qatori klassik adabiyot an’analaridan chiqib ketolmas edi. Xuddi
Misollar tadqiqotchi Sh.Bobomurodovaning Elbek asarlari bo‘yicha to‘plagan xrestoma-
shi lozim edi.
Ashurali Zohiriy ham lab ohangining o‘zbek tilida to‘liq bo‘l-
masa-da, mavjudligini e’tirof etadi:
“Bizda lab ohangi bor. Lekin
qirg‘iz va ozarbayjonlilardag‘i singari yoki singarmo‘nizm qoidasi
singari “boshdan oyog‘g‘acha” qat’i bir yo‘lda emas. Ko‘pincha (fe’llar
-
da) o‘zak bo‘g‘umlardag‘ina bor”
[Жамолхонов, Умаров 2017, 304].
Olimning fikricha, lab ohangi asosan fe’llarda faqat o‘zak-
da amal qilishini aytadi va quyidagicha misol keltiradi:
“Masalan,
o‘qu, to‘qu, cho‘qu, no‘qu (oqu, toqu, coqu, noqu ). Bularning avvalg‘i
bo‘g‘imidag‘i “o‘” (“o”) cho‘zg‘usi, keyingi bo‘g‘imda ham o‘tru kelishni
talab qilsa-da, o‘z avjidagina emas, balki pasaygan avjda o‘tru talab
qiladur. Shuning uchun ularni “o‘qo‘, to‘qo‘... (oqo, toqo…)” deb yozib
bo‘lmaganga o‘xshash “o‘qi, to‘qi” (“oq, toq”) deb yozib bo‘lmaydur.
Negakim, bularning oxirida avvalg‘i bo‘g‘imdag‘i o‘truning zo‘rg‘a
yеtib kelgan “quvvati bor”. “Yetib kelgan quvvati bor” degach, uni “o‘qi,
to‘qi...” (oq, toq...) nusxasida, “zo‘rg‘a еtib kelgan” degach, uni avvalgi
bo‘g‘imiday “o‘” (o) bilan yozib bo‘lmaydur”
[Жамолхонов, Умаров
2017, 304]. Ya’ni, ikkinchi bo‘g‘indagi unli tovush birinchi bo‘g‘inda-
gi tovushga nisbatan kuchsizroq talaffuz qilingani uchun “
o‘qi
” tarzi-
da emas, balki “
o‘qu
” tarzida talafuz qilish va yozishni tavsiya qiladi.
Olim lab ohangi faqat fe’lning o‘zagida amal qilishini, bundan
chekinish holatlari borligini aytadi, “m” qo‘shimchasi bilan ismga
aylantirilgan fe’llarda ham yuqoridagidek yozilishi lozim degan fikr-
ga keladi: “
Keyingi bo‘g‘imda bo‘ladurg‘on ikkinchi bir o‘rin: “uzum,
tuxum, to‘ruq, qutul, nuqul” (uzum, tuxum, toruq, qutul, nuqul) singari
“m” (m) qo‘shimchasi bilan ismga aylandurg‘on so‘zlarda ham yuqo-
ridag‘i so‘zlarg‘a o‘xshash so‘zlarda “m” (m)dan ilgari o‘tru talab qila
-
durlar
” [Жамолхонов, Умаров 2017, 304].
Bunday qoidaning kiritilishiga “m” yasovchi qo‘shimchani
“m” egalik qo‘shimchasidan farqlash lozimligi sabab qilib ko‘rsatila-
di. Agar shunday qilinmasa, egalik olmoshlarining birinchi shaxs
qo‘shimchasini fe’llardan yasalgan ismlardan ajratib bo‘lmay qola-
di, bu esa chalkashliklarga olib kelishi mumkin, maqsadimiz yozuv
yo‘llari, sarf (morfologiya) qoidalarini iloji boricha soddalashtirish,
osonlashtirish kerak, degan xulosaga keladi olim. Shu bilan birga,
fe’llarga qo‘shilib, ism, sifat yasovchi “q” (q), “k” (k) qo‘shimchalari
birinchi bo‘g‘inida lablangan unlilar bo‘lganda, yuqoridagi qoida aso-
sida yozilishi aytiladi. Masalan, “
ko‘ruk, tuzuk, bo‘luq, yuluq, buzuq,
yuguruk (koruk, tyzyk, boluq, juluq, buzuq, jygyryk)
” kabi.
Lekin -dir, -tir, -lik affikslarini lab unlisi qatnashgan asosdan
so‘ng -dur, -tur, -luk (o‘qutur, tugukluk) tarzida yozishni taklif etgan
14
Inomjon AZIMOV
Qayum Ramazon fikriga e’tiroz bildiradi va qo‘shimchalarga lab gar-
moniyasining ta’siri yo‘qligini etiborga olib, morfologik tamoyil aso-
sida doim
-dir, -tir, -lik
holida yozishni tavsiya etadi” [Нурмонов
2012, 350].
Lab ohangi bo‘yicha turli fikrlar, bahsli qarashlar bo‘lishi bilan
birga, jadidlar yagona milliy til me’yorlari bo‘yicha bir fikrga kelishi
lozim edi. Shuning uchun ham 1929-yildagi imlo konferensiyasida
Q.Ramazonning taklifi bilan ba’zi bir istisnolar bilan lab ohangi qoi-
dasi tilda ikkinchi bo‘g‘ingacha saqlansin, degan qaror qabul qilinadi.
Dostları ilə paylaş: