196
– Ay köpəkoğlu, siqaret yaxşı şey olsa mütləq Hacıhəbillah-
lar da onu çəkər, başa düşdün?!
Oğlu Hacıhəbubyllahları tanıyırdı, onlar artıq hərəkətlərə yol
verməz, ziyanlı işlərə qoşulmaz, izafi xərclər etməzlər.
Ona görə gülümsəyərək atasına deyir:
– Ata, indi başa düşdüm.
Məsləhətə etiraz
Yetim oğlu Nurəddin uzun illər məişət xidməti kombunatında
iqtisadçı işləyib. Müxtəlif xasiyyətli müdirlərlə asanlıqla dil tapıb.
Qocaman kommunist Üzeyir kişi direktor olan vaxt, bir xeyir işlə
əlaqədar idarənin özəyi, yəni direktor, baş mühəndis, baş mühasib
və Hurəddin nahar vaxtı yaxşı yeyib içirlər, kefləri kökəlir. Üzeyir
kişi bir böyük kimi onlara məsləhət görür:
– Yaxşıca kefimiz durulub, gəlin nahardan sonra idarəyə get-
məyək, oğraş-moğraşa rast gələrik kefimiz pozular.
Doğrudan da əhaliyə xidmətlə əlaqəli bütün idarələrdə şika-
yətçi çox olduğundan o idarə həmişə davalı olurdu. Ona görə
Nurəddindən başqa hamı bu ağıllı məsləhətə razılaşır. Nurəddinsə
kimdənsə alacağı olduğundan mütləq idarəyə getməli imiş.
Zarafatyana etiraz edir:
– A müdir, idarədə dörd oğraş var, hamısı burdadır, kimə rast
gələcəyik ki? Gəlin qayıdaq işimizə.
Əvvəl hamı gülüşür, sonra Üzeyir kişini söz alır və bərk
hirslənir.
Tapmaca
Nurəddingilin yoldaşları hər bazar dəstə qurub nərd oynayır-
lar. Yorulanda qara Niyazi təklif edir ki, gəlin tapmaca deyək.
Yetim oğlu tez irəli düşür:
– O hansı idarədir ki, müdiri qurd oğlu, mühəndisi cuhud oğ-
lu, iqtisadçısı yetim oğludur? (Həmin vaxtlarda əhaliyə xidmət
197
kombinatının müdiri qurd oğlu Ələfsər, mühəndisi cuhud oğlu
Maqsud iqtisadçısı Yetimoğlu Nurəddin idi)
Hamı bədahətən deyilmiş bu “tapmacaya” ürəkdən gülür.
Böyük seçmək
Yetim oğlugil on iki yoldaş həmişə bir yerə yığılıb istirahət
günləri əylənirlər. Bir gün o təklif verir ki, gəlin içimizdən özü-
müzə böyük seçək.Hərə hörmətli bir adamın adını deyir. Nurəddin
isə israr edir ki, qoy böyüyümüz “pekarnı Abduləvvəl” olsun. Ab-
duləvvəl əvvəlcə fərəhlənir ki, ona etimad edilir, sonra Nurəddinin
hiyləgər olduğunu fikirləşib liderliyi boynuna almaq istəmir:
– Nuru və Niyazi idarə müdurləridir, bank Ələsgər də mən-
dən yaşca böyükdür, çoxunuz da mövqecə məndən yüksəkdəsiniz.
Bəs məni böyük seçməkdə bicliyiniz nədir?
Nürəddindən çox xahiş edirlər ki, məqsədini aşıq desin. O
şaqqanaq çəkərək bildirir:
– Biz də səhv edə bilərik, adamı söyəndə əsasən böyüyünə
söyürlər. Nuru və Ələsgər abırlı adamlardır, yaxşı düşməz, qoy
söyüşlər Abduləvvələ getsin.
– Hamı gülüşür, rəhmətlik Abduləvvəl üzüyola olduğundan
razılaşır və dəstənin böyüyü seçilir.
Öz arşını
Şəki bazarında basırıqda Nurəddin maşını düz yanımda sax-
layıb “otur” - dedi. Azca aralanmışdıq ki, yenə əyləci basıb bir nə-
fəri də götürdü. Bu, qırmızı sifət, bəstəboy bir kişi idi. (Sonradan
bildim ki, o da hazırcavab adamdır, adı Həmidmiş, amma Nu-
rəddinlə bacarmadı)
Nurəddin arxaya qanrılıb:
– Xaloğlu, necəsən, nə xəbər var? - soruşdu.
