salıb qovur. Ələddin tüfəngi üzünə qaldırdı, tətiyi çəkdi. İt zingildədi və qızılcıq
koluna doğru qaçdı. Onlar özlərini yetirəndə gördülər ki, Alan hürə-hürə qızılcıq
kolunun ətrafında fırlanır. İt onları görəndə daha da ürəkləndi və kolluğa cumuldu.
-
Murdar kola girib, tez ol, arakəsməyə alaq.
Həsən ağa yerində dayandı. Ələddin qənşər tərəfə keçdi. Qızılcıq kolunu araya
aldılar. Çaxmağı çəkib tüfəngləri kolluğa tuşladılar. Barmaqlar tətikdə hazır
dayandılar.
Qızılcıq kolu elə qalın idi ki, bu üzündən baxanda o üzünü görmək mümkün
deyildi. İtin qovub kola saldığı qaban da, elə Alanın özü də şiniyib hardasa
dayanmışdılar. Ovçular da nəfəslərini içəri salmışdılar. Bir balaca şıqqıltı eşidən
kimi tətiyi çəkib həmin səmtə güllə atasıydılar.
Həsən ağa kolun dərinliyində it zingiltisi, sonra şıqqıltı eşitdi. Yə'qin etdi ki, Alan
qabanın qabağını kəsmişdir. Donuz isə nəfəsini dərib fürsət gözləyir, azacıq keçsə,
iti parçalayacaq. Tüfəngini o səmtə hərləyib tətiyi çəkdi. Alan sıçrayıb kolluqdan
kənara atıldı. Güllə səsinə diksinən quşlar, ağacın budağındakı qarğalar havaya
qalxdılar və uzun zaman civilti səsi qarğa qarıltısına qarışdı. Barıt tüstüsü
çəkilməmiş Həsən ağa gördü ki, qaban kolluqdan çıxıb xortlaya- xortlaya
qamışlığa qaçdı. Qolları yanına düşdü. O, yə'qin bilirdi ki, gülləsi boşa çıxmayıb.
Bəs necə olmuşdu ki, qaban qaçırdı. Alan da görünmürdü. Tüfəngi yerə atdı. Yrəyi
səksəkəli halda qızılcıq kolunun başına dolandı və gördü ki, Alanın bədəni titrəyir.
İt çaşqın halda gah quyruğunu bulayıb irəli əyilir, gah da geri çəkilib kəsik-kəsik
zingildəyirdi.
Ələddin saralmış kolların arasında arxası üstə uzanmışdı. Sinəsindən qan axırdı.
Papağı kənara düşmüşdü. Həsən ağanın dizləri qatlandı. Elə bil gözlərinə qaranlıq
çökdü. Başı hərləndi. Səldirləyə-səldirləyə Ələddinə yaxınlaşdı. Diz çöküb bir
xeyli donmuş kimi, lal-dinməz, qarşısında uzanan Ələddinin önündə dayandı. Elə
bil onun nitqi tutulmuş, damarlarında qan donmuş, gözlərinə tor gəlmişdi. Nə
dillənə bilirdi, nə də tərpənə. Xeyli gözlədi. Sonra titrək
4
downloaded from KitabYurdu.org
əlləri ilə xəzəli, otları kənara atdı. Ələddinin hələ də tüfəngin tətiyində olan
barmağını araladı. Onu qucağına alıb kolluqdan kənara çəkdi. Bir xeyli nə
edəcəyini bilmədən beləcə dayandı. Sonra Ələddini yenidən xəzəlin üstünə uzatdı.
Nəfəsi daraldı. Hövllə dartıb yaxasını açdı. Pencəyinin, köynəyinin düymələri
vızıltı ilə ətrafa səpələndi. Boğazına yığılmış göz yaşlarını uddu. Ələddinin başını
qaldırıb dizinin üstünə qoydu. Onun da pencəyinin, köynəyinin yaxasını açdı. Əli
isti qana bulandı. Boğula-boğula:"Mənim evimi niyə yıxdın, - dedi, - indi mən nə
edim, camaata nə cavab verim, sizinkilərin üzünə necə baxım, a zalım balası? Ay
bədbəxt oğlu, bədbəxt, özünü də, məni də niyə bədbəxt elədin? Sənə demədimmi
tək səbir gəldi, gəl qayıdaq. İndi mən başıma haranın daşını töküm?!".
Ələddin elə bil bu sözləri eşitdi. Gözlərində işartı sezildi. Dodaqları tərpəndi. Səsi
güclə eşidildi.
- Səndə nə günah var, ay Həsən qağa, görünür əcəl məni çəkirmiş.
Ələddinin bədənindən gizilti keçdi. Bu giziltidən qolları, qılçaları gərildi və birdən
süstləşib boşaldı. Həsən ağa onu qucaqlayıb hönkürdü. Başa düşdü ki, Ələddin
canını tapşırdı. Diqqətlə gözlərinə baxdı. Telini sığalladı, əlini üzündə gəzdirdi.
Beləcə, meyit qucağında nə qədər dayandığını bilmədi. Havanın qaralıb günün
yaxdığından, axşamın düşdüyündən xəbəri olmadı. Bir də o vaxt ayıldı ki, meşəyə
qaranlıq çökür. Özünə toxtaxlıq verdi. Meyidi ehmalca yerə, qırovlanmış xəzəlin
üstünə qoydu. Meyidin ayaqlarını, qollarını düzəltdi, gözlərini sığadı, papağını
gətirib başının altına qoydu. Bundan sonra qamətini düzəldib dikəldi. Sazaq
başlamışdı. Meşə sükuta qərq olmuşdu.
-
2 -
Həsən ağa ətrafa səpələnmiş quru budaqlardan bir qucaq yığdı, gətirib meyidin
yanında yerə tökdü. Əlləri əsə-əsə ciblərini axtardı. Kibrit çıxardıb ocaq qaladı.
Meşəyə qızıl dilli alovun işığı yayıldı. Sonra iri bir kötüyü sürüyüb ocağa qoydu.
Bir xeyli çatırtıyla yanan odunlara baxdı.
Alan yerə yatdı. Qabaq ayaqlarının üstündə, xəzəli xışıldada-xışıldada, zingildəyə-
zingildəyə meyidin bərabərinə qədər süründü. Onu imsilədi və birdən dik atılıb
downloaded from KitabYurdu.org
geri sıçradı. Həsən ağa dolmuşdu. Başını əlləri arasına alıb, için-için, korun-korun
ağladı. Elə bil Alan bunu başa düşdü. Ulamasına ara verib təzədən yerə yatdı. Bu
dəfə sürünə-sürünə Həsən ağaya yaxınlaşdı. İtin zingiltisini eşidən kişi əlini onun
başına çəkdi. İt özünə həyan tapmış kimi sivişib ona lap yaxınlaşdı. Quyruğunu
buladı, Həsən ağanın bədəninə qısıldı. Hər ikisi titrəyirdi. Həsən ağa itin bu
hərəkətindən ürəkləndi, özünə həmdərd tapmış kimi oldu. Bədəninin titrəməsi
azaldı. Əlini əsim-əsim əsən Alanın başına çəkdi. "İndi nə eləyək, Alan, bu dərdi
kimə söyləyək? Özün gördün ki, məndə günah olmadı, bədbəxt oğlunu əcəl çəkib
bura gətirdi! Özünün də evini yıxdı, mənim də. İndi mənə kim inanacaq?". Kişinin
yanaqlarından yaş yuvarlandı. Elə bil Alan da ağlayırdı, ocağın işığında gözləri
parıldayırdı.
Xeyli beləcə oturdular. Sonra Həsən ağa astaca ayağa durdu. Tüfəngləri götürüb
qamətini düzəltdi. Bir xeyli çatırtı ilə yanan ocağa, alovun işığında uzanmış
Ələddinin sifətinə baxdı. Köksünü ötürüb asta addımlarla uzaqlaşmağa başladı. İt
də durdu. Quyruğunu qısıb yazıq-yazıq boylandı. Həsən ağa geri döndü. Gözləri
Alanın gözlərinə sataşdı və gördü ki, itin üzündə, gözlərinin altı bərabərində, iki
sulu zolaq işıldayır. Onu yenidən qəhər boğdu:"Sən burda qalarsan, yaxşımı, Alan,
Ələddini meşədə tək qoymaq olmaz.Onun yanında, ocağın qırağında oturarsan.
Qoymazsan qurd-quş yaxın gələ, yaxşımı? Mən də gedim kəndə görüm
neyləyirəm, başıma haranın daşını salıram". Alan elə bil deyilənləri başa düşdü.
Bir ocağın işığında aydın görünən meyidə, bir də Həsən ağaya baxdı. Çömbəldi.
Həsən ağa qaranlıqda gözdən itəndən sonra ağzını göyə tutub, acı-acı uladı.
Meşə sakitləşmişdi. Nə quş səsi eşidilirdi, nə də qanad şaqqıltısı. Hərdən bir
adamın ətini ürpəşdirən bayquş ulaması olmasaydı və Kürün qıjıltısı
aydınlaşmasaydı, insan mürgüləyən meşədə vahimələnib ölərdi.
Həsən ağa şaxtadan donmuş xəzəl və quru ağac budaqlarını ayaqlaya-ayaqlaya
sahilə doğru addımlayırdı. Hələ özünə gəlməmişdi. Hara gedəcəyini, nə edəcəyini
bilmirdi. Bilmirdi ki, əvvəl öz evinə getsin, yoxsa qardaşıgilə. Dərdini əvvəl
anasına açsın, yoxsa arvadlar üz-gözlərini cırıb saçlarını yolduqdan sonra onu
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |