bir yerdə ova gedər, ocaq çatıb ov əti bişirərdilər. Ələddin də pis ovçu deyildi.
Amma özünün əlinə yatan tüfəngi yox idi. Yeznəsindən, tanışlarından aldığı
tüfənglər isə, hərdən onun gülləsini boşa çıxarırdı. İndi özünə təzə tüfəng almışdı.
Həsən ağa bu cavan oğlanın ürəyindən keçənləri duydu. O, başa düşürdü ki,
Ələddin özünü göstərmək istəyir. İstəyir ki, Kürü keçib meşədə axşama qədər
dolaşsın, geri dönəndə əli dolu qayıtsın, təzə tüfəngin ilk ovundan - vurduğu
qırqovullardan - nişanlısına pay göndərsin, qürrələnsin. Onun özü də cavan
olmuşdu. Meşədən qayıdanda kəndin ortasındakı cığırlara sığışmırdı. İstədiyi qızın
doqqazlarından keçəndə bilirdi ki, hardasa gizlənib arxasınca baxan var, az qalırdı
ayaqları dolaşsın. Axşamüstü bacısı, ya da anası üstünü vurmasalar da, onun
ürəyindən keçənləri başa düşür, ovlanan qırqovullardan qonşuya pay göndərirdilər.
Bu pay Həsən ağanın deyiklisinin gizlicə ürək döyüntüsünə, yanaqlarının
qızarmasına səbəb olurdu. Ertəsi gün isə ona naxışlı yun corab, ya da yanları
işləməli dəsmal gəlirdi... Həsən ağa başa düşürdü ki, Ələddin bu saat tüfəngdən
çox özünü sınamaq, nişanlısının gözündə ucalmaq istəyir.
-
Elə gərək bu gün gedək? Qoy qalsın sabaha. Axşamdan hazırlaşıb o başdan
gedərik.
Görmürsən gün hara qalxıb? Biz Kürü keçənəcən, gün günortadan əyiləcək.
- Hələ axşama çox var, sözümü yerə salma, özün bilirsən ki, əliboş geriyə qayıda
bilmərəm. Həsən ağa onun eyhamını başa düşdü. Gülümsündü.
-
Vallah heç həvəsim yoxdu.
-
Başın haqqı, səndən əl çəkən deyiləm, gedək!
Həsən ağa yarı xoş, yarı zor razılıq verdi.
Onlar torpaq yoldan aralanıb, yarğanın qaşındakı cığıra çıxdılar.
Alan hamıdan qabaqda gedir, tez-tez cığırdan çıxıb sirkənlərin arasını dolaşır,
ayağını asta-asta basıb yeri imsiləyir, torağayları hürküdür, sonra geri qayıdır,
Ələddinin əl-ayağına sürtünürdü. Ələddin itin sevincinə şərik olurmuş kimi onun
başını sığallayırdı.
Dikdirə çıxdılar. Həsən ağa ayaq saxlayıb girməyə enən yola baxdı. Birdən bədəni
downloaded from KitabYurdu.org
üşürgələndi. Bərkdən asqırdı. Ələddin səsə dönüb baxdı və gördü ki, Həsən ağa
dikdirdə dayanıb aşağı enmək istəmir. Ələddin geri qayıtdı.
-
Niyə durdun?
- Eşitmədin tək səbir gəldi? - Həsən ağa gözünü Ələddinin üzünə zillədi. Onun
baxışlarında bir yalvarış vardı. - Heç ayağım getmir, gəl qayıdaq.
- Ay Həsən qağa, sən də lap məzəli olmusan, tək səbir gələndə nə olar? Belə
şeydən ötəri də, adam gerimi qayıdar?
- Bilirəm, sən belə şeylərə inanmırsan, amma mən inanıram. Tək səbir mənə
düşmür, mən qayıdıram.
O, doğrudan da geri döndü. Ələddin nə qədər yalvardısa, eşitmək istəmədi. Hətta
onun yolunu kəsib qabağında atılıb-düşən Alanı da acıqlanıb qovdu.
-
Ay Həsən qağa, bir ayaq saxla, gör nə deyirəm?
Həsən ağa dayandı. Həyəcandan sinəsi qalxıb-enən Ələddinə baxdı.
-
Nə deyirsən?
-
Bir şərtim var.
-
Nə şərt?
-
Bax, bu ispiçkanı nişan qoyacam. Əgər birinci gülləyə vura bilsəm, gedirik.
Əgər vura bilməsəm, sən deyən olsun, qayıdırıq.
Həsən ağa tərəddüd içində dayandı. Ondan intizarla cavab gözləyən Ələddinə xeyli
baxdı. Nə fikirləşdisə, "yaxşı" dedi və köksünü ötürdü. Ələddin quş kimi sıçrayıb
aralandı. Yoldan kənarda, sirkənliklərin içindən ucalan qanqalın ucuna kibrit
qutusunu taxdı və eyni sür'ətlə geri qayıtdı.
-
Burdan nişan alım, yoxsa bir az geri çəkilim?
-
Burdan nənəm də vurar, bax, get o dikdirə.
3
Ələddin deyilən yerə getdi və tüfəngi üzünə qaldırmağı ilə nişanı vurmağı bir oldu.
-
İndi nə deyirsən?
- Yaxşı, sən deyən olsun, - deyə Həsən ağa könülsüz cavab verdi və ayağını
sürüyə-sürüyə enişə doğru addımladı.
downloaded from KitabYurdu.org
Kürün suyu göz yaşı kimi dumduru idi. Yarğanların dibi, çiləkənlərin ətrafı sırsıra
bağlamışdı.
Su elə dayazlaşıb, elə şəffaflaşmışdı ki, çayın dibindəki daşlar aydınca görünürdü.
Soyuq olmasaydı, adam çərməşib asanlıqla o üzə keçə bilərdi.
Ələddin ulğun kollarının arasındakı qayığı itələyib suya saldı. Hamıdan qabaq
Alan atılıb qayığa mindi. Həsən ağa kürəyi götürüb burun tərəfə keçdi. Ələddin
çəpi əlinə aldı. İki-üç təkandan sonra Kürü yarı elədilər.
Xəzəl dizə çıxırdı.
Qovaqlar, palıdlar, cır
meyvə ağacları,
saqqız
kolları
yarpaqlarını töksələr
də,
bir-birlərinə söykənib sıxlaşmışdılar. Elə bil soyuqdan qorunmaq üçün bir-birlərinə
qısılmışdılar. Bircə qızılcıq kolları yarpağını tökməmiş, yaz-yay aylarında olduğu
kimi qalınlaşıb fızıllığa dönmüşdülər.
Alan qabaqda gedir, ayaqlarını asta basır, arabir dayanıb qulaqlarını şəkləyir, ətrafı
dinşəyirdi. Meşənin dərinliyindən, Qarasu tərəfdən qaz səsi gəlir, qanad səsi
eşidilirdi. Birdən Alan dayandı. Yeri imsiləyib geri boylandı və qamışlığa doğru
qaçıb marığa yatdı. Həsən ağa qoltuqaltı sından güllə çıxardıb tüfəngi doldurdu.
Ələddin qabağa, itin yanına getdi. Diqqətlə xəzələ, qamışlığın kənarındakı nəm
torpağa baxdı. Əli ilə izi göstərdi.
-
Qabandır, indicə keçiblər.
İt izi alıb bir xeyli qamışlığın yaxası boyu getdi. Sonra yana burulub, meşənin
dərinliyinə qaçdı.
- Deyəsən, iyi alıb, ehtiyatlı ol, - deyə Həsən ağa pıçıltı ilə göstəriş verdi.
Onlar dizə qədər xəzələ bata-bata, nəfəslərini dərmədən, Alanın dalınca getdilər.
Meşə qalınlaşırdı. Qızılcıq kolları, sarmaşıqlar, ağacların gövdəsinə ilan kimi
dolanıb qol-budaq atan tənəklər tez-tez yollarını kəsirdi. Arabir quşlar kollardan
pırıltı ilə uçur, qamışlığın o tayında gözdən itirdilər.
Birdən Alanın səsi gəldi; əvvəl kəsik-kəsik, sonra boğuq-boğuq. Ələddin sıçrayıb
qabağa atıldı. Alanın xasiyyətini bilirdi: ov görəndə həmişə belə edərdi.
Onlar qamışlığın yanından talaya çıxanda gördülər ki, Alan iri bir qabanı qabağına
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |