10
Yeganənin münasibətindən, deyəcəyi sözlərdən, səsinin ahəngindən aydın
olacaqdı. Həm də birinci, ikinci gün yox, tədricən, həftələr, aylar ötdükcə... Əfsus
ki, qadının gözlərindəki ifadəni Əkrəm oxuya bilməyəcəkdi! O, həyat işığından
məhrum idi. Həmişə də ona həsrət qalacaqdı. Hətta günəşi, ayı, ulduzları belə
görməyəcəkdi!..
Bu qaranlıq dünyada Əkrəmin gözlərinə işıq, ürəyinə təsəlli verəcək bircə
adam vardısa, o da Yeganə idi!
Bayaqdan qıraqda dinməz-söyləməz durmuş gənc qadın irəli addımladı:
− Bağışlayın... Evinizə gedirsiniz? – deyə həyəcanını boğmağa çalışaraq,
mehriban bir qayğıkeşliklə xəbər aldı.
Əkrəm səsgələnə döndü:
− Siz kimsiniz?
− Yoldan ötən...
− Bəli. Evimizə gedirəm. İstəyirəm burdan bir minik tapım. Təzə pirin
yanına qalxacağam.
− İcazə versəniz
mən sizə kömək edərəm, elə özüm də o tərəfdə yaşayıram.
− Minnətdaram...
Əkrəm əyilib çamadanı götürəndə, qadın qabağa keçdi:
− Siz
zəhmət çəkməyin, mən apararam.
− Xeyr, ona razı olmaram! Əllərim ki, şikəst deyil.
− Yaxşı, gedəyin...
Yol boyu heç biri danışmadı.
Əkrəm düşünürdü: “Bu, ilk rastlaşdığım hər kimsə mərhəmətli adamdır.
Yoxsa, evi tapmaqda çətinlik çəkəcəkdim”.
Vağzalın qabağındakı meydanda beş-altı fayton dayanmışdı. Qadın onlardan
qıraqdakına yaxınlaşdı.
− Əmi, bizi Təzə pir məscidinin yanına apararsan? – deyə atların başından
arpa torbasını çıxaran uzunboylu, sallaq, qarabığlı kişidən soruşdu. Faytonçu
dönüb ona baxaraq elə ləzzətlə qımışdı ki, sifətini saysız-hesabsız dərin qırışlar
bürüdü.
− Apararam, belə canım da çıxar! Bəs mənim sənətim nədi? Bir də ki, ora
getmək savab işdi, qızım...
Qadının köməyi ilə əvvəlcə Əkrəm faytona mindi, çamadanını dizləri üstə
alıb əyləşdi. “Mən, Yeganənin haqqında nahaqdan elə xəyallara düşürəm, − deyə
fikrindən keçirdi. Tanımadığım, yad bir adam mənə belə qayğı göstərəndə,
özümünkü əldən-ayaqdan getməyəcəkmi?”
downloaded from KitabYurdu.org
11
Qadın da qalxıb Əkrəmin yanında oturdu. Faytonçu göy, nimdaş xalatının
ətəklərini qaldırıb rəngi soluxmuş qırmızı qurşağının altına keçirdi. “Ya, Əli!” –
deyib yaşına uyuşmayan bir sıçrayışla qozlaya tullandı. Cilovları əlində
cütlədikdən sonra, qamçını havada yellədərək atların başı üstündə şaqqıldadıb, bir
ağız bərkdən muşqurdu:
− Ay dönüm gözünüzə, mənim zirək tərlanlarım, tərpənin!
Asfalt meydançaya dəyən nal səsləri vağzal binasının hündür divarlarında
əks-səda verdi. Atlar fınxırıb yerindən götürüldü.
Qadın yana çevrildi, aşağıdan-yuxarı oğrun və məyus baxışlarla Əkrəmi
süzdü. Onun ayaqlarındakı qunclu xrom çəkmələr köhnə də olsa, tərtəmiz
silinmişdi. Tünd bənövşəyi diaqnal kalifeyi, yaxası sarı dəmir düyməli xıneyi
köynəyi hündür boyuna, dolu bədəninə biçildiyindən leytenant çinli gənci xeyli
qıvraq göstərirdi. Mürəkkəb çilənmiş kimi nöqtə-nöqtə göyümtül ləkələrlə
örtülmüş sifətində donmuş, düşüncəli bir ifadə vardı və adama elə gəlirdi ki, bu
həmişə belə qalacaq, heç vaxt dəyişməyəcəkdir. Saçlarının yarıdan çoxu ağarmışdı.
Şikəst gözlərini yəqin ki, başqaları görməsin deyə, qara çeşmək taxmasına
baxmayaraq, furajkasının günlüyünü də qalın qaşlarının üstünə endirmişdi.
Vağzaldan azacıq aralanmışdılar, faytonçu dala baxmadan xəbər aldı:
− Soruşmaq ayıbına gəlməsin, qardaşoğlu, Təzə pir tərəfdə kimlərdənsən?
Əkrəmin kilidlənmiş dodaqları tərpəndi; kirpik çala-çala bir
qədər susduqdan
sonra cavab verdi:
− Çətin tanıyasınız... Atamgil yuxarı məhəllədə yaşayıblar. Mən, bənna
Mirqasımın oğluyam.
Bu adı eşidən faytonçu geri qanrılmaq istəyirdi ki, qarşıdan gələn tramvayı
görüb atları yana çəkdi; küçəni sağa döncək cilovları boşaldıb, gümrah bir səslə
dedi:
− Belə, atanın cəddinə qurban olum! Adə, sən gəl Mirqasım kişini
özgəsindən yox, məndən xəbər al. Buna bax a... deyir, tanımazsan! Bütün qohum-
əqrəbanı sənə yerli-yerində elə nişan verim ki, özün də məəttəl qalasan. Evinizə
çox gəlib-getmişəm ki...
O, cibindən çıxardığı dəmir qutudakı hazır eşmələrdən birini götürüb, dili ilə
böyrünü isladaraq, damağına qoydu. Qəmbər döşəməli çala-çuxur yolla tənbəl-
tənbəl gedən atları haylayıb, eşməsini yandırdı, hərisliklə sinəsinə çəkdiyi tüstünü
əvvəlcə ağzından, sonra da burnundan buraxıb soruşdu:
− Demək, əsgərlikdən gəlirsən?
− Bəli, əmi.
downloaded from KitabYurdu.org