Жавид фялсяфяси

Cavid və Əttar
Orta əsr Şərq (islam) poeziyasına təsəvvüf fəlsəfə­si­nin böyük təsiri vardır. Lakin su­fiz­min müxtəlif qolları, müx­təlif təriqətlər mövcud olduğu üçün, şairlər də bu və ya digər ide­yanı mənimsəmək və öz yaradıcılığında hansı ide­yadan çıxış etməkləri baxımından fərqlənirlər.

Nizami Gəncəvi sufizmdən daha çox məşşai fəlsə­fə­sindən təsirləndiyinə görə, onun poe­ziyasında maddi dünya, ictimai həyat geniş yer almışdır. Bütün poemaların Allaha və pey­ğəmbərə həsr olunmuş münacat hissəsində mistisizm özünü aydın şəkildə göstərsə də, əsər­lərin təhkiyəsində kon­kret insani münasibətlərin cəmiyyət və mühitlə vasitə­lən­mə­­si, insanların real iqtisadi, sosial və hətta instinktiv ehti­yac­ları, estetik duyğular və s. geniş planda tə­rənnüm olu­nur. Yəni Nizamidə ilahi duyğular, dini təsəvvürlər insa­nın maddi-cismani hə­ya­tını istisna etmir. Məhəbbət də Niza­mi­də iki yerə ayrılır: ilahi eşq və insanlar arasında eşq. Bun­ların biri digərini əvəz etmir, çünki şəxsi həyatın din və iman müstəvisinə çıxarılması və burada əridilməsi təşəb­büsü yoxdur. Sufilərin əksəriyyəti isə eşqin ilahiləşdirilməsi sahəsində o dərəcədə irəli gedirlər ki, insanlararası müna­si­bət tamamilə itir və ancaq Allah-insan mü­na­sibətləri saxla­nı­lır. Və bu münasibətlər çox vaxt təbiət və cəmiyyətlə də vasitələnmir. Ayrı-ayrı hallarda konkret insanla münasibət təs­vir olunsa da, son nəticədə bu münasibət də mis­tikləşir, ilahiləşir və Allaha yönəlmiş bir duyğunun keçici məqamı kimi arxa plana keçir. Mə­sələn, Fəridəddin Əttarın «Şeyx Sə­nan» əsərində¹ mavi gözlü xristian qızı Şeyx Səna­nın nor­­mativ dini ayinlərdən ayrılaraq ilahi sevginin yeni mər­təbəsinə qalxması üçün bir növ ke­çid pilləsidir. Lakin sual olunur ki, nəyə görə ilahi eşqin yolu bir qadına olan eşqdən keç­mə­lidir? Nəyə görə ilahi gözəllik qadın gözəlliyinin li­ba­­sında təzahür etməlidir? Axı, Qurani-Kə­rimdə Allahın qüd­­rəti daha çox başqa ayətlərlə nişan verilir. Bu yer, bu göy, ulduzlu sə­ma, bərli-bərəkətli torpaqlar, bütün nəbatat və hey­va­nat aləmi və nəhayət insan, onun düşüncə və yara­dıcılıq əzmi – bütün bunlar da məhz Allahın qüdrətinə və hikmətinə dəla­lət etməklə yanaşı, ilahi sevginin vəsi­lələri ola bilər.

Konkret bir qadına olan məhəbbətin ilahi eşqə aparan yolda bir vəsilə kimi dəyərləndirilməsi isə sufi poeziyasının heç də bütün klassik formalarına aid olmayıb, «məhəbbət dini»nin tərənnümçülərinə xasdır ki, bunların da ən böyük nümayəndələri İbn Ərəbi və Mövlanadır. Belə ki, Rabiə əl-Ədəviyyə, Cüneyd Bağdadi, Mənsur Həllac kimi görkəmli su­filərin yaradıcılığında ilahi eşq hələ insani eşqlə qa­rış­dırılmır. Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, hər iki eşq for­ma­sını yüksək dərəcədə tərənnüm edən Nizami Gəncəvi də bunları qarışdırmır. Belə bir «kompleks yanaşma» – qa­dın gö­zəlliyinə aid olan metaforaların ilahi eşq kontekstində istifadə edilməsi və ya qadına olan eşqin böyüyüb ilahi eşqə çevrilməsi, ümumiyyətlə, müqəddəslik duyğusunun məhəb­bət və mərhəmət duyğusu ilə, dini hissin eşqlə eyniləş­di­ril­mə­si özünün klassik formasında məhz «Məhəbbət mənim dinim və imanımdır» deyən İbn Ərəbi poeziyasında əksini tapır:
Mən məhəbbət dininə inanıram

O məni hansı səmtə çəkib aparsa da.¹
İbn Ərəbi belə bir mövqedən çıxış edir ki, ümuminin dərk olunması və mənimsənilməsi fərdi-konkret olanın mə­nim­sənilməsi sayəsində mümkündür.² Görünür, İbn Ərə­bi­yə görə, ilahi gözəlliyin vəsfi üçün onun konkret təzahür­lə­rindən biri olan qadın gözəlliyini vəsf etmək də məqbul sa­yıla bilərmiş.^

Məhz bu xəttin nümayəndəsi olan F.Əttar isə «Şeyx Sənan» əsərində belə deyir: «Hə­qiqi aşiq heç bir dini tanıya bilməz, belə ki, onun imanı məhəbbət özüdür. Onu cəmiy­yətdə tutduğu mövqe də maraqlandırmır, çünki aşiqlikdən daha yüksək mövqe yoxdur».¹

Bu ideya neçə əsrlər boyu Şərq poeziyasının aparıcı mo­tivlərindən biri olmuşdur. Onun ən gözəl ifadə forma­la­rından birinə biz H.Cavid poeziyasında rast gəlirik:
Mənim tanrım gözəllikdir, sevgidir.²
Yaxud:
Məhəbbətdir ən böyük din.³
Düzdür, Hüseyn Cavid də Nizami kimi ilahi eşqi in­sani eşqdən ayırır. Bir sıra şeirlərində, «Afət»də adi insani duy­­ğuları, qadın gözəlliyini, hətta erotik eşqi tərənnüm edən Cavid başqa əsərlərində, xüsusən «Peyğəmbər»də ila­hi eşqin parlaq nümunəsini yaradır. Peyğəmbərin füsunkar Şəmsanın məhəbbətinə biganəliyinin səbəbi də qızın Tanrı sevgisindən məhrum olması, bütlərə tapınmasıdır.
Xayır, istəməm gözəl qız,

Sevgilim Tanrıdır yalnız..¹

Burada gözəl qızdan imtina edilməsinin səbəbi onun Tanrıya qarşı qoyulmasıdır. Cavid də, onun qəhrəmanları da qadın gözəlliyini ümumiyyətlə inkar etmir, lakin bu gö­zəl­liyin Tanrıya alternativ olmasını qəbul edə bilmir. Tə­sa­düfi deyil ki, islam dini kafirlərlə evlənməyi qadağan edir.

Belə çıxır ki, ancaq Tanrıya doğru can atan, əqidəsi uy­ğun olan, eyni yolun yolçusu olanlar həqiqi mənada sev­giyə layiqdirlər. Başqa sözlə insani məhəbbət də ilahi mə­həb­bət kontekstində nəzərdən keçirilir, lakin qarışıq salın­mır. Cavid yaradıcılığında ancaq «Şeyx Sənan» pyesi bu mə­­nada istisnadır. Görünür, pyesin təh­ki­yə­si sufi mənbə­lə­rindən götürüldüyünə görə, burada qadına olan eşqlə ilahi eşq sinkretik şəkildə götürülmüşdür.

Fəridəddin Əttarın versiyasında Şeyxin ilahiyə doğru yüksəliş yolu mənəvi böhran və geriyə qayıdış məqamlarını da əhatə edir. Bu, əslində dialektik bir yanaşmadır. Yəni din­lərin fövqündə duran ilahi vəhdət ideyasına yüksəlmək və Allahı bilavasitə duymaq üçün konkret dinlərin təfər­rüatından, mərasimçilikdən, ayinçilikdən imtina etmək tələb olunurmuş. Başqa sözlə, mühüm olan islamın, yaxud xris­tianlığın ehkamları yox, hissi dünyanın bütün cazibələrin­dən yaxa qurtararaq birbaşa Allaha yüksəlməkdir. Lakin F.Əttar bütün cazibələrdən xilas olmağın ən gözəl yolu kimi bu cazibələrin ən güclüsünü vasitə kimi seçir. Yemək-iç­mək, var-dövlət, rəyasət, ictimai nüfuz, şöhrət və s.-dən an­caq eşq qanadlarında uzaqlaşmaq mümkündür. Lakin qadı­na olan eşq son məqam deyil, əksinə, ali mərtəbəyə aparan yolda bir pillə, vəsilədir.

Hüseyn Cavid sufi poeziyasında yaxşı məlum olan bu mövzunu öz fəlsəfi konsepsiyasının tələblərinə uyğun ola­raq yenidən işləmiş, məlum rəvayətə bəzi əlavələr etmiş, fərq­li tərəflərin mövqeyini daha aydın ifadə edə bilmək üçün yeni obrazlar daxil etmişdir.

Əvvəla, Cavidin Şeyx Sənanı qocalığında eşqə düş­mür, yəni onun eşqi qarşılıqlı olmaq şansına malikdir. Bu­ra­da romantizm realizmlə çulğalaşır. Gürcü qızı Xumarın da Şeyx Sənanı sevə bilməsi üçün yer qoyulur. F.Əttarda ancaq Şeyxin sevgisindən söhbət gedir, qız ona olsa-olsa pul, var-dövlət müqabilində qarşılıq verə biləcəyini deyir. Əttarın mavi gözlü gözəli hadisələrin başlanğıcında məbəd­də çalışmasına baxmayaraq, mənəviyyat bataqlığından çıx­mamışdır. O, böyük eşqdən xəbər­siz­dir. Onda var-döv­lət­dən və şəhvətdən yüksəkdə duran bu qeyri-adi duyğunun yaranması üçün hə­lə çox möcüzələr göstərilməli, eşqin gü­cü­nün isbat olunması üçün çox əzab-əziyyətlər çəkilməlidir. Və ancaq bu cür təmənnasız eşq ilahi eşqə aparan yolun başlanğıcına çevrilir. Şeyx Sənanın öz sev­gi­sin­də göstərdiyi əzm, imtina qüdrəti, qəhrəmanlıq qızın qəlbinin lap dərin­lik­lərində olan ilahi duy­ğu­ların üzə çıxarılmasına xidmət edir. Və nəhayət, onun Sənan vasitəsi ilə Haqq işığına can atması üçün yol açılır. F.Əttarda sevginin qüdrəti özünü an-caq Şeyx Sənanın öz dini ayinlərinə daha sərbəst yanaşması bahasına eşq yolunda əzm göstərməsi ilə deyil, daha çox də­­rəcədə əcnəbi qızın bu uca duyğunun təsiri ilə dəyişərək böyük eşq, ilahi sevgi və əslində Haqq yolunu tutması ilə təsbit olunur.

F.Əttarda tərsa qızı hələ ilahi eşq qığılcımı ilə işıq­lan­madığı ilkin mərhələdə Şeyx Sənanın eşqinə qarşı çıxır, maneələr yaradır, şərtlər qoyur.

H.Caviddə isə müqavimət göstərən, Sənana qarşı ağır şərtlər qoyan, onun eşqini sınağa çəkən və eşqindən döndər­məyə çalışan qız deyil, onun atası və hətta atasından daha çox keşişdir. Xumarın burada Sənana olan münasibəti islam dininə olan münasibətdən qaynaqlanır, bir xristian ehkam­çı­sının islama qarşı kin-küdurətini ifadə edir. Cavid dini mə­rasimçilikdən, dinin mahiyyətindən deyil, formasından, gö­rün­tülərdən çıxış edənlərin düşmənçiliyi fövqündə həqiqi dindarlar üçün bütün dinlərin eyniyyət məqamını, vahid Al­la­ha inamın hər şeydən uca tutulmasını, yəni Haqqa qo­vuş­maq idealını önə çəkir və dini vəhdət konsepsiyasını irəli sürür.

Bu baxımdan, H.Cavidin Şeyx Sənanı F.Əttarın eyni adlı obrazından fərqli olaraq qarşısına ancaq eşqin qüdrəti ilə tərsa qızına ilahi eşq təlqin etmək, bir vücudun zahiri gö­zəlliyini daxili işıqla tamamlamaq deyil, bütövlükdə eşq duy­ğusunu ilahi eşq səviyyəsində təqdim etmək və dini duy­ğuları da təfərrüatlardan, mərasimçilikdən, zahirilikdən təmizləyərək ilahi eşq məqamına yüksəltmək və bütün din­ləri bu yüksək məqamda birləşdirmək məqsədi qoyur.

Lakin H.Cavidin irəli sürdüyü bu daha böyük missi­yanın poetik təcəssümü ideya baxımından yenə təsəvvüf fəl­səfəsi ilə bağlıdır. Bu da F.Əttardan əvvəl mövcud ol­muş, ondan azca sonra İbn Ərəbi tərəfindən sistem halına sa­lınmış vəhdət əl-vücud, ilahi eşq və vahid din təlimidir.

Cavid yazır:
Birsə Həqq, cümlə din də bir… naçar,

Xəlqi yalnız ayırmış azğınlar.¹
İdeal sevgili kimi məhz başqa din nümayəndəsinin seçilməsi də, bir tərəfdən, eşqin daha böyük maneələri aş­maq qüdrətini göstərmək üçündürsə, digər tərəfdən, sevgi məqamında dinlər arasında fərqin aradan götürüldüyünü gös­­tərmək üçündür.


Cavid və İbn Ərəbi
Fəlsəfə tarixində əsasən İbn Ərəbinin təlimi kimi təq­dim olunan vəhdət əl-vücud fəlsəfəsinin başlıca müd­dəalarından biri hissə ilə tamın eyniyyəti məsələsidir.

Nəyə görə Hegel: «Şərqin şüur forması Qərbə nis­bə­tən daha poetikdir»,¹ – deyir?

Şərq bütövdən çıxış edir. Hər şey nəyinsə hissəsidir. Və bu «nə isə» özü də daxil olduğu bütövə doğru can atır. Hər şey öz həllini ancaq Vahiddə, Mütləqdə tapır.

Ayrılıqda siması bəlli olmayan və ancaq əlamət kimi, hadisə kimi mövcud olanlar özünü büruzə vermək, ifadə etmək üçün mənsub olduqları cövhərə, substansiyaya möh­tacdırlar. Və tərsinə. Cövhər də əlamətlərə möhtacdır, yəni onların vasitəsilə ifadə olunur.

İnsan da, dəniz də, meşə də eyni bir tamın hissə­lə­ridir. Bizim təəssüratlarımız, yaşantılarımız təbiətin öz ya­şa­yışının təzahürlərinə uyğundur.

