Mənsur şEİRLƏR (Tərc. Mikayıl Rzaquluzadə) Bağban bağban
Yüklə 1 Mb. Pdf görüntüsü
|
Ey qadın, sən yalnız Allahın yaratdığı deyilsən, həm də kişinin yaratdığısan; o daim səni öz qəlbinin gözəllikləri ilə bəzəyir. Şairlər xəyallarının qızıl tellərindən sənə paltar toxuyur; rəssamlar sənin şəklinə yeni, ölməz gözəlliklər əlavə edirlər. Səni bəzəmək, geyindirmək, daha da gözəlləşdirmək üçün dəniz incisini, mədənlər qızılını, bağlar yayda çiçəklərini verir. Kişilərin qəlblərinin arzusu sənin gəncliyinə parlaq boyalar vurmuşdur. Sən həm xəyalsan, həm qadın.
Ey daşdan yonulmuş Gözəllik, sən həyatın çaxnaşma və səs-küyü içində hər şeyə yad, hər şeydən uzaq, dinməz və hərəkətsiz durubsan. Sənə məftun olan böyük Zaman ayaqların altında oturub pıçıldayır: «Danış, ey sevgilim, danış, ey əbədi gəlinim, danış mənə!» Amma, ey hərəkətsiz gözəl, sənin səsin daşın içində gizlənmişdir.
Sakit ol, ey könül, qoy vidalaşma şirin olsun. Qoy bu ölüm deyil, yalnız nəhayət olsun. Qoy məhəbbət xatirata, cəfa nəğməyə çevrilsin. Qoy göylərə uçuş yuvaya qayıtmaqla nəhayətlənsin. Qoy sənin əllərinin son təması gecə çiçəyinin təması kimi zərif olsun. Tələsmə, ey Gözəl, Nəhayət və Son sözlərini sükutla ifadə et. Mən qarşında təzim edib yolunu işıqlandırmaq üçün çırağımı qaldıraram. * * *
Keçmiş həyatımda duyub tanıdığım məhəbbəti axtarmaq üçün qaranlıq röya yoluna çıxdım. Sevgilimin evi tənha küçənin axırında idi. Onun sevimli tovuzu yüngül axşam mehinin nəvazişləri ilə mürgüləyir, göyərçinlər öz yuvalarında quruldamırdılar.
Sevgilim çırağını qapının ağzına qoyub qarşımda durmuşdu. İri gözlərini qaldırıb mənə baxa-baxa, tutqun bir səslə soruşdu: «Necəsən, dostum?» Cavab vermək istədim, amma dilimizi yadırğamış, unutmuşdum. Mən hey düşünür, düşünürdüm; adlarımız yadıma düşmürdü. Onun gözlərində yaşlar parıldadı. Sağ əlini mənə uzatdı. Mən onu əlimə alıb, dinməz-söyləməz durdum.
Çırağımız axşam mehinin nəfəsindən alışıb alovlandı və söndü. * * *
Getməlisənmi, ey yolçu? Hələ gecənin ən qaranlıq vaxtıdır, meşənin üstünü zülmət almışdır. Bizim eyvanda işıqlar yanır, çiçəklər təzədir və gənc baxışlar parıldaşır. Məgər ayrılıq dəmi çatmışmı? Ey yolçu, getməlisənmi? Biz yalvarışla, uzanmış əllərimizlə sənin ayaqlarından tutmayırıq. Qarşında qapılar açıqdır. Yəhərlənmiş atın qapıda gözləyir. Biz sənin yolunu kəsmək istəsək, yalnız nəğmələrlə kəsərik. Biz səni saxlamaq istəsək, yalnız baxışlarımızla saxlamaq istərik, Ey yolçu, biz səni saxlamaqda acizik. Gücümüz yalnız göz yaşlarımıza çatar. Sənin baxışlarında necə sönməz bir alov yanır? Sənin qanında necə coşqun bir hərarət var? Səni qaranlıqdan çağırıb tələsdirən hansı səsdir? Sən səmada ulduzlardan necə dəhşətli bir sehr oxuyubsan ki, dilsiz və füsunkar gecə qəlbinə fərman kimi hökm edən bir xəbər vermişdir? Əgər bu şən yığıncaq səni sevindirmirsə, ey iztirablı könül, əgər sən sakitlik istəyirsənsə, əmr et işıqlar sönsün, rübablar sussun. Biz gecənin qaranlığında, yarpaqların xışıltısı altında oturarıq və yorğun ay sənin pəncərənə solğun işıq saçar. Gecənin dərinliklərindən səni hansı coşqun bir qəlb çağırır, ey yolçu? * * *
Mən bütün günü boğucu, bürkülü yolun tozları içində keçirdim. İndi, budur, axşam sərinliyində karvansaranın qapısını döyürəm. Bura tərk edilmiş və xaraba qalmışdır. Dəhşətli aşat 5 ağacı ac, əyri-üyrü rişələrini sökük divarların yarıqlarına yaymışdır. Bir zaman vardı ki, yolçular bura gəlib öz yorğun ayaqlarını yuyardılar. Onlar yenicə doğmuş ayın solğun işığında həsirlərini yerə sərib, uzaq-uzaq ölkələrdən söhbət edərdilər. Onlar səhər dincəlmiş, rahatlanmış halda qalxardılar, quşlar onları sevindirərdi, yol kənarında açılmış çiçəklər xırdaca başlarını əyib, onları dost kimi salamlayardı. Amma mən qapıdan girdikdə, yanan bir çıraq görmədim. Bir zamanlar burada yanmış axşam tonqallarının qara, hisli ləkələri kor gözlər kimi divarlardan mənə baxırdı. Qurumuş gölün kənarındakı kolların içində işıldaquşlar uçuşur, bambukların kölgəsi ot basmış cığırın üstünə düşmüşdü. Mən keçirdiyim günün sonunda heç kəs tərəfindən qarşılanmayan bir qonaq idim. Qarşımda uzun bir gecə, özüm yorğun. * * *
Yenə də çağırırsan? Artıq gecədir. Yorğunluq yalvaran bir məhəbbətin qolları kimi məni qucaqlayır. Sən məni çağırırsan? Mən günümü sənə verirəm, ey insafsız, amma sən gecəmi də əlimdən almaq istəyirsən? Axı hər şeyin bir sonu olar, hamının gecə dincəlməyə haqqı var. Gərək sənin səsin dincliyimi alıb qəlbimə sancılsın? Məgər gecə sənin qapın ağzında öz yuxu musiqisini çalmırmı? Məgər sənin amansız qüllən üzərində yüngül qanadlı ulduzlar doğmayırmı? Məgər sənin bağçanda çiçəklər yerə sərilməyir, sakit-sakit ölüb getməyirmi? Heç sakitlik bilməyən sən, məni hey çağırmalısanmı? Eləsə, qoy məhəbbətin qəmgin gözləri boş-boşuna gözləsin və ağlasın. Qoy bomboş evdə çıraq yana-yana qalsın. Qoy bərə yorğun fəhlələri aparıb getsin.
5 Ашат (ошот) – мцгяддяс янъир аьаъы Yüklə 1 Mb. Dostları ilə paylaş:
|