Bu əhvalat birinci İran zəlzələsinə təsadüf edirdi. 90-cı illər
olardı.
198
Həmid təəssüflə dedi:
– İranda qırılan çox olub, nə olaydı bir elə zəlzələ də burda
olaydı.
Nurəddin bir də geri qanrılıb təəccüblə:
– Xaloğlu, niyə axmaq-axmaq danışırsan, camaat yazıq deyil,
axı niyə?
Həmid iddia ilə:
– Oğraş, alçaq çoxalıb, qoy bir az qırılsın.
Nurəddin cəld gülə-gülə cavab verdi:
– Xalaoğlu, hamını öz arşınınla ölçmə da! - deyəndə Həmid
basıldığını görüb pərt oldu və dərhal maşını saxlatdırıb düşüb
piyada getdi.
Əlaqəli iş
Bir gün yoldaşlardan biri yetim oğlundan xəlvəti soruşur ki,
gözüm yaman sulanır, görən nə etsəm keçib gedər? O da məsləhət
görür ki, oturacağını tez-tez su ilə yu. Xəbər alan bərk hirslənir:
– Əşi, gözlə oturacağın nə əlaqəsi? Yekə kişisən, səndən də
söz soruşmaq olmur, o saat lağa qoyursan.
Haray-həşirə başqa dostlar da yığışır və Nurəddinə tərəf çı-
xırlar. Bilirlər ki, o mütləq dediyini əsaslandıracaq. Gözündən su
axan da ondan əsaslı cavab tələb edir, Nurəddin məhərini poz-
madan:
– Dedim ki, oturacağın sinirlərlə əlaqəsi var, inanmırsan ya-
nından bir tük çək çıxart gör gözün necə yaşarır.
Təsəlli
Şapqaçı Valeh bərk xəstə imiş. Yetim oğlu Nurəddin Nuru
müəllimi (Hacı Həbillahların Nuru) tapıb xəbər verir ki, dostun
Valeh xarabdır, can üstündədir. Nuru müəllim işdən vaxt tapıb
dostu Sədini də götürüb gedir Valehgilə. Şapqaçı Valeh özünü
sındıran adam deyildi, rəhmətlik dostlarını görən kimi yataqda
199
dikəlir, özünü şux göstərmək istəyir. Yetim oğlu bunu nəzərdən
qaçırmır və Nuru müəllimə göz vurur.Nuru müəllim də baməzə-
liyini fövtə vermir, guya Valehə ürək-dirək verirmiş kimi deyir:
– Səni mənə çox pis demişdilər, indi Allaha şükür, görürəm
ki, sən hələ üç-dörd gün yaşayarsan.
Dostu yəqin ki, bu zarafatı ürəyinə salıb düz üç gündən sonra
vəfat edir.
“Sponsor” sözünün təzə dəbə düşən vaxtları idi. Yetim oğlu
Nurəddin, qara Niyazi və Abduləvvəl maşınla toya gedirlərmiş.
Niyazi sözarası deyir ki, ona sponsor lazımdır. Yetim oğlu tez sö-
zü tutur və cəld qayıdır:
– Habı Abduləvvəldən də yaxşısını tapmayacaqsan ki?
Niyazi Abduləvvəlin üzünə baxan anda başa düşür ki, o
sponsor sözünün mənasını bilmir, ona görə fənd işlədir:
– Ə, yetim oğlu, ayıb deyil., kişi heç olmasa səndən bir neçə
bayram böyükdür, niyə təhqir edirsən?
Abduləvvəl doğrudan da təhqir olunduğunu zənn edib
qızışır:
– Ə, belə sponsorluq etsin sənin əzizlərin, yaxınların, böyük-
lərin! Başa düşdün, alçağın biri alçaq?!
Zibil maşını
Ovçu doktor Seyidəlini maşını ilə harasa aparırmış, yetim
oğlunu görüb saxlayır. Köhnə dostlar görüşən kimi yetim oğlu
Nurəddin bir kəlmə ilə Seyidəlini hövsələdən çıxarır:
– Ay doxtur, yoxsa komnaxoza işə keçmisən?
Seyidəli o saat başa düşür ki, ona zibil deyirlər, (yəni zibil
daşıyan) başlayır Nürəddini söyməyə.
Dostları ilə paylaş: |