Jakobo Biffi
Yüklə 0,74 Mb.
|
Ĉapitro 26Pinokjo iras kun la kunlernantoj al la bordo de la maro, por vidi la teruran Ŝarkon. Aŭ
LA MALUTILO DE LA NEKONFORMECOLa sekvantan tagon Pinokjo iris al la komunuma lernejo. Fine, post tiom da tempo kaj aventuroj, li sukcesas transpasi la lernejan pordon, nome atingi la celon de li fiksitan en la unua kaj unika "reguleca" eliro el la hejmo de Ĝepeto. Ĝi ŝajnis alvenpunkto je du paŝoj el la sojlo, kaj male ĝi distancis je preskaŭ la tuta vivdaŭro. La plej malfacila afero en la konkero de saĝo estas ekscii pri ĝia loĝeja adreso kaj samtempe transpasi ĝian sojlon. La kvaliton de la instruplano ellaboritan por tiu marioneto, la aŭtora teksto prisilentas. La sekvanta ĉapitro liveros al ni la liston de la libroj uzitaj en tiu lernejo, kun rimarko tamen, ke ili blokus la digeston ankaŭ al fiŝoj. La sola libro, kiu povintus enteni la tutan priekzistan saĝon necesan, por ke la koncernato fariĝu homo, devintus esti "La aventuroj de Pinokjo". Sed pro la klara neeblo entenigi la tutan historion en ties unu sola momento, ĝuste oni lerte evitas la temon, kaj ni neniam scios la didaktikan instruplanon de la nekonata majstro. La rakonto tamen longiĝas plu registrante la kvaliton de la akcepto, kiun ricevis la marioneto ĉe siaj kunuloj. Sendube tiu epizodo, kvankam ĉiu nova pripenso iomete nin vagigas for de la ĉefvojo de tiuj ĉi rimarkoj kaj estas iel kontraŭlegado el "dorsa flanko", atentindas, ĉar ĝi utilos por nia kulturiĝo. Pinokjo estas mokata kaj turmentata de siaj kunuloj, ĉar li "malsamas". Neniom interesas, ĉu li plibonas aŭ plimalbonas; ne gravas la kvalito de lia ecaro: sufiĉas la malsameco por senrajtigi lin. Grupo, komunumo, socio sin sentas ofendataj kaj insidataj ankaŭ pro la nura ĉeesto de la neegalulo. Kiu alilingve parolas aŭ alirite preĝas aŭ posedas aliajn vidpunktojn - ĉefe se li ne montras suferi memsenvaloran senton kaj rezulte de tio ne sin konsideras persekutata de malbonŝanco - estas taksata kiel reala provokanto dum lian ĉeeston oni rifuzas sendiskute. (Por eviti eblajn miskomprenojn, tio ne koncernas ĉi tie tiun, kiu atencas, per sia libera kaj kutima konduto, la fundamentan normon de la universo de kunvivado: la ŝtelisto, la mortiganto, la gesamseksuloj, kiuj povas kaj devas esti objekto de la komprenado kaj mizerikordo, precipe kiam la nekulpaj nenormalecoj devenus de psikaj difektoj, rajtas tamen reklamacii leĝan agnoskon pri siaj inklinoj nur en socio, kiu modliĝas laŭ la vilaĝo de la nekuraceblaj naivuloj). La plej akutan kaj malican el la psikaj altrudaĵoj oni atingas kiam la ĉirkaŭa premo instigas, ke la "neegalulo" interdividu la plimultan juĝon kaj malkonfesu la valoron de sia "neegaleco", do kamufliĝu kaj fine kapitulaciu kaj konformiĝu. Kaj ensceniĝas en ĉiu angulo de historio uloj, kiuj volus ĉion plani, ĉion redukti al malmultaj vinkulantaj modeloj, kvazaŭ la malsameco kaj varieco - kiu konsiderendas prerogativo tiom de la universo elirinta el la manoj de neantaŭvidebla Dio kiom de la eklezio, reve ensemblita de la vervo de la Spirito - karambolus kun ilia sento de ordo kaj ilin skandalus.
