MəHKƏMƏ QƏrari strasburq



Yüklə 314,66 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə12/12
tarix14.04.2018
ölçüsü314,66 Kb.
#38489
1   ...   4   5   6   7   8   9   10   11   12

faktlar  baxımından  Texeyra  de  Kastronun  işinə  bənzəyir  (9  iyun  1998-ci  il  tarixli 

qərar, Məhkəmə qərarları toplusu, 1998-IV), həmin işdə Məhkəmə Konvensiyanın 6-

cı maddəsinin 1-ci bəndinin pozulduğunu müəyyən etmişdi. 

 

B. Məhkəmənin qiymətləndirməsi 

 

1. Ümumi prinsiplər 

 

128.  Məhkəmə  öncə  vurğulamaq  istərdi  ki,  o,  ciddi  cinayətlərlə  mübarizədə 



dövlət orqanlarının qarşılaşdığı çətinliklərə göz yummur və bu kontekstdə bəzən daha 

məharətli istintaq metodlarına ehtiyac duyulur. Prinsipcə, cinayət prosesinin istintaq 

mərhələsində  və  cinayətin  xarakteri  bunu  tələb  etdikdə  Məhkəmənin  presedent 

hüququ məxfi polis əməliyyatı nəticəsində əldə edilmiş sübutlara əsaslanmağa mane 

olmur  (nümunə  üçün  bax:  Lüdi  İsveçrəyə  qarşı,  15  iyun  1992-ci  il  tarixli  qərar,  A 

seriyaları,  c.  238).  Lakin  məxfi  agentlərdən  istifadə  məhdudlaşdırılmalıdır;  polis 

məxfi hərəkətlər edə bilər, amma təhrikedici hərəkətlər edə bilməz (bax: Texeyra de 

Kastronun işi üzrə yuxarıda adı çəkilən qərar, b. 36). 

129. Məhkəmə qeyd edir ki, ərizəçi polis əməliyyatı nəticəsində həbsə alınıb və 

sonra  məhkum  edilib.  Məhkəmə  dövlət  nümayəndələri  tərəfindən  tələ  qurulması 

vasitəsilə  əldə  edilmiş  sübutlardan  cinayət  prosesində  istifadə  edilməsi  məsələsini 

bundan  əvvəl  də  nəzərdən  keçirmişdir.  Belə  ki,  yuxarıda  adı  çəkilən  Texeyra  de 

Kastronun işində məxfi polis əməkdaşları ərizəçiyə onları heroinlə təchiz etmək üçün 

pul təklif etmişdilər. Ərizəçi bundan əvvəl cinayət törətməsə də, narkotik maddələrin 

əldə  edilmədi  sahəsində  əlaqələri  vardı.  Puldan  şirniklənmiş  ərizəçi  polis 

əməkdaşlarının  xahişini  qəbul  etmişdi.  Sonradan  o,  narkotik  maddələrlə  bağlı 

cinayətə  görə  ittiham  olundu  və  məhkum  edildi.  Məhkəmə  6-cı  maddənin  1-ci 

bəndinin pozulduğunu müəyyən edərək həmin işdə polis əməkdaşlarının hərəkətlərini 

adi  məxfi  agentlərin  hərəkətlərindən  fərqləndirdi,  sonuncular  cinayətkar  olduğu 

güman edilən şəxsi cinayət törətməyə faktiki təhrik etmədən cinayət barədə məlumat 

və  sübut  əldə  etmək  üçün  kimliklərini  gizlədə  bilərlər.  Həmin  işdə  Məhkəmə  qeyd 

etdi  ki,  “mütəşəkkil  cinayətkarlığın  artması,  şübhəsiz  ki,  müvafiq  tədbirlərin 

görülməsini  tələb  edir,  lakin  ədalət  mühakiməsinin  ədalətlə  həyata  keçirilməsi 

hüququ  elə  bir  önəmli  yer  tutur  ki,  onu  məqsədəuyğunluq  naminə  qurban  vermək 

olmaz”  (b.  36).  Məhkəmə  həmin  işin  bir  sıra  xüsusiyyətlərini,  xüsusən  də  belə  bir 

faktı  vurğuladı  ki,  iki  polis  əməkdaşının  müdaxiləsi  məhkəmə  tərəfindən  nəzarət 

edilən  hər  hansı  əməliyyatın  tərkib  hissəsi  deyildi  və  milli  hakimiyyət  orqanları 

narkotik maddə alverində ərizəçidən şübhələnmək üçün tutarlı əsasa malik deyildilər: 

o,  əvvəllər  cinayət  törətməmişdi  və  polis  əməkdaşları  ona  yaxınlaşana  qədər  onun 

narkotik maddələrin satışına meylli olduğunu düşünmək üçün heç bir səbəb  yox idi 

(bax: Texeyra de Kastronun işi üzrə yuxarıda adı çəkilən qərar, b. 37-38). 

130.  Eynilə,  son  dövrlərə  aid  olan  Vanyan  Rusiyaya  qarşı  məhkəmə  işində  də 

(ərizə  Nº  53203/99,  15  dekabr  2005,  b.  45-50)  Məhkəmə  narkotik  maddə  alışının 

simulyasiyasını  təhrikedici  hərəkət  hesab  edərək  6-cı  maddənin  1-ci  bəndinin 

pozulduğunu müəyyən etdi, baxmayaraq ki, həmin alış məxfi agent qismində hərəkət 

edən adi şəxs tərəfindən həyata keçirilsə də, nəticə etibarı ilə polis tərəfindən təşkil 

edilmişdi və polisin nəzarəti altında idi. 

131.  Bundan  başqa,  ittiham  tərəfinin  sübutların  bu  üsulla  toplandığını 

açıqlamadığı  işlərdə  “ədalətli  məhkəmə  araşdırması”  qarantiyasına  riayət  edilib-

edilmədiyini  müəyyən  edərkən  Məhkəmə  diqqətini  müttəhimin  adekvat  prosessual 

təminatlara  malik  olub-olmadığı  məsələsinə  yönəltdi  (bax:  Edvards  və  Lyuis 



Birləşmiş Krallığa qarşı [GC], ərizələr Nº 3964/98 və 40461/98, 27 oktyabr 2004, b. 

46-48). 


 

2. Ümumi prinsiplərin bu işə tətbiqi 

 

132.  Hökumət  öz  izahatlarında  belə  bir  fikri  vurğuladı  ki,  ərizəçinin  əvvəllər 



narkotik  maddə  alveri  ilə  məşğul  olub-olmaması  məsələsi  onun  məhkumluğu  ilə 

nəticələnmiş  cinayət  prosesinin  məqsədləri  üçün  əhəmiyyət  daşımırdı.  Polis 

əməliyyatının  lazımi  qaydada  sənədləşdirilməsi  həmin  əməliyyatı  qanuni etmişdi  və 

nəticədə sonrakı məhkəmə prosesi ədalətli idi. 

133.  Lakin  Məhkəmə  bu  arqumenti  qəbul  edə  bilməz.  Daxili  qanunvericiliyin 

dövlət nümayəndələrinin təhriki nəticəsində əldə edilmiş sübutlardan istifadəyə icazə 

verməsi  dözülməz  haldır.  Əgər  o  buna  icazə  verirsə,  onda  Texeyranın  işində  və 

sonrakı  işlərdə  Məhkəmənin  şərh  etdiyi  kimi,  daxili  qanunvericilik  bu  məsələdə 

“ədalətli  məhkəmə  araşdırması”  prinsipinə  cavab  vermir.  Məhkəmə  araşdırmasında 

müdafiə tərəfi iddia etdi ki, polis əməkdaşlarının “provokasiyası” olmasaydı cinayət 

törədilməzdi. Başqa sözlə, ərizəçi “tələyə qarşı müdafiə” arqumentini irəli sürdü ki, 

bu arqumentə birinci instansiya məhkəməsi, xüsusən işdə tələ qurulmasına dair aydın 

sübutlar olduqda, lazımi qaydada baxmalıdır. 

