əvvəlcə çox qorxunc olur,
Gün doğur, ü rəyin fərəhlə dolur.
Qəlbə qorxu salan çox şeylər üçün
Insan
şÜKr
eləyir ax ırd a b ir gün.
Nə çoxdur şairlİK iddia edən, -
Qorxuram meydanda qan tÖKÜlməKdən.
Yayın ortasm da çox yağsa yağış,
Elə soyuq düşər, sanKİ dönüb qış.
H avaya yağışdan nəm
çöksə
əgər,
Günəş o çirKİəri silib m əhv edər.
Payız
y e tiş d İK d ə , b i li r
k
İ, h ə r
k ə s
,
Daha lə tif
k ü
I
ə k
,
incə meh əsməz.
A rtıq rü tu b ətd ən törəyər vəba,
Tənəffüs ç ə tin d ir belə havada.
Bundan q u rtarm aq çü n q alayarlar od,
TÖKərlər bu oda səndəl, gül və ud.
Təbimlə şaha ud yandıraram mən,
Daha başqa b ir iş gəlməz əlimdən.
A llah məni ona bəndə xəlq etm iş,
İtaətdən başqa bilm ərəm b ir iş.
D ünyagörm üş adam , - yaxşı ya yam an, -
ŞİKayət eyləməz öz ruzgarından.
Bu dünya heç
kəsIə
deyil həmavaz,
Sazəndələr Kimi bir hava çalmaz!
O sazda görərsə ipəK bir teli,
Dostları ilə paylaş: |
