92
sevmirəm, Aliyəyə qarşı olan hərəkətlərim isə sənin xatirinə ona
elədiyim hörmət, hörmətkarlıqdır. Biz dostluq, yoldaşlıq, sənin
rəğbətin olan qıza həmişə hörmət eləyəcəm, bu mənim
borcumdur. Bu xüsusiyyət tək mənə yox, sənə də aiddir. Bəs,
biz dost deyilikmi, kişi deyilikmi?! Bir-birimizə qarşı iltifatlı
olmasaq bizə etibarsızlıq, sədaqətsizlik damğası vurub el,
camaat arasında bədnam eləyərlər.» Əmir, Qəzənfərin kayutuna
yönəldi, qapını açdı, içəri boylandı. Qəzənfər növbədə idi. Əmir
bunu onsuz da bilirdi. Kayutu yoxlamaqda onun ağlına başqa bir
fikir gəlmişdi: bəlkə sükanda dayanmır. Gəminin dal-qabağına,
böyür-başına hərlənərək, arada öz kayutuna girib. Əmir rubkaya
üz tutdu. Aliyənin kayutunun qabağından keçəndə Əmirin
addımları qeyri-iradi yavaşıdı. Hansı bir qüvvəsə onu tutub
oradaca saxlamaq istədi, lakin Əmir bu tələdən çıxdı. Oradan
cəsarətlə uzaqlaşıb trapın pillələrinə ayaq qoyanda Aliyənin
qapısı açıldı. Qapı xeyli açıq saxlandı, örtülmədi. Örtüləndən
sonra da heç bir səs-səmir eşidilmədi. Aliyənin qapısının
açılmasını Əmir rəzənin çax-çuxundan bilirdi. Qapı açılanda da,
örtüləndə də rəzə dəyirman çaxçağı kimi səs-küy salırdı. Aliyə
niyə yatmır? O hara getmək istəyirdi? Bəs nə üçün getmədi?
Qapı ağzında nə fikir-zikir elədi? Bu qərarsızlıq nədəndir?
Əmiri geri dartan bu suallar onu dala döndərdi. Rəzə astaca
yırğalanırdı: «Mən bayaq nə demişdim? Kişi deyiləmmi?! –
deyə Əmir göyərtəyə qalxdı. – Mən bu gündən sonra Aliyə ilə
maraqlanmayacam. Ey ürəyim qərarım sənə bəllidirmi? Niyə
belə bərk döyünürsən? Etiraz edirsən?
– Əmir əlini köynəyinin yaxasından içəri salıb ürəyinin
üstünə sıxdı.
– Şikayətinə qulaq asmayacam! Neynim, çox da ki, məni
yaşadırsan. Dayanacaqsan, hə? Bu sənin öz işindir. Dözmürsən
dözmə. Mən sözümün üstündən qaçmayacam! Əmir keçid
körpüsü ilə addımlayanda dizləri qatlanmadı. Sanki qılçalarını
gipsə salmışdılar. Çiyinləri də elə ağırlaşmışdı ki, elə bil onların
hər birindən iki pud ağırlığında yük asmışdılar. Başını da bədəni
93
üzərində saxlamağa boynunun gücü çatmırdı. Gicgahlarındakı
döyüntü qulaqlarını batırmışdı. Əmirin irəli getməyə özünə
gümanı gəlmədi, körpünün məhəccərinə söykəndi. Sıçrayıb baş
göyərtədə oynayan ləpələrin şırıltısı, sərin külək, üzünə qonan
su tozanağı Əmiri bir qədər toxtatdı. Gücsüzlük, gözlərinə
qaranlıq gətirən sıxıntı dan alaqaranlığı kimi yavaş-yavaş qeybə
çəkildi. Əmir ağ yalman dalğaları görməyə, onların nəriltisini
eşitməyə, sifətinə yapışan su zərrəciklərinin sərinliyini duymağa
başladı. O ayılırdı. Lakin ürəyi bayaqkı etirazlarını aramsız
güclü çırpıntıları ilə yenə də onun sinəsinə döşəyirdi. Əmir
qabağa doğru iki, üç addım atdı. Birdən sanki sinəsindən geri
itələdilər. O səntirlədi. Məhəccərdən yapışmasaydı bayğınları
tez yıxan gəmi ləngəri onu körpüdən alıb göyərtəyə çırpacaqdı.
Kiçik ürəyin böyük hökmünə, gücünə, qüvvətinə bax! Böyük
bədəni oyuncağa çevirən duyğunun qüdrətinə Əmir elə inandı
ki, o bu vaxtacan şüurdan güclü sanmadığı hiss və duyğularının
hökmranlığı altına düşdü. «Məhəbbət yaman şeydir! – Əmir öz
iradəsizliyinə gülümsədi. – Mən onu Qəzənfərə bağışlamaq
istəyirəm, amma ürəyim, qəlbim müqavimət göstərir, məni öz
qərarımı dəyişməyə məcbur edir. Təzə qılınc kəsən olar. Bu iti
duyğuları köhnəldib korşaltmaq lazımdır. Onlar indi kükrəmiş
dənizdir, vaxt olar uyuyar. Qasırğasız, fırtınasız dənizdə qayıqla
gəzməyə çıxmaq asandır, təhlükəsizdir.» Əmir qayıdıb öz
kayutuna gəldi. Təyyarın mənasını bilmədiyi tapşırığını
unudaraq qapını daldan bağlamamış yatdı. Yuxu onu elə tez
tutdu ki... Qəzənfər bu zaman növbəni təhvil vermişdi.
Köynəyinin qolunda gizlətdiyi lülə dəmiri böyrünə sıxıb öz
kayutuna girmiş, Əmiri öldürəndən sonra onun meyidini
göyərtəyə necə aparıb dənizə atacağı haqda düşünməyə
başlamışdı. Meyidi çiyninə ala biləcəkmi, pillələrlə yuxarı
qaldırmağa gücü çatacaqmı? Bəs, zərbə dəyərkən Əmir
bağırmayacaqmı?! Qəzənfər asan sandığı işin bu çətinliklərini az
qala unutmuşdu. O Əmiri boğa bilməzdi. Əmirin oyanması,
ağlının başında, qüvvəsinin qollarında olması, əksinə,
94
Qəzənfərin ölümü, məhvi ilə nəticələnərdi. Qəzənfər bunu çox
yaxşı bilirdi. O özünə başqa yol seçməli idi. Qəzənfərin boğazı
qurumuşdu. Dizlərinə elə bil buz bağlamışdılar. Oradan
bədəninə yayılan soyuq qış şaxtası kimi onun bütün sümüklərini
üşüdürdü. O titrəyə-titrəyə ədyalı götürdü. Onu lümələyib lülə
dəmiri gizlətdiyi qolunun altına aldı. Ayaqqabılarını soyundu ki,
ayaqlarının səsini eşidən olmasın. Bəlkə, qarşısına bir adam
çıxdı? Qəzənfəri bu vəziyyətdə görsə şübhələnməzmi? Rənginin
ağarması, uçunması bir yana dursun, deyək ki, bunlar nəzərə
çarpmadı, bəs, qoltuğundakı ədyal, yalın ayaqlar diqqəti cəlb
etməyəcəkmi? Qəzənfər bunları fikirləşib qapını astaca açdı.
Başını çölə çıxarıb koridora boylandı. İns-cins yox idi. O
koridora, oradan da iki addımlıqdakı kayuta soxulmaq istədi.
Bəlkə Əmir oyaqdır. O yatmamış olsa Qəzənfər hansı bəhanəni
uyduracaq? Əmir inanarmı? Qətiyyən! İnandırıcı bir yalan kəşf
eləmək lazım idi. Lakin Qəzənfərin ağlı belə bir ixtira
qabiliyyətini itirmişdi. O qapını örtdü, ayaqqabıları geyindi,
döyükmədən, duruxmadan Əmirin kayutuna girdi. Əmir oyansa,
yaxud yatmamış olsa Qəzənfər belə deyəcəkdi: Ədyal dəyişik
düşüb, səninkini mən aparmışam, mənimki isə burada qalıb. Bu
söz inandırıcılıqdan nə qədər məhrum olsa da vəziyyətə görə
Əmiri əmin edəcək bir qüvvəyə malik idi. Əmir şirin yuxuda idi.
Özü də Qəzənfərin arzusuna yardım edən bir vəziyyətdə
yatmışdı. Onun üzü divara tərəf idi. Divarla onun ağzı arasında
yarımca qarışlıq boşluq qalmışdı. Əmirin nəfəsi divarı
tərlətmişdi. Qəzənfər əlindəki dəmiri başına endirən dəqiqənin
özündə ədyalla Əmirin ağzını qapamalı idi. Bu iş Qəzənfərdən
son dərəcə cəldlik, çeviklik tələb edirdi. Əmirin gicgahına deyən
zərbədən sonra Qəzənfər tək bircə an geciksə iş ağaracaq, onun
üstünü elə buradaca alacaqdılar. Qəzənfər dəmiri köynəyin
qolundan çıxarıb əlinə aldı. Onun əli də dəmir kimi soyuq idi.
Buz buzu üşütdü, buz buzu dondurdu. Qəzənfərin əli elə titrədi
ki, mili saxlamağa barmaqlarının gücü çatmadı. Dəmir az qaldı
əlindən yerə düşsün. O sol əlini köməyə gətirdi. Ədyal qolunun
Dostları ilə paylaş: |