Karay tüRKÇESİNİn kendiSİne has özellikleri ve türk lehçeleri arasindaki yeri
Yüklə 353,15 Kb. Pdf görüntüsü
|
| Selma Gülsevin Karadeniz Araştırmaları • Kış 2013 • Sayı 36 • 207-‐222
Selma Gülsevin *
Özet Karayca, günümüzde yok olma tehlikesiyle karşı karşıya olan Türk lehçe-‐ lerinden biridir. Bugün çok az sayıda konuşuru bulunan Karayca, artık günde-‐ lik yaşamda kullanılan bir dil olmaktan çıkmıştır. Karaylar, mensup oldukları dinin de etkisiyle genellikle izole bir hayat sürmüşler ve böylelikle dillerinin özelliklerini uzun süre muhafaza edebilmişlerdir. Kıpçak grubu lehçelerinden biri olup üç ağzı olan Karaycanın yazı dilinin Troki ağzına dayandığı kabul edilmektedir. Karayca gerek “kendi içindeki özel-‐ likler”, gerek “taşıdığı arkaik özellikler”, gerekse Kıpçakçanın yanı sıra “Oğuzca ile bazı paralellikleri” bakımından son derece ilgi çekicidir. Bu sıra dışı özellik-‐ lerden bazılarını şöyle sıralayabiliriz: Karaycanın kendine has özelliklerinden belki en önemlisi sözdiziminde görülmektedir. Genel olarak devrik cümle yapısının hâkim olduğu Karaycada kelime gruplarında da devrik yapı yaygındır. Sayı adlarıyla oluşturulan sıfat tamlamalarında ismin çokluk eki almaması genel Türk dilinin kuralıyken bu durumda Karaycada çokluk eki kullanılabilmektedir. “Zamir+es”, “zamir+de” gibi belirsizlik zamiri yapan özel yapılara sahiptir. Karaycada Eski Türkçe bazı unsurlar korunmuştur: ıy-‐ ‘göndermek’, yer-‐ sub ‘vatan’, kol-‐ ‘istemek’ vb. Bunun yanı sıra, Eski Türkçede sıfat tamlaması tarzında kurulan bazı isim tamlamaları (Türk bodun ‘Türk milleti’) Karaycada da aynı yapıdadır (koyanlar ulus ‘tavşan halkı, tavşanlar’. Bir Kıpçak lehçesi olmasına rağmen Karaycanın Oğuzca ile paralellikleri de vardır. Bazı kelimeler için Kıpçakça değil de Oğuzca olan sözler tercih edil-‐ miştir (Kıpçakça: tüşün-‐ / Oğuzca: aŋla-‐; Karaycada kullanılan şekil: anla-‐). Bi-‐ rinci teklik kişi zamirinde ilgi ekli çekimin -‐m’li (menim) olması, ‘bu’ zamirinin başındaki ‘b’ sesinin hâl ekleriyle çekimlenirken ‘m’ye dönmemesi (bunça, bun-‐ da) bu paralelliklerdendir. Anahtar Kelimeler: Karay Türkçesi, Kıpçakça, Oğuzca Abstract Karaim is one of the Turkic dialects that face extinction. Karaim, which has so few speakers today, is not a language used for daily needs anymore. Karays have led isolated life styles due in part to their religion and been able to protect the characteristics of their language. Karaim, a Kipchak dialect, has three accents and the literary language is based on Troki accent. Karaim attracts so much attention in terms of its “own characteristics”, “archaic characteristics” as well as “parallelisms with Oghuz” besides Kipchak features. Some of its odd features can be summarized as follow:
* Dr. Okt. Ege Üniversitesi, Türk Dünyası Araştırmaları Enstitüsü, selmagulsevin@gmail.com Selma Gülsevin 208
One of its own characteristics, perhaps the most crucial, is seen in its syn-‐ tax. In Karaim, which has inverted syntax commonly, inversion in word groups is also quite common. While it is a common rule for Turkic languages that nouns in adjective clauses with numbers are not added a plural suffix, this suffix could be used in Karaim. It has special structures like “pronoun +es” and “pro-‐ noun +de” which make indefinite pronouns. Some Old Turkic elements have been protected in Karaim such as ıy-‐ ‘to send’,yer-‐sub ‘country, homeland’, kol-‐ ‘to want’. Besides, some noun clauses that were made in the form of adjective clauses (Türk bodun ‘Türk milleti’) have the same structure in Karaim as well (koyanlar ulus ‘tavşan halkı, tavşan-‐ lar’). Though it is a Kipchak language, Karaim has some parallelisms with Oghuz. For some words Oghuz words are used instead of Kipchak words (Kip-‐ chak: tüşün-‐ / Oghuz: aŋla-‐; Karaim: anla-‐). That first person singular pronoun is inflected with -‐m (menim) and that ‘b’ sound in ‘bu’ pronoun is not converted into ‘m’ while inflected with case suffixes (bunça, bunda) are two of these paral-‐ lelisms. Key Words: Karaim, Kipchak, Oghuz
Karaylar, genel kabullere göre Hazar devletinin içinde yer alan gruplardan biridir. Köken itibariyle Türk olup Orta Asya’dan gelmiş olan Hazarlar, M.S. VI.-‐XI. yüzyıllar arasında Hazar denizi ile Karadeniz arasındaki bölgede, İdil boyunda devlet olarak yaşamışlardır. İçerisinde birçok dinin birlikte yaşama imkȃnı bulduğu Hazarlarda Gök Tanrı inancı, Hıristiyanlık, İslamiyet ve Musevilik yanyana yaşamakla birlik-‐ te devletin resmî dini Musevilik olmuştur. Başlangıçta bir Musevi mezhebi-‐ nin adı olan Karai/Karay kelimesi, XX. yüzyıl başlarından itibaren bir Kıpçak şivesini konuşan topluluğun adını ifade eder olmuştur. Bugün Karay denilince bir Türk boyu olan Karaylar akla gelmektedir. Karai/Karay kelimesi, Yahudi literatüründeki ananeyi, yani sözlü ge-‐ leneği kabul etmeyen, sadece Tevrat’ı kabul eden Musevilik mezhebi men-‐ suplarına verilen isimdir. Günümüz Karay Türklerinden bazıları, kendileri-‐ ne Yahudi dedirtmedikleri gibi, Museviliğin bir mezhebi tanımlamasını da kabul etmemektedirler. Şu anda Amerika’da, Avrupa’da, İsrail’de, Mısır’da, Rusya’nın çeşitli yerlerinde yaşayan Karailerin kesin nüfusu tesbit edilmiş değildir. Bütün dünyada elli bin kadar Karai inancında nüfus olduğu tahmin edilmektedir. Bunların arasında kendini Türk olarak ifade edenlerin sayısı sadece iki bin kadardır. Günümüzde Türk Karayların yoğunlukta yaşadıkları yerler Lit-‐ vanya, Polonya, Kırım ve İstanbul’dur.
Karay Türkçesi 209
Karay Türkçesi Etnik, coğrafi veya dil özelliği farklılıklarına göre yapılmış olan Türk lehçe-‐ leri tasniflerinde Karayca; etnik bakımdan “Kıpçak; Kıpçak-‐Polevets”, coğrafi konum olarak “Batı; Kuzeybatı; Karadeniz-‐Hazar çevresi”, dil özellikleri bakımından da “tav; tavlı; kalgan” grupları içinde gösterilmiştir (EREN 1983).
Türkologlar tarafından Kıpçakçanın bir kolu gösterilen Karayca, aslen Kırım bölgesinde şekillenmiş olmakla birlikte, farklı 3 bölgede nispeten farklılaşmış 3 ağza ayrılmıştır. Bunlar: 1. Troki ağzı 2. Haliç-‐ Lutsk ağzı 3. Kırım ağzı Eski yazmalar ve edebî metinler daha çok Troki ağzında olduğundan bu ağız Karaycanın esas dili kabul edilir. Bunlardan Kırım ağzı zamanla Kırım Tatarcası içinde asimile olmuştur. Kırım ağzının edebî ürünleri, Troki ağzıyla yazıya geçirilmiştir. Troki ağzı ile Haliç-‐Lutsk ağzı arasındaki farklar araştırıcalar tarafından daha önce belirlenmiştir. (MUSAYEV 2002; GÖKÇE 2000; TEKİN-‐ÖLMEZ 2003; DUBINSKI 1994). Belirlenmiş olan bu farklar şunlardır:
öl-‐
ö e el-‐
tüvül yürü-‐ ü i tivil
yiri-‐ kıl-‐
ı e kel-‐
kelgänlär ä e kelgenler kamçu üçün çıx-‐ ç ts kamtsu
itsin tsık-‐ can cıns c dz dzan
dzıns kümüş
eşik ş s kimis
esik büvräk üvrän-‐ uvul v w biwrek iwren-‐ uwul barmax kutxar-‐ x k barmak
kutkar-‐ enli
nl ll elli
tiri til ti ki kiri kil – til yädi keldi kündüz dI gI yägi
kelgi kingiz atäy maya barıyız
atan
mana barınız Selma Gülsevin 210
Söz Varlığındaki Farklılıkar 1. Bazı kavramlar için iki ağızda farklı kelimeler vardır. ‘kuyu’
: Trok. kuyuv Hal. kuyduk ‘inek’
: Trok. sıyır Hal. inäk ‘kapı çalma’ : Trok. yançılma Hal. kakma 2. Bazı kelimeler iki ağızda farklı anlamlara sahiptir.
Trok. ‘dans’ Hal. ‘sıçrama’
Trok. ‘vurmak’ Hal. ‘koşmak’ 3. Bazı kelimelere tek bir ağızda rastlanır. Hal. bilgi ‘nişanlıya verilen hediye’ Hal. panair ‘panayır’ Hal. maxrama ‘ölmüş bir kadının yüzüne örtülen örtü’ Trok. kulaçlama ‘sokakları arşınlamak’ Trok. kopta ‘köfte’ Çoğu dinî metin olan Karayca eserlerin büyük bölümü İbrani harfleri ile yazılmıştır. Bunun dışında Kiril ve Latin harfleri de Karayca metinlerde kullanılmıştır. Bugün Litvanya’da Troki ağzına dayanan Karayca eserler yayınlanmaktadır. Bu metinler, Litvanya’da kullanılan Latin harflerine göre düzenlenen alfabe ile yazılmaktadır. Sovyetler Birliği döneminde basılmış Karayca metinlerde Kiril harfleri kullanılmıştır. Karayların dili incelenme veya üzerinde çalışılma bakımından fazla şanslı olmamıştır. Karaylarla ilgili çalışmalar 17. yüzyılda başlamış olsa da bu ilk çalışmalar onların dilleri üzerine değil, dinleri üzerinedir (GÜLSEVİN Selma 2010: 20-‐22). Son yıllarda bu lehçe üzerine yapılan çalışmalar artmıştır. Eva A. Csato, David Nathan ve Karina Firkaviçiute tarafından “Spoken Karaim” adlı, metinlerin seslendirildiği bir CD hazırlanmıştır. Ayrıca Eva A. Csato yönetiminde İsveç’teki Upsala Üniversitesi tarafından Karayca öğretmek amacıyla Troki (2000), Kırım (2004) ve İstanbul’da (2006) yaz kursları düzenlemiştir. Timur Kocaoğlu, Troki diyalekti üzerine bir çalışma yayınlamıştır (KOCAOĞLU 2006). Bu çalışmada hem Karaylar ve Karayca hakkında bilgiler sunulmuş, hem de çok sayıda Karayca cümle Lit-‐ van alfabesiyle, transkripsiyonuyla ve İngilizceye tercümesiyle verilmiştir. Türkiye’de Şaban Kuzgun, Erdoğan Altınkaynak ve Yaşar Kalafat’ın Ka-‐ rayların tarihi ve kültürleri üzerine çalışmaları vardır. Dillleri üzerine ise Tülay Çulha, Özlem Kazan, Faruk Gökçe, Gündüz Polat, Sema Doğrusöz, Selma Gülsevin’in yaptığı lisansüstü tezleri bulunmaktadır. TRT tarafından Karayları tanıtan belgesel niteliğinde iki bölümlük bir program da hazırlamış ve yayınlanmıştır (http://www.ozu-‐turk.com). Karay Türkçesi 211
NOT: Bu makalede Karaycanın Troki diyalektine ait veriler değerlendi-‐ rilmiştir. Kullanılan Karayca kelime ve şekillerin alındığı metinler, referansları verilirken numaralandırılmıştır. Metin numaralarına göre kaynaklar aşağıda gösterilmektedir: I.
METİN FIRKOVIČIUS, Mykolas, Mien Karajçe Ürieniam, Vil-‐ nius 1996 II.
METİN FIRKOVIČIUS, Mykolas, Karaj Koltchaları, Vilnius 1993 III.
METİN FIRKOVIČIUS, Mykolas, Šelomonun Mašallary (Sü-‐ leyman’ın Meselleri), Türk Dil Kurumu Yayımları, Ankara 2000, IV. METİN
FIRKOVIČIUS, Mykolas, Karaj Dinliliarnin Jalbarmach Jergialiari, 1 Bitik, Lithuania 1998 V.
METİN KOCAOĞLU, Timur, Karay, The Trakai Dialect, 2006 VI. METİN
FİRKAVİÇİUTE, Karina, Čypčychley Učma Trochka, Lietuva Karaylarnyn Jyrları, I Trakus PaukščPlasno-‐ siu, Lietuvos Karaimu Poezija, Vilnius 1997, 239 VI. METİN
DUBİNSKİ, Aleksander, Caraimica, Warszawa 1994 KARAY TÜRKÇESİNİN KENDİSİNE HAS BAZI ÖZELLİKLERİ Karaycada, diğer Türk lehçelerinde karakteristik olmayan bazı ses, şekil, dizim, söz veya anlam özellikleri bulunur. Bunlar: 1. +lIk ekinin genel Türk dilindekinden farklı bir işlevi daha vardır. Bu ek meyve adlarına geldiğinde ‘yetiştiği ağaç’ anlamında kelimeler yapmak-‐ tadır: incir+lik ‘incir ağacı’ (III.89); alma+lıx (I.67)‘elma ağacı’ 2. Türk dilinin genel bir özelliği, sayı adlarıyla kurulan sıfat tamlama-‐ larında, tamlanan ismin çokluk eki almamasıdır. ‘Yedi Cüceler’, ‘Kırk Hara-‐ miler’ gibi kalıplaşmış bazı yapılar dışında, bu özellik bütün Türk lehçeleri-‐ nin ortak yönüdür. Karaycada ise, Türk lehçelerinin bu genel kuralının ak-‐ sine, sayı adlarıyla yapılan sıfat tamlamalarında, tamlanan isim çokluk ekini de alabilmektedir: eki uçlar ‘iki uç’ (III/93); üç dunyalar ‘üç dünya’ (II/50); üç süvärlär ‘üç sevgili’ (VI/24) Şu örnekte de sayı adı kullanılmamasına rağmen iki, çift anlamına ge-‐ len ‘koş’ kelimesi kullanılmış bu kelime de çokluk gösterdiği hâlde ar-‐ kasından gelen isme çokluk eki getirilmiştir: koş uvuçlarına ‘iki avcuna’ (III/93)
3.1. Türk lehçelerinde yaygın olan dizime uygun olarak sahat yädidä ‘saat yedide’ (V/52) de denilebilir. 3.2. Ayrıca, sıra sayı sıfatı ile tamlama da yapılabilir: birinçi sahatta ‘saat birde’ (I/44); beşinçi sahatta ‘saat beşte’ (I/44)
Selma Gülsevin 212
4. Belirsizlik zamiri yapan iki değişik yapı vardır: 4.1. “ZAMİR+es” yapısı Ne-‐es anuz yançıldı, kaydan-‐es üç atuv tuyuldu, kimni-‐es ol söskändirdi, kaysı-‐es er kişi kaçıp aylandı, terk kötürülüp keyrä-‐es kaçtı, kepkenätä kim-‐es eşigimä kip yançat ‘Bir anda bir şey kırıldı, bir yerden üç atış duyuldu, o birini korkuttu, bir yerden bir erkek kaçıp düştü, hızla kalkıp bir yere kaçtı, o anda biri kapıma kuvvetlice vurdu’ (I/99) 4.2. “ZAMİR+de” yapısı: Bu yapı zamir için yokluk-‐olumsuzluk ifade eder.
ben uyanıyorum: avluda hiç kimse yok, hiç kimse görünmüyor, korkunç hiçbir şey de yok, biri de yürümüyor’ (I/99)
eklerin kullanılmakta olduğunu da düşünenler vardır. Günay Karaağaç ise bunlardan” +çA” ekinin, Türkçe eçe kelimesinin kısalarak ekleşmiş bir biçi-‐ mi, “+kA” ekinin ise yine Türkçe aka/eke kelimesinin kısalarak ekleşmiş bir biçimi olduğunu söylemektedir (KARAAĞAÇ 1989).
dost’ (I/118); yubiy+ça ‘ev sahibesi’ (VII/237) +kA : ağalıç+ka ‘küçük hanımefendi’ (III/61) 6. Karaycanın diğer Türk lehçelerinden en farklı yönü söz diziminde görülür. Özellikle kelime gruplarının dizilişindeki farklılıklar, Karaycanın söz dizimi bakımından müstakil olarak incelenmesini gerektiren bir yönü-‐ dür:
6.1 Türk dilinde belirtili isim tamlamalarında unsurların yeri değişe-‐ bilmektedir. Ancak, Karaycada bu durum çok sıklıkla görülmektedir: Ki tersligi tentäklärnin öltürür alarnı; da yanğılışlığı telilärnin yox etär alarnı. ‘Böylece ahmakların itaatsizliği onları öldürecek, akılsızların yol-‐ dan çıkmışlığı onları yok edecektir.’ (III/52) 6.2. Türk dilinde sıfat unsurunun önde, isim unsurun arkada olması çok temel bir kuraldır. Ancak Karaycada bunun bile değiştiği örnekler gö-‐ rülebilir: Bulutlar da yel da yamğur yoxtur; aläy kişi maxtanadoğon yal-‐
olmayışı gibidir.’ (III/86) 7. Karaycanın söz varlığı Eski Türkçe döneminden beri yaşatılan Türk-‐ çe kelimelerin (yer sub ‘vatan’) yanı sıra Kıpçakça ve Oğuzca (kibik ‘gibi’, körä ‘göre’, uçuz ‘ucuz’) unsurlarla doludur. Tarih boyunca etkileşim içinde oldukları Arapça (kabul ‘kabul’) ve Farsça (terejä ‘pencere’, bezirgän ‘be-‐ zirğân, tüccar’) kelimelerin yanı sıra, Musevilikleriyle ilgili olarak İbranice (alhem ‘kutsal ruh’, debexa ‘kurban, hayır’) kelimeler de Karaycada yer alır. Karay Türkçesi 213
15. yüzyılın başından itibaren de Slav dillerinden (peç ‘soba’, osmak ‘madeni para’) alıntılar yapılmıştır. KARAYCANIN TÜRK LEHÇELERİ ARASINDAKİ YERİ: 1. Karaycadaki Arkaik Özellikler: Karaylar çevrelerinde pek bulunmayan, makbul karşılanmayan bir mezhebe bağlı oldukları için; sık sık başka toplumların yadırgamaları, hatta düş-‐ manlıkları ile karşı karşıya kalmışlardır. Bu durum onların ya topraklarını tamamen terk etmelerine ya da daha izole bir hayat sürmelerine sebep ol-‐ muştur. Bu izolasyon, dillerinin başka Türk lehçelerinden etkilenmesini de nispeten engellemiştir. Her ne kadar Kırım’da kalanların dili Kırım Tatar-‐ casının içinde eridiyse de, Litvanya ve Polonya’ya gidenlerin dilinde eski özellikler uzun süre muhafaza edilmiştir. İlk olarak Mustafa Öner Karayca-‐ daki Eski Türkçe unsurlara dikkatleri çekerek 10 kelime (yer-‐sub vatan’, boy ‘yalnız, tek, müstakil’, tiril-‐ ‘yaşamak’, astrı ‘çok, pek çok’, biyän-‐ ‘sevinmek, memnun olmak, neşelenmek’, kérti ‘gerçek, düzgün’, kol-‐ ‘istemek’, sortun ‘sonra’, térk ‘tez, çabuk’, tabu ‘teşekkür, minnet’) vermiştir (ÖNER 2000). Mustafa Öner’in verdiklerine ek olarak, bu çalışmamımızda başkaca Eski Türkçe unsurların da bulunduğunu tespit ettik. Eski Türkçedeki şekilleri ile Karaycada muhafaza edilmiş özellikler şunlardır: 1.1. Tamlama: Günümüzde isim tamlaması şekliyle (İSİM / İSİM + İYELİK) kurulan fakat Köktürkçede belirtileni iyelik eki almayan tamlama-‐ lar vardır: türük bodun ‘Türk milleti’ (Köl Tigin, Güney Cephesi, 7. satır), gibi. Karaycada ‘ulus’ kelimesiyle yapılan tamlamalar Köktürkçede de oldu-‐ ğu gibi sıfat tamlaması dizilişiyle kurulmaktadır: Türk uluslarnın eski tilläri ‘Türk uluslarının eski dilleri’ (I/5); kumurstxular ulus ‘karınca halkı, karıncalar’ (III/94); koyanlar ulus ‘tavşan halkı, tavşanlar’ (III/94)
lamında ıd-‐/ıt-‐ fiili (Köl Tigin Doğu Cephesi, 6. satır; Köl Tigin Doğu Cephesi 40. satır; Bilge Kagan Doğu Cephesi 35. satır) geçmektedir. Buradaki d/ sesi daha sonra Oğuz, Kıpçak ve Karluk lehçelerinde y/ sesine dönüşmüştür. Günümüz lehçelerinde ıy-‐ şekline rastlanmamaktadır. Bunun yerine, bu fiilden genişlediği düşünülen iber-‐ / yiber-‐ (<< ıd-‐a ber-‐) şeklinin devamları kullanılmaktadır (Türkmence iber-‐, Kazakça jiber-‐, Kırgızca ciber-‐, Özbekçe
