Xoşbəxtlikdən, Bədheybət və Dəmir Odunçu yatmamışdılar, onlar yaxınlaşan
düşmənləri gördülər.
- Mən indi onlara göstərərəm, – Dəmir Odunçu dedi, – sən mənim arxamda gizlən,
onları mən qarşılayacam.
İtilədiyi baltasını götürüb qurdların başçısı ona hücum edəndə bir zərbəylə başını
bədənindən ayırdı, qurdların başçısı o saat gəbərdi. Başqa bir qurd yenə Odunçunun üstünə
atıldı, o da başsız qaldı. Sürüdə qırx qurd vardı, Odunçu qırx dəfə baltasını qaldırıb endirdi,
döyüş qurtaranda bir dənə də sağ qurd qalmamışdı.
Odunçu baltasını yerə qoyub Bədheybətin yanında əyləşdi. Bədheybət dedi:
- Pis deyil, dostum! Yaman döyüşürdün!
Onlar səhərin açılmasını gözlədilər. Doroti yuxudan oyananda üst-üstə qalaqlanmış
qıllı qurd ölülərini görüb qorxmuşdu, ancaq Dəmir Odunçu gecə baş verənləri qıza danışdı və
Doroti onları xilas etdiyinə görə Odunçuya təşəkkür etdi. Sonra Doroti səhər yeməyinə oturdu və
dostlar təkrar yola düşdülər.
Həmin səhər Zalım Pəri qəsrdən çıxıb çox uzaqları görən gözüylə ətrafa baxdı. Bütün
qurdların öldürülmüş olduğunu gördü. Qurdlar məhv olmuşdu, yolçular isə onun ölkəsində hələ
də yollarına davam edirdilər. Pəri yenə qəzəbləndi, gümüş düdüklə fit çaldı.
Bir anda göy üzünü qaraldacaq qədər çox sayda olan vəhşi qarğa sürüsü ona doğrü
uçub gəlməyə başladı. Zalım Pəri Qarğaların Kralına dedi:
- Bu saat bu yadellilərə tərəf uçun; gözlərini çıxarın, özlərini isə parçalayın.
Vəhşi qarğalar böyük bir sürü halında Doroti və yol yoldaşlarına doğru uçmağa
başladılar. Kiçik qız onları görüb qorxuya düşdü, ancaq Bədheybət onları sakitləşdirdi:
- İndi savaş sırası məndədir; hamınız yanımda yerə uzanın və sizə heç bir şey
olmayacaq.
Ayaq üstə dayanıb qollarını açan Bədheybətdən başqa hamısı yerə uzandılar. Qarğalar
onu görəndə, müqəvva görən bütün quşlar kimi qorxuya düşdülər və yaxınlaşmağa cəsarət
etmədilər. Ancaq Kral Qarğa qarıldadı:
- Bu samanla doldurulmuş adi müqəvvadır, indi mən onun gözlərini dimdikləyəcəm.
Bu sözlərlə Kral Qarğa Bədheybətin üstünə uçdu. Bədheybət qarğanı tutub başını
ölüncəyə qədər burdu. O biri qarğa Bədheybətin gözünü çıxarmaq istədi, amma müqəvva onun
da başını üzüb tulladı. Qarğa dəstəsində cəmi qırx qarğa vardı, Bədheybət onların hamısının
boynunu üzdü. Sonra yol yoldaşlarına ayağa qalxmalarını söylədi, dostlar yenə yollarına davam
etdilər.
Zalım Pəri görəndə ki, onun fədakar qarğaları ölüb, lap özündən çıxdı, gümüş
düdüyünü çıxarıb üç dəfə çaldı. Bunun ardınca havada dəhşətli vızıltı səsi eşidildi, minlərcə qara
arı uçaraq ona tərəf gəlməyə başlamışdı.
Pəri onlara əmr etdi:
- Uçun o yadların yanına və ölüncəyə qədər onları sancın!
Arılar o saat dönüb vızıltiyla Doroti və dostlarına tərəf uçmağa başladılar. Dəmir
Odunçu onları görüb dostlarına xəbər verdi və Bədheybət tez nə edəcəklərinə qərar verdi:
- Tez içimdəki samanı boşalt, Dorotini, Totonu, Aslanı samanın altında gizlət. Saman
onları arılardan qoruyar, – dedi Dəmir Odunçuya. Odunçu elə də etdi. Doroti, qucağındakı Toto
və düz yanlarındakı Aslan samanla tamam örtülmüşdülər.
Arılar uçub gələndə Dəmir Odunçudan başqa sancmağa bir kimsəni tapmadılar.
Odunçunun üstünə şığıyıb sancmağa başladılar, iynələri Dəmir Odunçunun zirehində qırıldı.
Arılar iynələri olmasa yaşaya bilmədiklərinə görə hamısı ölüb Dəmir Odunçunun ayaqlarının
altına düşdülər və yerdə kiçik kömür təpəciyinə bənzəyən kümələr əmələ gəldi.
Saman altında gizlənmiş Doroti, Toto və Aslan ayağa qalxdılar, qız samanı
Bədheybətin içinə dolduran Dəmir Odunçuya yardım etdi. Dostlar yenidən yola düşdülər.
Zalım Pəri qara arıların yerdə kiçik kömür topası kimi qaldığını görüncə elə
qəzəbləndi ki, ayağını yerə vurdu, saçlarını yoldu və dişlərini qıcadı. Axırda Pəri tabeliyində
olan on beş Gözvuranı çağırdı, onlara sivri nizələr verib əmr etdi ki, şərqə gedib yad adamları
öldürsünlər.
Gözvuranlar o qədər də qoçaq deyildilər, amma çarəsiz qalıb əmri yetirməli oldular;
Dorotiyə yaxınlaşana qədər irəlilədilər, ancaq Aslan şiddətli bir nərə ilə onların qarşısına
sıçrayanda elə qorxdular ki, var gücləriylə qaçmağa başladılar.
Qəsrə qayıdanda Zalım Pəri onları qayışla o ki var döydü, sonra tarlaya işləməyə
göndərdi, özü isə oturub nə edəcəyini düşünməyə başladı. Bu yadelliləri məhv etməkdən ötrü
qurduğu hər planın nə üçün uğursuzluqla sona çatdığını başa düşə bilmirdi. Ancaq Pəri çox güclü
və hiyləgər idi, fikirləşib bir çarə tapdı.
Pərinin taxçasında zümrüd və yaqutla bəzədilmiş bir Qızıl Papaq vardı, papaq sehirli
idi. Papağın sahibinin hər əmri yerinə yetirən Uçan Meymunları üş dəfə çağıra bilərdi. Ancaq
heç kimsə bu qəribə canlılara üç dəfədən artıq əmr edə bilməzdi. Qərbin Zalım Pərisi artıq iki
dəfə Meymunların köməyindən istifadə etmişdi. Birinci dəfə Uçan Meymunlar Gözvuranları tabe
edib qula çevirmişdilər. İkinci dəfə Uçan Meymunlar böyük Ozun qoşununu geri çəkilməyə
məcbur etmişdilər. Qızıl Papağı yalnız bircə dəfə işlətmək haqqı qalmışdı və başqa güclərini
tükəndirmədən bu haqqını xərcləmək istəmirdi. Ancaq qorxunc qurdları, vəhşi qarğaları və
sancan arıları öldüyünə və nökərlərinin Qorxaq Aslan tərəfindən qovulduğuna görə Doroti və
dostlarını yox etmək üçün təkcə bir yolu qalmışdı.
Zalım Pəri papağı taxçadan çıxarıb başına qoydu. Sonra sol ayağı üstə dayanaraq
bunları dedi:
- Ep-pe, pep-pe, kak-ke!
Sonra sağ ayağı üstə dayanıb dedi:
- Hil-lo, hol-lo, hel-lo!
Bundan sonra Pəri hər iki ayağı üstə dayanıb ciyildədi:
- Ziz-zi, zuz-zi, zak!
Ovsun baş tutdu. Göy üzü qaraldı, uğultu, hay-küy, qəhqəhə səsləri eşidildi. Qara
bulud yerə çökəndə, məlum oldu ki, Zalım Pəri saysız-hesabsız Uçan Meymunların
əhatəsindədir. Meymunların Başçısı Zalım Pəriyə yaxınlaşdı:
- Sən bizi üçüncü və sonuncu dəfə çağırırsan. Nə istəyirsən?
- Mənim ölkəmdə çağırılmamış qonaqlar var, Aslandan başqa onların hamısını
öldürün. – Pəri əmr etdi; – Aslanı qəsrimə gətirin, onu at kimi yəhərləyib işlədəcəm.
- Əmrinizə tabe oluruq, – meymunların başçısı dedi; sonra böyük bir gurultuyla
Doroti və dostlarının olduğu yerə getməkdən ötrü havalandılar.
Uçan Meymunlar öz işlərini yaxşı bilirdilər. Onlardan bir dəstəsi Dəmir Odunçunu
tutub göyə qaldırdılar, qayaların üstündən uçuruma atdılar. Odunçu daşlara dəyib elə əzilmişdi
ki, danışmaq bir yana qalsın, heç zırıldaya da bilmirdi.
O biri Meymunlar Bədheybətin üstünə cumub, içindəki samanı dağıdıb tökdülər.
Papağını, çəkmələrini və paltarlarını toplayıb hündür bir ağacın təpəsinə fırlatdılar.
Başqa bir meymun dəstəsi möhkəm iplərlə Aslanı tutub onu elə sarıdılar ki, artıq nə
dişləyə nə də cırmaqlaya bilərdi. Sonra, qaçmasın deyə, onu qaldırıb Pərinin qəsrindəki ətrafı
dəmir qəfəsli kiçik bir bağçaya apardılar.
Ancaq Dorotiyə heç toxunmadılar. O Totonu qucağına bərk-bərk sıxıb dəhşət içində
dostlarının başına gətirilənləri seyr edirdi. Qız başa düşmüşdü ki, onu da öldürəcəklər.
Meymunların Başçısı qollarını açaraq və çirkin üzündə dəhşətli bir təbəssümlə qıza yaxınlaşdı;
ancaq qızın alnındakı Xeyirxah Pəridən qalan öpücük izini görüncə yerindəcə donub qaldı və
əmr etdi ki, qıza dəyməsinlər.
- Ona toxunmağa cürət edə bilmərik, – dedi o biri meymunlara, – bu qızı Xeyir
qüvvələr qoruyur, Xeyir isə Şərdən güclüdür. Biz yalnız qızı Zalım Pərinin qəsrinə apara bilərik.
Meymunlar nəzakətlə Dorotinin qollarından tutub qəsrə tərəf uçmağa başladılar. Qızı
giriş qapısının önündə yerə qoyanda Meymunların başçısı Zalım Pəriyə belə dedi: