47
– Əmir əlini günbatana uzatdı.
– Ancaq bilirəm ki, bu tərəfdə olurlar.
– Bəs, o niyə aşağı gedir, yoxsa gəmiyə qayıdır? –
Bilmirəm. Deyəsən... Qəzənfər tini burulanda Aliyə qüssəli bir
səslə:
– Məndən incidi. – dedi – İçməyə gedir. – Qaytarmaq
lazımdırsa... Aliyə bir qədər fikirləşib dilləndi:
– Gəl gedək qaytaraq. Onlar Qəzənfərə çata bilmədilər, onu
itirdilər. Əmir o ətrafda olan restoranların hamısına girdi, lakin
axtarıb Qəzənfəri tapa bilmədi. Əmir onu inadla, diqqətlə
axtarmış olsaydı restoranın mərmər sutunu arxasında oturub
sifariş verən Qəzənfəri görərdi. – İçib keflənəcək, səfərdən
qalacaq. – deyə Aliyə həyacanını gizlədə bilmədi. – Oğlanların
keçmə bu xasiyyətindən. Qızdan...
– O sözünün dalını ürəyində dedi: – «Qızdan küsən kimi
arağa, çaxıra pənahlaşırlar.» Əmir vurnuxa-vurnuxa o yan-bu
yana yüyürdü, «Qəlyanaltı»lara, «aşxana»lara soxuldu, har
getdisə, əli ətəyindən uzun qayıtdı. Elə bil Qəzənfər göyə
uçmuşdu.
– Gəmiyə getmiş olar. – Gəmiyə getməz – Aliyənin gözləri
yerə dikildi. – Getməz. Onlar kinoteatra üz tutdular, bilet alıb
salona girdilər. İçəri bürkü idi. Tamaşanın çox olması havanı
daha da ağırlaşdırmışdı. Ağ dəsmallar, rəngli yelpiklər göyərçin
qanadı kimi üzdə, sinədə yellənirdi. İşıqlar söndü. Ekrana qar
təki səpələnən intizamsız uçuşlu ağ həriflər bir yaşıl xətt
üzərində nizama düzüldü. Filmin bu adı üstünə yaşıl yarpaqlı,
qırmızı çiçəkli bir gül şaxəsi düşdü. Həriflər güllərdən rəng alıb
qızardı. Bu qızartı yavaş-yavaş əriyib filmin proloqu olan
şairanə dan səhərinə çevrildi. Ekranda zümrüd dağlar, dərələr,
meşələr canlandı. Dağların əyrim-üyrüm yollarında mavi rəngli
bir «pobeda» göründü. Şoferlə yanaşı bir qız oturmuşdu, külək
onların saçlarını dalğalandırırdı.
– Məhəbbət filmidir, – deyə
– Əmir pıçıldadı.
48
– Deyəsən elədir. – Aliyə könülsüz halda ehtiram xatirinə
dilləndi. Qəzənfər bu zaman üçüncü yüzü içirdi, dördüncünü də
sifariş etmişdi. O, birinci yüzü içərkən qəzəbli olmuşdu.
Aliyədən ayrılmasının səbəbini Əmirin hiyləsi, kələyi sanmışdı.
İkinci yüz onu bir balaca sakitləşdirmiş, Əmirin belə alçaqlıq
etməyəcəyinə inam yaratmışdı. O, hətta Aliyədən inciməkdə
haqsız olduğunu öz-özünə etiraf etmiş, ağlı başında ikən
restorandan çıxmaq, anası ilə görüşüb gəmiyə qayıtmağı
düşünmüşdü. Lakin üçüncü yüz onun qərarını dəyişdi. Aliyə ilə
Əmirin
kinoda
yanaşı
oturub
pıçıldaşdıqlarını,
gülümsündüklərini təsəvvüründə canlandırıb, Qəzənfər yenidən
hiddətləndi. Dördüncü yüz onu bağa apardı. Aliyənin çöhrəsini,
Aliyənin paltarını oğurlamış bir xəyal pərisini də ora gətirdi.
