40
sıra problemlərin həllində dar mövqedən çıxış etmişdir. Məsələn, buraya
Quranda nəsx
∗
, bəzi maliyyə və iqtisadiyyat münasibətləri (faiz (riba))
və s. daxildir. Əbu Süleymana görə, bu metodologiyanın özünün həqiqi
funksiyasından məhrum olmasının səbəbi siyasi və sosial arenada
müsəlmanlara sirayət edən erkən problemlər olmuşdur; sultanlar
ümumi hakimiyyəti və siyasəti bütövlüklə ələ keçirmiş, alimlər ümmətin
ümumi problemlərinin həlli ilə məşğul olmaqdan vaz keçməklə, ya da
keçirdilməklə real həyata tətbiqdən təcrid olunmuş fiqh və düşüncə
problemlərinə baş vurmuşlar. Bunun da nəticəsində şüurlara yamsılama
hakim olmuş, rasional yaradıcılığa son qoyulmuşdur.
Müzakirə mövzusu.
1.İslam tarixinin erkən dövrlərində, bilik mənbələri sayılan vəhy və
varlıq aləmi arasında vəhdət necə təmin olunmuşdu?
2.Bu vəhdət o dövrün yeni‐yeni problemlərinin həllinə qadir islam
metodologiyasının təsis edilməsində hansı rola malik idi?
Mütəfəkkirlərdən Ləuy Safi müasir islam mədəniyyəti və
düşüncəsinin inkişaf etdirilməsi üçün tələb olunan islam metodolo‐
giyasına olan ehtiyaca dair müfəssəl bir kitab yazmışdır
1
. Mütəfəkkir bu
kitabın birinci fəslində üç əsas məsələdən söhbət açır: a. məlum
metodologiyaya olan ehtiyac; b. bu metodologiyanın inkişafındakı
çətinliklər; v. sözügedən metodologiyaya dair məsələlər.
Safi tələb olunan islam metodologiyası anlayışına məna verərkən
tədqiqatçıların islam meyarları və maraqları ilə səsləşən formada istifadə
etdikləri elmi üsulların mövcudluğundan çıxış edir. O düşünür ki,
metodologiya axtarışına bəraət qazandıran əsas xüsus elmi tədqiqatın
obyektivliyinə və bitərəfliyinə olan tələbatdır. Mütəfəkkir güman edir ki,
tədqiqat metodlarından (o cümlədən sırf texniki metodlardan) istifadə
şərtləri onların sırf texniki şərtlər olması mənasına gəlmir. Frensis Bekon
və Dekartdan başlayaraq indiyədək hakim olan Qərb metodologiyası
∗
Nəsx: bu və ya digər ilahi hökmün qüvvədən düşdüyünü ifadə edən dini termin. Və ya belə demək
mümkündür: nəsx sonrakı dini mətnlə (ayə) ilə əvvəlki hökmlərin qüvvədən salınmasıdır. Belə ki, bu
prosesdə iki qəbil ayə çıxış edir. Bunlardan birincisi “nasix” ayələrdir ki, onlar digər ayələrin hökmünü
qüvvədən salır. İkinci qəbil ayələr isə “mənsux” adlanır və digər ayələrlə qüvvədən salınmış ilahi kəlam
hesab edilir – mütərcim
1
Safi Louay. The Foundation of Knowledge: A comparative Study in Islamic and Western Methods of
Inquiry.
Kuala Lumpur , Malaysia: International Islamic University and the
International Institute of
Islamic Thought. 1996.
41
hələ də mənbəyini pozitivist obyektivlik və moralizmdən götürən
xüsusiyyətlərə malikdir. Hətta bir çox Qərb sosioloğu moralizmdən
uzaqlaşsalar da biz onlarda tənqidçiləri sakitləşdirəcək həcmdə tədqiqat
standartları baxımından ciddi dəyişiklərin şahidi olmuruq
1
.
Safi, kitabının digər fəsillərində keçmişdə islam alimlərinin
istifadə etdikləri fiqhin fundamental məsələlərinə (Üsul əl‐Fiqh) və
analogiya metoduna (qiyas) əsaslanan ənənəvi və təqlidçi islam
metodologiyasının tənqidi təhlilini aparır. Mütəfəkkir eyni münasibəti
sosial elmlərdə tətbiq edilən və əsasən də təbiət elmlərindən
qaynaqlanan müasir Qərb metodologiyasına da bəsləyir.
Safi kitabının sonuncu fəslində birləşdirici metodologiyanı
təqdim edir və bildirir ki, o, vəhyi biliyin əsas mənbəyi sayma ilə dini
mətnlərin, hadisə və təzahürlərin təhlili vasitələrinin və üsullarının
təkmilləşdirilməsi arasındakı bütövlüyə, birliyə əsaslanır. Sözügedən
üsullar təqlidçi islam və müasir Qərb metodologiyasına aid tarixi
təcrübədən hasil ola bilər. Ancaq tədqiqatçı bu üsullara əlavə izah
verməməli, onlara dair misallara baş vurmamalıdır
2
.
Tapşırıq. Dini mətnlərin, hadisə və təzahürlərin təhlili üçün yeni
vasitələrə dair elə misallar gətirin ki, onlar müasir islam
metodologiyasının inkişafında rola malik olsunlar.
Müasir dövrdə islam irsi tədqiqatçılarının çoxu metodologiya
dəliyindən içəriyə sızaraq, bu irsi “şikəst” etmiş, qol‐budağını
sındırmışdır. Bu, o zaman baş vermişdir ki, həmin tədqiqatçılar islam
təfəkkürünə yad metodları “icarə”yə götürərək, dinin sabit prinsiplərinə
zidd mənbələr təsis etmişlər. Onlar ölü ünsürlərdən xilas olması üçün nə
irsin sağlam tarixi tənqidini verə bilmiş, nə də müasir islam reallığının
islahı üçün ondan canlı elementlər hasil etmişlər. Bu məqamda Taha
Əbdürrəhman yad mədəniyyətlərdən nəql edilmiş metodo‐logiyadan
istifadə etməklə islam irsini araşdıranların çoxluğundan şikayətlənir.
Bildirir ki, mədəni təcrübənin ortaya qoyduğu metodologiyadan
yapışmaq daha yaxşı olardı. Bu metodologiyaya yenidən sahib olmaq
üçün bir sıra nəzəri və praktik prinsiplərə əməl etmək lazımdır. Bu
prinsiplərin ən mühümlərinə isə müxtəlif elm sahələri üzrə qabaqcıl
1
Yenə orada, səh. 5.
2
Yenə orada, səh. 192.