627
www.vivo-book.com
adrenalin bədənimə yayılır… Ġlahi, elə həyəcanlanmıĢam ki!.. Özümü yenə
uĢaq kimi duyuram, hərgah bu yaĢdan çoxdan çıxmıĢam. Kristian mənə
doğru gəlir, amma kənara yayına bilirəm.
– Siz kiĢini yayındıra bilirsiniz, АnasteyĢa.
– Buna çox Ģadam, mister Qrey. Nədən yayındıra?
– Həyatdan. Kainatdan. – О, əlini əcaib tərzdə yelləyir.
– Royal arxasında diqqətinizi toplaya bilmiĢdiniz.
О dayanır və qollarını çarpazlayır, üzündə özündənrazı təbəssüm
var.
– Biz gün boyu bu cür əylənə bilərik, amma əvvəl-axır səni
yaxalayacağam, balaca, onda payını necə lazımdı verəcəyəm.
– Yox, tuta bilməzsən.
Özünəgüvənmə... Bu sözləri mantra kimi təkrarlayıram.
TəhtəlĢüurum ayağına ―Nayk‖ kross-ayaqqabılarını keçirir və starta
hazırlaĢır.
– Guya ki səni tutmağımı istəmirsən.
– Bəli, istəmirəm. Mənimçün cəza sənin üçün özgənin toxunuĢu kimi
bir Ģeydir.
Onun davranıĢı anidir, nano-saniyədə dəyiĢir. Dəcəl Kristian yox
olur. Ölümcül solğun simalı Kristian qarĢımda elə dayanıb ki, sanki onu
indicə vurmuĢam.
628
www.vivo-book.com
– Doğrudan belə hiss edirsən? – astaca soruĢur.
Hər bir sözlə onun səsi güc yığır. Yo-ox. Bu dörd söz onun haqda,
qorxuları və nifrəti haqda mənə çox Ģeyi əyan edir. Qüssələnirəm. Əlbəttə,
bu cür hiss eləmirəm, o dərəcədə yox. Bəlkə hiss edirəm?
– Elə də güclü deyil, amma indi məni baĢa düĢürsən.
– Hə.
Zibil! О, gülünc və özünü itirmiĢ kimi görünür.
Dərindən nəfəs alaraq masanı əyirəm və Kristiana yaxınlaĢır,
cəsarətlə onun qorxu dolu gözlərinə baxıram.
– Cəzadan belə çox qorxursan? – o, güclə eĢidiləcək tərzdə soruĢur.
– Mən... yox. – Ġlahi, doğrudanmı o, özgə toxunuĢlara bu dərəcədə
nifrət edir? – Yox, mən Ģəhvani hisslər duyuram. Ġstəmirəm ki, məni
cəzalandırsınlar, amma içimdə nifrət yoxdur.
– Amma dünən oyun otağında… – Kristian kəkələyir.
– Sən buna ehtiyac duyduğun üçün razılaĢdım. Mən yox. Dünən
ağrıyırdım. O durumda bu, mənə nəsə qeyri-təbii görünürdü və mən sənə
etibar edirdim. Əgər məni cəzalandırmaq istəsən, onda məni həqiqətən
ağrıdacaqsan.
Onun boz gözlərində fırtına baĢ qaldırır. O, asta səslə danıĢana qədər
zaman geniĢlənə və ötüb keçməyə macal tapır:
– Sənə dözə bildiyin qədər ağrı vermək istəyirəm.
629
www.vivo-book.com
Lənət!
– Niyə?
О, barmaqlarını saçlarında gəzdirir və çiyinlərini çəkir.
– Bu, mənə lazımdır. – Kristian susur, mənə yönələn baxıĢlarında
iztirab var, gözlərini qapadır və baĢını yelləyir. – Deyə bilmərəm.
– Deyə bilmirsən, yoxsa deməzsən?
– Demərəm.
– Deməli, səbəbi bilirsən.
– Bilirəm.
– Amma mənə deməzsən.
– Əgər desəm, məndən dördnala qaçacaqsan. – Onun baxıĢları
həyəcanla dolur. – Risk edə bilmərəm, АnasteyĢa.
– Qalmağımı istəyirsən.
– DüĢünə biləcəyindən də çox! Sənin gediĢinə dözə bilmərəm.
Ġlahi!..
Qəfildən Kristian məni bağrına basır və ehtiraslı öpüĢlərə qərq edir.
O, məni ĢaĢqın vəziyyətdə qoyur və bu ehtirasda mən qorxu və ümidsizlik
duyuram.
– Getmə. Yuxuda demiĢdin ki, məni yalqız qoymayacaqsan və səni
tənha qoymamağı xahiĢ edirdin, – pıçıldayır.
Nəhayət ki! Ġndi bildik!
630
www.vivo-book.com
– Getmək istəmirəm.
Ürəyim sıxılır.
Ona kömək lazımdır. Kristianın qorxusu açıq-aĢkardır! Onun öz qara
düĢüncələrində sərasər dolaĢması üzündən görünür. GeniĢlənmiĢ boz
gözlərdə əzab donub-qalıb. Amma ona təskinlik verə bilərəm. Onunla
zülmətə girə və onun iĢığa çıxara bilərəm.
– Mənə göstər.
– Göstərim?
– Mənə ağrını göstər.
– Nə?
– Məni cəzalandır. Bilmək istəyirəm, o necə olur.
Kristian geri çəkilir... özünü tamamilə itirib.
– Sınamaq istəyirsən?
– Ġstəyirəm.
Gizlicə ümid edirəm ki, ona güzəĢtə getsəm, o özünə toxunmağa
imkan verəcək.
Kristian heyrətlə gözlərini döyür.
– Аnа, məni dolaĢdırdın.
– Özüm də bilmirəm nə edirəm. Sınamaq istəyirəm. Əvəzində
haradək dözə biləcəyimi öyrənəcəyik. Və əgər dözə bilsəm, bəlkə sən… –
kəkələyirəm.
631
www.vivo-book.com
Kristianın gözləri yenidən geniĢlənir. О, yaxĢı anlayır ki, nəyi
nəzərdə tuturam. Ani olaraq özünü itirdikdən sonra özünü ələ alır və
maraqla mənə baxır, sanki ehtimalları ölçüb-biçir.
Qəfildən əlimdən yapıĢır və pilləkənlə oyun otağına aparır. Həzz və
ağrı, mükafat və cəza – onun sözləri baĢımda əks-səda verir.
– Sənə bunun nə olduğunu göstərəcəm, özün hər Ģeydən baĢ
çıxaracaqsan, – astanada dayanır, – hazırsan?
BaĢımla təsdiqləyirəm: qərarlıyam. BaĢım astaca fırlanır, sanki qan
üzümdən çəkilib.
Qolumu buraxmadan Kristian qapını açır, qarmaqdan qayıĢı çıxarır
və məni otağın uzaq küncündəki qırmızı dəri üzlüklü skamyaya sarı aparır.
– Skamya qarĢısında əyil.
YaxĢı, bu çətin deyil. YumĢaq, sürüĢkən dəri qarĢısında əyilirəm.
Qəribədir ki, o, məni soyundurmadı. Lənət, yəqin ki doğrudan-doğruya
ağrılı olacaq. TəhtəlĢüurum özündən gedir, daxili ilahə var-gücüylə cəsarət
toplayır.
– Biz burda ona görəyik ki, özün bunu istədin, АnasteyĢa. Məndən
qaçırdın. Səni altı dəfə vurmağı düĢünürəm və sən mənimlə birgə
sayacaqsan.
Bu mərasimçilik nəyə gərəkdir? Kristianın məni görmədiyini bilərək,
göz süzdürürəm.
Dostları ilə paylaş: |