45
lərini genişləndirməkdə davam edir. “Bu nə vaxta
qədər davam edəcəkdir” sualı isə açılmamış qalır.
İnsanları maraqlandıran suallardan biri də
kainatın hara, nəyin içində böyüməsidir. Bu sualın
qoyuluşu özlüyündə düzgün deyil.
Belə hesab edirlər ki, kainatdan kənarda heç
nə yoxdur. Nəinki qalaktikalar, dumanlıqlar, ümu-
miyyətlə, kainatdan kənarda nə fəza, nə də zaman
mövcuddur. Kainatın genişlənməsi üçün ondan kə-
narda heç nə yoxdur.
Maraq doğuran suallardan biri də “Kainatın
mərkəzi varmı”, “Böyük partlayış kainatın hansı
nöqtəsində baş verib” suallarıdır. Partlayış zamanı
ayrılan kütlələr nə vaxtsa sürətlərini azaldıb, yeni-
dən əks proseslə kainatın mərkəzinə doğru hərəkət
edərək bir nöqtəyə yığışacaqlarmı?
Görəsən, böyük partlayışdan əvvəl nə olub?
Nə var idi?
46
BÖYÜK PARTLAYIŞA QƏDƏR
Öyrəndik ki, kainatda olan bütün qalaktikalar
bir-birindən uzaqlaşır. Bu da onu göstərir ki, vaxtı
ilə bu obyektləri əmələ gətirən kütlələr bir yerdə
olub. Yuxarıda göstərdiyimiz kimi, kainatın böyük
partlayışdan yaranması fərziyyəsi də elə buradan
meydana gəlmişdir. Alimlər hətta böyük partla-yı-
şın ilk saniyələri ilə bağlı cəsarətli fikirlər və ide-
yalar irəli sürürlər.
Bəs görəsən, böyük partlayışa qədər həmin
kütlələrin hərəkəti, forması və ölçüləri necə olub?
Təbiətdə heç bir cismin sükunət vəziyyətində ol-
madığını nəzərə alsaq, bu kütləni də hərəkətli qə-
bul etmək olar. Formasını isə dahi ustad Nizaminin
məntiqli sözləri ilə deyək:
Bu kürə şəklində yalnız yer deyil,
Hər xətt ki, hərlənir yuvarlaqdır, bil.
İndi kiçik bir hesablama ilə həmin ilkin
kürənin ölçülərini tapmağa cəhd göstərək.
Əvvəlcə, kainatda olan bütün cismlərin
kütləsini hesablamağa çalışaq. Bilirik ki, Günəşin
kütləsi m=2·10
33
q-dır. Bizim Qalaktikanın kütləsi
isə Günəşinkindən 6·10
11
dəfə çoxdur. Astronomlar
47
müşahidə etdikləri ölçü daxilində 2·10
11
qalaktika
olduğunu söyləyirlər. Onda kainatda olan bütün
cisimlərin kütləsi 2·10
33
·6·10
11
·2·10
11
=24·10
55
q
olacaq.
Fantastik görünən və ağla sığmayacaq qədər
nəhəng olan bu maddə böyük partlayışdan əvvəl
kainatın bir nöqtəsində toplanmışdırsa, onda bu
maddə öz ağırlığı nəticəsində çox böyük sıxılmaya
məruz qalmalıdır. Bu cismin sıxlığını neytron
ulduzların sıxlığı –
ρ=2·10
14
q/sm
3
qədər götürsək,
onda ilkin kütlənin təxminən 1.2·10
9
km radiuslu
kürənin daxilində yerləşdiyini tapmaq olar. Bəlkə
də, bu cisim lap çox sıxılaraq “qara dəlik” şəklində
olub? Onda, heç işıq zərrəcikləri də bu cismi tərk
edə bilməzdi. Görünür, o zaman bütün aləm
qaranlığa qərq olubmuş.
KAİNATIN ÖYRƏNİLMƏSİ
Lap qədim zamanlardan insanlar kainatı
öyrənməyə başlayıblar. Onlar səmaya baxıb ulduz-
lar haqqında müxtəlif fikirlər irəli sürmüşdülər.
Hələ o zamanda yaşayıb yaradan Biruni teleskop
48
olmadan belə ulduzlar haqqında dəqiq məlumatlar
vermişdir.
İlk teleskopu isə elmdən kənar, amma
“yandırıcı” güzgü həvəskarı olan Yakob Metenus
düzəltmişdir. O, bir gün borunun bir ucuna çökək,
o birinə isə qabarıq linza bərkitmək qərarına gəlir
və nəticəsi durbin olur.
Beləliklə, ilk durbin Niderlandda XVII əsrin
əvvəllərində ixtira edilmişdir. Bundan sonra
durbinin bir neçə müəllifi də olmuşdur. Onlar da
elmdən kənar adamlar idilər. Lakin onlar bir-
birindən xəbərsiz bu durbinləri düzəltmişdilər.
Onlardan birini Middelsbur adlı şəhərciyin
sakini olan İohan Leppersqey düzəltmişdir. Bu
teleskop 1608-ci ildə nümayiş etdirilmişdir. 1610-
cu ildə Qalileo Qaliley bundan xəbər tutub, özü
teleskop düzəltmək fikrinə düşür və çox keçmir ki,
o nəzəri düşüncələri əsasında teleskop düzəldir.
Qalileyi teleskopun ixtiraçısı saymaq olmaz. Lakin
o, elmi əsaslarla teleskop düzəltmiş ilk alim oldu.
Birlinzalı teleskopun sxemini isə ilk dəfə alim,
mühəndis, rəssam və heykəltəraş olan Leonardo da
Vinçi (1452-1519) vermişdir. Ən maraqlısı da odur
ki, bu hadisə Qaliley teleskopla müşahidələrə
başlayandan 100 il əvvəl olmuşdur. Leonardo da
Vinçinin əlyazmalarında iki linzalı teleskopun
49
sxemi də aşkar edilmişdir. Lakin onun özünün te-
leskop düzəltməsi və göy cisimləri üzərində müşa-
hidələr aparması məlum deyil.
Teleskoplarla göy cismlərini müşahidə etmək
və fiziki təbiətini öyrənmək mümkündür. Teleskop-
larla müşahidələr birbaşa gözlə aparılır, bəzilərində
Leonardo da Vinçinin əlyazmalarında
aşkar olunmuş iki linzalı teleskopun sxemi
isə səma obyektlərinin fotoşəkli alınır. İndi fotoq-
rafiya, demək olar ki, gözlə aparılan müşahidələrin
hamısını sıxışdırıb çıxartmışdır. Teleskopların lin-
zaları imkan daxilində çox böyük düzəldilir ki,
50
uzaqda olan qalaktikalar dəqiqliklə öyrənilsin. La-
kin böyük teleskoplar 1000 dəfələrlə böyüdə bilsə
də, nadir hallarda 500 dəfədən artıq böyütmədən
istifadə edilir. Ona görə ki, teleskop çox böyüdən-
də havanın dalğalanması nəticəsində göy cismlə-
rinin xəyalı təhrif olunur. Böyük teleskoplarla kai-
natdakı hər hansı obyekti müşahidə etmək istədik-
də, teleskop obyektə tuşlanır, sonra saat mexanizmi
vasitəsilə Yer kürəsinin əksinə doğru hərəkət etdi-
rilir. Ona görə də, Yer kürəsinin fırlanmasına bax-
mayaraq, teleskopla bütün gün ərzində həmin ob-
yekti sabit şəkildə izləmək olur.
XIX əsrin ortalarında spektral analiz kəşf
olundu. Bu analiz spektroskop adlanan cihazla apa-
rılır. Müşahidələr zamanı müəyyən edilmişdir ki,
közərmiş bərk və maye cismlər göy qurşağının zo-
laqları şəklində olan bütöv spektr verir. Bildiyimiz
kimi, işıq dalğa şəklində yayılır və hər bir rəngin
də bir-birindən fərqli dalğa uzunluğu olur. Bu üsul-
la da göy cismlərinin fiziki təbiəti və kimyəvi tər-
kibi öyrənilir. Spektral analiz vasitəsilə özü işıq ve-
rən və ya hər hansı ulduzun işığını əks etdirən ob-
yektin atmosferini öyrənmək olar. Bu zaman, işığın
bütöv spektrində tutqun xətlər əmələ gəlir ki, onla-
rın vasitəsilə obyektin atmosferindəki qazların tər-
kibini təyin etmək
Dostları ilə paylaş: |