Hacı Mirfazil
40
ağaya, Mirbaba ağaya dualar oxunur. “Allah-
təala! Bu müqəddəs seyidlərin hörməti
xatirinə torpaqlarımız düşmən tapdağından
azad olsun. Silaha bir daha ehtiyac olmasın.
Cəddiniz Peyğəmbər xatirinə! Amin!”.
Məhəmməd Peyğəmbər (s.ə.v) buyur-
muşdur: “Ana öz övladını süd ilə qidalan-
dırdığı kimi, Allah da öz mömin bəndələrini
bəla və çətinliklərlə qidalandırır”.
Sədərəyin Seyidlər ocağı
41
* * *
K
K
ərbəlayi Mirkazım ağanın ikinci övladı
Mirağadır. O, çox təqvalı və kəramətli
seyidlərdən olmuşdur. O, zəmanəsinin həm də
din alimi idi. Mirağa ağa çox gözəl əxlaq sahibi
idi. O, insanlara dini məsələləri izah edib, dərslər
verirmiş. Allaha həqiqi ibadət edən şəxslər
Allahın varlığına, qiyamət gününə inanır və
onlar bilirlər ki, Allah-təala və bütün hesabsız
nemətləri həqsiz, minnətsiz onun ixtiyarında
qərar verib. Bu cür insanlar yaxşı başa düşürlər
ki, nemət sahibinə təşəkkür etmək lazımdır.
Bu cür insanlar onu da bilirlər ki, nemət sahibi
bu nemətlərin hesabını çəkəcək. Buna görə də
özünü məxluq bilən hər bir şəxs Xaliq qarşısında
özünü zəlil və aciz hesab edir. Allaha həqiqi iman
gətirən mömin insanların istər çətinliyi olsun, ya
olmasın, hacəti qəbul olsun, ya olmasın, Allaha
həmişə eşqlə ibadət edib ona sığınar. İbadətin
ilkin şərti eşqdir. Əgər eşq olmasa heç nə əldə
etmək olmaz. İnsanın uca rəbbinə olan eşqi onun
daim başını ucaldır. İnsanın Yaradanına olan eşqi
onun imanı ilə ölçülür. Nə qədər eşqi, sevgisi çox
olsa, bir o qədər imanı kamil olur. Bəzən elə olur
ki, bir insan gözəl elm öyrənsin, hər şeyi kamil
bilsin. Amma ona qarşı eşqi olmasa, bu onun heç
dadına çatmaz. Bəzən də elə olur ki, bir insan
heç bir elmi savadı olmur, amma uca xaliqinə
Hacı Mirfazil
42
çox böyük eşqi olur, onun verdiyi nemətləri
daim yad edir və nemətlərinin qarşısında daim
şükürlü olur. Bu onun nicatı olur. Bunların
hər ikisindən o yaxşıdır ki, həm elmin ola,
həm eşqin ola, bu bütün sahələrdə belədir.
Məsələn, əgər bir şair öz şeirini eşqlə yazmasa,
onun heç bir təsiri olmur. Əgər şair bir şeiri
eşqlə yazanda onun şeiri illərlə yadda qalır.
Məsələn, Məhəmməd Füzulini belə böyük
şair edən onun eşqidir. İnsanın imanı, eşqi
olarsa, öz işində məsuliyyət hiss edəcəkdir. Öz
vəzifəsini yaxşı biləcək, vəzifəsini yaxşı yerinə
yetirəcək, öz işində güzəştə gedəcəkdir. Öz
daxilində əməllərini izləyən mənəvi bir keşikçi
hiss edəcəkdir.
Məhz Kərbəlayi Mirağa ağa öz daxilində
uca rəbbinə eşqlə ibadət edir, əməllərini daim
izləyirdi. Mirağa ağa gənc yaşlarənda bir
dağın mağarasına çəkilmiş və 40 gün orada
qalıb gündüzləri oruc tutub, gecələri namaz
qılacağına özünə söz vermişdir. Lakin 38 gün
orada qaldıqdan sonra qorxmuş, xoflanmış və
kəndə qayıdacağını qərara almışdır. O, yolda
gedərkən dağların arasında üç nəfərlə qarşılaşır.
Mirağa ağa bunları tanımadığından kənardan
keçmək istəyir. Lakin o üç nəfər ağanı öz adı
ilə çağırır. Ağa isə təəccüblə bunların yanına
tərəf gedir. Onlar ağanı süfrəyə dəvət edirlər.
Mirağa ağa zənn edir ki, seyid olduğu üçün
Sədərəyin Seyidlər ocağı
43
bu insanlar onu tanıyırlar, ancaq nə bilsin ki,
bu ilahi tərəfdən ona göndərilən bir imtahandır.
Onlar ağanı yeməyə dəvət edirlər. Süfrəyə ağ
tikə ətlər qoyurlar. Mirağa ağa bu yeməklərdən
ehtiyat edir. Onlar ağaya deyirlər: “Bu ətlər ağ
ilanın ətidir”. Bunu bilən ağa süfrədən əlini
çəkir. Onlar süfrəni yığışdırdıqdan sonra ağaya
deyirlər: “Sən 38 gündür mağarada qalırsan elm
öyrənəsən, ancaq bu ətlərdən bir tikə yesəydin
istədiyin şey sənə veriləcəkdi”. Bunu eşidən ağa
çox məyus olur, dönüb atına tərəf baxır görür ki,
heç kəs yoxdur. Bundan sonra ağa evə qayıdır.
İmam Əli (ə.s) belə buyurur: “İnsanların ən
bəsirətlisi öz eyiblərini görən və öz günahlarından
əl çəkən şəxsdir”.
Mirağa ağanın ən böyük kəramətlərindən
biri də kəndin çayxanasında baş vermişdir.
Günlərin bir günü Mirağa ağa çayxanada oturub
söhbət edirdi, birdən ağa sağ əlini göyə qaldırır.
Oturduğu yerdən Ağrı dağına tərəf dönüb deyir:
“Allah sən saxla”. Bu kəlməni üç dəfə təkrar
edir. Bunu görən ətrafdakı insanlar ağaya tərəf
təəccüblə baxırlar. “Sənə nə oldu, sənə nə oldu”
– deyərək narahat olurlar. Mirağa ağa camaata
xitab edərək deyir: “Ey insanlar bu Ağrı dağının
o biri tərəfində bir dəvə karvanı keçirdi. Axırıncı
dəvənin ayağı sürüşürdü. Mən dedim: “Allah sən
saxla”. Camaat bu sözlərdən çox təəccüblənir.
Ancaq bilirlər ki, Mirağa ağa yalan danışan adam
Hacı Mirfazil
44
deyil.
Mirağa ağa camaatın çox təəccübləndiyini
görüb camaata: “Ey insanlar, siz mənə
inanmırsınızsa, sabah bu vaxt bura gəlin. Mən
öz sözümü sizə isbat edəcəm” - deyir və evinə
tərəf yola düşür. Bu xəbər camaat arasında çox
tez yayılır. Səhəri gün hamı kəndin mərkəzinə
axışır. Ağa da evindən çıxıb kəndin mərkəzinə
gəlir. Ağa gəlib bir stolda əyləşir. Kəndin
mərkəzinə bir sakitlik çökür. Heç kəsdən səs
çıxmır. Ağanın qarşısına bir stəkan çay qoyurlar.
Bu dəmdə kəndə bir atlı daxil olur. Atlının
yüyənində də bir qoç. Bu qərib adam camaatla
salamlaşıb deyir: “Bu eldə, bu obada ağır Seyid
kimdi?” Bütün insanlar Mirağa ağanın üzünə
baxıb heç nə demirlər. Ağa atlıya deyir: “Oğul,
olanları sən danışırsan, yoxsa mən danışım?”.
Atlı ağaya təəccüblə baxaraq deyir: “Necə yəni
ağa, o nə deməkdir?”. Ordakı insanlar dünən
ağanın danışıqlarını atlıya danışırlar. Atlı da
and içərək deyir: “And olsun Allaha ki, mən
dünən bu dağın ən çətin yerindən keçirdim.
Axırıncı dəvənin ayağı sürüşdü. Mən də elə bu
eldə, bu obada olan ağır seyidin cəddinə nəzir
dedim. Allaha şükürlər olsun ki, mən də, dəvə
karvanı da sağ-salamatdı”. Ağa ayağa durub
deyir: “O heyvanı kəs və burdakı insanlara
payla. Ey camaat, bilin ki, cəddim İmam Sadiq
(ə.s) belə buyurub: “Allah-təala dünyada
Dostları ilə paylaş: |