Təbiət (kainat) nəfəs alır; biz onun nəbzini tuturuq, ürək döyüntülərini eşidirik. İbn Ərəbiyə görə, kainat (təbiət) də bir insan orqanizmi ilə müqayisə oluna bilər. Böyük aləmlə kiçik aləm, makrokosmla mikrokosm arasında bir adekvatlıq, eyniyyət mövcuddur¹. Və böyük dünya kiçik dünyadan böyük deyil. Çünki kainat, cismani aləm heç də hə­mişə bütün varlığı ilə canlanmır. Canlanan və deməli, bu anda yaşayan onun ancaq lokal təzahürləridir. Əslində, ona can verən də insan hənirtisidir. İnsan nəzərləri aləmə tuş­la­naraq onu ancaq öz baxış bucağında işıqlandırır və canlan­dırır. Həmin anda insanın özü də məhz öz baxış bucağına bərabərdir.

Cavid mələyin dili ilə ilahi ruhun, dünya nurunun hissi aləmdəki hadisələrlə əlaqəsinə işarə edir və zərrə ilə tam arasındakı münasibətin dialektikasını belə açır.
Dinlə həp kainatı, seyr eylə,

Hər günəş ondan iştə bir şölə

Hər ufaq zərrə, hər küçük yapraq

Sana söylər bu rəmzi pək parlaq.²
Təbiətdə, maddi dünyanın cisim və hadisələrində haq­qın nişanəsindən bəhs edilməsi – Al­la­hın təbiət vasitəsilə özü­nü ifadə etməsi kimi də izah edilə bilər. Onu da qeyd edək ki, tə­səv­­vüf fəlsəfəsinə xas olan bu böyük sezgini bə­ziləri panteizm ruhunda şərh etməyə çalışırlar.

Cavid panteist deyil, lakin onun ontologiyası mate­rializmə və ya ardıcıl obyektiv idealizmə də uyğun gəlmir. Bir çox əsərlərində müraciət etdiyi «mələk» və «iblis» ob­razları, xüsusən «Peyğəmbər» pyesində Məhəmməd pey­ğəm­­bərin dili ilə irəli sürülən konsepsiya onun təliminin materializmə hər hansı bir formada uyğunlaşdırılmasına imkan vermir. Hətta sovet dövründə də Cavidi irticadan mühafizə etməyə çalışanların xüsusi cəhdlərinə baxmaya­raq, onu materialist etmək və kommunist ideologiyasına uy­ğun­laşdırmaq mümkün olmamışdır. İslam dininin klassik fəl­səfi interpretasiyaları isə daha çox dərəcədə obyektiv idealizmlə səsləşir, yəni Allahın mütləq ideya kimi qəbul olunması, ideyalar dünyasının ilkinliyi (Lövhi-məhfuzda olan həqiqi biliklər – həqiqət kitabı) və bizim yaşadığımız hissi dünyanın faniliyi, əqlə və kəlama üstünlük verilməsi, hiss və emosiyalardan, instinktiv istəklərdən və s. çəkin­dir­mək, nəfsi əqlə tabe etmək və s. – bütün bunlar Platon tə­li­mi, neoplatonçuluq və dini ehkamlar prizmasından redaktə olun­muş Aristotel təlimi ilə daha çox uzlaşa bilir. Fərabi, İbn Sina və s. bu kimi peripatetiklərin islam dininin ehkam­ları çərçivəsində yaratdıqları ontologiya və idrak nəzə­riy­yə­si də obyektiv idealizmin bir istiqaməti kimi də­yər­ləndirilə bilər. Düzdür, İbn Sinada da panteizm axta­ran­lar vardır, la­kin onun özü sanki belə bir anlamı qabaqcadan duyaraq öz konsepsiyasını gələcək qüsurlu yo­zum­lardan qorumuşdur: «Elələri də vardır ki, nəfsi Allah hesab edir­lər, – kafirlərin dediklərindən yüksəkdə dayan, – guya o müəy­yən bir tərzdə hər şeydə iştirak edir: bir halda tə­biət, digər halda – zəka və üçüncü hal­da – nəfs. La­kin o bunların birləşdirilmə­sin­dən yüksəkdə dayanır».

Cavid də Tanrını dünya ilə eyniləşdirmir, ondan uca tutur:

Tanrının hikmətidir cümlə cihan,

Varmı təkzib edəcək bir insan!?¹
Bununla belə, islam dünyasında fəlsəfənin inkişafında özünəməxsus yer tutan təsəvvüf xeyli dərəcədə fərqli bir sistem olmaqla daha çox subyektiv idealizmin müddəaları çərçivəsində təhlil oluna bilər.

Dünyanın dərk olunmasını Cavid insanın öz «gizli» imkanlarının, könül qapısının açılması ilə mümkün hesab edir.

Bir göz ver ki, haqq nurunu duysunlar

Bir könül ver, doğru yola uysunlar².
Bir çoxları da təsəvvüf təlimini, xüsusən vəhdət əl-vücud ideyasını panteizm kimi təfsir etməyə çalışırlar. … Bütün bunlara baxmayaraq, təsəvvüf xeyli dərəcədə özünə­məxsus bir təlim olmaqla ənənəvi Qərb təlimlərinin heç biri ilə eyniləşdirilə bilməz. Cavidin əsərlərində rəhbər tutulan ideyalar isə ənənəvi təsəvvüfün də sərhədlərindən kənara çıxır.

Cavid sufilərdən ən çox İbn Ərəbini xatırladır. Onun ilahi hüsnə, gözəlliyə, eşqə müraciətləri, ilahi gözəlliyi yer­də axtarmaq və ya başqa sözlə, dünyəvi gözəlliklə ilahi gö­zəl­liyin vəhdətindən, eyniyyətindən çıxış etmək təşəb­büs­lə­ri Caviddə də rast gəlinir.

Harda parlarsa haqq, şərəf, vicdan,

Eyilik, doğruluq, gözəllik, inan,

Orda var sevgi, orda var iman:

Orda var, şübhəsiz, böyük Yaradan!¹
Yaxud daha çox İbn Ərəbiyə və Mövlanaya xas olan eşqin ancaq ilahi eşq səviyyəsində mənimsənilməsi və vəsf edilməsi ənənələri Cavid poeziyasında da davam etdirilir.
Mən məhəbbət əsiriyəm… hər an,

Hər zaman özlərəm bir öylə cahan

Ki, bütün kainatı eşq olsun

Könül uçduqca etila‘ bulsun.²
Yaxud:
Çünki mən aşiqi-divanəsiyəm,

Mən o hüsnün dəli pərvanəsiyəm.³
Peyğəmbər təbiətin, maddi dünyanın Allaha aid oldu­ğu­nu vurğulamazdan öncə, könül dünyasının, əql-kamalın da ünvanını Allahda axtarır:

Çünki həp mənliyim, kamalım Onun,

Hər düşüncəm, bütün xəyalım Onun.

Məni həp cəzb edər o incə məal,

Ah, O, yalnız O qayeyi-amal!...¹
Mənə ilham edər ancaq Tanrı,

Onun eşqi ilə uçar duyğularım.²

Yaxud:

Bütün məbudların fevqində parlar

Yalnız gözəgörünməz bir Tanrı var,

Odur hər varlığın əvvəli, sonu,

Bütün kainat təqdis edər onu.³
Cavid Mənsur Həllac, Nəsimi kimi sufi filosoflarına xas olan «Mənəm Haqq», «Haqq məndədir» tezisini eynilə təkrar etmir. O, daha çox əlaqəni, vəhdəti göstərir və insan da bu vəhdətin, Haqqın təzahürlərindən fərqli məkanların­dan biri kimi anılır. Şair hər dəfə insanın ilahi başlanğıcını yada salmağı da unutmur.

Mələk deyir:

Ayrı olsaq da iştə hər ikimiz

Bir rübabın inildəyən səsiyiz.⁴
Cavid baş rəisin dili ilə peyğəmbərin təlimini belə izah edir:

Onun ancaq yuca göylərdə yaşar,

Əl vurulmaz yeni bir Tanrısı var.
Öylə bir Tanrı ki, gözlər görməz,

Cismi yoqmuş da, nə cevhər, nə ərəz.¹

Bu fikirlər əsasən Qurani Kərimdən – İxlas surəsin­dən götürülmüşdür. Bircə «göylərdə yaşamaq» əlavə olun­muşdur. Bu artıq baş rəisin təsəvvürüdür. Çünki bütpərəst qafalı rəis Tanrını yersiz, məkansız təsəvvür edə bilmir. İlk öncə o, Tanrını yerdən ayırır – göylərə qaldırır. Sonrakı mis­­rada isə «Həm də məkansız… nə qədər sərsəmlik?!», – deyir. Hər halda bütpərəstlərdə Allah ideyasına gedən yol həm dini təfəkkürün tarixi təkamülü baxımından, həm də bəsit düşüncədən – sadəlövh realizmdən idealist dünyagö­rüşünə yüksəliş baxımından əvvəlcə göylərdən keçir. Yəni «göy» ən ali məqam və ya son məntəqə yox, təfəkkürün yo­xuşda, yüksəliş yolunda nəfəsini dərib dincələ bilməsi üçün aralıq məntəqədir. Lakin təəssüf ki, hələ indi də Allahın ye­ri­ni göylərdə axtarmaq adi şüurda çox möhkəm qərar­laş­mış­dır. Bu məqam, bu məntəqə əksəriyyətin dü­şün­cə poten­sialının tükəndiyi bir məqamdır. Bu məqamı keçib göy­lər­dən o tərəfə boylanmaq və orada öz könül mül­künə rast gəl­mək seçilmişlərin qismətidir.

Bu, «Allahı görmək» məqamıdır. Lakin təbii ki, adi cis­mani gözlə deyil, batini, yaxud bəsirət gözü ilə. Elə hə­min əsərdə, yenə də Cavidin «Peyğəmbər»ində baş rəisin iza­hından azca sonra biz Əbu Talib oğlunun dili ilə daha dərin və ilk baxışda paradoksal bir izahla qarşılaşırıq.

«Nerdə gördün onu, nerdə?» sorğusuna cavab olaraq Əbu Talib oğlu deyir:
Hər zaman, iştə hər yerdə.

Əvət, göstərir hər səda,

Hər hərəkət onu daim.

Bir şey görmədim ki, onda

Tanrıyı görmüş olmayım.¹
Bəli, bu «görmək» o «görmək»dən deyil. Bu məqam­da biz mərhum filosofumuz Yaşar Qarayevin də misal gə­tir­diyi məşhur rəvayəti yada salmaq istərdik:

Filosofla (İbn Sina) sufi (Əbu Səid b. əl-Xeyr) gö­rü­şüb ayrıldıqdan sonra bir-birini belə səciyyələndirirlər: fi­losof – «Mənim bildiyimi o görür», – deyir. Sufi – «Mənim gör­­düyümü o bilir», – deyir.²

Şair zirvəni poetik vüsətin qüdrəti ilə fəth edir və təbii ki, özünü məhz sənətlə, musiqi və ya şeirlə ifadə edir (şairin filosofluğu).

Filosof kəşflə qalxdığı məqamı təfəkkürün, məntiqi idrakın dili ilə, terminlərlə ifadə etməyə çalışır – bilik əldə edir – anlayır, dərk edir.

Sufi harada isə şairlə filosofun arasında qərar tutur. Sufi-şair ruh aləminin yolçusudur. Və bu yolda rast gəl­dik­lərini ifadə etmək üçün gah şeirin, sənətin, gah da fəlsəfənin xidmətindən istifadə edir.

İlham, vəcd sənətkara Haqqı bilavasitə görmək, eşit­mək, duymaq imkanı verir. Bu, sözü qanadlandıran və söz dünyasının böyük imkanlarını üzə çıxaran bir imkandır.

Sufi ilham, vəcd, kəşf qanadlarında mərtəbə-mərtəbə yüksəlir, Haqla özü arasındakı pərdələri bir-bir qaldıraraq Haqqa qovuşmağa çalışır.

* * *
Yaşar Qarayev Cavidin “Mənim tanrım gözəllikdir, sev­gidir” bəyanını Füzulinin “Mən aşiqəm, həmişə sözüm aşi­qanədir” – estetik devizi ilə müqayisə edir¹ və incə bir fər­qi önə çəkir: “Aşiq­liyə, sevgiyə gözəllik sözünü artır­maq­­la şair divan ədəbiyyatının çərçivəsini qat-qat bö­yüt­müş və genişləndirmiş, həm də ona əsl, xalis bir Vaqif nik­binliyindən təzə ruh aşılamışdır...”²

Əlbəttə, Gözəllik tanrıçılığı – hələ Zərdüşt fəlsəfə­sin­dən məlum olan Xeyir tanrıçılığının və ya qədim türk eti­qadı olan Səma (göy) tanrıçılığının bir növ davamı və ya başqa rakursu kimi də dəyərləndirilə bilər. Lakin, digər tə­rəfdən, İslam Şərqində məhz gözəlliyin özünün də ideal kimi, ilahi başlanğıc kimi önə çəkilməsi faktları vardır. Min ildən çoxdur ki, məlum olan hülmaniliyə görə, «cismani gözəlliyə sahib olanlar Allahın yer üzündə təcəlliləri, hər bir məxluqun gözəlliyi Yaradanın təcəssümüdür».¹ Qərbdə isə adətən F.Dostoyevskiyə istinadən xatırlanan gözəlliyin xilaskarlıq missiyası və onun tanrıçılıq siqləti də cavidşü­nas­lığın mümkün ideya mənbələrindən biri kimi qəbul edilə bilər. Lakin gözəlliyi önə çəkən Cavid məhz hansı ideyadan bəhrələnib sualına cavab tapmaq çətindir.Yoxsa bu, sadəcə poetik vüsətin, intuisiyanın, fəhmin, yaradıcı təxəyyülün məh­­suludur? H.Cavid hansı gözəllikdən bəhs edir? Zahiri, yoxsa batini gözəllikdən? Təbiət, yoxsa insan gözəlliyin­dən? Hissin, yoxsa kamalın, xəyal, yoxsa həqiqətin, xeyir, yoxsa fəzilətin gözəlliyindən? Bizcə, bunların hamısından – universal gözəllik idealından. Bircə onu deyə bilərik ki, Gözəllik tanrıçılığı bir çoxlarının düşündüyü kimi, heç də islama zidd bir mövqeyin ifadəsi deyil. «O (Allah), yarat­dı­ğı hər şeyi gözəl yaratdı», – deyən Quran ayəsindən çıxış et­sək, gözəlliyi dünyalaşdırmaq və dünyanı bir gözəllik ki­mi görmək, əslində dünyada hər şeyi ilahi yaradılışın məh­sulu kimi görməkdir. Necə ki, «Allahı sevmək O-nun ya­rat­dıqlarını sevməkdir» (Əbu Turxan), eləcə də Allahın yarat­dıqlarını gözəl görmək gözəlliyin ilahi mənbəyini gör­mək­dir. Lakin bu gözəl, müqəddəs dünya sanki fani dün­yanın qa­ranlığına, çirkabına bürünmüşdür.

Cavid universal gözəlliyi – “bütün gözəllikləri” sanki xi­­las etmək, naqis mühitin çirkabından qorumaq üçün onu bu mühitin xaricinə çıxarır, səmaya yüksəldir.
Mən istərəm ki, gözəllər, bütün gözəlliklər

Uzaq-uzaq, pək uzaq bir üfüqdə əylənsin,

Uzaq və incə təbəssümlərilə şamü səhər

Həyata nuri-səfa səpərək çiçəklənsin.¹
Cavid adətən konkret mühitdən uzaqlaşmaqda, səma­lara uymaqda təqsirləndiril­miş­dir. Lakin fəlsəfəni bilənlər bilir ki, yaxından baxmaqla ancaq təkcələri, təzahürləri görmək mümkündür. Gözəlliyi məhz «bütün gözəlliklər» ki­mi, universal gözəllik kimi və Tanrıya aparan yol kimi dərk etmək üçün ayrı-ayrı təzahürlərdən uzaqlaşmaq bir zə­rurətdir. Burada Əbu Turxanın «Həyatın nə olduğunu bil­mək üçün ondan kənara çıxmaq lazımdır» fikri yada düşür. Hər hansı bir varlığın mahiyyətini də açmaq üçün onun hü­dudundan kənara çıxmaq, fövqünə yüksəlmək tələb olu­nur.

Digər tərəfdən, Cavid poeziyası məhz ona görə fəlsə­fi­dir ki, o, hadisələri deyil, ideyaları qələmə alır, ideya dün­ya­sı isə zaman-məkan kontiniumuna sığmır.

Uzaqda var əbədiyyət ki, başqa nemətdir.²
Bu «başqa nemət» məhz universal prinsipə, ideyaya işa­rədir. Burada uzaqlıq da tamamilə şərti səciyyə daşıyır və məkan mənasında yox, fani dünyanın hüdudunu keçmək mənasında işlədilir. Çünki ilahi gözəllik lokal ölçü da­xi­lində və adi məntiqlə başa düşülə bilməz. İbn Ərəbi də məhz buna görə «gördüyüm gözəllik idraka sığmır», – de­yir. Gözəlliyin ancaq bir sıra əlamətləri ağıl, idrak güz­güsündə əks oluna bilir, qalanları – onun sirli-sehirli tərəfi qəlbə çökür, ürəyi fəth edir, amma dərk oluna bilmir.

İnsana verilmiş məhdud idrak qabiliyyəti əslində yal­nız müəyyən məkan və zaman hü­dud­unda baş verən sonlu hadisələrin öyrə­nilməsi üçün yetərlidir. Sonsuzluğu, əbə­diy­­yəti məntiqlə dərk etmək mümkün olmadığı kimi, duyğu ilə tam ehtiva etmək də mümkün deyil. Qeyri-müəyyənlik insanı bir tərəfdən cəlb edirsə, digər tərəfdən də qorxu ilə müşayiət olunur. Ona görə də, qorxu qədər əsrarəngiz bir duyğu yoxdur. İlahi eşqin komponentlərin­dən biri qorxu, biri də pərəstiş duyğusudur. İnsanın məqsədi Allaha çatmaq yox, O-na səcdə etmək olmalıdır.

Ən böyük ideal Allahı ehtiva etmək deyil, Allah duy­ğusu ilə ehtiva olunmaq, O-na tapınmaq, O-na sığınmaqdır. Allahı təbiətdə və in­sanın qəlbində axtaranlar da var. Əl­bət­tə, hər şeydə O-nun nişanəsini görmək olar. Yara­dılmış olan ən azı Yaradanın iradəsinin məhsuludur. Lakin məqsəd O-nu özündə tapmaq deyil, özü­nü O-nda itirmək, dəryanın damlası olmaqla sonsuzluğa qovuşmaqdır. Nəfs pillələri ilə qal­xaraq («nəfs üzərində qələbə çalaraq») ruh aləminə qo­vuşmaq, vəhy məqamına çatmaq, özünün Haqq olduğunu deyil, Haqqa qovuş­duğunu, O-nun bir parçasına çevrildiyini anla­maq, duymaq – budur böyük səadət, budur kam almaq və budur kamala çatmaq!

H.Cavidin universal gözəllik idealına, gözəlliyə pə­rəs­tiş məqamına hansı yolla gəlməsi məsələsini hələlik bir kənara qoyub, Eşq tanrıçılığının ilkin mənbələrinə mü­ra­ciət etmək istərdik. Əlbəttə, bu mənbə Füzulidən daha əvvəllərə gedib çıxır və bizcə, ilk növbədə Mühyiddin İbn Ərəbinin təsiri kimi izah edilə bilər. İslam dünyasında eşqin univer­sallaşdırılması və hətta ontoloji mahiyyət kəsb etməsi İbn Sinanın və Nizaminin adı ilə, ilahi eşq konsepsiyası isə da­ha çox dərəcədə təsəvvüf fəlsəfəsi və onun ilk nüma­yən­də­lərindən olan Rabiə əl-Ədəviyyənin adı ilə bağlı olsa da, Eşq tanrıçılığı məhz İbn Ərəbi tərəfindən bütöv bir təlim səviyyəsinə qaldırılmışdır. Bunları xatırlatmaqda məqsədi­miz heç də H.Cavidin “Mənim tanrım gözəllikdir, sevgidir” tezisinin orijinal olmadığını vurğulamaq deyil. Məqsəd, əs­lində, Cavidin bu mövqeyi sadəcə poetik vüsət məqa­mın­da ifadə etmədiyini, ötəri olaraq söyləyib keçmədiyini və milli -dini fikir tariximizdə onun dərin fəlsəfi kökləri olduğunu göstərməkdir.

Belə bir cəhət də nəzərə alınmalıdır ki, eşqlə gözəl­liyin müqayisəsində və ilkinlik, təməl statusunun müəyyən­ləşdirilməsində H.Cavid və İbn Ərəbi fərqli mövqelərdə da­ya­nırlar. İbn Ərəbi yazır: «Sevginin səbəbi gözəllikdir. … Zi­ra gözəllik təbiətcə sevilən şeydir…».¹ Cavid də eşq və gözəlliyi iki paritet əsas kimi götürür. Lakin o, üstünlüyü eşqə verir və daha doğrusu, gözəlliyi eşqin nəticəsi, sevən məqamda insanın hər şeydə mahiyyəti, ideyanı, ali məqamı duymaq keyfiyyətinin təzahürü kimi dəyərləndirir:
Həp sevgidir gözəlliyi insana sevdirən

Məhrumi-eşq olunca gözəllik də can sıxar. ²
Bu yerdə Aşıq Veysəlin də gözəl bir deyimi yada düşür:

Gözəlliyin beş para etməz

Məndəki bu eşq olmasa.

Əylənəcək yer tapmazsan

Könlümdəki köşk olmasa.
«Zər qədrini zərgər bilər», naşı üçün zərlə saxta pa­rıl­tı arasında fərq yoxdur. Lakin burada başqa bir məqam da or­taya çıxır. Hər yaradılmışın bir xeyri, bir gözəlliyi var: onu üzə çıxaran şərait, zaman və şəxs olanda. «Ərlərin eşqi gözəlliyi təyin etməyin meyarıdır. Gözəlliyin üzərindəki pər­dəni parçalayan bu eşq, eyni zamanda onu pərdələyər». Mə­həm­məd İqbalın bu sözləri eşq ilə gözəllik arasında qar­şılıqlı münasibətin ifadəsidir. Həm də ilkinlik, subyekt funk­siyası eşqə verilir.

«Könül sevən gözəl olar» kəlamı da məhz həmin ide­ya­­nı ifadə edir. Bu məqamda Cavid klassik Şərq fəlsəfi fikir ənənələrini şifahi xalq yaradıcılığının, milli fəlsəfi fikrin nümunəsi olan atalar sözündəki hikmətlə tamamlayır. Düz­dür, gözəlliyə belə münasibət onun rus in­qi­labi-demokratik fikrində, xüsusən, marksizm fəlsəfəsində təsbit olunmuş «ob­yektiv xa­rak­terini» şübhə altına alır və subyektin halını önə çəkir, amma Cavidin yaradıcılığı bu mə­sələdə daha tarazlı, balanslı mövqeyə əsaslanır. Belə ki, sevən adamın gözünə heç də hər şey gözəl görünmür. O, sadəcə olaraq, hər şeydəki gözəl məqamları görür. Qüsurlar, çirkinliklər üçün isə göz artıq qapanmışdır. Bu mənada sevgi başı du­man­landırır, gözü kor edir.

Digər tərəfdən, Cavid eşqi insanın xoşbəxtliyi üçün də mühüm şərt hesab edir.
Dünyada varsa dövləti-cavid, o, eşqdir,

Olmaz sevib-sevilməyən ömründə bəxtiyar.¹
Lakin Cavid poeziyasında eşqin yüksəldilməsi heç də dini hissin alçaldılması hesabına deyil. Bu baxımdan, ədəbi tənqiddə geniş yer almış «eşqin din üzərində qələbəsi»¹ fik­ri ilə razılaşmaq düzgün olmazdı. Təəssüf ki, rəsmi fəlsəfə­çilər də məsələyə bu cür yanaşaraq, Cavidin guya ilahi eşq haqqında ənənəvi Şərq konsepsiyasından, təsəvvüf dəyərlə­rin­dən uzaqlaşdığını və həyati gözəlliyə məhəbbət mövqe­yinə keçdiyini göstərməyə çalışırlar. Bu mövzuda fəlsəfi təd­qiqat çərçivəsində yazılmış əsərlər içərisində diqqətəla­yiq saydığımız bir məqalədə – fəlsəfə elmləri doktoru El­mi­ra Zamanovanın «Azərbaycanın romantik şairi H.Ca­vi­din sev­gi və gözəllik konsepsiyası» adlı məqaləsində də mə­sə­lə­yə məhz həmin ənənəvi mövqedən yanaşılır. Müəllif Şeyx Sənanın dinə ilk münasibəti ilə sonrakı münasibət arasında sanki barışmaz uçurum görərək, Sənanın tamamilə yeni fəl­səfi mövqeyə keçdiyini gözləyir.²

Halbuki, Cavid eşqin din üzərində deyil, dinlə bir­likdə qələbəsinə nail olmasına çalışır; sadəcə dinin ilahiyyat çərçivəsindəki anlamından kənara çıxaraq, onun fəlsəfi ma­hiyyətini üzə çıxarmağa çalışır.

Cavid «Maral»da yazır:
Bir könülə iki sevgi yaraşmaz,

Könül bir, sevgi bir, böyük Tanrı bir…³
Şair burada da sevginin ülviyyətini, ilahi mənasını, Tan­rıya gedən yolun da məhz kö­nüldən keçdiyini bir daha təsdiqləyir. Yəni söhbət hər hansı bir sevgidən deyil, ilahi eşqdən gedir. Bu eşqin isə aparıb çıxara biləcəyi ancaq bir yüksək məqam var – o da Tanrıdır.
Parlamış hər kimdə ənvari-dəha,

Aləmi-əsrara olmuş aşina.¹
Biz burada təsəvvüfdən gələn, xüsusən İbn Ərəbi fəl­sə­fəsində və poeziyasında yüksək səviyyədə tərənnüm olu­­nan bir xəttin davamını görürük. Bu xətt Nəsimi poezi­ya­sın­da da ifadə olunmuşdur:
Səni bu hüsni-camal ilə, kamal ilə görüb

Qorxdular Həqq deməyə, döndülər insan dedilər.

Cavid də insan gözəlliyini «hüsnü-eşqlə» müqayisə edir:

Hüsnü-eşq eyləsə təcəssüm əgər,

Böylə bir qız qiyafətində gəzər.²
Burada biz İbn Ərəbi və Nəsimi poeziyasında tez-tez rast gəlinən Haqqın eşqlə, eşqin gözəlliklə, Gözəlliyin məhz insan gözəlliyi ilə əlaqələndirilməsinin daha bir nümunəsini görürük. Səbəb isə budur ki, burada «qız», «insan» əslində bütövlükdə cismani aləmin bir parçası kimi götürülməklə bərabər, ilahi ruhun daşıyıcıları kimi də götürülür. Bir dün­yadakı gözəllik başqa dünyadakı daha yüksək gözəlliyin pro­yeksiyası, güzgü əksi kimi üzə çıxır.

Görünür, burada yenə də Əbu Turxanın «qütblər zir­və­də birləşir» fikri nəzərə alınmalıdır. Belə ki, eşq və din aşa­ğı səviyyədə əks qütblər olsa da, hər ikisinin ən yüksək məqamda eyni bir mahiyyəti ifadə etdiyi ortaya çıxır. Dini duyğunun eşq məqamı və eşqin müqəddəslik zirvəsi!

Əlbəttə, böyük fəlsəfi təlimlərdən çıxış edib, əkslik­lə­rin vəhdəti ideyasını nəzəri səviyyədə də izah etmək müm­kündür. Lakin Cavid təkcə filosoflar üçün yox, hamı üçün, hətta gənclər və uşaqlar üçün yazdığına görə, bu dərin və mü­rəkkəb ideyanı da olduqca sadə və anlaşıqlı şəkildə ifadə etməklə bütün tərəddüdlərə son qoyur. «Qız məktəbində» ad­lı şeirində sevginin zirvəsinin məhz Allah sevgisi olduğu uşağın dili ilə çox gözəl ifadə olunur.
– Bu dünyada sənin ən çox sevdiyin

Kimdir, quzum, söylərmisən?

– Ən çox sevdiyim ilkin

O Allah ki, Yeri, Göyü, insanları xəlq eylər.¹
Sevməyən insan xoşbəxt ola bilməz. Heç nəyə inan­mayan, müqəddəslik duyğusundan məhrum olan insan da xoşbəxt ola bilməz. Caviddə bu amillər xoşbəxtliyin iki fərqli şərti kimi deyil, eyni bir şərtin iki fərqli görünüşü kimi təqdim olunur. Belə ki, Cavid sevgi ilə dini hissin ey­niyyət məqamından çıxış edir:
Sevgidədir ancaq Allah rizası,

Sevgisiz bir könül, şeytan yuvası. ¹
Düzdür, Şərqin qızıl dövründə, mənəvi yüksəliş zə­ma­­­nə­sində intişar tapmış sufi fəlsə­fəsi millət və ya vətən mər­hə­lə­sində dayanma­dan, birbaşa ilahi eşq mərhələsini vəsf edir. Allaha ünvanlanan sevginin isə reallıqdan qor­xu­su yoxdur, çünki o, maddi dünyanın, real­lığın fövqündədir. La­kin təəssüf ki, Şərq po­eziyasında çox vaxt eşq dini hissin güc­ləndiril­məsi və təlqini üçün bir vasitə olmaqdansa, Al­lah ideyası eşqin bö­yüklüyünü ifadə etmək üçün bir vasitə kimi istifadə olu­nur. Miskin aşiqin dini hissi də vüsal həsrə­tin­dən qay­naq­­lanır və burada yenə nazlı yar, nigar obrazla­rından isti­fadə olunur:
Canımı yandırdı şövqün, ey nigarım, qandasan?

Gözlərim nuri, iki aləmdə varım, qandasan? ²
Yaxud:
Ağıl onun yollarında heyran gəzir hər zaman,

Ürək isə ayağına baş qoyaraq verir can.
Hüsnün tərif etmək üçün sözü çatmaz hikmətin,

Aşiq özü, məşuq özü, budur sirri qüdrətin.³
Yaxud:

Eşidirəm sözünü,

Görəmmirəm üzünü,

Üzünü görmək üçün

Canım verməyim gəlir.²
Göründüyü kimi, Nəsimi də, Əssar Təb­rizi də, Yunus İmrə də ilahi obrazı insanlar üçün nəzərdə tutulan epitet­lərlə təqdim edir, Allahı insan qiyafəsində təsəvvür edirlər. Bu, bir növ yunanların gözəllik allahına münasibə­tini xatır­ladır.

Lakin yunan mifologiyasından və pan­teizmdən fərqli olaraq, Allahı insan və ya təbiət simasında deyil, belə möh­təşəm varlıqların, əsrarəngiz gözəlliyin yaradıcısı olmaq­la onlar­dan yüksəkdə dayanan və daha möhtəşəm olan bir var­lıq kimi təsvir etmək təşəbbüsləri də vardır. Əssar Təb­rizi poemasının girişində, məhz Allaha ithaf böl­məsində bu eşqi təbiət, kainat miqyasında, Allahın yaratdıqlarının sonsuzlu­ğu və əzəməti ilə təqdim edir:

Böyük dağlar qucağında mürgüləyən qay­alar,

Ondan işıq alan kimi əlvan rəngə boyanar.

Parlaq günəş qapısında, gözətçidir, keşik­dir,

Bil ki, onun qarşısında zərrədən də kiçik­dir.³
Bu, Allahın qüdrətini ifadə etmək üçün gətirilən təş­beh­lərdir. Alla­ha olan sevgi də O-nun böyüklüyü və əzə­məti qarşısında pərəstiş duy­ğusunun sevgiyə transformasi­ya­sıdır. Görünür, Şərqdə elmi-fəlsəfi anlayışlar hələ tam for­malaşmadığından, yaxud bədii tə­fəkkürün amorf, sin­kre­tik ifadə ənənəsi daha güclü olduğundan konkret təfəkkür müs­təvi­sində fərqli olan müxtəlif mənəvi təzahürlər, hissi yaşantılar eyni bir obrazda, baxılan halda eşq metaforasında ümumi­ləşdirilir. Bəli, söhbət məhz müstəqim mənada eşq­dən yox, daha çox mətləbləri, mənaları ehtiva edən rəmz­ləşmiş eşqdən gedir. Hətta Qurani-Kərimdən və on­dan əv­vəlki dini kitablardan məlum olan in­sanın əvvəl gildən dü­zəldilməsi, sonra isə ona ilahi ruh üfürülməsi haqqında bil­gini Cəlaləddin Rumi «sonra Allah bu gilə məhəbbət nə­fəsi üfürdü»¹, – kimi qələmə alır. Yəni ruh da mə­həbbət obrazı­na girir.

Şərqdə məhəbbətin universal anlamına gətirən dünya­nın vəh­dəti, hər şeyin vahid Al­lahla bağlı olması ideyası He­gel tərəfindən bir qədər başqa formada təqdim olunur: «Mütləq, elə bil ki, xeyir­xahlıqla təkcələri özündən ayırır və onların öz varlığından həzz al­malarına im­kan verir; elə bu həzz özü də onları yenidən mütləq birliyə dəvət edir».² Hegel Mütləqə (Al­laha) aid etdiyi birləşdirmə gücünü «Mən»ə də aid edir. Əvvəlcə bir-birinə münasibəti ol­mayan tərəflər «Mən»in mənəvi enercisi ilə (Şərq anlamında eşqin gücü ilə) cəzb olunurlar. «Mən», elə bil ki, yanar soba, atəş olaraq bir-birinə etinasız olan müxtəlifliyi ağuşuna alır və birləşdirir».¹

Şərq şairləri gözəllik qar­şı­sın­da da pərə­stiş etdikl­ə­rin­dən onların gözəllərə ithafı ilə Allaha ithaflarını fərq­ləndirmək çox çətindir.

İbn Ərəbinin poeziyasında şairin nə vaxt ilahi eşqdən, nə vaxt gözəl qadından bəhs etdiyini müəyyənləşdirmək xey­li dərəcədə çətin olur. O, bir tərəfdən eşqi vəcdlə mü­qa­yi­sə edir, insanın ilahidən yaradılışı ilə bağlayır, digər tə­rəf­dən də, qadın gözəlliyinin təfərrüatlarına enir. «Onlar mə­nim qafamın içində doğulub, könlümdə batmırlarmı?»², ya­xud «Alnımızda yazılı bir nizama görə, daim artır gö­zəl­lik»³, – deyərkən, təbii ki, söhbətin insanın mahiyyəti ilə, ya­­radılışı ilə bağlılıq şübhə doğurmur. «Müşk qoxusun­dan», «ceyran gözlərdən», «gül camaldan», «qara saçlar­dan», «bəyaz nərgizdən» bəhs edəndə söhbətin məhz qadın gözəlliyindən getdiyi güman olunur.

H.Caviddə isə sevgi spektrinin bütün rəngləri ehtiva olu­nur. Burada eşq dünyasının heyvani hisslərlə yaşayan, eşq görüntüsündən sui-istifadə edən Qarataydan tutmuş, real insani eşq duyğusunu yaşamağa çalışan Afətə qədər və Afətdən özünü monastıra hazırlayan Xumara, Xumardan isə ilahi eşq zirvəsinə yüksələn Şeyx Sənana qədər bütün sa­kin­lərinə rast gəlmək mümkündür.

H.Cavidin eşqlə bağlı irəli sürdüyü tezis əslində onun tərəfdar çıxdığı və yüksək poetik səviyyədə tərənnüm etdiyi daha geniş bir konsepsiyanın tərkib hissəsidir. Bu – vahid din konsepsiyasıdır.

Din bir olsaydı yer üzündə əgər,

Daha məsud olardı cinsi-bəşər. ¹
«Şeyx Sənan»da Şeyxin guya islamdan uzaqlaşdığını göstərən hadisələr əslində onun dini mərasimçilikdən, təfər­rüatlardan və etiqadın özünü yox, zahiri tərəflərini təmsil edən cəhətlərdən imtina etməsidir. Dinlərin birləşməsi ən ali ideal naminə, vahid Allah ideyası naminə, dünyanın vəh­­­dəti naminə ayırıcı təfərrüatların arxa plana keçirilmə­sini, dini ehkam kimi, mövhümat kimi, mərasimlər və ayin­lər toplusu kimi başa düşənlərdən fərqli olaraq, onun daha yüksək bir məqamda dərk edilməsini tələb edir.

Birləşdirici amil eşqdir, gözəllikdir. Bu, əslində, Xey­rin, Haqqın-Ədalətin, Gözəlliyin, Həqiqətin eyniyyət mə­qamıdır. Təsadüfi deyil ki, Cavid digər əsərlərində Həqi­qət tanrıçılığını da tərənnüm edir.

Cavid insanın mənəvi aləminə, iç dünyasına böyük önəm verməsinə baxmayaraq, mistik yanaşma ilə məhdud­laşmır və sanki mistika ilə rasionalizmin sintezindən çıxış edir. O, bir çox hallarda təsəvvüf fəlsəfəsinin prinsip­lə­rin­dən çıxış etsə də, müəyyən məsələlərdə ictimai amilləri nə­zə­rə almaqla daha realist mövqe tutur; qəlb dünyası ilə ic­timai həyatı bir küll halında, qarşılıqlı əlaqə və vəhdətdə nə­zərdən keçirir.

Caviddən çox-çox əvvəl Şərq fəlsəfi ənənələrində yer almış müddəaların ünvanını, ilk mənbəyi göstərmədən onun adına yazmaqdansa, məhz Cavidə məxsus olan, ilk dəfə onun özünün irəli sürdüyü ideyaları üzə çıxarmağa və təhlil etməyə böyük ehtiyac vardır. Birinci halda biz şairin hansı məlum fəlsəfi təlimləri, hansı prinsipləri tərənnüm etdiyini göstərmiş oluruq. Bu da vacibdir. Lakin onun bir filosof kimi təqdimatı üçün dövrün fəlsəfi fikirinə hansı şəxsi möv­qe ilə müdaxilə etdiyini və hansı ideyaların bi­la­vasitə müəllifi olduğunu aşkar etmək lazımdır. Bunun üçün isə öncə Cavid yaradıcılığının ideya mənbələri üzə çıxa­rıl­malıdır. Belə mənbələrdən biri kimi böyük haqla İbn Ərəbi­nin poeziyasını və fəlsəfi təlimini götürmək olar. Məhz onun təlimində Eşq tanrıçılığı, vahid din ideyasına gətirib çıxarır:

Bütlər məbədi, ya zəvvar Kəbəsi,

Tövrat lövhəsi, ya Quran ayəsi.

Ya istər olsun rahib hücrəsi,

Həpsi qəlbdən gələn ilhamımdır,

Dini-eşq mənim tək inamımdır.

Hansı səmtə üz tutsa da karvanı,

Sevgi – həm dinim, həm imanımdır. ¹
Məlumdur ki, ədəbi tənqiddə Hüseyn Cavidin Eşq və Gözəllik tanrıçılığına istinadən onu ümumiyyətlə dinə qarşı çıxış edirmiş kimi göstərməyə çalışıblar. Sovet döv­rün­də belə münasibət «Cavidə bəraət qazandırmaq» mənasında bəl­kə də başa düşü­lən­dir. La­kin bu münasibət təəssüf ki, çoxları tərəfindən indi də davam etdirilir. Digər tərəf­dən, İbn Ərə­bini də məhz həmin tezisinə görə tənqid edən və onun mövqeyini islamdan uzaq­laşmaq ki­mi dəyərləndirən­lər çox olmuşdur. Maraqlıdır ki, islam kəlamçılarını narahat edən bu tə­lim xristianlıq dünyasında məmnuniyyətlə qəbul edilmişdir. Belə ki, sevgiyə istinad edil­məsi gu­ya xristianlı­ğın mərhəmət və sevgi konsepsiyasına üstünlük verilməsi kimi qəbul edilmişdir.

Əslində isə nə Cavid, nə də İbn Ərəbi islama qarşı çıx­mır. Sadəcə olaraq, islamın əsas müddəalarını daha də­rin­dən mənimsəməyə çalışırlar ki, bu da əslində bütün dinlər üçün ümumi olan prinsiplərin tərənnümündən başqa bir şey deyil. Əvvəla, «hamını sevmək» çağırışı təkcə xris­tianlıqda yox, islamda da vardır.

İkincisi, Quranda dinləri bir-birinə qarşı qoymaq yox, ehtiva etmək, ümumi cəhətlərdən çıxış etmək tövsiyə olu­nur. (Belə birləşdirici amillərdən biri də universal sevgi, ila­hi eşq prinsipidir ki, o, təsəvvüf fəlsəfəsində islami də­yərlər kon­tekstində inkişaf etdirilmişdir.) Dini vəhdət ideyası da əslində Qurandan gəlir.

Qurani-Kərimdə dinlərin ümumi cəhətlərindən deyil, fərqli cəhətlərindən çıxış edərək ayrı-seçkilik edilməsi dö­nə-dönə pislənir. Məsələn, «Ayrı-ayrı firqələrə ayrıldılar. Din­lərini bir-birindən ayırdılar» (23-53).

Cavid də elə bunu deyir:
Pek tuhaf!.. Bir firqə digər firqənin

Xaliqindən diksinib olmaz əmin.¹
Yaxud: «Allah: «Dini doğru-dürüst tutun (qoruyub sax­­layın), ona düzgün riayət edin, dində ayrılığa düşməyin! – deyə Nuha tövsiyə etdiyini, sənə vəhy buyur­duğunu, İb­ra­himə, Musaya və İsaya tövsiyə etdiyini dində sizin üçün də qanuni etdi…» (42-13), «…Allah bizim də Rəbbimizdir, si­zin də Rəbbiniz. Bizim əməllərimiz bizə, sizin də əməl­ləriniz sizə aiddir. Bizimlə sizin aranızda heç bir mübahisə yoxdur. Allah hamımızı bir yerə toplayacaqdır. Axır dönüş də yalnız Onadır!» (42-15) və s.

Cavid isə belə deyir:

Birsə həqq, cümlə din də bir... naçar,

Xəlqi yalnız ayırmış azğınlar... ¹
Yəni eynən Qurandakı kimi. Əsas olan Haqqın vahidliyini qəbul etməkdir. Haqq isə başqa rakurslarda ya Xeyir, ya Gözəllik, ya Həqiqətdir. Bunlara çatmaq üçün isə insan yer­dən, fani dünyadan ayrılaraq yüksəlməli, uca səmalara qoş­ma­lıdır ki, bu da ancaq ilahi vəcdin, eşqin gücü ilə müm­kündür.

Eşqin səma ölçüsü! Qəlbin ən dərin guşələrindən sə­ma­lara yüksələn və səmanın ənginliyindən keçərək yeni­dən qəlb evinə gəlib çatan eşq… Bütün dünyanı bürüyən eşq və bundan nəticə kimi hasil olan Eşq tanrıçılığı.

Bütün dinlərin təlqin etdiyi, bütün dini duyğuların mər­­kəzində dayanan və bu baxımdan da, dinləri yaxın­laş­dıran, onların eyniyyət məqamı kimi çıxış edən eşq! Təsa­dü­fi deyildir ki, İbn Ərəbi təlimi az qala bütün dünya xalqları tərəfindən dinlər arasında körpü kimi, vahid din ide­­yasının təməli kimi qəbul olunur. Məhz bu məqsədlə beynəlxalq təşkilatlar yaradılır, tədqiqatlar aparılır. XX əs­rin 70-ci illərində Oksfordda yaradılmış «Mühyiddin İbn Ərə­bi cəmiyyəti» də məhz bu istiqamətdə fəaliyyət gös­tərir.² Həm islam, həm də xristianlıq tərəfindən qəbul olu­nan universal sevgi prinsipi bütün insanlara mərhəmət və məhəbbət çağırışından keçərək vahid Allaha məhəbbət ide­yasına gətirir ki, bu da dinlərin eyniyyət məqamına çevrilir.

Şərq fəlsəfəsində və poeziyasında dərin köklərə malik olan bu ideya XVIII-XIX əsrlərdə Qərb poeziyasında da cücərti verməyə başlamışdır. F.Hölderlinin «din – gözəlliyə sevgidir»¹ kəlamı Qərbdə qeyri-adi bir yaxınlaşma, az qala bir inqilab kimi dəyərləndirilir. K.Yaspers Hölderlin poezi­ya­sında bu cür tapıntıları bir tərəfdən ilahi təsirin gücü ilə, digər tərəfdən də bir psixi xəstəlik kimi, şizofreniyanın yaratdığı görüntü kimi izah etməyə çalışır.²

Şərq poeziyasında isə gözəlliklə həqiqətin eyniyyə­tin­dən çıxış edildiyinə görə, Haqqa çatmaq, eyni zamanda, Xey­rə, Gözəlliyə, Ədalətə qovuşmaq deməkdir. Dinin yük­sək mənada dərk edilməsi dini hissin məhəbbətlə, sevgi ilə eyniyyətini də üzə çıxarır.