İmdat avşar (Türkiyə)
Yüklə 1,31 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Türkcədən çevirən: Səhər
- 15. Şeyxin çavuşu – 73 səh. (Aslan Quliyev) 16. Molla əmi – 75 səh. (Aslan Quliyev) 17. Ağac atlar – 78 səh. (Zakir Sadatlı)
www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri Qızdırıcı qazanına doğru bir neçə addım atdım. Qazan yanmırdı. Qazanın önünə odun və kömür yığılmışdı. "Yandıracaqmış, sonra fikrindən daşınaraq çıxıb gedib," dedim öz-özümə. Daxmaya üz tutdum, fənərin işığını daxmanın içinə saldım. Heç kim yox idi. Fənəri sağa - sola çevirib ətrafıma baxarkən birdən yan tərəfimdən can hayında inləyən, yalvaran boğuq bir səs gəl- di. Ürpərdim, geriyə çəkildim. - Abiii! İşığı səsin gəldiyi tərəfə tutdum. Qaranlıqda parlayan iki göz gördüm. Tir-tap yerə səril- mişdi Seyfəddin. Sol əlini irəli uzatmışdı, kömək istəyirdi. Çətinliklə “abi”- dedi yenidən. Sürü- nərək qapıya doğru gəlmək istəmiş, taqəti tükənib eləcə də qalmışdı. Bir az əvvəl ordan keçəndə necə fərq etməmişdim? Seyfəddindən bir az qabaqda ilan kimi qıvrılmış bir elektrik kabeli vardı. Beynimdən vu- rulmuşa döndüm. Seyfəddini qucaqladım, sağa sola çırpa-çırpa özümü çölə atdım. Yazıq uşağın cılız bədəni yarıcanlı, ikiqat çiynimdə yellənirdi. Əli, üzü, üst-başı kömür tozuna bulanmışdı. Kürəyimdən düşməsin deyə iki əlindən möhkəmcə tutmuşdum. Sağ əlində qəribə bir soyuqluq vardı, üzünün sağ tərəfi büzüşmüşdü. Nəsə demək istəyir, amma danışa bilmir, inildəyirdi: - Abiii… Sevəm nənə dizlərinə vura-vura gəldi: -Ay quzum, buna nə olub? Avtomobilin qapısını açıb içəri qoydum uşağı. Bir çuval kimi yıxıldı avtomobilə, başını tuta bilmirdi, kresloya aşdı Seyfəddin. Sevəm nənə: - Cavan uşaqdı, ay Allah, sənə tapşırıram, - deyə dualar tökdü arxamızca. Sevəm nənənin çığırtısına toplaşan qonşuların arasından sürətlə sürdüm avtomobili. Haralıyıdı bu uşaq? Onu hansı çovğun gətirmişdi buralara? Hardan gəlib hara gedirdi? Ki- min kimsəsiydi o?.. Anası-atası kim idi..? Səhər sapsağ olan oğlanın indi yarıcanlı bədəni və bir də adı vardı: Seyfəddin! Aman Allah, avtomobilin arxasında can verən bu yeniyetmə yaşayacaq- mı? Tez-tez dönüb arxaya baxırdım. İki kilometrlik yol uzandıqca uzanırdı. Səhvmi gedirdim? Xəstəxana hansı tərəfdə idi? Bu şəhər niyə bu qədər dəyişmişdi?... Xəstəxanaya nə vaxt çatdım? Seyfəddini necə qucaqlayıb xərəyə atdım? Sistemi kim taxdı? Xəstəxana niyə qaranlıq idi, yoxsa hələ zirzəmidə idimmi? Bilmirəm… Nəfəsi tıncıxırdı, bir az sonra tənəffüs cihazına bağladılar. Gözlərini açdı bir ara, fikrə get- di, sonra sakitcə yumdu gözlərini. Yatmışdımı? Ayaqqabılarının biri qara, biri qəhvəyi idi, xəstəxanada fərq etdim. Boynunda qara iplə bağlanmış bir dua vardı. Əllərli, üzü, üst-başı kömür qarasıydı. Üzü… Allahım, yanağı nə üçün belə kiçilmişdi!? Elə bil sağ yanağı zəifləmiş, qurumuşdu. Həkim: "pencəyini çıxarın", - dedi. Tibb bacıları pencəyini çıxaranda iç cibindən nimdaş bir pulqabı, pulqabının içindən də bir neçə kağız parçası və bir fotoşəkil düşdü. Seyfəddinə bən- zəyən bir gəncin yüngülcə gülümsəyən ağ-qara fotoşəkli idi. Uzaqlara baxırdı fotoşəkildəki gənc. Uzaqlara, çox uzaqlara... Pulqabısını, rəsmi və üstündə ünvanlar, nömrələr yazılmış kağızları yığdım yerdən… - Sağ tərəfi iflic olub, - dedi həkim, - şokdadı, özünə gələ bilər, amma çətin ki… Nədənsə birdən tərpəndi, gözlərini açdı Seyfəddin. Sağ əlinə, sağ ayağına baxdı, gözləri ya- şardı, səssizcə ağladı. Sağ yanı işləmirdi, hiss etmişdi bunu. - Düzələcək, həkim belə söylədi, - dedim, - qorxma. - Abi, - dedi, - atam… atama xəbər ver. - Burdadımı atan, harda qalır? Eviniz hardadı? - Valilik yolunda, məktəbin qabağında, yaşıl bina… zirzəmidə… - Seyfəddin, Seyfəddin... Eşitmədi. Ancaq bunları deyə bildi, nəfəsi kəsildi, gözləri yumuldu yenə. Otaqdan çıxdım. Söylədiyi ünvanı düşünürdüm. Dediyi yerdə bir dənə məktəb vardı zatən, o böyük bina olmalı idi. Avtomobilə doğru getdim. Arxamdan bir səs: - Bəyəfəndi, bəs bunun xərcləri?.. Yazmağımız lazımdı axı, adı-soyadı nədi bunun? www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri Yalnız adı vardı bu uşağın, adından başqa heç bir şeyi yoxdu. Öz adımı söylədim. Tibb ba- cısına kimliyimi uzatdım, "sən qeyd elə, mən gəlirəm", - dedim. Kürəyimdə qara xəbərin tonlarla ağır yüküylə Seyfəddinin dediyi yerə gəldim. Qarşıma çı- xan adama nə deyəcəkdim? "Seyfəddini elektrik vurdu, iflic oldu… Çətin!..” Necə deyəcəkdim? Mən nəyi idim bu insanların? Az sonra qapısını döyəcəyim insanlar kim idi?.. Binaya girdim, işığı yandırdım, zirzəmiyə enən pillələrlə yavaş-yavaş aşağı endim. Üstdən sızan sular divarlarda kirəcləmiş, beton divarlar bəzi yerlərdə ağarmışdı. Aşağıda köhnə-külüş əşyalar, karton qutular, qırıq kreslolar, kürsülər... İşıq söndü, ayaqlarım nəyəsə ilişdi, əlimi diva- ra sürtə-sürtə irəlilədim. Bir az kənarda taxta qapının aralığından zəif bir işıq süzülürdü. Kan- darda dayandım. Qapını döyməyə qorxurdum, bir neçə dəfə əlimi uzadıb geri çəkdim. Görəsən gerimi dönüm? Bəs uşaq oyanmasa!? Sonra bütün cəsarətimi toplayıb qapını döydüm. İçəridən ayaq səsləri gəldi, qapı açıldı. Kiçik bir qız açdı qapını. Qarşıdakı otağın qapısı da açıq idi və otağın qarşı divarı görünürdü. Qız çaşqın-çaşqın gözlərimə baxdı. Birdən itdi qızın gözləri. Əli, ayağı, üzü, bütün bədəni itdi qızın. Qapıda əriyib itən qızın hörüyü və lenti qaldı gözlərimin qarşısında. O anda bir qadın çıxıb gəldi otaqdan. Əsmər, zəif bir qadın. Əlləri tanış idi qadının, əlləri yorğun, əlləri möhtac... Mənə baxdı və əsmər, zəif əlləri iki yanına düşdü. Ki- çik qız geriyə dönüb üzünü qorxuyla gizlətdi bu qadının ətəyində. İki günahkar kimiydik. Qadın da danışa bilmirdi, mən də. Otağın qarşı divarına sataşdı gözüm. Divarda, gövdəsi sədəf işləməli bir tar asılmışdı. Tarın yanında, ortasında ay-ulduz olan mavi, yaşıl, qırmızı rəngli bir bayraq və ağ-qara bir fotoşəkil… Seyfəddinin pulqabısındakı fotoşəkil! Qarşı otaqdan kişi səsi gəldi və az sonra üzünün bir tərəfi yaralı, bir gözü kor həmin tarzən göründü . O otaqdan çıxanda kiçik bir uşaq ağladı arxasınca. Söyləyəcəklərim boğazımda düyünləndi. Kəkələdim, udqundum, danışa bilmədim. - Seyfəddin, - dedim, - Seyfəddin yıxılıb… Yaralanıb… Qorxmayın, xəstəxanadadı... Üzümdəki narahatlıqdan bir fəlakət sezdi qadın, iki əlini havaya açıb yalvardı: - Seyfəddin! Seyfəddin! Düz deginən, ay oğul! Nə olub? Kişi söylədiklərimə inanmaq istəyirmiş kimi, qadına tərəf döndü: - Deyir heç nə yoxdu, qorxma, xəstəxanadadı. Tez elə, qıza xəbər ver, gəlsin uşaqların ya- nında dursun. Qadın: - Birini Qarabağda basdırdım, ay Allah! Bunu məhruma bağışla! - deyib, sinəsinə döyə-dö- yə çıxdı. İçəri girdik. İçəridəki uşaq dayanmadan ağlayırdı. Deməli, bu uşağa dərman alacaqdı tar- zən. Lentli qız kiçik qardaşını ovutmağa çalışırdı. Bir alov qarsmışdı qızın sifətini, yanmışdı üzü, üzü yox idi. Ata çarəsiz var-gəl edirdi otaqda… - Uzaqdımı, - dedim, kaş ki avtomobillə aparaydım xalanı. - Yaxındı, qızımı burada ərə vermişəm, indi gələrlər. O soyuq, o pərişan otağın divarları üstümə gəlirdi. Otaq sanki çökür, divarlar başıma uçur- du. Divardan asılmış fotoşəkildəki gənc uzaqlara dikmişdi gözlərini. O gənc birdən o şəkil çərçi- vəsindən əllərini çıxardıb yanında asılmış tarı götürdü, tar acı-acı inləməyə başladı. Tarın səsi, ağlayan uşağın səsi, yıxılan divarların səsi… Divardakı bayrağın rəngləri əridi, saraldı, soldu... O bayraq sanki qandallanmış bir məhbus idi, tərpənə bilmirdi, sanki bir külək gözləyirdi. Tar hava- sında çox uzaqlardan gələn bir Qarabağ şikəstəsi vardı, eşidirdim… Kişi heç nə soruşmur, mən heç nə deyə bilmirdim. Zaman dayanmışdı, saatlar donmuşdu, hər dəqiqə bir ilə dönmüşdü… Dəhlizdən təlaşlı səslər gəlməyə başladı, qapı açıldı. Otağa əvvəl qadın, arxasınca iri göz- ləri olan dünyalar gözəli gənc bir qız girdi, yanında da zırpı, qırx-qırx beş yaşlarında bir adam... Bu yekəpər kişi bu qızın əri idi yəqin. Bir-birinin arxasınca baş verən hadisələr məni sarsıtsa da, beynim dumanlansa da, çox iti düşünürdüm. Anlayırdım ki, bu gənc qız bir meşədə kaftarların qovduğu bir ceyran imiş, qaya- lardan, sıldırımlardan səkərək canını götürüb hey qaçmış, xilas olmuşdu kaftarların əlindən. Ad- www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri dım atmağa taqəti qalmayanda bir qurd peyda olmuşdu başının üstündə və o gözəl ceyran bu zır- pı qurda təslim omuşdu… çarəsiz. Mən indi bu qızın incə ruhunun bu yekəpər canavarın caynaqları arasında necə inlədiyini hiss edirdim. Bu onun gözəl gözlərinə yazılmışdı. Gənc qız ağlayan uşağı bağrına basdı, digər qız bacısının (bacısıydımı- bibisiydimi, bilmir- dim) ətəyinə sarıldı. Divarlar hələ cırıldayır, tar hələ çalınırdı. Bayraq hələ də bir meh gözləyirdi. Otaqdan çıxdıq. Avtomobildə qadın ağlayır, kişi isə susurdu. Mən o gənc qızı, o gözəl gözlərin sahibini dü- şünürdüm. Kim bilr, bəlkə də Qarabağda söz verdiyi bir gənc vardı, bəlkə də o gənc də bir xain gülləyə qurban getmiş, bu qızın ümidləri, əhd-peymanı da qana bulanmışdı… Kim bilir, o ceyran gözlərini uzaqlara zilləyib, nə qədər yol gözləmişdi. Kim bilir, bəlkə onun da ruhu indi bir əsirdi, qandallanmış bir məhbusdu… Xəstəxanaya çatdıq. Seyfəddin hələ gözlərini açmamışdı. Tənəffüs cihazını da çıxarmışdı- lar. Mən gedəndə heç olmasa danışırdı, aradabir gözlərini açırdı, indi nəfəs də almırdı Seyfəddin. Tibb bacısı bir kağız uzatdı mənə, heç bir şey olmamış kimi adi bir tonla: - Öldü, - dedi, - imzalayın. Kişi də, qadın da eyni anda o cılız bədənin üstünə sərildi. Və xəstəxananın dərman qoxulu dəhlizlərində ürpədici bir səs əks-səda verdi: - Seyfəddiiin! Seyfəddiiin! O səs, böyüdü, dəyişdi, daşdı xəstəxanadan, əvvəl şəhərə dağıldı, şəhərin bütün şüşələrinə çırpıldı, sonra düppədüz üfüqləri tutdu bu səs və bütün dünyaya yayıldı: "…Qarabağ…!!!" Türkcədən çevirən: SƏHƏR www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri Şah qartal Qaçaq idim, canı şəhərlərə sığmayan qaçaq. İnsan yeyən şəhərlərdən qaçardım. Bir çiçəyi toxum tökərkən tapdım, bir gülü ucqarda açarkən yaxaladım. Mən bir payız qa- çağı idim, o da bir bahar qaçağı... Neçə dəfə tırtıllar qanadlandı, quş olub uçdu önümdən, bir daşın ayaqlanıb dovşan oldu- ğunu gördüm dəfələrlə. Bığları buz tutmuş bir ovçuydum, qar qaçağıydım. Qayaların əks-səda- sını, su sonasını, tumarlı qızlarquşunu, çəmən bülbülünü... izləyərkən özümdən də qaçmışdım. Dağlara qaçardım. Yar sinəsi kimi rahatlıq gətirən dağlara. Bəzən təkbaşına, bəzən də də- lisov yoldaşlarla. Alaca şəfəqlərdə bir yaylaq yeli dolardı içimə. İçim vulkan kimi qaynar olardı, amma, di gəl, titrətmə (malyariya) xəstəliyinə tutulmuş kimi titrərdim. Səhər obaşdan üsulca, səssizcə qaçardım. Dik yamaclı, sərt qayalı vadilərdə axardım. Şəhər bir qulyabanu olub kəsərdi yolumu… Dəlicəsinə özümü şəhərə çırpardım. Sularım qabarar, da- şardım və tərsinə axardım. Coşğun bir sel kimi dağlara, dağlara doğru çağlayardım… Məni udan, məni yox edən şəhəri tərk etmək, qatı bir sis təbəqəsindən, uğultulardan, dar küçələrdən, nəhəng binalardan qurtulmaq istəyirdim. Bir dağa dırmaşıb şəhərə yüksəkdən bax- maq, şəhəri ayaqlarım altına almaq istəyi böyüyürdü içimdə. Dan yeri ağarmadan düşdüm yollara. Maşının gedə biləcəyi yerə qədər getdim. Axşamdan yağan qar bütün izləri silmişdi. Önümdə hamar, ağappaq bir yaylaq dururdu. Qarşımda bütün zəhmiylə dayanan dağ bu yaylağın sahibi kimiydi. Dağa tərəf baxanda arxadan güclü bir külək əsdi. Yarışa hazırlaşan köhlən kimi inadlaşdım, səbirsizləndim. Çəkmələrimi geyinib, əlcəklərimi taxdım. Papağımı başıma keçırıb, tüfəngimi çiynimə as- dım. Ov gödəkcəmi yoxladım; çörəyim, suyum, bıçağım, fişənglərim, çaxmağım, siqaretim – ha- mısı qaydasındaydı. Arxamca ahəngdar qar səsləri və iri izlər buraxaraq dağa doğru yeriməyə başladım. Qıvrıla- qıvrıla dağın yüksək yamaclarına qədər uzanan dərin bir vadiyə girdim. Mən dırmandıqca səslər də dəyişirdi. Təbiət öz diliylə danışmağa başlayırdı. Külək səsi, quş səsi, qar səsi!.. Mən susub dinləyirdim, bəlkə də təbiətin dilindən nəğmələr eşıtmək istəyirdim… Yeridikcə kürəyimdə ağırlaşan tüfəngi daha çox hiss etməyə başlamışdım. Bir yandan ge- dir, bir yandan ovçuluğu, tüfəngi və özümü mühakimə edirdim. Öyrənmə mərhələsini çoxdan keçmişdim. Sərhədləri adlamış, hədləri aşmışdım neçə ildir. Qənimət ovçuluğu mənə görə deyil- di. Gənc ovçulara təcrübələri, metodları, bütün bunları öyrətmək istəmirdim. Ov ilə ovçu arasın- dakı tarazlığın ağlın təhrikedici gücüylə ovun əleyhinə pozulması məni bezdirirdi. Təbiətdəki hər canlıya məhəbbətlə baxırdım. Bəs niyə bəzən onların arxasından bir gözümü qapayıb böyük bir gurultu çıxarırdım? – Dü- şündükcə addımlarım yavaşıdı. Bir ağırlıq çökdü üstümə. Sanki qayalar mənim üzərimdə yeri- yirdi. Tüfənği çıxarıb bir qayaya dayadım. Böyük bir qayanın daldasında üzü güneyə oturdum. Ayaqlarım altında qalan əngin düzənliyə baxdım. Sonra dərin bir düşüncəyə daldım. Rənglər, səslər dəyişdi birdən. Köhnə zamanlara getdim. Ağappaq qarın üstünə qanını səpələyərək can hayında qaçan bir dovşan keçdi önümdən. Dovşanın qanlı izinə düşdü bir ovçu. Dovşan yorğunluqdan və aldığı yaranın təsiriylə halsız düş- dü az sonra. Ovçu heyvanın yalvaran, imdad diləyən baxışlarını görmədi belə. Onun qulaqların- dan yapışıb yerə yatırdı, parlayan bıçağını dayadı boğazına. Qar içində çırpınan başsız bir gövdə qaldı geridə. Bir də hələ gözləri qapanmamış, qulaqları titrəyən bir kəllə… Yanımdakı qayaya dayadığım, lüləsini qürurla göyə dikən silaha ikrahla baxdım. İçim sız- ladı birdən. Boğazıma dayanmış bir bıçaq deşdi qırtlağımı, nəfəs almağa çətinlik çəkdim, boğul- dum sanki… Bir xınalı kəklik sürüsü qalxdı sonra gözlərimin önündən, bir gurultu qopdu. Havaya barıt qoxusu yayıldı. Kəkliklərdən ikisi heç qanad açmadan bir daş kimi yerə düşdü. Tüfənğin lüləsin- www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri dən, vıjıltıyla çıxan qırmalara tuş gəldi xınalı sinələri. Küləyi yaran qanadları bir daha açılmadı. Cansız qaldılar qar içində. İkisinin də ağzından qan gəlirdi. Ağappaq qar onların qanları ilə xına- lanmışdı. Dəstənin qalanları çox uça bilmədilər. Qar təzəydi. Qanadları islanmış, tüklərinin ucla- rını buz tutmuşdu kəkliklərin. Qanadları ağırlaşan bədənlərinə tab gətirmirdi artıq. Ovcu isə qara batıb çıxaraq qaçmağa çalışan xınalı kəklikləri toplayırdı… Ürəyim ağzıma gəlirdi, qarın içində batıb qalmışdım… Bir yaşılbaş ördək endi göllərə, qızıl kimi tükləriylə bir anqut uçdu. Bir sona nazlandı qa- mışlığın arxasından. Gözlərində qırmızı sürməsi, köksündə gümüş lələkləri olan bir telli durna qondu ürəyimin üstünə. Bir quş yağışı başladı sonra. Göy qumrular, qaya göyərcinləri, bildirçin bələdçilər, çalı quşları, təqlidçi quşlar, ardıç quşları… və sərt, ani uçuşlarıyla qaraquş… Üzümə qar sovruldu. Sovrulan qar deyildi, bəlkə də əbabil quşları daş-qalaq edirdi məni.. Qorxdum. Tüfəngimi aldım və boşaltdım içindəkiləri. Yan tərəfımdəki yüksək qayalığa doğru dırmaşmağa başladım. Qayalığa çıxıb şəhərə doğru yenidən baxdım. Qatı bir sis örtmüşdü şəhəri. Duman içində yox olmuşdu şəhər. Ayaqlarımı yerə möhkəm basdım. Öz aləmimdə əzdim şəhəri. Ona təpədən baxdım. Fəth etdim şəhəri. İrəlidəki təpəyə doğru getdim. Məndən öncə bir kəklik sürüsünün getdiyini hiss etdim. İzlər bir az öncə oradan keçdiklərini söyləyirdi. Burada, yaxında olmalıydılar. Hətta sürünün gözətçisi məni görmüş olmalıydı. Dərhal ətrafımdaki yüksək nöqtələrə baxdım. Bəli, qayanın başındaydı gözətçi kəklik. Göz–gözə gələndə sürətlə qayadan endi. Qanad səsləri gəlmədi. Yəqin, qanadları islaq və yorğun idilər. İzləri ilə getməyə başladım. Ara-sıra dayanıb onları görməyə çalışırdım. Bir neçəsini sezmişdim. Qayaların diblərinə sinə-sinə irəliləyirdilər. Ürəklərinin döyüntüsünü eşidirdim. Qorxaq və ürkək idilər, məni sez- mışdilər, amma heç biri tüfəngimin boş olduğunu bilmirdi. Bir səs gözləyirdilər, “gummm”- deyə bir səs. O səsi eşidincə qanadlarına son dəfə güc verib özlərini bir az iləriyə atacaqdılar. Onlara yaxınlaşsam da, hələ uçmurdular. Onları uçurub son dəfə arxalarınca baxmaq istəyirdim. “Qaruuuvq, qaruuvq”- deyə bir səs eşıtdim birdən. Kəkliklərin qanadlarının nədən tutuldu- ğunu söyləyirdi bu səs. Başqa bir ovçunun sahəsinə girmiş və onu narahat etmişdim. Bu səslər də bir xəbərdrlıqdı. Təpədə bu yerlərin sahibi olan bir qartal dayanmışdı. Qartalların ən güclüsü - şah qartal! Göz-gözə gəldik. Heç qorxmur, özündən razı halda gözləyidi. Gicgahı tünd qəhvəyi rəngdə idi. Kürəyi və qanadları zolaq-zolaq qara və qəhvəyi tüklərlə örtülüydü. Qəhvəyi köksü qaraya çalırdı, iri, qüvvətli biləkləri tüklüydü. Pəncələrini qayalara saplamış, sərbəst, qorxusuz, heybətlə dayanmışdı. Dimdiyi köksünə doğru bir yay şəklində əyilmişdi. Düşməncəsinə