Ni povas eĉ emociiĝi pri dramo tia, sed ne antaŭ ol ni klarigas, ke la kaŭzo plej vera kaj profunda de la malsimileco - kaj do de la elpeliĝo - ne kaŝiĝas en iu struktura maljuniĝo, en io kulture malfrueca, en iu prieklezia konceptado, kiun oni opinias transpasinta, kiom en la kreda atesto mem. La kristano ĉiam heterogene kaj proprapaŝe vojaĝas tra la mondo. Li proprariske aŭdacas kredi kaj anonci aferojn tiom originalajn kiel tiujn entenatajn en sia "Kredo", kaj samtempe trankvile cirkuli meze de aliaj homoj. Kiu konfesas firme, ke Jesuo Kristo, homo mortinta antaŭ du mil jaroj, hodiaŭ vivas laŭ la litere semantika signifo de la termino; proklamanto, ke li persone konvinkite kredas, ke iu panvualaĵo fariĝas, en Eŭkaristio, la korpo de la Sinjoro; ĉirkaŭvaganto por rakonti, ke li mem kunportas en la koro la ĉeeston de la mistera kaj vivodona Triunuo, tiu ĉi ne rajtas miri se poste aliuloj lin iomete apartigas, kiel prudente ni ofte kondutas kun "liberaj pensuloj". Li estas "stultulo pro Kristo", kaj tial ne rajtas plendi kaj protesti, ke li fariĝas pro sia vivo "spektaklo al mondo, al anĝeloj, al homoj (1 Kor 4, 9)". Lia "geto" implicas la ĉielan regnon, lia "diverseco" kunsonas kun la anĝelaj vicoj, lia "enfermejo" malfermiĝas super la senlimaj grandvastaĵoj de la realo nevidebla kaj sentempa, lia izoliteco komunikas kun la tri Diaj Personoj. Oportunas tial, ke ni verŝu niajn larmojn ne sur "diversulon" sed sur baraktanton kunfluiĝi ĉiukoste en modamasiĝon.
Post tiuj piedkubutfrapoj, Pinokjo akiris tuj estimon kaj simpation de ĉiuj knaboj de la lernejo kaj ĉiuj faris al li mil karesojn kaj ĉiuj amis lin kore. El tiaj piedkubutfrapoj konfekciiĝas la solaj efikaj argumentoj kontraŭ la profesieca subpremanto. Ili liveras la ĝustan eskapilon por interparoli - sen tamen ke ili asimilu tiajn subpremajn metodojn - kun tiu, kiu posedas, ene de sia ideologia altiriĝo, la maltoleremon kaj la volon eksigi kaj nuligi la nekon-formiĝanton. La sistemoj inkluzivantaj, ene de sia logiko, la uzadon de perforto, kiel origina kaj nekontestebla rajto de sia "misio" en la mondo, komprenas neniun argumenton krom forton. Ĉiu partnereca provo de interkompariĝo pri ideoj estos taksita cedema malforteco. Oni ne interparolu impertinentulojn kaj ekskludantojn, sen objektivaj rajtoj, ke vi ekzistu kiel vi konstruiĝas kaj kiel vi deziras esti. Ja la trudemo neniam rajtu konsenti kun la kristana stilo, eĉ ne kiel reprezalio; al la perforto oni ne reagu per perforto. Sed per forto, jes: la animoforto, kiu ne timiĝas, la forto de homgrupoj kapablaj laŭmorale kontesti ĉiun politikan kaj kulturan eksceson, la forto sin deteni de la konsento insiste trudpetita per iloj senprovizaj je racia pruvo. Tian forton oni uzu ne nur ennome de libereco kaj justeco (aŭ almenaŭ ennome de la prudente rajta konvinko esti en la vero kaj justo), sed ankaŭ kiel altruistan agon avantaĝe de la malamikoj: iam kaj iam tia reago provizas la unikan ilon por ilin plibonigi kaj reenkonduki al pensoj kaj intencoj pli indaj. Kontraŭmeti preman firmecon al la perforto povus esti la unika karitata rimedo ŝance uzebla helpe al tia homo aspiranta mastrumegi homojn kaj vanigi la rajton je malsameco. Yüklə 0,74 Mb. Dostları ilə paylaş:
|