134.  Məhkəmə  qeyd  edir  ki,  ərizəçi  1998-ci  ildə  həbs  olunana  qədər  hər  hansı 

cinayət törətməmişdi. Ərizəçinin əvvəllər narkotik maddə alveri ilə məşğul olduğuna 

dair  informasiya  bir  mənbədən  –  polisin  informatoru  olan  T.-dən  daxil  olmuşdu. 

Lakin  aydın  deyil  ki,  T.  nə  üçün  polislə  əməkdaşlıq  etməyi  qərara  almışdı.  Bundan 

başqa, o, məhkəmə araşdırmasında bildirmişdi ki, ərizəçi ilə ona görə təmasa girib ki, 

həmin məqamda heroin almaq üçün hər hansı başqa yer ona məlum deyildi. Ərizəçi 

G.-dən  heroin  almaqla  və  onu  T.-yə  verməklə  hər  hansı  maliyyə  qazancı  əldə 

etməyib.  M.  ifadə  vermişdir  ki,  o,  əvvəllər  heç  vaxt  ərizəçidən  heroin  almayıb.  Bu 

elementlər  əsaslı  olaraq  belə  düşünməyə  imkan  verir  ki,  ərizəçi  polisə  bəlli  olan 

narkotik  maddə  alverçisi  deyildi.  Əksinə,  belə  görünür  ki,  polis  əməliyyatı  şəxsən 

ərizəçiyə qarşı deyil, T. üçün heroin əldə etməyə razılıq verəcək istənilən şəxsə qarşı 

yönəlmişdi. 

135.  Üçüncüsü,  Məhkəmə  xatırladır  ki,  istintaq  tədbirlərinə  sanksiya  verən, 

nəticələrini öncədən görmək mümkün olan aydın prosedur mövcud olmalı, eləcə də 

həmin tədbirlərə lazımi qaydada nəzarət təşkil edilməlidir ki, hakimiyyət orqanlarının 

vicdanlı  davranması  və  hüquqa  zidd  olmayan  hüquq-mühafizə  məqsədlərinə  riayət 

edilməsi təmin olunsun (bax: Lüdi İsveçrəyə qarşı, 15 iyun 1992, A seriyaları, c. 238; 

həmçinin  müvafiq  dəyişikliklərlə  bax:  Klass  və  başqaları  Almaniyaya  qarşı,  6 

sentyabr 1978, b. 52-56, A seriyaları, c. 28). Hazırkı işdə polis əməliyyatına inzibati 

orqanın adi inzibati qərarı ilə sanksiya verilmiş və sonradan həmin orqan əməliyyatı 

həyata keçirmişdi. İşin materiallarından belə məlum olur ki, həmin qərarın mətnində 

planlaşdırılmış  “şərti  alışın”  səbəbləri  və  məqsədləri  barədə  çox  az  məlumat  var. 

Bundan başqa, əməliyyat üzərində məhkəmə nəzarəti və ya hər hansı digər müstəqil 

nəzarət  yox  idi.  Əməliyyatın  hərtərəfli  nəzarət  sistemi  ilə  müşayiət  olunmadığı 

şəraitdə (yuxarıda 60-cı bəndə bax) birinci instansiya məhkəməsi tərəfindən sonrakı 

nəzarət həlledici əhəmiyyət kəsb edirdi. 

136.  Məhkəmə  qeyd  edir  ki,  birinci  instansiya  məhkəməsi  tərəfindən  yalnız  üç 

şahid  dindirilib  ki.  bunlar  da  T.,  M  (ərizəçi  həbsə  alınan  anda  onun  yanında  olan 

dostu) və ərizəçinin anası idi. “Şərti alışda” iştirak edən polislər məhkəmə tərəfindən 

bir  dəfə  də  dindirilməyiblər,  halbuki  müdafiə  tərəfi  onların  dinlənilməsini  xahiş 

etmişdi. Ərizəçiyə heroin satan və bu hərəkətə görə məhkum olunan G. də məhkəmə 




prosesində  dindirilməmişdi.  Nəhayət,  Məhkəmədə  xüsusən  belə  bir  fakt  təəccüb 

doğurur  ki,  ərizəçinin  özü  təhrikçilik  məsələsi  ilə  bağlı  məhkəmə  tərəfindən 

dinlənilməyib: ərizəçi 11 noyabr 1999-cu il tarixli məhkəmə iclasında iştirak etməyib, 

həmin iclasda məhkəmə 29 oktyabr 1998-ci il hadisələrini araşdırmışdı. 

137.  Xülasə,  hazırkı  işdə  tələ  qurulmasından  şübhələnmək  üçün  daxili 

məhkəmənin  əsası  olsa  da,  o,  müvafiq  faktual  və hüquqi  elementləri təhlil etməyib, 

halbuki  bu,  tələ  qurulmasını  qanuni  istintaq  fəaliyyətindən  fərqləndirməkdə  ona 

kömək  edərdi.  Buradan  belə  nəticə  çıxır  ki,  ərizəçinin  məhkum  edilməsinə  səbəb 

olmuş  məhkəmə  prosesi  “ədalətli”  olmayıb.  Müvafiq  surətdə,  Konvensiyanın  6-cı 

maddəsinin 1-ci bəndi pozulub. 

 

VI. KONVENSİYANIN 41-ci MADDƏSİNİN BU İŞƏ TƏTBİQİ 

 

138. Konvensiyanın 41-ci maddəsində deyilir: 



 

“Əgər  Məhkəmə  Konvensiya  ona  dair  Protokolların  müddəalarının  pozulduğunu,  lakin 

Razılığa  gələn  yüksək  Tərəfin  daxili  hüququnun  yalnız  bu  pozuntunun  nəticələrinin 

qismən  aradan  qaldırılmasına  imkan  verdiyini  müəyyən  edirsə,  Məhkəmə  zəruri  halda, 

zərərçəkən tərəfə əvəzin ədalətli ödənilməsini təyin edir”. 

 

A. Ziyan 

 

139. Ərizəçi tibbi müalicəsinə çəkilmiş xərclərin kompensasiyası qismində 1.300 



avro və mənəvi ziyanın kompensasiyası qismində  15.000 avro tələb etdi. O, mənəvi 

ziyanla bağlı tələbini müdafiə etmək üçün dərmanlara çəkdiyi illik xərclərin hesabını 

təqdim etdi 

140. Hökumət iddia etdi ki, ərizəçi 41-ci maddə üzrə heç bir məbləğ almamalıdır, 

çünki onun pis rəftar barədə iddiaları əsassızdır. İstənilən halda, onun tələbi həddən 

artıq  yüksəkdir  və  şişirdilmişdir.  Buna  alternativ  olaraq  Hökumət  israr  etdi  ki, 

pozuntunun  müəyyən  edilməsinin  özü  yetərli  kompensasiyadır.  Ərizəçinin  iddia 

etdiyi  maddi  ziyana  gəldikdə,  Hökumət  iddia  etdi  ki,  ərizəçi  sağlamlıq  durumunun 

pisləşməsinin dövlət orqanlarının təqsiri ucbatından baş verdiyini əsaslandırmayıb. 

141.  İddia  etdiyi  maddi  ziyanla  bağlı  Məhkəmə  xatırladır  ki,  ərizəçinin  iddia 

etdiyi  ziyanla  Konvensiyanın  pozuntusu  arasında  açıq-aydın  səbəbli  əlaqə  olmalıdır 

(bax:  Barbera,  Messege  və  Habardo  İspaniyaya  qarşı,  13  iyun  1994  (keçmiş  50-ci 



maddə), A seriyaları, c. 285-C, b. 16-20; Berktay Türkiyəyə qarşı, ərizə Nº 22493/93, 

b. 215, 1 mart 2001). 

142.  Məhkəmə  artıq  müəyyən  etdi  ki,  ərizəçi  qeyri-insani  rəftara  məruz  qalıb, 

belə  ki,  ona  həbsdə  saxlanma  yerində  adekvat  tibbi  yardım  göstərilməyib.  Onun 

səhhəti pisləşib ki, bu da ona fiziki və mənəvi iztirablar gətirib (yuxarıda 83-cü bəndə 

bax).  Lakin  bu  nəticə  yalnız  onun  həbsdə  saxlandığı  dövrə  aiddir  və  onun 

xəstəliklərinin adekvat olmayan müalicəsindən irəli gələn sonrakı mümkün nəticələrə 

aid  deyil.  Ərizəçi  iddia  etdi  ki,  azadlığa  buraxıldıqdan  sonra  daimi  tibbi  müalicəyə 

ehtiyacı  var;  hər  halda  aydın  deyil  ki,  bu  məsələ  ilə  bağlı  onun  iddia  etdiyi  xərclər 

əvvəlcədən  ərizəçidə  olan  və  dövlət  orqanlarının  məsuliyyət  daşımadığı  xroniki 

xəstəliklərlə  deyil,  həbsdə  saxlanma  yerində  ona  tibbi  yardım  göstərilməməsinin 

nəticələri ilə nə dərəcədə əlaqədardır. Belə olan halda Məhkəmə Hökumətin belə bir 

arqumenti  ilə  razılaşır  ki,  bu  bənd  üzrə  ərizəçinin  iddiaları  kifayət  qədər 

əsaslandırılmayıb və Məhkəmə onları rədd edir. 




143.  Mənəvi  ziyana  gəldikdə,  Məhkəmə  xatırladır  ki,  o,  artıq  ərizəçinin 

Konvensiyanın 3, 5 və 6-cı maddələrində nəzərdə tutulmuş hüquqlarının pozulduğunu 

müəyyən etmişdir. O, konkret olaraq müəyyən etmişdir ki, həbsdə olduğu müddətdə 

ərizəçi adekvat tibbi müalicə almayıb. Bu fakt, şübhəsiz ki, ona uzun müddət ərzində 

(bir ildən artıq) müəyyən fiziki və mənəvi iztirablar gətirib. Bundan başqa, ərizəçi hər 

hansı  düzgün  əsaslandırma  olmadan  həbsdə  saxlanılıb;  onun  azad  edilmək  barədə 

vəsatətlərinə baxılması həddən artıq vaxt aparıb. Bu da həmçinin ona əzab verib və 

onda  köməksizlik  hissi  yaradıb.  Nəhayət,  ərizəçi  tələ  qurulması  nəticəsində  əldə 

edilmiş sübutlar əsasında cinayət təqibinə məruz qalıb, həbsə alınıb və sonra məhkum 

edilib.  O,  təhsilini  dayandırmağa  məcbur  olub  və  cinayət  təqibinin  digər  mənfi 

nəticələrinə  (həm  fiziki,  həm  də  psixoloji)  məruz  qalıb.  Bütün  bunlar,  xüsusən  də 

ərizəçinin ruhi xəstəliyi və hadisələr baş verən zaman onun nisbətən yetkinləşməməsi 

ərizəçinin  ciddi  sağlamlıq  problemlərini  daha  da  ağırlaşdırıb.  Eyni  zamanda, 

Məhkəmə qeyd edir ki, daxili məhkəmə ərizəçini təqsirkar hesab etsə də, onu cinayət 

məsuliyyətindən azad edib və ona çox yüngül cəza təyin edib (məcburi tibbi müalicə). 