baxan gözlərindən atəş yayılırdı sanki. Gedirdim. Qartal mənə xəbərdarlıq etməyə davam edirdi. Kəkliklər iki ovçunun ortasında qalmışdı. Qartal olan qayalığa yaxlnlaşdım. Birdən önümdəki qayalıqlardan kiçik daşlar da qa- nadlandı. “Pırrr! Pırrrr! Pırrrrr! ” Qayalıq qanad səsiylə doldu. Kəkliklər yerdən üç-beş metr uzaqlaşmamış Şah Qartal düş- məncəsinə sürüyə cumdu. Kəkliklər xəfif bir mehdən dalğalanan parça kimi süzüb üstlərinə şı- ğıyan qartalın qorxusundan halsız-halsız yerə endilər. Hamısı qayanın dibinə girib hərəkətsiz gözləməyə başladı. Bir qayanın daldanacağında gizləndim. Kəkliklərin çoxunu görürdüm. Artıq məndən deyil, başları üzərində fırlanan nəhəng quşdan qorxurdular. İlk həmləsi boşa çıxan qartal qayalığın üzərində qara bulud kimi fırlanırdı. Mənim gizləndi- yim yeri də bilirdi. Odur ki, kəkliklərin yanına enə bilmirdi. Kəkliklərin qoruyucusuydum məgər. Qartal səs tonunu qalınlaşdırdı. İndi daha sərt bağırırdı. Mənim getməyimi istəyirdi. Bura aid olmadığımı söyləyirdi durmadan… Qayaların şahı olan bu heybətli quş haqlıydı, əslində… Yenidən şəhərə tərəf baxdım və “yaxşı, yaxşı, gedirəm” - dedim şah qartala. Geriyə dönüb cəld uzaqlaşmağa başladım. Qartal bağırdıqca mən də sürətimi artırırdım, hətta qaçırdım. Yenə qaçaqdım. Bu dəfə bir suçlu kimi qaçırdım. Arada bir dönüb arxama baxırdım. Şah qartal sanki bir ayində idi. Özünü unutmuşdu. Qayalıqların üzərində qanadlarını iki yana sallamış, özünü küləyin ixtiyarına vermişdi. Heç qanad çalmadan fırlanır, süzürdü… www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri Kəkliklərin ürək döyüntüsü hələ də qulağımdaydı... Kim bilir, şah qartalın iri caynaqları onların hansının qanına batacaq, hansının köksünü parçalayacaqdı… Mən ovçu deyildim artıq, ovçu deyildim. Bir ov kimi girdim şəhərə… Türkcədən çevirən: Səhər www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri İçindəkilər 1. Möhtərəm – 1 səh. (Eyvaz Zeynalov) 2. Həmdi kirvə - 6 səh. (Eyvaz Zeynalov) 3. Soyuq yuxu – 12 səh. (Eyvaz Zeynalov) 4. Anamın saatları – 21 səh. (Eyvaz Zeynalov) 5. Ürəyində söyən uşaq – 28 səh. (Eyvaz Zeynalov) 6. Allah görər – 32 səh. (Eyvaz Zeynalov) 7. Evin yıxılsın, Hacı – 35 səh. (Aslan Quliyev) 8. Türbənin dəlisi – 41 səh. (Aslan Quliyev) 9. Hökumətin imzası – 45 səh. (Aslan Quliyev) 10. Kərəm – 51 səh. (Aslan Quliyev) 11. Bəhri usta – 56 səh. (Aslan Quliyev) 12. Abdal kişisi – 60 səh. (Aslan Quliyev) 13. Bizim evin qibləsi – 63 səh. (Aslan Quliyev) 14. Tövbəçilər – 66 səh. (Aslan Quliyev) 15. Şeyxin çavuşu – 73 səh. (Aslan Quliyev) 16. Molla əmi – 75 səh. (Aslan Quliyev) 17. Ağac atlar – 78 səh. (Zakir Sadatlı) 18. Ağ bulud – 82 səh. (Səhər) 19. Qarabağ qaçqınları – 83 səh. (Səhər) 20. Şah qartal – 89 səh. (Səhər) Yüklə 1,31 Mb. Dostları ilə paylaş:
|