Onlar «Qaçdı-qovdu» oynadılar. Qəzənfər Aliyəni tuta bilmədi,
yorulub əldən düşdü. Uduzduğunu boynuna alaraq Aliyəni
yanına çağırdı. – Aliyə, bura gəl. Qəzənfər o araq ilahəsini
xidmətçi qadın onun yanından keçəndə səslədi. Qadın: –
Hesablayım? – deyə sayğacını stolun üstünə qoyub fikirləşəndə
Qəzənfər səksəndi. Araq ilahəsi qeybə çəkildi, xəyal pərisi uçub
getdi, o köksünü ötürüb alnını ovuşdurdu. – Yüz də gətir. Qadın
gedəndən sonra o çənəsini əlləri içinə alıb dirsəklərini stola
dayadı, durğun baxışlarını ağır-ağır sağda, solda gəzdirib
gözlərini qapadı, onun xəyalında başqa bir səhnə canlandı:
Tamaşaçı azdır, hər kəs kefi istəyən yerdə oturmuşdur. Aliyə ilə
Əmir lap son sırada əyləşiblər. Salon yaramqaranlıqdır.
Onlardan başqa hamının nəzər-diqqəti ekrandadır. Onlar isə
qucaqlaşıblar. Aliyənin qolları Əmirin boynuna dolanıb. Əmir
onu özünə sıxıb. Onlar bir-birinə qısılıb nəşə beşiyində
xumarlanırlar. – Əclaf! Qəzənfərin həlqələnmiş bulanıq gözləri
avaş-yavaş qapandı, stola yumruq vuran əli sümüksüzmüş kimi
sürüşüb dizləri üzərinə düşdü, başı gah sağ, gah da sol çiyninə
doğru əyildi. Qadın «buyurun» deyəndə gözlərini zorla açıb
aşağı, yuxarı dartınaraq çəkişən dodaqları ilə pıçıldadı: –
Borcum... Qadın tezcə hesabladı. Qəzənfər pulu verib axırıncı
49
yüzü də içdi. Səntirləyə-səntirləyə küçəyə çıxdı. Bu səkidən o
səkiyə adlayanda küçənin ortasında dayanıb mızıldandı.
Ağırlaşmış başını sinəsindən güc-bəla ilə qaldıraraq mürgülü
nəzərlərini irəli zillədi. Gülümsədi, sonra da hırıldadı. Başı yenə
də sinəsinə əyildi, qolaylanıb yıxıldı. Qalxıb, ona görə keçə
bilməyərək dayanmış, taksinin burnunu qucaqladı. – Əclaf,
mənə söydün?! Şofer cavab vermədi. Qəzənfər büdrəyə-büdrəyə
şoferin yanına hərləndi, başını qapıdan içəri saldı. – Məni
tanımırsan? Sən bilmirsənmi mən... otuzuna... sənin
kimilərinin... bilirsənmi? Qəzənfər hıçqırıb gəyirdi, gülüb
yumruğunu öz başına vurdu.
– Mən səfehəm. Məni apar. O şoferə «Nizami» parkının
yanı əvəzinə öz evlərinin ünvanını söylədi. Gecəyarı Qəzənfərin
başı ayazımışdı. O maşından necə düşüb gəlmişdi? Onu üçüncü
mərtəbəyə şoferlə anasımı köməkləşib gətirmişdi? O çoxmu,
yaxud azmı yatıb? Qəzənfərin bunların heç birindən xəbəri
olmamışdı. Başının ağrısından göz qapaqlarını aralayıb aça
bilmirdi. Hərdən ağlı başına gəlir, hərdən də huşsuzluq, süstlük,
əzginlik ona hakim kəsilirdi. Qəzənfər özünü toxtatmaq, çay
gətirib onu çağıran anasının səsinə qalxmaq istədi. Lakin
gücsüzlüyünü, başının gicəlləndiyini duyub özünə gumanı
gəlmədi, gözlənilmədən ağlamağa başladı. Anaya elə gəldi ki,
oğlu utandığından ağlayır. Axı, Qəzənfər evə heç vaxt sərxoş
halda gəlməmişdi. Anası onun içdiyini bilirdi, ancaq onun evə
kefli gəldiyini görməmişdi. – Eybi yoxdur, başına dolanım, qalx
çay iç başının ağrısı kəssin. Anasının nəvazişi Qəzənfəri daha da
kövrəltdi. O boğula-boğula hönkürdü. – Mən ki, səni
danlamıram, oğlum. – deyə anası onu öpdü. – Utanma, niyə
utanırsan?! Mən özgə deyiləm ki, öz ananam. Sən bir dəfə içib
belə eləyirsən, bəs hər gün içib küçələrdə yıxılanlar
neynəsinlər?! Qəzənfər yerindən dəli kimi sıçradı. Lakin dik
dayana bilmədi, baş gicəllənməsi onu yatağa yıxdı. O yenə
dikəldi, qalxmağa çalışdı, ancaq gücsüzlük ona üstün gəldi.
Qəzənfər bu dəfə elə hönkürdü ki, elə bil sinəsi dağılacaq, ürəyi
Dostları ilə paylaş: |