173
– Əlbəttə fərqlənirlər. Qız var başı ilə düşünür, qız da var saçı
ilə.
Nə vaxt düzələcək
– Şirinəmi, dünya nə vaxt düzələcək?
– Dünya həmin dünyadır, de ki, insanlar nə vaxt düzələcək..
Yaman yağır
– Şirinəmi, bayırda yaman yağır.
– Yaman yağmır, yağış yağır.
Artıq apardı
– Şirinəmi, Cəlal kişi rəhmətə getdi, onun var-dövləti oğlu
Abdullaya qaldı.
– Xoş halına Abdullanın! Mənim lütqom atam öləndə qarnı
şişdi, kəfəni də iki arşın artıq apardı.
Bəs niyə oldu?
Şirinəmi məktəbdən ayrılandan bir neçə il sonra küçədə Əli
müəllimlə rastlaşır, salam-kəlamdan sonra deyir:
– Müəllim, deyirdiniz ki, sizdən adam çıxmaz. Bəs niyə çıx-
dı?
– O xoşbəxt kimdir?
– Şirəli kolxozun skladçısıdır.
Könüllü vergi
– Sən cərimə olunursan, Şirinəmi.
– Nə üçün?
– Könüllü vergini könülsüz vermisən.
174
– Könüllü versəydim müküfatlandırardız?
– Əlbəttə!
– Onda gələn il o vergini könüllü verərəm, alacağım mükafat
builki cəriməyə əvəz olsun.
Niyə xəbər verirsən
Şirinəmi həyətində tövlə tikdirirdi. Nuruşu göndərdi ki, gedib
Veysəl kişini iməciliyə çağırsın. Nuruş çaparaq gedir və tez də qa-
yıdır:
– Veysəl kişi gəlmədi, tövlə tikənə də söydü, tikdirənə də.
Ürəyu soyumayıb hətta sənin rəhmətlik atanı da söydü.
– Elə?
– Hə!
– Doğrudan məni söydü?
– Səni də söydü, atanı da, hələ töylə tikən ustanı da...
– Elə isə çəpərin qoltuğundakı o dəyənəyi mənə ver.
– Buyur!
Şirinəmi dəyənəyi qapıb:
– Zalım oğlu, o söydü, söydü, sən niyə xəbər verirsən?! – de-
yib xalası oğlunu mal kimi budadı, xubluca əzişdirdi.
Özün yatasan?
Bir gün əvvəl yağış yağmışdı. Torpaq yolda palçıq topuğa çı-
xırdı. Kəndin çayxanasında ilk dəfə araq içib keflənən Şirinəmi
səndirləyə-səndirləyə evlərinə gedəndə palçığa yıxılır. Özünü ra-
hat hiss etdiyindən yıxıldığı yerdən tərpənmir. Buradan keçən ağ-
saqqal Abbasov ona deyir:
– Palçıqda nə yatmısan, Şirinəmi? Eyibdir, dur ayağa!
Şirinəmi başını qaldırır.
– İstəyirsən mən durum, sən yatasan?
175
İndi bilirsən?
Şirinəminin qolundan tutub onu zorla kənd sovetinə gətirən
Nuruş sədrə şikayətlənir:
– Bu zırrama məni təhqir edib. Cəzalandırın onu.
Ağası dayı soruşur:
– Neyləyib?
– Mənə axmaq deyib.
– Doğrudur, Şirinəmi?
– Xeyr! Mənim dilimdən o söz çıxmayıb.
– Bəs nə demisən ona?
– Nuruş nədənsə bərk əsəbiləşib, öz-özünə “mən axmağam”
deyirdi. Mən bircə kəlmə bunu dedim: hələ indi bilirsən?!
Mənə tapşırardız
Şirinəmi Bakıda sənət məktəbində oxuyanda bir istirahət
günü bulvara çıxır. Görür ki, məktəbin zavxozu skamyalardan bi-
rində gözəl bir qızla çox yaxın oturub danışıb-gülür. Şirinəmi
görməzliyə vurub ötmək istəyəndə zavxoz ayağa durub ona yaxın-
laşır:
– Düzünü de, Şirinəmi, mənim burada gözəllə əylənməyim
işdi, yoxsa kef?
– İş olsaydı, siz onu mənə tapşırardız.
Bölgü
Müharibə vaxtı Şirinəmigilin qonşuluğunda qərib bir qolayçı
ailəsi yaşayırdı. Bu ailənin Şirinəmi ilə yaşıd bir oğlu vardı. Şiri-
nəmi onunla dostlaşmışdı. Bir gün onlar zəmidə sapandla iki quş
ovlayırlar. Quşlardan biri əti yeyilən qaraqarğa, o biri isə əti yeyil-
məyən alaqarğa idi. Şirinəmi ovu belə böldü:
– Ləzgi qardaş, istəyirsən qaraqarğa mənim, alaqarğa sənin,
yox əgər istəmirsənsə, alaqarğa sənin, qaraqarğa mənim...
176
– Bu nə olan şeydir, Şirinəmi? Hər iki bölgüdə alaqarğa mənə
düşdü.
– Bu gözəl quşa alaqarğa niyə deyirsən? Apar bişir, qırqovul
adı ilə ye!
Burax hamısını
Şirinəmi müharibə vaxtı ictimai bağların qoruqçusu idi. Bir
gün bağa doluşan yeddi-səkkiz camışı qabağına qatıb kənd soveti
idarəsinin həyətinə gətirir. Sovet sədri Ağası dayı qəzəblənir.
– Akt bağlansın, camışlar fermaya qatılsın! – O, heyvanları
diqqətlə gözdən keçirəndə öz camışını da burada görür, əhvalı
dəyişir, Şirinəminin üstünə qışqırır:
– Ədə, sən neyləmisən?!
– Neyləmişəm, Ağası dayı?
– Bəs görmürsən bunlar əsgər ailələrinin heyvanlarıdır?
Kişilər cəbhədə faşistlərlə vuruşur, biz isə onların mal-qarasını tu-
turuq...bunu bizə bağışlamazlar. Boşla, burax hamısını!..
Arabanı ora sür
Qarınqulu ehsanda o qədər yeyir ki, tərpənə bilmir. Qonşulari
bunu araba ilə evinə aparmalı olurlar. Qarınqulu gözünü açıb göy-
də ulduzları görür və arabaçıdan soruşur:
– Orada nə yığıncaqdır?
Arabaçı deyir:
– Orada da ehsan verilir.
Qarınqulu:
– Onda arabanı ora sür.
Beləsinnən olub
Adətə görə, gəlin ər evində böyüklərlə kəlmə kəsməzmiş. Bir
gün qaynatasi onlan soruşur:
Dostları ilə paylaş: |