210
5.
Əxlaq abstrakt, fərdi olandan uca, ümuməhəmiyyətli,
şərtsiz qəbul olunan davranış qaydalarıdır. Bu qaydalar
insanlararası universial, ümumbəşəri əlaqəsini təşkil edərək,
ideal yönümlər, davranış nümunələri kimi yaşayır.
Bu beş xüsusiyyət hələ qədim dövr və orta əsrlərdə
müəyyən edilmişdir. Yeni dövrdə buraya daha iki xüsusiyyət
əlavə edilib:
6.
Əxlaq fəzilətlər və normaların bütövlüyü, fərdi və
ümuminin birliyidir. Əxlaq insan fərdlərinə məxsus bir
keyfiyyətdir, bunun əsasında onlar ictimai münasibətlərin elə
bir həddinə çata bilərlər ki, nəticədə hər bir fərd sonsuz
dərəcədə öz insani keyfiyyətlərini inkişaf etdirə və özü ilə
həmrəy olanların birliyinin üzvü ola bilər.
7.
Əxlaq mənfi, pozğun mahiyyətli ictimai davranış
formalarını inkar edərək tarixən dəyişilir, özünü bunlardan
təcrid edərək müəyyənləşir və əxlaqi məzmunlu, predmetli
realığa qayıdır.
XIX əsrin ikinci yarısına qədər əxlaqın ümumnəzəri
modeli hələ formalaşmamışdı. Bununla belə ümumi şəkildə
artıq görünürdü ki, əxlaq həm insanlar arasında ictimai əlaqəni
bildirir, həm də fərdin özünütəsdiqləmə yolu kimi çıxış edir.
Eyni zamanda əxlaq mütləq qanun və fərdi iradənin yüksək
zirvəsidir, ümumiyə şərtsiz tabelik və seçimdə şəxsi azadlıqdır;
burada borc və meyl, ümumi iradə və vicdan birləşərək,
bütövlük, vahidlik təşkil edir ki, nəticədə harmoniya yaranır.
Etika mənəviyyatın formalaşmasını və inkişafını öyrənən
əxlaq haqqında elm olaraq, hələ qədim dövrdə rüşeym şəklində
yaranmışdır. Mənəvi dəyərlər, qədim cəmiyətdə də mövcud
olmuşdur. İnsanlar burada digər insanlara, yaşadıqları icmaya
münasibətlərini bildirməklə arzu olunan, mümkün olan və
mümkün olmayan barəsində özlərində bir təsəvvür yaradırdılar.
İcma münasibətləri zəminində davranış qaydaları da tədricən
formalaşır: məsələn, bütün icma üzvləri üçün vacib olan bir sıra
qadağalar (adam yemək, insest və s.) meydana gəlmişdir.
211
Davranış qaydalarına ilk növbədə kollektiv fəaliyyəti, ərzağın
paylanması, nigah əlaqələri ilə bağlı təsəvvürlər daxil edilirdi.
Dinin də yaranması həmin dövrə təsadüf etdiyinə görə
bir çox tədqiqatçılar əxlaqla din arasında bir başa əlaqəni
axtarırlar. Lakin unutmaq olmaz ki, dini təsəvvürlər əxlaqi
normalar və qaydalardan sonra yaranmışdır. Düzdür, sonradan
əxlaqın birsıra elementlərindən dində istifadə olunmağa
başlandı. Bununla belə əxlaq daha geniş və daha qədim sosial
fəaliyyət sahəsidir. ,Şübhəsiz, din də qadağalar (tabu)
vasitəsilə, insan davranışına təsir etməyə çalışırdı, lakin həmin
dövrdə dinlə bağlı olmayan qadağalar da var idi.
Ümumiyyətlə insanlar arasında yaranan əlaqələr insan
tələbatları və istehsal üsulu ilə bağlıdır. Tarixin gedişatında
həmin tələatlar və istehsal üsulunda baş verən dəyişikliklər də
insan mənəviyyatına davranışına əsaslı təsir göstərir. Bir sıra
tədqiqatçıların (İ.Bahofen, “Ana hüququ”; R.Briffolt, “Analar”;
M. Kosven, “Matriarxat”) hesab etdiyi kimi, qadın, ibtidai
mədəniyyətin
yaradıcısı
olaraq
həm
də
əxlaqın
formalaşmasında əhəmiyyətli rol oynamışdır. İlk növbədə
qadın cinslər arasında, yaşlı nəsil və gənclər arasında ilk əxlaq
normalarını yaratmağa cəhd etmişdi.
Qədim dövrün əxlaqi dəyərlərin ən alisi kollektivçilik
olmuşdur. İnsanlar özləri haqqında düşünəndə həm də təmsil
etdikləri qrupu düşünürdülər. Qədim insanların dilində də
birinci olaraq “biz”, “bizimki”, sonra isə “mən”, “mənimki”
sözləri əmələ gəlmişdir.
Daha ümumi, abstrakt anlayışlar – xeyir, şər, borc,
ədalət, vicdan, qeyrət və s. – tədricən, əxlaqi təsəvvürlərin uzun
müddət sürən inkişafı və formalaşması nəticəsində yaranmışdır.
Əxlaqın başlıca kateqoriyası isə xeyir və şərdir. Əgər icmanın
xeyrinə, inkişafına cavab verən, xidmət edən bir şey varsa,
buna xeyir, yaxşılıq deyilir, yoxdursa – pis, bəd, şər kimi
qiymətləndirilirdi.
212
Tədricən “vicdan” anlayışı da formalaşırdı, vicdan –
törədilən hərəkətə görə utanmaq hissidir. Həmin hərəkətə görə
məsuliyyət hissinin formalaşması uzun tarixi mərhələni əhatə
edir. Vicdan ilk növbədə ümumi mənafeni ifadə edir. Əxlaqi
dəyərlər həm qədim insanların əməllərində, davranışında, həm
də şifahi xalq yaradıcılığında öz ifadəsini tapırdı. Birgəyaşayış
qaydaları nəsildən-nəsilə ötürülür, insanların gündəlik
davranışında öz əksini tapır, ənənəyə, “dədə-baba qaydalarına”
çevrilirdi. Yazı yaradılandan sonra həmin qaydaları əxlaqi
toplularda, nəsihət kitablarında qeydə alırdılar.
Dövrdən-dövrə keçdikcə əxlaqi qaydalar dəyişir, mühitə
uyğunlaşırdı. Hər bir elmdə olduğu kimi, etika elminin də
inkişafı regionlar və cərəyanlar üzrə gedirdi. Etika tarixində
tarixi mərhələlər (qədim dövr, orta əslər, intibah, maarifçilik,
yeni dövr və müasir dövr) fərqləndirilir.
Əxlaq haqqında təsəvvürlər əxlaqi, yəni birgəyaşayış
qaydaların inikasıdır. Həmin qaydalara əməl olunması zərurəti
təsəvvürlərin formalaşmasına təkan verir. Ən qədim
cəmiyyətlərdə əmələ gələn bu qaydalar cəmiyyət inkişaf
etdikcə zənginləşir, inkişaf edir, onların tətbiq dairəsi günü-
gündən genişlənirdi. Xeyir və şər qarşıdurması üzərində
qurulan etik dəyərlər və normalar bir sıra amillərlə
şərtləndirilirdi.
-
tayfa, qəbilə, xalq, digər etnik qrupların məskən saldığı
ərazidə təbii sərvətlərin kəmiyyət və keyfiyyət göstəriciləri,
burada təbii mühitin (ilk növbədə coğrafi mühitin, yəni iqlim,
landşaft, dağlar, çaylar, dənizlər, səhralar və s. xüsusiyyətləri və
s.) necə olması;
-
insanları birləşdirən sosial qruplarda yaranan mənəvi
birlik, bunu təmin edən dinlə bağlı birgə fəaliyyətin
xüsusiyyətləri;
-
Tədricən xeyir və şər haqqında təsəvvürlər məqsədyönlü
şəkildə cəmiyyətdə inkişaf etdirilib tətbiq olunmağa
başlamışdır. Əlavə olaraq, burada mənfe və maraqlar arasında
Dostları ilə paylaş: |