İ.Öməroğlu - Zalım pələng və nəğməli quş
Biri var idi, biri yox idi, yamyaşıl bir meşə vardı, bir də bu meşədə yaşayan
çoxlu heyvanlar. Hamı xallı pələngi bu meşəni padşahı sayırdı. Əvvəllər bütün
heyvanlar burda rahat, şən ömür sürərdilər.. Sakitcə otlayar, rahat ov eyləyər,
pələngin də payını yetirərdilər. İş elə gətirdi ki, hiyləgər tülkü, paxıl çaqqal
pələngin qılığına girib özlərini ona sevdirdilər. O vaxtdan da meşədəki heyvanların
günü qara oldu. Tülkü ilə çaqqal hər heyvana bir öhdəlik verir, onlardan daha çox
pay tələb edirdilər. Hamı çalışıb işləyirdi, əldə etdiklərinin çoxusunu isə pələngin
ətrafına yığışan tülkülər, çaqqallar yeyirdilər. Təngə gəlmiş heyvanlar yavaş-yavaş
əvvəlki görkəmini, gözəlliyini itirdi. Quşların nəğməsi azalmışdı. Daha kəpənəklər
də gözəl çəmənliyin üstündən uçmur, əlvan çiçəklərin ləçəklərinə qonmurdular.
Marallar, ceyran və cüyürlər də əvvəlki kimi meşədəki bulağın başına
yığışmırdılar. Yaşıl çəmənliklər getdikcə kimsəsizləşirdi.
Axşamlar isə meşəyə sükut çökürdü. Gecə quşlarının səsi gəlmirdi. Arabir
canavarlar ulayır, çaqqalların, tülkülərin vaqqıltısı eşidilirdi. Meşədə qalanların
şirin yuxusu pozulmuşdu. Səhərə yaxın çaqqalların zəhlətökən vaqqıltısına dözmək
olmurdu.
Bir gün pələng ayılıb gördü ki, daha onun yanına gəlib-gedən azalıb, yan-
yöhrəsində elə tülkülərlə çaqqallar qalıb. Köməkçilərini çağırıb soruşdu ki,
öyrənsinlər görsünlər meşədə nə əhvalat baş verib. Məsləhətləşib çaqqalı xəbər
gətirmək üçün göndərdilər. Çaqqal gəzə-gəzə gəlib bir talaya çıxdı. Gördü ki,
gözəl bir quş xoş avazla oxuyur. Qalan heyvanlar isə dövrələmə dayanıb ona qulaq
asırlar. Məclis elə gözəl idi ki, bir kəsin belə tükü tərpənmirdi. Hətta çaqqalın
gəlişini də bir kimsə hiss etmədi.
Çaqqal həm çox hiyləgər, həm də aravuran idi. Əlinə fürsət düşdüyünə görə
çox sevindi. Qaça-qaça gəlib pələngə dedi ki, haradansa bir quş gəlib, hamını
başına yığıb nəğmə oxuyur. Hamı quşun səsinə qulaq asır, ona görə də sizi yaddan
çıxarıblar. Quş hamını özünə tabe edib. Daha sizi eşitmək istəmirlər. Elə
həyasızlaşıblar ki, hətta sizin əmrinizlə gəldiyimə də fikir vermədilər. Kim nə
istəyir, o cür də hərəkət edir. Yaman həyasızlaşıblar.
Pələng bərk qəzəbləndi. Hirsindən pəncələrini gəmirməyə başladı. Sonra
ayağa qalxıb dedi ki, bu məsələyə tezcə son qoymaq lazımdır. “Məni eşitməyənlərə
ciddi cəza verəcəyəm. Qulaqlarını qopardacağam onların”, - deyərək əsib-coşdu,
irəliyə doğru yeridi. Onların hamısı birlikdə getdilər quşun nəğmə oxuduğu talaya.
Pələng gördü ki, doğurdan da burada böyük bir məclis var. Hamı quşun səsini
dinləyir. O, uca bir yerdə dayanıb gur səslə qışqırdı:
-
Ey sən kimsən ki, gəlib mənim meşəmi özünə məskən etmisən?
Quş bir anlığa gözəl cəh-cəhini kəsib soruşdu:
-
Bəs sən kimsən ki, bu cür bağırırsan?
-
Mən bu meşənin padşahıyam, - deyə pələng özünü bir az da şişirtdi.-De
görüm, sən nə haqla gəlib mənim heyvanlarımın başını qatırsan, onları
işdən-gücdən ayırırsan.
Hamı dönüb pələngə və yan-yöhrəsinə toplanan yaltaq tülkü-çaqqal sürüsünə
baxdı. Xəbərçi çaqqal özünü şişirdərək pələngin lap yaxınlığında dayanmışdı.
Hiyləgərcəsinə gülümsəyir, pələngin onlara cəza verəcəyini gözləyirdi. Nəğmə
oxuyan quş isə halını pozmadan, aramla dedi:
-
Mən heç kimi işdən-gücdən etməmişəm. Heyvanlar sənə tabe olsaydılar
sənin başına toplaşardılar. Görünür sən onlara çox zülm edirsən, onlar da
sənə baş əymək istəmirlər.
-
Bu yalandır,- deyə pələng qışqırdı. Sonra dönüb ətrafında dayananlara baxdı.
Tülkülər onu hər tərəfdən dövrələyib gözləyirdilər. Taladakı heyvanlar isə
onları qəzəblə seyr edirdilər. Heyvanların qəzəbli baxışları, gözlərindəki
parıltı pələngi qorxuya salırdı.
Taladakılar bir səslə dedilər:
-
Doğrudur! Biz rahat ömür sürmək istəyirik. Biz tülkü-çaqqal üçün yaşamaq
istəmirik. Onların əlindən bezmişik. Gecələr eybəcər səslərini eşidib yata
bilmirik. Bu özbaşınalığa dözmək istəmirik.
Pələng nərildəmək istədi. Ətrafına boylandı. Gördü ki, həmişə onudövrələyən
tülkü-çaqqalların hərəsi bir kənara sivişib. Bir tülkü zəif səslə, yaltaqlanaraq dedi:
-
Padşahım, nərə çəkin, qorxudun onları.
Pələng nərə çəkən kimi heyvanların hamısı birlikdə onların üstünə yeridilər. Pələng
də, tülkü-çaqqal sürüsü də bi göz qırpımında qovulub meşədən çıxarıldılar.
Qorxudan təngnəfəs olmuş pələng gördü ki, həmişə ona yaltaqlananlardan birisi
belə yanında qalmayıb.
Quş yenə nəğmə oxuyurdu. Bütün heyvanlar onu dinləyə-dinləyə yaşıl meşədə
rahat ömür sürürsülər. Uzaqdan, boz səhradan isə bir pələng həsrətlə yaşıl meşəyə
baxırdı. Yaltaq dostları onu atıb getmişdilər. Yaşıl meşədə gözəl həyat davam
edirdi.
Zalım pələnglə nəğməli quşun nağılı burada başa çatdı. Meşədəki gözəl alma
ağacından üç qırmızı alma düşdü. Biri nağıl deyənin, biri onu yazanın, o biri də
sakitcə oturub bu nağılı oxuyanın.