lanılmaktadır. Eski Türkçe yazıtlarda geçen ıd-‐ şeklinin devamı ise Karay-‐ cada bulunmaktadır: Kimgä anı iyat? Anı innasına iyat. “Onu kime gönderi-‐ yor? Onu ninesine gönderiyor.” (I/42); Maxtavludur Sen Küçlü Tenrimiz Biyi ol bütün dunyanın, ki yarattıy oşol dunyanı yoxtan barğa da tergeysin anı da köndäräsin anı şävahatıy bıla da artıxsı haşgaxäynı iydiy bu yuvuz dunyağa cınsına ol adamnın. “Bütün dünyanın efendisi olan güçlü Tanrımız, sen övülmeye layıksın, bu dünyayı yoktan var ettin ve onu kontrol edersin, şe-‐ faatini yollarsın, bu kötü dünyaya, insanoğluna kanadını gönderdin.” (II/9);
Selma Gülsevin 214
gönderir, şehrin yüksek yerlerinden seslenir” (III/62); Süvgän dostuna ol anı iyädir. “Onu sevgili dostuna gönderiyor.” (VI/86) 2. Karaycanın Oğuzca İle Paralellikleri: Karayca bütün Türkologlar tarafından bir Kıpçak lehçesi olarak verile-‐ gelmektedir. Bu doğru olabilir. Ancak, bazı durumlarda Karaycayı Kıpçakça değil de Oğuzca ile paralellik içinde görürüz. Yani, Karaycadaki bazı özellik-‐ ler Kıpçakçada olması gereken gibi değil, Oğuzcadaki gibi gelişmiş veya yerleşmiştir. Kıpçak gruplarının Oğuzca ile münasebetleri farklı olmuştur. Kırgız, Kazak, Nogay ve Karakalpak Türkçesinde Oğuzcayla paralellik gösteren özellikler, eski Türk yazı dilinden kalan uzantılardır. Tatar ve Başkurt Türk-‐ çesindeki benzerliklerden bazıları, Osmanlı dönemindeki yazı dilinin kültü-‐ rel etkisidir. Karay, Karaçay-‐Balkar, Kumuk ve Kırım Tatarcasındaki Oğuzca ile paralelikler ise hem Selçuklu ve Osmanlı dönemindeki ilişkiler hem de coğrafî yakınlıktan kaynaklanmaktadır. Kırım Karaylarının bir kısmının İstanbul’dan Kırım’a gittikleri bilinmektedir. Polonya’daki Karayların Kırım’daki kardeşleriyle bağları her zaman çok sıkı olmuştur. Ayrıca Polon-‐ ya ile Osmanlı İmparatorluğu arasındaki esir değiş tokuşunda Karayların görevlendirildiğini de tarihçiler söylemektedir. Dolayısıyla Karaycanın Oğuzca ile münasebeti oldukça fazladır. Karaycanın Oğuzca ile paralelliklerinden bir kısmı karşılıklı etkileşim sonucunda ortaya çıkmış olabilir. Bir kısmı ise, Eski Türkçenin özelliği olup Kıpçak ve Karluk lehçelerinde değiştiği hâlde hem Oğuzcada hem de Karay-‐ cada saklanmış olabilir. Karaycanın Oğuzca ile paralellikleri daha önce bazı araştırmalarda ele alınmıştı (GÜLSEVİN Selma 2006). Bu çalışmada da tes-‐ pit ettiklerimizle birlikte, Karaycanın Oğuz lehçeleri ile paralellik gösteren özellikleri şunlardır (Sadece incelediğimiz metinlerde geçenler): 1
2.1. Söz Varlığında Görülen Oğuzca İle Paralellikler Bazı kelimeler, Türk lehçelerini tanırken, tanıtırken veya sınıflandırırken ayırıcı özellikler arasında yer alır. “bul-‐ / tap-‐”, “kapı /
limenin Oğuzca olmayan lehçelerdeki karşılığı “eşik”tir. Eski Türkçe metin-‐ lerde de gördüğümüz “bul-‐” fiili yerine, sonraları, Oğuzca olmayan lehçeler-‐ de “tap-‐” fiili yaygınlaşmıştır (Azerbaycan ve Türkmenistan Türkçelerinde de görülen ‘tap-‐’ şekli, Oğuzca olmayan şeklin oralarda kabul bul-‐
1 Kelimeler karşılaştırılırken şu sözlüklerden yararlanıldı: Başkurt, Tatar, Kazak, Kırgız, Azer-‐ baycan, Türkmen, Özbek ve Uygur Türkçeleri için A.B. Ercilasun’un başkanlığında hazırlanan “Karşılaştırmalaı Türk Lehçeleri Sözlüğü I” (ERCİLASUN 1992); Çuvaşça için Bülent Bay-‐ ram’ın Çuvaş Türkçesi-‐Türkiye Türkçesi Sözlük adlı çalışması (BAYRAM 2007); Yakutça için Yuri (Cargıstay) Vasilyev’in sözlüğü (VASİLYEV 1995); Karaçayca için Ufuk Tavkul’un, Karaçay-‐Malkar Türkçesi Sözlüğü adlı kitabı (TAVKUL 2000); Kırım Tatarcası için Ş.A. Asanov, A.N. Garkavets, S.M. Üseyinov tarafından hazırlanan, Kırımtatar-‐Rusça Lugat (ASANOV 1998); Kumukça için Çetin Pekacar’ın Kumuk Türkçesi Sözlüğü PEKACAR 2011). Karay Türkçesi 215
masındandır.). Karaycada, bu tür kelimeler söz konusu olduğunda, bazen Oğuzca şekillerin tercih edildiği görülür. 2006 yılında sunduğumuz bir bil-‐ diride Oğuzca ile paralel olan 8 kelimeyi incelemiştik (GÜLSEVİN Selma 2006). O günden sonraki çalışmalarımızla bunlara 11 kelime daha ekleye-‐ rek aşağıda veriyoruz:
Selma Gülsevin
216 Ka-‐ ray
Türki-‐ ye
Türk-‐ çesi
Azer-‐ baycan
Türk-‐ men
Kırı m
Kara-‐ çay
Ku-‐ muk
Kırgı z
Kazak Tatar
Baş-‐ kurt
Özbek Uy-‐
gur Yakut
Çuvaş
an-‐ çax ancak ancag
dine yalnız an-‐ cak
bolsa da
am-‐ ma
biro k
aytse de degen-‐
men
ämma läkin
ämm ä läkin
ämma
birak
am-‐ ma birak,
lekin
ere sıççah ançah an-‐ la-‐ aŋla-‐ aŋla-‐ başa
düş-‐
düşün-‐ aŋla-‐ anla-‐ tü-‐
şün-‐ aŋıla-‐
tü-‐ şün-‐ aŋla-‐
tü-‐ şün-‐ aŋd a-‐
tüsin-‐ uğın-‐
töşün-‐ aŋla-‐
töşün -‐ aŋla-‐
tüşün-‐ äŋlä-‐
çü-‐ şen-‐ aŋli-‐
öydö-‐ ınla-‐ ben-‐ zi-‐ uşa-‐ ben-‐ ze-‐ bânzä-‐ oxşa-‐ meŋze -‐
beŋz e-‐ oxşa -‐
uşa-‐ oşa-‐
ok-‐
şo-‐
oksa-‐ oxşa-‐
okşa-‐ oxşä-‐
oxşi-‐ maygı
mā-‐ pĩrpekl
en-‐ bere bura bura bu yer mınd
a
bu
yer
bul cer
bul jer bu urın bu cir
bıl urın bıl yir
bu yer bu
yär
man-‐ naağı kunta
kuntan bis-‐ le-‐ besle-‐ besle-‐ besle-‐ idet-‐ bes-‐ le-‐ aşat-‐
aşar-‐ aşat-‐
bak-‐
bak-‐
asra-‐ terbi-‐ yele-‐
asra-‐ kara-‐
äsrä-‐ tär-‐ biyälä-‐
bak-‐
ös-‐ tür-‐
ahat-‐, iit-‐ üösket-‐
siter-‐
usra-‐ üster-‐ çox köp
çok çok köp
çok
köb köp
köp
köp
küp
küp
köp
köp
cik
elbeh ügüs çın, tem numay nirsir
Karay Türkçesi 217
tü-‐ vül değil deyil
däl değil
tüyül tüvül
eme
s
emes tügil tügil
emäs
ämäs
suox
buolba-‐ tax
mar ek-‐ sil-‐ eksil-‐ eksil-‐ eğsil-‐ ke-‐
mey-‐ azal-‐ ek-‐ sil-‐
azay-‐ azal-‐
azay
-‐ ke-‐
mi-‐
azay-‐ kemi-‐
azay-‐ kimi-‐
azay-‐ kämi-‐
azäy-‐ kämäy-‐ azay-‐ kemä y-‐
ite-‐ ğestiy-‐ iksil-‐ ense ense änsä boyu-‐
nardı yense ense yelke
yelke
cel-‐
ke
jelke cilkä
yilkä
yelkä,
ensä
yälkä keteh
inse keça tün
gece gecä gīce gece
tün keçe
tün geçe
tün tün
tön
tön
tün
keçe
tün keçe
tüün kesse kes
én-‐ in-‐
düş-‐, en-‐ düş-‐, īn-‐
tüş-‐ tüş-‐
tüş-‐
tüş-‐
tüs-‐
töş-‐
töş-‐
tüş-‐, in-‐
çüş-‐ tüs-‐
an-‐ ört-‐ yap-‐ ört-‐ ört-‐
ört-‐ yap-‐
yap-‐
cap-‐
yap-‐
cap-‐
jap-‐
/bürk-‐
yap-‐ /börk-‐
yap-‐ /börk -‐
yap-‐
yap-‐
sap-‐
vit-‐ kiz-‐ le-‐ yaşı r-‐ gizle-‐ gizlä-‐ gizle-‐ yaşır-‐ gizle-‐ yaşır
-‐
caşır-‐ yaşır
-‐
caşır -‐
jasır-‐ yäşir-‐
yäşir-‐ yäşir-‐
yo-‐
şur-‐ kiste-‐ sıhla-‐ yĭkĭrt-‐ pıtar-‐ yav yağ yağ yāğ
yağ may
may cav
may yaw
may may
jav
may may
yağ
may yağ sıa
arıı śu(v)
Selma Gülsevin
218 2.2. Ses Özellikleri Bakımından Oğuzca İle Görülen Paralellikler 2.2.1. Oğuzcanın fonetik eğilimi olan yI-‐>I-‐ değişmesinin görülme-‐ si: Kendisinden sonra dar-‐düz bir ünlü bulunduran kelime başı “y-‐“ sesi, Azerbaycan Türkçesinde düzenli olarak kaybolur. Türkiye Türkçesinde ise, bu olaya serpinti halinde rastlanır: yıl / il, yıldırım / ildırım, yıldız / ulduz, yiğit / igid; yip/ ip, yüzüm / üzüm gibi. Kıpçak lehçelerinin alt gruplarında ise durum farklıdır. Bu ses Kırgız ve Karaçaycada “c-‐“, Kazak ve Karakalpak-‐ çada “j-‐ vardır. Tatar ve Başkurt lehçelerinde “y-‐“ korunmuştur. Bazen “c-‐“li şekiller görülebilir. Kumuk ve Karay lehçelerinde ise “y-‐“ olarak karşımıza çıkar. Ancak, Karaycadaki bazı örnekler, Oğuzcadaki fonetik eğilimle para-‐ lellik gösterir. Hatta Türkiye Türkçesinde sadece /yI-‐/’lı olan bazı kelimeler bile Karaycada ya sadece /I-‐/, ya da hem /yI-‐/ hem /I-‐/’lı şekillerde olabil-‐ mektedir: Türki-‐ ye
Türk-‐ çesi
I-‐/yI-‐ Azerbay-‐ can Türkçesi I-‐ Karay
Türk-‐ çesi
I-‐/yI-‐ Tatar
Türk-‐ çesi
yI-‐/ cI-‐ Baş-‐
kurt Türk-‐
çesi yI-‐ Ku-‐
muk Türk-‐
çesi yI-‐ Kara-‐
çay Türk-‐
çesi cI-‐ Kazak
Türk-‐ çesi
jI-‐ Kırgız
Türk-‐ çesi
cI-‐ ip
ip ip
cip yip
yip ?
jip cip
yiğit İgid
igit yigit
batır yigit
batır igit
cigit jigit
batır cigit
batır yirmi
iyirmi egirmi
yigir-‐ mi
yiğir-‐ mi
yigir-‐ me
cıyırm a
jıyırm aa
cıyırm aa
yumu-‐ şak
yumşag imşax
yom-‐ şak
yom-‐ şak
yımışa k
cumu-‐ şak
jum-‐ sak
cum-‐ şak
yürek ürek
ürek yöräk
yöräk yürek
cürek jürek
cürök yüzük
üzük üsük
yözik yözök
yüzük cüzük
jüzik (şakek
) ağla-‐ ağla-‐ ila-‐
yıla-‐ cıla-‐ yıla-‐ yıla-‐ cıla-‐ jıla-‐ ıylo-‐ yılan
ilan ilan
yılan yılan
yılan yılan
cılan jilan
cılan Bu fonetik eğilim (yI-‐ > I-‐) Oğuzcaya özgü olmasına rağmen, bazı Oğuz-‐ ca kelimelerde gerçekleşmediği hâlde Karaycada görülüyor olması ise il-‐ ginçtir: Türki-‐ ye
Türk-‐ çesi
yI-‐ Azerbay-‐ can Türkçesi yI-‐ Karay
Türk-‐ çesi
I-‐/yI-‐ Tatar
Türk-‐ çesi
yI-‐ Baş-‐
kurt Türk-‐
çesi yI-‐ Ku-‐
muk Türk-‐
çesi yI-‐ Kara-‐
çay Türk-‐
çesi cI-‐ Kazak
Türk-‐ çesi
jI-‐ Kırgız
Türk-‐ çesi
cI-‐ yürü-‐ yeri-‐ ürü-‐
yörü-‐ yörö-‐ yürü-‐ cürü-‐ jürü-‐ cürü-‐
yırtıl-‐ yırt-‐ irtıl-‐, yırt-‐ıl-‐ yırt-‐ yırt-‐ yırt-‐ cırt-‐ jırt-‐ cırt-‐
Karay Türkçesi 219
2.2.2. k-‐ > g-‐ Eski Türkçedeki kelime başındaki ince sıradan k-‐ ünsüzünün ötümlüle-‐ şerek g olması Oğuzcanın karakteristiğidir. Diğer gruplarda k-‐ sesi muhafa-‐ za edilmiştir. Karaycada da k-‐’ler ötümsüz hâlleri ile bulunurlar. Ancak, iki kelimde ötümlüleşme gerçekleşmiştir:
gövdä (VI/22) < kövde 2.2.3. t-‐ > d-‐ Eski Türkçedeki t ünsüzünün ötümlüleşerek d olması, Oğuz lehçeleri-‐ nin karakteristiğidir. Ancak, Karaycada birkaç kelimede kelime başı ötümlü-‐ leşmesi vardır: dört (III/93) < tört deyin (I/90) < tegin 2.2.4. Birinci teklik kişi zamirinde genetif ekinin durumu: Türk dilinde genetif ekinin sonundaki ünsüz “ŋ”dir. Bugün bu “ŋ’ sesi ya korunmuş, ya da “n” olmuştur. Ancak, 1. kişi zamirlerinin çekiminde, Oğuz diyalektlerinde “m” ile de karşımıza çıkmaktadır: benim / menim. Or-‐ tak edebî yazı dilimizin Orta Türkçe döneminde, Oğuzca dışındaki metin-‐ lerde “mening” şekli yaygındır. Yalnızca Eski Anadolu Türkçesinde “benİm / menİm” şekli karakteristik olarak kendini gösterir (GÜLSEVİN Gürer 1997: 26).
Kıpçak lehçelerinden Kırgızca ve Kazakçada “ŋ”li çekimler vardır (me-‐ niŋ). Başkurtçada “ŋ”li şekil olmasına rağmen, Tatarcada “m”li çekim görü-‐ lür (ÖNER 1998: 141). Karay Türkçesinde de, Oğuz lehçelerinde olduğu gibi “m”li çekim bulunmaktadır:
Kıpçak ve Karluk lehçelerinde kelime başındaki b-‐ sesini genizleştirerek m-‐ yapar. Batı Oğuzcasında bu konumdaki b-‐ ünsüzü korunmuştur. Karaycada ise, Kıpçak lehçelerindeki gibi değil, Oğuzcadaki gibi kullanılmaktadır. Yani, genizleşme olmamıştır:
Selma Gülsevin 220
KAYNAKLAR ABKOWİCZ, Mariola, JNKOXSKI, Henryk (2004) Karaj Kiunlari, Bitik, Wroclaw, 329 AKTAY, Gülayhan (2009), Eliyahu Ben Yosef Qılcı’s Anthology of Crimean Karaim and Turkish Literature, Yıldız Dil ve Edebiyat Dizisi 8, İstanbul ALTINKAYNAK, Erdoğan (2006), Tozlu Zaman Perdesinde Kırım Karayları, Tür-‐ kistan ve Azerbaycan Araştırma Merkezi, Haarlem-‐Netherlans ASANOV, Ş.A., GARKAVETS, ÜSEYİNOV, S.M. Üseyinov (1988), Kırımtatar-‐Rusça Lugat, Kiev BASKAKOV, N., A. Zajançkowski, S. Şapşal (1974), Karaimsko-‐russko-‐polskii slovar, Moscow BAYRAM, Bülent (2007), Çuvaş Türkçesi-‐Türkiye Türkçesi Sözlük, Tablet Yayınları, Konya CSATÓ, Eva, JOHANSON, Lars (2009), Kuzeybatı Karycasında Hece Uyumu Üze-‐ rine, International Journal of Central Asian Studies, Volume 13, pp.137-‐148 ÇAĞATAY, Saadet (1972), “Karayımlar ve Dilleri”, Türk Lehçeleri Örnekleri II, DTCF Yayınları, Ankara, s.127-‐137 ÇULHA, Tülay (2002), “Seraya Şapşal’a Göre Karay Türkleri ve Karayca”, Türk Dilleri Araştırmaları C. 12, İstanbul, s.97-‐188 -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2006), Karaycanın Kısa Sözvarlığı, Karayca-‐Türkçe Kısa Sözlük, Dil ve Edebiyat Dizi 6, İstanbul -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2010), Karaycanın Karşılaştırmalı Grameri, Fonetik-‐Morfoloji (Kırım Ağzı Esasında), Türk Dilleri Araştırmaları Dizisi: 47, İstanbul 2010 CLAUSON, Sir Gerard (1972), An Etymological Dictionary of Pre-‐Thirteeenth-‐ Centruy Turkish, Oxford DOĞAN, İsmail (2002), Karaim Türkleri, TÜRKLER C. 20, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara, s.781 DUBİǸSKİ, Aleksander (1994), Batı Karayim Dilinde Bazı Leksik Farkları, Ca-‐ raimica, Warszawa, s.121-‐128 ERCİLASUN, Ahmet Bican (komisyon başkanı) (1991), Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü I, Kültür Bakalnlığı Yayınları, Ankara -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (editör) (2007), Türk Lehçeleri Grameri, Akçağ Yayınları Ankara ERDAL, Marcel (2004), A Grammar of Old Turkic, Brill Leiden-‐Boston EREN, Hasan (1983), “Türk Dili” Türk Ansiklopedisi, C. XXXII, Ankara FIRKOVIČIUS, Mykolas (1993), Karaj Koltchaları, Vilnius -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (1996), Mien Karajçe Ürieniam, Vilnius -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (1998), Karaj Dinliliarnin Jalbarmach Jergialiari, 1 Bitik, Lithua-‐ nia
-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (1999), Karaj Dinliliarnin Jalbarmach Jergialiari, 2 Bitik, Lithua-‐ nia
-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2000), Šelomonun Mašallary (Süleyman’ın Meselleri), Türk Dil Kurumu Yayımları, Ankara, Karay Türkçesi 221
FİRKAVİÇİUTE, Karina (1997), Čypčychley Učma Trochka, Lietuva Karaylarnyn Jyrları, I Trakus PaukščPlasnosiu, Lietuvos Karaimu Poezija, Vilnius GÖKÇE, Faruk (2000), Karay Türkçesinin Fonetiği, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Kayseri GÜLSEVİN, Gürer (1997), Eski Anadolu Türkçesinde Ekler, TDK, Ankara -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2007), “Oguzskie Elementı v Turkskih yazıkah Krımskogo Regio-‐
Yevpatoriya-‐Dcüft Kale 14-‐16 Sentyabrya 2007 g.), 61-‐67 GÜLSEVİN, Selma (2006), “Karaycada Oğuzca Unsurlar”, I. Uluslararası Türk
-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2007), “İspol’zovanie Sinonimov v Karaimskom Yazıke”, Cvyatıni i Problemı Sohraneniya Etnokul’turrı Krımskih Karaimov-‐Karayev, Materialı Nauçno-‐praktiçeskoy Konferentsii (Simferopolı-‐Yevpatoriya-‐Dcüft Kale 14-‐16 Sentyabrya 2007 g.), 68-‐70 -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2010), Günümüz Karay Türkçesi (Giriş-‐Dil Özellikleri-‐Metinler-‐ Söz Dizini) ve Türk Lehçeleri Arasındaki Yeri, Ege Üniversitesi, Sosyal Bilim-‐ ler Enstitüsü, TDAE Türk Dili ve Lehçeleri Bilim Dalı, İzmir 2010, Basılmamış Doktora Tezi KALAFAT, Yaşar (1999), Kırım-‐ Kuzey Kafkasya Sosyal Antropoloji Araştırmaları, ASAM, Ankara KARAAĞAÇ, Günay (1989), “Dişilik veya Küçültme Ekleri Mi?”, E.Ü. Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi V, İzmir, s.81-‐9 KARAHAN, Leyla (2004), Türkçede Söz Dizimi, Akçağ Yayınları (7. baskı), Anka-‐ ra KAYMAZ, Zeki (2002), Türklerde Sayı Sitemleri, TÜRKLER, C 3, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara, s.419-‐426 KAZAN, Özlem (2002), Litvanya Karaylarına Ait Dini Metinler (Giriş, Gramer, Transkripsiyonlu Metin, Çeviri, Dizin), I-‐II-‐III-‐IV Cilt, Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, Doktora Tezi, İstanbul KOCAOĞLU, Timur (2006), Karay, The Trakai Dialect, KOWALSKİ, T (Çeviren: Kemal Aytaç) (1996), Karayim Lehçesi Sözlüğü, Ankara KUZGUN, Şaban (1993), Hazar ve Karay Türkleri, Türklerde Yahudilik ve Doğu
LEVİ, B. Z. (2005), Russko-‐Karaimskiy Slovar’, Krimskii Dialekt, Simferopol MUSAYEV, K. M. (1964), Grammatika Karaimskogo Yazıka, Fonetika i Morfologi-‐
-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2002), Karaimskiy Yazık, Yazıki Naradov SSSR, Cilt:2, Tyurskie Yazıki, Moskva 1966, 260-‐279.(Çeviren: M. Gültekin) (2002), Karaim Türk-‐
ÖNER, Mustafa (1998), Bugünkü Kıpçak Türkçesi, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara
Selma Gülsevin 222
-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (2000), “Karay Türkçesinde Eski Unsurlar”, IV. Uluslararsı Türk Dili Kurultayı, Türk Dil Kurumu, Çeşme-‐İzmir, s. 1291-‐1296 PEKACAR, Çetin (2011), Kumuk Türkçesi Sözlüğü, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara PRITSAK, Omelian (1959), Das Karaimische, Philologia Turcicae Fundamenta I, Wiesbaden, s.318-‐340 ŞİŞMAN, S. (1957), İstanbul Karayları, İstanbul Enstitüsü Dergisi, İstanbul, C.III, s. 99 TAVKUL, Ufuk (2000), Karaçay-‐Malkar Türkçesi Sözlüğü, TDK Yayınları, Ankara TANYU, Hikmet (1978), Türklerin Dini Tarihçesi, İstanbul TEKİN, Talat (1989), “Türk Dil ve Diyalektlerinin Yeni Bir Tasnifi”, Erdem, C. 13, s.141-‐168 TEKİN, Talat, ÖLMEZ, Mehmet (2003), Türk Dilleri, Giriş, Yıldız Dil ve Edebiyat 2, İstanbul TRT, Özü-‐Türk Belgeseli, http://www.ozu-‐turk.com VASİLYEV, Yuriy (Cargıstay) (1995), Türkçe – Sahaca (Yakutça) Sözlük, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara YILDIZ, Hüseyin (2009), “Karay Türkçesi ve Türkiye Türkçesi Arasındaki Yalancı
YÜCEL, M. U. (2002), Hazar Hakanlığı, TÜRKLER, C. 2, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara, s. 445-‐463 ZAJANÇKOWSKİ, A. (1965), Die Karaimische Literatur, Philologia Turcicae Fun-‐ damenta I, Wiesbaden, s.793-‐801 -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (1931), Krotki wyklad gramatyki jezyka Zachodnio-‐karaimskiego, Luck -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (1932), Sufiksy imienne i czasownikowe w jezyku zachodnio-‐ karaimstim, Krakow -‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐-‐ (1961), Karaims in Poland: History, Language, Folklore, Science, Warsaw: Panstwowe Wydawnictwo Naukowe Yüklə 353,15 Kb. Dostları ilə paylaş:
|