İsmayıl Qarayev a ş İ q L ə R
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
110 Buradakılar səsimi, oxumağımı bəyənsə, demək, səhnəyə çıxa bilərəm. Aliyə kamanı gətirdi. Əmir durub harasa getdi. Onun yerində Qəzənfər oturdu. Əmirin acıq eləyib getməsi, Aliyənin onun dalınca kinli-kinli baxması, son iki gündə qazandığı qələbələrdən məğrurlaşmış Qəzənfəri mənən bir az da böyütdü. Qəzənfərin gözlərində Aliyəyə acıq verən, yaxud heyif almış bir insan qəlbinin təsəllisinə oxşar ifadə canlandı. O həmin məna ilə Aliyəyə baxır, gözlərilə ona: «Sənə haqq olur! – deyirdi – Yanan ürəyin haqq səsini, odlu qəlbin xəstə naləsini eşitməyib, sevməyə qadir olmayanların baxışlarında məhəbbət axtarmazlar, Aliyə!» Aliyə isə Qəzənfərə baxmadan pəstən- pəstən oxuyan Təyyarın üzünə boylanır, nisgilli nəzərlərilə kamanın naləsinə hönkürtü, göz yaşları qatıb dinləyicilərin ürəyinə axıdırdı. O gah gicgahını kamanın başına yaxınlaşdırır, gah da qatlanıb açılan qolları ilə ona ana laylası çalırdı. Mənə tənə ilə qoca deyəndə, Uca, başı qarlı dağlara baxdım. Təbiət zinəti meşəni qoyub, Süfrəni bəzəyən bağlara baxdım. – Necə oxuyuram? – Çox qiyamət... – Əla... – Baxışda mükafat alacaqsınız. Təyyar gülə-gülə: – Aliyə bacım, – dedi – havanı dəyiş, «Sən mənimlə get.» Qəzənfər də səsini Təyyarın səsinə qoşdu. Onlar mahnının birinci bəndini birlikdə oxudular. İkincini Təyyar təkcə oxudu. Üçüncüsü bəndin ifasında Aliyə də iştirak etdi. «Sağ olar, var olar» hər yandan eşidildi. Bu mahnını Aliyə özgə bir məharətlə çaldı. Sanki Aliyənin dərdi və möhnətinə şərik olan şair bu şeri ona ittihaf etmişdi. Şerin son bəndi Aliyənin öz diləyi kimi səsləndi. – Aliyə bacım, deyə – Təyyar əlini onun çiyninə qoydu – deyirəm bugünkü məşğələmizi bununla qurtaraq. Çünki gecdir yatmaq lazımdır. – Mən dünənki qəzetləri oxumamışam, onları gözdən keçirəcəm. – Əlbəttə oxumaq lazımdır! Oxu, oxu. Gecən xeyirə qalsın. Uşaqlar, gecəniz xeyirə qalsın. Təyyarı eyni cavablar yola saldı. 111 Aliyə kamanı bir yana qoyub on beşdən çox padşivkaların arasından «Kommunist»i, «Ədəbiyyat və incəsənət»i, «Azərbaycan gəncləri»ni seçib götürdü. Əvvəlcə «Kommunist»i, «Ədəbiyyat və incəsənət»i vərəqlədi. Guya bu qəzetlərdə maraqlı bir yazıya rast gəlmədi. «Gənclər»in dünənki nömrəsindəki redaksiya məqaləsi, çərçivəyə alınmış yazı, felyeton iki şeir, bir hekayə, qızlar klubuna çağırış, xarici xəbərlər narahat ürəkli Aliyəni əyləndirə bilmədi. O qəzeti yenidən nəzərdən keçirməyə başladı. Birinci səhifədəki gülümsər üzlü, gözləri təbəssümlü qabaqcıl toxucu qızların şəkilləri Aliyədə ani bir maraq oyatdı. Qabaqcılların adlarını oxudu, bununla da kifayətləndi. Qəzetin elanlar yerinə baxdı. Oradakı məlumatları da oxumağa həvəsi olmadı. Kamanını boğazlayıb kayutuna gəldi. Paltarlarını soyunmadan çarpayıya uzandı. Kamanın pırpız başını sinəsinin üstünə qoydu: «Əmir niyə belə eləyir? Ona nə olmuşdur? Son vaxtlar o çörək-xörək yeməyə də, çay içməyə də tək gəlmir, özünə bir yoldaş, bir həyan tapıb gətirir. Üzümə də əvvəlki nəzərlə baxmır. Mən gözlərinə sataşanda kirpiklərini tez-tez çalır. Elə bil tikanam, gözlərini açıq saxlasa bəbəklərinə sancılacam. O niyə belə olub? Mən ona neyləmişəm, nə demişəm? Qəzənfəri niyə tərifləyirdi? Bu o deməkdirmi ki, Aliyə get Qəzənfəri sev? O Qəzənfəri tərifləməməliydi. Qəzənfərin səbirsizliyindən, gələcəkdə onun dəyanətli olacağından danışmamalıydı. Əmir doğurdanmı məni sevmir? Əlbəttə! Sevsəydi məhəbbəti ona güc gələr, Qəzənfərin elçiliyini eləməzdi. Təyyar da məni inandırırdı ki... Mən niyə həyəcanlanıram? Bir şey itirmişəm, nədir? Axı, qəlbimdə nə vardı? Ürəyim indi də bom-boşdur. Yox, deyəsən ürəyimdən bir qurğuşun asılıb. Bu niyə belə ağırdır?» Aliyə kamanı öz qabına qoyub stulda oturdu. Stolüstü lampanın papağını başına basdı. Onun sual işarəsinə oxşar əyri boynunu aşağa əyib kayutu nisbətən qaranlıqlaşdıraraq, işığı stolun üstünə yönəltdi. İllyüminatordan kayuta yol tapan külək Aliyənin sarı saçlarını oynadıb alnına səpələdi. O saçlarını geri sığalladı. Külək öz 112 oyununu davam etdirdi. «Mən nə üçün darıxıram? Ey ürəyim məndən nə istəyirsən? Niyə belə çırpınır, döyünürsən? Yoxsa sənə bir möhnət yeli toxunurmuş? Axı sən yatırdın, şirin yuxuda idiin. Sən vaxtsız oyadan kim oldu?» Aliyənin ürəyindən səs gəldi: – Tıp, tıp, tıp... – Mən? Mən neynədim ki? Gözlərimdir müqəssir? Mən on beş, on altı yaşlı qızlar kimi nə üçün hisslərimə sərbəstlik verirəm?! Mənim ağlım harada qalıb?! Əmir kimdir ki, onun hərəkətləri mənim əsəblərimə toxunur – nişanlımdır, gözaltımdır, yoxsa ərim!? Mənə baxmır, heç baxmasın! Dərnəyə yazılmır, heç yazılmasın! Guya bu böyük bir təhqirdir, mən də bundan alçalır, hörmətdən düşürəm. Təki simamda qəbahət kölgəsi görünməsin...» Aliyə qalxıb paltarlarını soyunmaq, yatmaq istədi. Lakin elə bil yubqasının ətəklərindən tutub onu aşağa dartdılar: «Yata bilməyəcəyəm. Yaxşı bir kitabım da yoxdur oxuyam. Mən nə edim? Axı, niyə yata bilməyim? Səhər işləməliyəm. Yatmasam səhər kefli olacam.» Aliyə sanki qılçalarından tələyə düşmüşdü. Qurşaqdan yuxarısı dartınıb çırpınsa da ayaqları yerdən, oturacağı stuldan qopmurdu. «Mən niyə belə qətiyyətsizəm? Məni cidarlayan nədir? – deyə Aliyə öz vəziyyətinə güldü. – Mən qəfəsə salınmamış bir quşam. Azadlıq verdiyim duyğular məni heç vaxt əsir ala bilməyəcəkdir. Mən qulumun köləsi olmayacam! Yüz Əmir, milyon Qəzənfər olsa belə... Nə.ə.ə? Qəzənfər? O nəçidir? Eşqin bəlasına mübtəla olan bir könül xəstəsi!? Qoy cəhənnəm olub öz xəstə ürəyinin dərmanını başqa qızların qəlbində tapsın! Əmir sən də onun dalınca, haydı! İkiniz də qaraltınızı kəsin burdan! Bir də bizim qapıya sizin əyrim-üyrüm eybəcər kölgəniz düşməsin! Eşitdinizmi?! Qulaqlarınızda qaldımı?!» Elə bil şahzadə qız qapısına gələn dilənçiləri qovurdu. – Rədd olun burdan! Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|