7
Qarı tezliklə cavab vermədi; qəsdən intizar yaratmaq üçün xeyli susdu, sonra
haçandan-haçana
şad bir səslə, ucadan dedi:
−Gözün aydın, oğlun oldu!
Bu nidalar təzə açılan səhərin sakitliyində əks-səda verdi.
Fikrət çaşdı, özünü itirdiyindən nə edəcəyini bilmədi. Sevincdən irəli
atılaraq qarını elə möhkəm qucaqladı ki, sümükləri şaqqıldadı, onun qax kimi
qırışmış üzündən öpdü...
Doğum evinin hündür darvazası qabağında mavi rəngli bir “Moskviç”
dayandı, əlində gül dəstəsi tutmuş Fikrət tez maşından düşüb pillələri tələsik
addımlarla iki-iki qalxaraq, yuxarı çıxdı.
Çox keçmədən bənizi saralmış Günəşlə, onun qoluna girmiş xadimə qapıda
göründü. Cavan ananın sifətinə, gözlərinə elə xoş bir ifadə həkk olunmuşdu ki...
Sonra da ağ krujevalı, ipək bələkdə olan körpəsini ehtiyatla qucağına almış Fikrət
gəldi. Həyətə düşcək uşağın üzündəki tül örtüyü qaldırıb işıqda diqqətlə ona baxdı;
dodaqlarını körpəyə yaxınlaşdırdı, ancaq qıymadı, diksinəcəyindən qorxub geri
çəkdi.
Xadimə Günəşi maşında əyləşdirib xeyir-dua verdi:
−Balan xoşbəxt böyüsün, qızım. O gün olsun toyunu eləyəsiniz, elə bu
“Moskviç”də ona gəlin gətirəsiniz...
−Al, qoy bu igid oğlan da yanında otursun, darıxmayasan, − deyə Fikrət
uşağı ehmallıca içəri uzadanda Günəş məhəbbətlə ərinə baxdı, xəfifcə gülümsədi.
Kirpiklərini bir dəfə endirib-qaldırdı, gözləri ilə onu öpdü. Sonra əlindəki gülləri
qırağa qoyub, körpəsini sinəsinə sıxaraq, yerini rahatladı.
Fikrət maşından bəzəkli bir qutu götürüb, üzünü qarıya tutdu:
−Xala, al! Bu, cumbulu oğlumuzun adından sənə hədiyyədir!.. Salamat qal.
−Yaxşı yol ay bala, boya-başa çatsın körpəniz.
Qarı doluxsundu. Fikrət sükanın arxasında əyləşib xadiməyə bir daha razılıq
edərək, maşını hərəkətə gətirdi.
−Anan nə əcəb gəlmədi? – deyə doğum evinin yaşıl həyətindən küçəyə
burulanda Günəş soruşdu.
−Evdə sənin üçün xörək hazırlayırdı.
−Nə bişirirdi?
−Quymaq.
Fikrət boylanıb qarşısındakı kiçik aynadan dala baxdı:
−Mənim pəncərəm açıqdır, sizə soyuq olarsa, örtüm.
“Sizə!” Onun bu sözü Günəşlə oğluna aid idi.
−Yox, örtmə, qoy uşağa yayın havası dəysin.
downloaded from KitabYurdu.org
9
İKİNCİ NOVELLA
Müharibə qurtarmışdı.
Əkrəm evə kor qayıdırdı. Dörd il cəbhələrdə odun-alovun içərisində
vuruşarkən, həmişə − gecə də, gündüz də, doğma Bakını təzədən görmək, bir daha
onun geniş küçələrində gəzmək arzusu ilə yaşayan Əkrəm, indi iki gözdən
məhrum, çəliyini vağzalın daş pilləkənlərinə döyəcləyə-döyəcləyə qaranlıq, zülmət
bir şəhərə enirdi. Evinə hansı yollarla, necə gedəcəyini bilmirdi.
O, səkiyə düşcək bir kənara çəkilib ayaq saxladı, çamadanını yerə qoydu;
üzü divara dayandı, tez-tez kirpik çalaraq fikirləşdi: “Görəsən, bir azdan qapının
zəngini basanda, qarşıma kim çıxacaq? Yəqin ki, Yeganə! Bəs o məni görəndə nə
edəcək? Sevindiyindən boynuma sarılıb uşaq kimi hönkür-hönkür ağlayacaqmı?
Yoxsa... bu vəziyyətdə qayıtdığım üçün qonşuların yanında xəcalət çəkəcək? Eh!..
Mən də çox qəribə şeylər düşünürəm. Dörd il əvvəl Yeganə elə bu vağzaldan məni
cəbhəyə yola salanda göz yaşları içərisində nələr deməmişdi: “Get, əzizim!
Amanın günüdür, özündən muğayat ol!
Məndən əsla nigaran qalma, həmişə yolunu
gözləyəcəyəm, Əkrəmcan! Səni and verirəm istədiyinə, məktublarının arasını
kəsmə, tez-tez yaz, sənə qurban olum, məni yaddan çıxarma!..”
Elə bil Əkrəm indi də bu sözləri Yeganənin dilindən eşitdi; onun titrək,
musiqili səsi qulaqlarında cingildədi. Ürəyi kövrəldi. Yaylığını çıxarıb, gözlərini
sildi. “Yox, Yeganənin barəsində ayrı cür fikirləşmək ağılsızlıqdır! Həyatda bir
dəfə səhvi olmuşsa, onu da dərk etmişdir. Mən evə utanmadan, xəcalət çəkmədən
getməliyəm!”
Bu vaxt gənc bir qadın səkiyə çıxanda, qəfildən Əkrəmi görcək dayandı.
Heyrət içərisində, çox diqqətlə qarşısındakı şəxsin üzünə baxdı. “Bu odur! Odur!”
– deyə dəhşətdən az qala hıçqırmaq dərəcəsinə gəldi, lakin özünü ələ aldı...
Əkrəm yoluna düzəlmək istədi, nə düşündüsə, yenə yubandı.
“Bəs əvvəllər mənə isti əlcək, yun corab, cürbəcür sovqatlar göndərən, uzun-
uzadı təsirli məktublar yazan Yeganə, son zamanlar, xüsusən kor olduğumu
biləndən sonra birdən-birə niyə susdu? Məgər o, mənə təsəlli vermək üçün bu
qayğını daha da artırmalı deyildimi?”
Əkrəm iki yol ayrıcında, tərəddüd içərisində qalmışdı. Bu yollardan biri onu
neçə müddətdən bəri həsrətində olduğu gözəl qadını Yeganənin vüsalına, digəri isə
naməlum səmtə aparacaqdı.
Yeganə Əkrəmi həqiqətən gözləyirdimi? Onunla qurduğu həyatı, əhd-
peyman etdiyi kimi, sədaqətlə başa vurmağı yenə arzulayırdımı? Bunu bilmək
çətin, çox çətin idi. Əkrəmə hər şey, ancaq qapını açıb içəri girəndən sonra
downloaded from KitabYurdu.org