almadhal — mantiqqa kirish;
al-maqulot — turlari;
al-iborat — interpretatsiya;
al-qiyos — sillogizm;
al-burhon — isbot, dalil;
al-jadal — tortishuv, dialektika;
as-safsata — sofistika;
alxitoba — ritorika;
ash-sheʼr — poetika (sheʼr sanʼati);
2) tabiiyot (bu yerda minerallar,
oʻsimliklar, hayvonot olami va insonlar
haqida alohida alohida boʻlimlarda
gapiriladi;
3)
riyoziyot —
4
fanga
boʻlingan; hisob (arifmetika), handasa
(geometriya), astronomiya va musiqa;
4) metafizika yoki ilohiyot. Bu asarning ayrim qismlari lotin, suryoniy, ibroniy,
nemis, ingliz, fransuz, rus, fors va oʻzbek tillarida nashr etilgan.
Ibn Sinoning yana bir falsafiy asari „Kitob annajot“ „Kitob ash-shifo“ ning
qisqartirilgan shakli boʻlib, u ham qisman jahonning bir necha tillariga tarjima qilingan.
Olimning falsafiy qarashlari yana „Al-ishorat vattanbihot“ („Ishoralar va
tanbihlar“), „Hikmat
almashriqiyn“ („Sharqchilar
falsafasi“), „Kitob
al-ishorat
filmantiq va lhikmat“ („Mantiq va falsafaning ishoralari“), fors tilida
yozilgan „Donishnoma“ („Bilim kitobi“) va boshqa turli hajmdagi falsafiy risolalarda
hamda „Tayr qissasi“, „Salomon va Ibsol“, „Hayy ibn Yaqzon“, „Yusuf qaqida qissa“
kabi falsafiy mazmunli badiiy qissalarda oʻz aksini topgan.
Ibn Sinoning dunyoqarashi Aristotel taʼlimoti va Forobiy asarlari taʼsirida
shakllandi. Uning fikricha, falsafaning vazifasi mavjudotni, yaʼni barcha mavjud
narsalarni, ularning kelib chiqishi, tartibi, oʻzaro munosabati, bir-biriga oʻtishini
zaruriyat, imkoniyat, voqelik, sababiyat omillari asosida har tomonlama oʻrganishdan
iborat.
Olamda mavjud barcha narsalar ikkiga boʻlinadi: zaruriy vujud (vujudi vojib) va
imkoniy vujud (vujudi mumkin). Zaruriy vujud eng irodali, qudratli, dono tangridir.
Qolgan narsalar imkoniyat tarzida mavjud boʻlib, Tangridan kelib chiqadi. Zaruriy
vujud bilan imkoniy vujud munosabati sabab va oqibat munosabatidir. Bu jarayonda
olamdagi hamma narsalar emanatsiya tarzida, yaʼni quyoshdan chiqayotgan nur shaklida
asta-sekin amalga oshadi. Shu tartibda imkoniyat shaklida mavjud boʻlgan aql, jon, jism,
ular bilan bogʻliq osmon sferalari kelib chikadi. Bular hammasi substansiya (javhar)
boʻlib, yana borliqda aksidensiya — narsalarning belgilari, rangi, hajmi, xillari mavjud.
Jism shakl va moddadan tashkil topadi.
Xudo abadiy, uning oqibati boʻlmish materiya ham abadiydir. Uning oʻzi boshqa
tayin jismlarning asosidir. Narsalarning moddiy asosi hech qachon yoʻqolmaydi.
Materiyaning eng sodda boʻlinmas shakli 4 unsur: havo, olov, suv, tuproqdan iborat.
Ularning turlicha oʻzaro birikuvi natijasida murakkab moddiy narsalar tashkil topadi.
Tabiiy fanlardagi faoliyati
Ibn Sino oʻz davridagi tabiiy
fanlarning rivojiga ham ulkan hissa
qoʻshgan olimdir. Uning tabiiy-ilmiy
qarashlari „Kitob ash-shifo“ ning tabiiy
fanlarga oid qismida bayon qilingan.
Olimning baʼzi geologik jarayonlarga
oid
mulohazalari
hozirgi
ilmiy
nazariyalarga juda yaqindir. Uningcha,
vulqonlar aslida togʻ paydo boʻlishi va
zilzilalar bilan bogʻliq.
Togʻ paydo boʻli-shining oʻzi
esa 2 yoʻl bilan boʻladi: 1) kuchli yer
qimirlashi vaqtida yer qobigʻining
koʻtarilishi; 2) suv orqali va havoning
asta-sekin taʼsiri natijasida chuqur
jarliklar paydo boʻlib, natijada ularning
yonida balandlik hosil boʻlib qolishi.
Zilzilaning paydo boʻlishiga
ham bir necha sabablar bor. Ularning
biri gazsimon yo olovsimon bugʻ
boʻladi. Mana shu bugʻ harakatga kelib, yerni qimirlatadi. Suvlarning yer ostiga
sizib kirishi, tekis yer chetining oʻpirilishi, baʼzida togʻ choʻqqilarining kuch bilan
qulashi ham zilzilaga sabab boʻladi.
Olim fikricha, yer yuzasining maʼlum qismi bir mahallar dengiz tubi boʻlgan,
zamon oʻtishi bilan geologik jarayon oqibatida suv xavzalari oʻrni oʻzgargan. Bir
vaqtlar dengiz boʻlib, hozir quruklikka aylangan yerlarda dengiz hayvonlarining
tosh-qotgan qoldiqlari saqlanib qolgan. U bunday yerlarga Kufa, Misr va Xorazm
yerlarini kiritadi.
Ibn Sino mineralogiya (maʼdanshunoslik) sohasida ham salmoqli ishlar
qilgan. U minerallarning asl tasnifini taklif etdi. Unga koʻra, barcha maʼdanlar 4
guruhga: toshlar, eriydigan jismlar (metallar), oltin-gugurtli yonuvchi birikmalar va
tuzlarga boʻlinadi. Bu tasnif to 19-asr gacha deyarli oʻzgarishsiz saqlanib keldi
.
TARIX
Qoraxoniylar 999 yil Buxoroni zabt etib, somoniylar davlatini ag‘darganidan
keyin Ibn Sino hayotida tashvishli notinch va og‘ir damlar boshlandi. 1002 yil uning
otasi vafot qildi. Ikki sulola vakillarining taxt uchun kurashi 1005 yilgacha davom etib,
oxiri qoraxoniylarning butkul g‘alabasi bilan tugadi. Bunday vaziyatda Buxoroda ortiq
qolib bo‘lmas edi. Shu bois Ibn Sino o‘z yurtini tark etib Xorazmga bosh olib ketdi. 11-
asr boshlarida Xorazm qoraxoniylar hujumidan birmuncha tinch bo‘lib, iqtisodiy va
madaniy jiqatdan ancha rivojlangan o‘lka edi.
Xorazmshohlar Ali ibn Ma’mun (997—1009) va Ma’mun ibn Ma’mun (1009—
1017) ilm-fanga e’tiborli hukmdorlar bo‘lib, olimlarga ilmiy ijod uchun qulay sharoit
yaratib bergan edilar. Shu bois bu davrda Xorazmning poytaxti Gurganj (Urganch) da
zamonasining ko‘pgina taniqli olimlari to‘plandi.
Yirik matematik va astronom Abu Nasr ibn Iroq (1034 yil vafot etgan), atoqti tabib
va faylasuflar Abu Sahl Masihiy (1010 yil vafot etgan). Abu-l-Xayr Xammor (942—
1030) va buyuk olim Abu Rayhon Beruniy shular jumlasilan. Ana shu ilmiy davraga
1005 yilda Ibn Sino ham kelib qo‘shildi. Xorazmda Ibn Sino, asosan, matematika va
astronomiya bilan shug‘ullandi. Bu sohalardagi bilimlarining chuqurlashib, ilmiy
dunyoqarashining shakllanishida Ibn Iroq va Beruniy bilan bo‘lgan ilmiy muloqotlar
katta ahamiyat kasb etdi. Ibn Sinoning Aristotel ta’limoti xususida Beruniy bilan va
o‘zining shogirdi Baxmanyor bilan yozishmalari tarixda mashhurdir. Ibn Sino Abu Sahl
Masihiyning tibbiy tajribasi va bilimlaridan ham katta saboq oldi.
Xorazmshoh vaziri Abu-l-Husayi as-Sahtiy ilmlarni sevuvchi kishi bo‘lganidan, Ibn
Sino u bilan do‘stlashadi va unga atab alkimyoga oid «Risola al-iksir» («Iksir haqida
risola») nomli asar yozdi. Biroq Xorazmdagi osoyishta hayot uzoqqa cho‘zilmaydi.
Sharqda qudrati ortib borayotgan G‘azna hukmdori sulton Mahmud G‘aznaviy bu
o‘lkaga ko‘z tikadi. U, avval, Ma’munga saroydagi bir guruh olimlarini G‘aznaga
jo‘natib yuborishni so‘rab xat yozadi. Bu xatga javoban Beruniy va Abu-l-Xammor
G‘aznaga ketadilar.
Ibn Sino esa bu taklifni rad etib, Masihiy bilan birgalikda 1010—1011 yillarda
yashirincha Xorazmni tark etadi. Shu vaqtdan olimning sargardonlik yillari boshlanib,
umrining oxirigacha vatandan uzoqda hayot kechirishga majbur bo‘ladi. Masihiy bilan
Ibn Sino Jurjonga — Masihiyning vataniga yo‘l oldilar. Lekin yo‘ldagi
qiyinchiliklar va suv- sizlik tufayli Masihiy betob bo‘lib, vafot etadi. Natijada. Ibn Sino
azob-uqubatlar chekib, avval, Niso, so‘ng Obivard, Tus, Shiqqon va Xurosonning
boshqa shaharlarida qisqa muddat turganidan keyin, nihoyat, Kaspiy dengizining
janubiy-sharqida joylashgan Jurjon amirligiga yetib keladi. Ibn Sino Jurjonda 1012—
1014 yillarda yashaydi, lekin shu qisqa vaqt ichida uning hayotidagi muhim voqealardan
biri — Abu Ubayd Juzjoniy bilan uchrashuv va bir umrga do‘stlashuv sodir bo‘ladi. U
Ibn Sinoga nafaqat shogird, balki sodiq do‘st ham edi. U Ibn Sino bilan olimning so‘nggi
damigacha, 25 yil davomida birga bo‘ladi. Ibn Sino tarjimai holining yozilib qolishi,
ko‘pgina asarlarining ta’lifi va tartibga tushishi hamda ularning keyingi avlodlarga
kelishida Juzjoniyning xizmati katta.
XULOSA
Ushbu Mustaqil ishni tayorlashdan maqsad Ibn Sino asarlari 280 dan
ortiqdir. Shulardan 40 dan ortigʻi tabobatga oid, 30 ga yaqini turli tabbiy fanlarga,
180 ta risolasi falsafa, mantiq, ruxshnoslik, geologiya, etika va ijtimoiy masalalarga, 3
risolasi musiqiy ilmga bagishlangan. Lekin bizga bu asarlarning 160 ga yaqini yetib
kelgan. Asarlar orasidagi 18 jildli „Kitob uf-shifo“ asarini falsafa bilimlar qomusi
desa boʻladi.
Dostları ilə paylaş: |