144. Buna görə də, Məhkəmə qiymətləndirməni Konvensiyanın 41-ci maddəsinin 

tələb etdiyi ədalət prinsipi əsasında həyata keçirərək, ərizəçiyə bu bənd üzrə 12.000 

(on iki min) avro, üstəgəl bu məbləğdən tutula bilən hər hansı vergi məbləğini təyin 

edir. 

 

B. Məhkəmə xərcləri və digər məsrəflər 



 

145. Ərizəçi məhkəmə xərclərinə və digər məsrəflərə görə 3.000 avro tələb etdi. 

Tələbini  müdafiə  etmək  üçün  ərizəçi  Avropa  İnsan  Hüquqları  Məhkəməsində  onun 

maraqlarının  təmsil  olunması  barədə  xanım  Kostromina  ilə  bağladığı  müqaviləni 

təqdim etdi. 

146.  Hökumət  iddia  etdi  ki,  xanım  Kostromina  ilə  müqavilə  ərizəçinin  özü 

tərəfindən deyil, atası tərəfindən imzalanıb. Bundan başqa, orada nəzərdə tutulmuşdu 

ki,  xanım  Kostromina  “V.V.  Xudobinin”  maraqlarını  təmsil  edəcəkdir,  amma 

ərizəçinin  atasının  inisialları  da  V.V.-dir.  Müqavilədə  işin  nömrəsi  göstərilməyib, 

buna görə də, Hökumət güman edir ki, müqavilənin bu işə aidiyyəti yoxdur. 

147. Məhkəmə xatırladır ki, yalnız faktiki və zəruri olaraq çəkilən və ağlabatan 

məbləğdə olan məhkəmə xərclərinin və digər məsrəflərin əvəzi Konvensiyanın 41-ci 

maddəsi üzrə ödənilir (nümunə üçün bax: Staşaitis Litvaya qarşı, ərizə Nº 47679/99, 

b. 102-013, 21 mart 2002). 

148.  Məhkəmə  Hökumətin  bu  arqumentini  nəzərə  alır  ki,  ərizəçinin  atası  ilə 

xanım  Kostromina  arasındakı  müqavilənin  bu  işə  aidiyyəti  yoxdur.  Lakin 

müqavilənin  mətnindən  belə  çıxır  ki,  o,  Avropa  İnsan  Hüquqları  Məhkəməsindəki 

icraatla bağlıdır. Məhkəmənin baxacağı işlərin siyahısında ərizəçinin atası tərəfindən 

təqdim  edilmiş  iş  yoxdur.  Bundan  başqa,  yuxarıda  müəyyən  edildiyi  kimi,  xanım 

Kostromina daxili məhkəmələrdəki və Strasburqdakı icraatda ərizəçinin nümayəndəsi 

olub (yuxarıda 72-ci bəndə və ondan sonrakı bəndlərə bax). Buna görə də Məhkəmə 

bu qənaətə gəlir ki, xanım Kostromina ilə bağlanmış müqavilənin bu işə aidiyyəti var. 

149.  Bundan  başqa,  hər  şey  belə  düşünməyə  əsas  verir  ki,  ərizəçinin  atası 

ərizəçinin  yüksək  maraqları  naminə  hərəkət  edib  və  ərizəçi  susmaqla  buna  razılıq 

verib.  Rusiya  qanunvericiliyində  belə  vəziyyət  zərurətdən  irəli  gələn  nümayəndəlik 

hesab  olunur  (yuxarıda  71-ci  bəndə  bax)  və  Mülki  Məcəllənin  984-cü  maddəsinə 

əsasən, belə halda ərizəçinin üzərinə hüquqi öhdəlik qoyula bilər ki, atasının xanım 

Kostrominaya  ödədiyi  məbləğləri  atasına  ödəsin.  Məhkəmə  bu  qənaətə  gəlir  ki, 




müqaviləyə əsasən xanım Kostrominaya çatası məbləğ ərizəçinin məhkəmə xərclərinə 

aid edilə bilər. 

150.  Məhkəmə  qeyd  edir  ki,  müqaviləyə  əsasən  xanım  Kostrominaya  çatası 

məbləğ  105.000  Rusiya  rublu  (təxminən  3.050  avro)  təşkil  edir.  İşin  mürəkkəbliyi 

nəzərə alınarsa, bu məbləğ Məhkəməyə həddən artıq böyük görünmür. Buna görə də 

Məhkəmə  ərizəçiyə  105.000  Rusiya  rublu,  üstəgəl  bu  məbləğdən  tutula  bilən  hər 

hansı vergi məbləğini təyin edir. 

 

C. İcranın gecikdirilməsinə görə faiz 

 

151.  Məhkəmə  məqsədəuyğun  hesab  edir  ki,  icranın  gecikdirilməsinə  görə  faiz 



Avropa Mərkəzi Bankındakı borc dərəcəsinin yuxarı həddinə əsaslanmalıdır və onun 

üzərinə daha üç faiz əlavə olunmalıdır. 

 

BU ƏSASLARA GÖRƏ MƏHKƏMƏ YEKDİLLİKLƏ: 

 

1. Hökumətin ilkin etirazını rədd edir



2.  Qərara  alır  ki,  həbsdə  saxlanma  yerində  ərizəçinin  adekvat  tibbi  müalicə 

almaması ilə bağlı Konvensiyanın 3-cü maddəsi pozulub; 

3.  Qərara  alır  ki,  Konvensiyanın  3-cü  maddəsi  üzrə  ərizəçinin  təqdim  etdiyi 

digər şikayətləri araşdırmağa ehtiyac yoxdur; 

4. Qərara alır ki, Konvensiyanın 5-ci maddəsinin 3-cü bəndi pozulub

5. Qərara alır ki, Konvensiyanın 5-ci maddəsinin 4-cü bəndi pozulub; 

6. Qərara alır ki, Konvensiyanın 6-cı maddəsinin 1-ci bəndi pozulub; 

7. Qərara alır ki

a) cavabdeh dövlət Konvensiyanın 44-cü maddəsinin 2-ci bəndinə uyğun olaraq 

bu  qərarın  qəti  qərara  çevrildiyi  tarixdən  sonra  üç  ay  ərzində  ərizəçiyə  aşağıdakı 

məbləğləri ödəməlidir: 

i. mənəvi ziyana görə – 12.000 (on iki min) avro (bu məbləğ ödəniş tarixində 

tətbiq edilən məzənnə üzrə Rusiya rubluna çevrilməlidir ); 

ii.  məhkəmə  xərclərinə  və  digər  məsrəflərə  görə  –  105.000  (yüz  beş  min) 

Rusiya rublu; 

iii. yuxarıdakı məbləğlərdən tutula biləcək hər hansı vergi məbləği.  

b)  yuxarıda  qeyd  edilən  üç  aylıq  müddət  bitdikdən  sonra  öhdəlik  icra  edilənə 

qədər  yuxarıda  qeyd  edilən  ödənilməli  məbləğlərin  üzərinə  Avropa  Mərkəzi 

Bankındakı  borc  dərəcəsinin  yuxarı  həddinə  bərabər  olan  adi  faiz  məbləği  əlavə 

olunmalı və onun da üzərinə daha üç faiz əlavə olunmalıdır; 

8. Əvəzin ədalətli ödənilməsi haqqında ərizəçinin qalan tələblərini rədd edir

 

Qərar ingilis dilində tərtib edilmiş və Məhkəmə Reqlamentinin 77-ci Qaydasının 



2-ci  və  3-cü  bəndlərinə  uyğun  olaraq,  26  oktyabr  2006-cı  ildə  qərar  barədə  yazılı 

məlumat verilmişdir. 

 

Vinsent Berger (Vincent Berger) 



Katib 

 

Boştyan Zupançiç (Boštjan Zupanćić) 



Sədr 

 

Yüklə 314,66 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   4   5   6   7   8   9   10   11   12




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə