Mavzu : Qoraxoniylarda davlat idoralari Reja: I bob Qoraxoniylar davlatining tashkil topishi va uning boshqaruv tizimi

1.3 Qoraxoniylar davrida boshqaruv tizimi

Qoraxoniylar davlatchilik tizimi oʻzidan oldin oʻtgan Turk xoqonligi, Turkash davlati kabi turkiy davlatlarning davlatchilik tajribasi va anʼanalariga asoslangan. Qoraxoniylar sulolasi davlat boshqaruvida bu tajribalardan unumli foydalanib, oʻz navbatida, uni rivojlantirib, yangi taraqqiyot bosqichiga olib chiqqan. Qoraxoniylar davlati dastlab tashkil topgan vaqtda (9-asr oʻrtasi) maʼmuriy-boshqaruv tizimi, qabilalarning oʻzaro ittifoqi negiziga asoslangan edi. Bunda davlat boshligʻi "yabgʻu" deb nomlangan. Oʻlkadagi barcha qabilalar yabgʻuga boʻysungan, ayni vaqtda yabgʻu oʻzi hukmronlik qilayotgan hududdagi barcha qabilalarni tashqi hujumlardan himoya qilgan. Joylarda har bir qabilani oʻz sardorlari boshqargan. Qabila sardorlari ayni vaqtda, shu qabilani harbiy sarkardasi boʻlib, xoqon noibi hisoblangan. Harbiy hara-katlar vaqtida ular yabgʻuning buyrugʻiga binoan oʻz harbiy boʻlinmalari bilan urushda qatnashishgan.

Vaqt oʻtishi bilan qoraxoniylarning bu maʼmuriy boshqaruv usuli rivojlanib, takomillashib borgan. 10-asrning oʻrtalariga kelib, Qoraxoniylar davlati oʻz tarkibiga qoʻshni qabilalarni ham qoʻshib olib, hududiy jihatdan kengayib, katta siyosiy kuchga aylangach, ularning davlat boshqaruvida ham maʼlum islohotlar yuz berdi. Davlat tepasida odatda "qoraxon" unvoni bilan ulugʻlangan "buyuk xon" oʻtirgan. Xonlik taxtiga ogʻa-inichilik udumi asosida sulolaning eng yoshi ulugʻ kishisi oʻtirgan. Xonlar "qoraxon" unvoni bilan birga tavgʻachxon, arslonxon, bugʻroxon kabi faxriy unvonlar bilan ham ulugʻlangan.

Qoraxoniylar davlat boshqaruvi yuqoridan quyiga qarab shakllantirilgan boʻlib, davlat viloyatlarga boʻlib idora qilingan. El-yurt hokimlari eloqxon deb nomlanib, bu unvon egalari "elning oq xoni", yaʼni "buyuk xon" qoraxondan nufuz va darajasiga koʻra keyingi oʻrinda turuvchi "kichik xon" hisoblangan. Elokxonlar xoqon noibi boʻlishsa-da, oʻlkada oʻz nomlari bilan tanga-chaqalar zarb etib, ichki va tashqi siyosatda mustaqillikka intilishgan. Eloqxonlar orasida, Movarounnahr eloqxoni katta obroʻga ega boʻlib, u, odatda, Samarqandda turgan. Bu davrda viloyatlarni "takin" unvonidagi kishilar boshqargan. "Takin" atamasi dastlab qadim turkiylarda xoqon vorisi, valiahdiga nisbatan qoʻllanilib, keyinchalik harbiy lashkarboshilar unvoni sifatida ham ishlatilgan.

Somoniylar va qoraxoniylar davriga kelib "takin" unvonidagi harbiy lashkarboshilar ayni vaqtda biron-bir viloyat noibligini ham boshqargan. Qoraxoniylar davrida takinlarning nufuzi oshgan. Chunki harbiy yurishlar vaqtida ular davlat hayotida muhim ahamiyatga ega boʻlgan. Shaharlar boshqaruvi esa shahar hokimi, rais va muhtasiblar qoʻlida boʻlgan. Ular shaharning ichki hayoti va ijtimoiyiqtisodiy ravnaqi uchun masʼul hisoblangan. Diniy hayotda islom dini davlat mafkurasi darajasiga koʻtarilgan. Davlatning mustahkamligi va goyaviy birligi uchun qoraxoniylar ruhoniylar bilan yaqin va doʻstona munosabatda boʻlishga intilishgan. Bu davrda imomlar, saidlar, shayxlar va sadrlarga eʼtibor kuchayib, ularning obroʻsi nihoyatda baland boʻlgan. Bu esa davlatning siyosiy hayotida ular taʼsirining kuchayishi va vaqf yerlarining kengayishiga olib kelgan.

Qoraxoniylar davlati kuchayib bordi va ayni vaqtda inqirozga uchray boshlagan somoniylarga qarshi xarbiy yurishlar uyushitirib, 996 yilda uni mag’lubiyatga uchratdi. 1001 yilda Sulton Maxmud G’aznaviy qoraxoniylar xoni Nasr bilan shartnoma tuzib, Amudaryoni Qoraxoniylar va G’aznaviylar o’rtasidagi chegara etib belgiladi. Shu tariqa Qoraxoniylar davlati hududlari Qoshg’ardan Amudaryogacha cho’zilgan Sharqiy Turkistonning bir qismini, Yettisuv, Shosh, Farg’ona kabi viloyatlar bilan chegaralandi.

XI asr o’rtalarida tamgachxon unvonini olgan qoraxoniy Ibroxim ibn Nasr g’arbiy Qoraxoniylar davlati poytaxtini O’zgandan Samarqandga ko’chirdi. 1068 yildan boshlab Ibrohim ibn Nasr o’g’illari o’rtasida taxt uchun kurashlar boshlanib ketdi va unda Shamsulmulk Abulxasan Nasr ibn Ibrohim (1068-1080) g’alabaga erishdi.

1080 yilda Shamsulmulk vafot etgach, xokimyat uchun kurash avj oldi va bundan foydalangan saljuqiy Malikshoh 1089 yilda Movarounnaxrga bostirib kirdi. Buxoro va Samarqand bosib olingach, xon Axmad asir olindi. Malikshoh Axmad bilan sulx tuzib, uni taxtida qoldirdi, biroq Axmadning saljuqiylarga itoatkorligi uchun 1095 yilda o’ldirishdi.

1102 yilda Qoraxoniylar taxtiga Arslonxon o’tirdi (1102-1130) va saljuqiylardan yarim mustaqil siyosat yurita boshlaydi. Arslonxon nisbatan norozilik oshgach, u xokimyatni o’g’li Nasrga topshirdi, biroq Nasr fitnachilar tomonidan o’ldirildi. Arslonxon Marvdan Sulton Sanjarni yordamga chaqirdi va bu imkoniyatdan foydalangan Sanjar 1130 yilda Samarqandni bosib oldi.

XII asr boshlarida Bolasogunni egallagan qoraxitoylar Movarounnaxr ichki hududlariga xujum qilib kelib, 1138 yilda Xo’jandni, 1141 yilda Katvon cho’lida Sulton Sanjar va Samarqand xukmdori Maxmudning qo’shinlarini mag’lubiyatga uchratib, Samarqand va Buxoroni egalladilar. So’nggi qoraxoniylar qoraxitoylardan ozod bo’lgan bo’lsada, 1212 yilda ularning oxirgi xukmdori Usmon Muxammad Xorazmshoh tomonidan o’ldirildi va davlat Xorazmga qo’shib olindi.

Qoraxoniylar Movarounnaxrni egallagach, bu yerda markazlashgan boshqaruv xokimyati o’rnini alohida mulk boshqaruvi tizimi egalladi. Xar bir viloyat mahlum siyosiy mavqega ega xolda elikxonlar tomonidan boshqariladigan bo’ldi, davlatning oliy xukmdori xoqon, xonlar xoni yoki tamgachxon deb yuritilgan.

Yettisuvdan turib Movarounnaxrni boshqarishning murakkabligi bu yerdagi Samarqand elikxoni mavqeini kuchaytirib yuborgan. Qoraxoniylar saroyida Somoniylarda bo’lganidek bir qancha amaldorlar bo’lsada, imom, sayid, shayx, sadrlarning mavqei kuchli bo’lgan.

Qoraxoniylar davlat boshlig’i lavozimi merosiy xisoblanib, ma’muriy idoralar ikkiga-dargox va devonga bo’lingan. Ulug’ xojib lavozimidagi amaldor xoqon va fuqaro o’rtasidagi qushi (xarbiy lageri) xonto’y deb atalgach, bu yerda xar doim to’qqizta bayroq xilpirab turgan. Elchilar yalavoch yoki yalafar deb atalgan, davlat el va viloyat hududlariga bo’lingan.

Qoraxoniylarning davlat tepasiga kelishi Movarounnaxr jamiyati xayotida ham o’zgarishlar yasaldi. Alohida mulklar boshqaruvi, ma’muriy idoralar somoniylar davridagi tartiblarga muvofiq kelar, ijtimoiy mansab va boshqalarda farq katta emasdi. Bu davrda dexqonlar o’zlarining ijtimoiy tuzumdagi xukumronlik mavqeini yo’qotdi. Qoraxoniylar davriga kelib, jamiyatning ijtimoiy bo’g’inlari quydagicha shakilga ega bo’ldi:

eloqxon-xoqondan keyingi pog’onada turuvchi amaldor. U xoqon xonadoniga mansub bo’lib, viloyatning mulk soxibi xisoblangan:

iqtidorlar-qoraxoniylar davlatining tayanch qatlami, martabalariga ko’ra bir-birlaridan farq qilganlar

islom dinining peshvolari-imomlari, sayyidalar, shayxlar, sadrlar.

Xokimlar, raislar, muxtasiblar va xokazo.

Tariqchilar-ziroatchilarning turkcha nomi.

Xunarmandlar

Savdogarlar

Ko’chmanchilar-chorvadorlar.

Qoraxoniylar davrida oddiy xalq butun deb atalgan. Soliq to’lovchi fuqaro raiyat, qabila boshliqlar bek, savdogarlar sart deb atalgan. Xoqon, vaqf, jamoa mulklari qoraxoniylar tasarrufidagi asosiy yer-mulklar xisoblangan. Qoraxoniylarda xuquqiy munosabatlar islom dini an’analariga asoslangan xolda yuritilgan va islom dini peshvolarining mavqei davlatda birmuncha yuqori bo’lgan. Shuningdek, qoraxoniylar ko’chmanchi turkiyqabilalarga xos tartib-qoidalarga ham rioya etganlar manbalarda keltirilgan (Nizomulmulk, Ibn al Asir va boshq).

Shunga qaramay, qoraxoniylar raxbarlari islom dini va shariatga amal qilish bilan o’z davlatlarining xuquqiy asoslarini saqlay olganlar, va unga qattiq rioya etganlar.

Xorazm davlati o’z mustaqilligiga g’aznaviylar va saljuqiylar xukmronligiga qarshi kurash jarayonida erishdi. Xorazmshohlar markaziy davlat boshqaruvi «al-majlis ul oliy al faxri at-toji» deb nomlangan bo’lib, unga vazir boshchilik qilgan.

Vazir bevosita shohga bo’ysingan va uning vazifalari Quyidagilardan iborat bo’lgan:

-asxob ad-davovin, ya’ni, devon

amaldorlarining boshlig’i bo’lib, yuqori mansab soxiblarini ishga tayinlash va bo’shatish bilan shug’ullangan.

-davlat amaldorlariga nafaqa (arzaq) belgilash.

-davlat amaldorlarini hayot uchun zaruriy maxsulotlar bilan ta’minlashni belgilash.

-soliq va xazinani nazorat qilish.

-xukmdorni xalqaro aloqalar, rasmiy marosimlarda rasmiy tanishtirish, raiyat bilan munosabatlarda vositachilik qilish.

-xukmdorni xalqaro aloqalar, rasmiy marosimlarda rasmiy tanishtirish, raiyat bilan munosabatlarda vositachilik qilish:

-xukmdorga muntazam xamroxlik qilish, qo’shinga boshchilik qilish.

Vazirliklarda sadr, dastur, xojayi buzurg kabi unvonlar bo’lgan. Xorazm vazirlari asosan Xorazm, Buxoro, Nishopur, Isfaxon, Balx, Xirotdan chiqqan shaxslardan tayinlangan. Xorazmshohlar saroyida shuningdek, quydagi qator lavozimlar ham mavjud edi:

-Xojib ul-kabir yoki xojib ul-xos xukmdor shaxsi bilan bog’liq masalalar va ularga doimiy xamroxlik, eng zarur vazifalarni bajarish bilan shug’ullanganlar.

-Ustozdor-barcha xo’jalik ishlari bilan shug’ullanuvchi amaldor.

-Amir oxur-otxona boshlig’i lavozimi.

-Amir shikor-sultonning ov ishlari boshlig’i.

-Tashtdor, Sharobdor, kissador, choshnigir, davotdor, farrosh, amir al-alam va boshqa unvonlar xorazmshohlar saroyi boshqaruv tizimini tashkil etgan.

Manbalarda keltirilishicha (muxammad Bag’dodiy), Xorazmda axolining turli qatlamlari va ular o’rtasidagi tafovutlar o’ziga xos shakillangan: Sayyidlar–payg’ambar avlodi sanalib, katta xurmatga sazovor bo’lgan. Imomlar va olimlar–ijtimoiy hayotda ancha ustunlikka ega bo’lgan va davlat ishlariga o’zlarining maslahatlari va yo’l–yo’riqlari bilan ta’sir etgan.

-Qozilar va hokimlar–xuquq va tartibot ishlarini nazorat qilgan va amalga oshirganlar.

-Tasavvuf vakillari–faqirona hayot kechirganlar, xalq tomonidan nihoyatda e’zozlangan, hukmdorlar ham ularni hurmat qilganlar va ulardan ko’pincha duo tilaganlar.