Azərbaycanda fəlsəfi fikir
Azərbaycan fəlsəfi fikirin formalaşması bir neçə mərhələdən keçmişdir ki,
bunlardan biri də orta əsrlər fəlsəfəsidir. erkən Orta əsrlərdə yanğın, müharibə,
siyasi və dini münaqişələr nəticəsində yazılı abidələrin məhvi bəhs olunan dövrlərə
aid fəlsəfi fikrin tam zənginliyi ilə təsvir və tədqiqinə imkan vermir. Buna
baxmayaraq, əldə olan məlumatlar aşağıdakı qənaətə gəlmək üçün əsas verir:
qədim dövr və erkən Orta əsrlərdə Azərbaycanın mədəni irsində fəlsəfi
problemlərin qoyuluşu və şərhi metodları, fəlsəfi kateqoriyalardan – mövcudat,
başlanğıc, son, maddə, ruh, nəfs, zaman, məkan, həqiqət, ədalət, Xeyir və Şərdən,
onların qarşılıqlı əlaqələrindən bəhs edilməsi Azərbaycan fəlsəfəsini Qədim dövr
dünya fəlsəfi fikrinin ayrılmaz hissəsi kimi səciyyələndirir. Bu mülahizəni qədim
yunan filosofları, tarixçiləri, eləcə də orta əsr və yeni dövr mənbələri də təsdiqləyir.
Qədim dövrdə və erkən Orta əsrlərdə varlığın atomlardan yaranması, maddi və
qeyri-maddinin, Xeyir və Şərin, işıq və zülmətin ziddiyyəti və vəhdəti, Allahın işıq
və həqiqətlə eyniləşdirilməsi, idrakın dəyərləndirilməsi tərzi, sosial ədalət və
utopik xoşbəxt cəmiyyət haqqında təsəvvür və nəzəri mülahizələr Azərbaycanda
fəlsəfi fikrin təşəkkülü və inkişafının ideya əsaslarını təşkil etmişdir.
Azərbaycan fəlsəfi fikrinin inkişafında VII-X əsrlər özünəməxsus mərhələ
olmuşdur. Bu dövrdə artıq fəlsəfi fikrin təməl cərəyanları formalaşmış, ölkədə
fəlsəfənin sonrakı inkişafı xristian və İslam mədəniyyətləri məcrasında davam
etmişdir. Eramızın I əsrindən Şimali Azərbaycanda (Albaniyada) mövcud olan
xristianlığın artıq IV əsrdə dövlət dini elan edilməsilə Azərbaycanın mənəvi həyatı
və fəlsəfəsi yunan-Roma mədəni-mənəvi arealı və bilavasitə Qüdslə bağlanır.
Alban fəlsəfəsi haqqında müəyyən məlumatı Musa Kalankatuklunun “Albanların
tarixi” əsəri verir. Burada həm də Albaniyada qnostisizm fəlsəfəsi və dualizm
təmayüllü çoxsaylı bidətçi ideoloji cərəyanlar və onların nümayəndələrinin olması,
onların Aluenin baş kilsəsi tərəfindən lənətləndirilməsi, Nerses Bakurun və
“filosofların şöhrəti” kimi tanınan yepiskop Karin Teodorosun erməni katolikosu
Eliya tərəfindən təqibi, Nerses Bakurun zəngin kitabxanasının çayda batırılması və
onun xəlifə Əbdülməlikin əmri ilə edama məhkum edilməsi haqqında məlumat
verilir. Həmin mənbədə alban şairi Dəvdəkin Cavanşirin ölümünə yazdığı
ortodoksal xristianlıqdan fərqli, hikməti tərənnüm edən və yunan mifologiyası ilə
bağlı elegiyası haqqında məlumat verilir. Bu dövrlərdə, həmçinin alban ilahiyyatçı-
filosofları Sünikli Petros (VI əsr) və Sünikli Petros (VIII əsr) yaşayıb yaratmışlar.
www.behruzmelikov.com
Sünikli Stepanos Davidin “Fəlsəfənin tərifi” və Porfirinin “Giriş” əsərlərinə
yazdığı şərhlərlə tanınır.
Alban mədəni abidələrinin, əlyazmaları kitabxanalarının dəfələrlə erməni
katolikosatının təşəbbüsü ilə siyasi maraqlar naminə qəsdən məhv edilməsi (suda
batırılması, yandırılması) faktı hazırda alban fəlsəfi əsərlərinin Ermənistan,
Gürcüstan və Qüdsün monastır kitabxanalarında axtarılmasına əsas verir.
Folklor və Orta əsr yazılı abidələri həmin dövrdə Azərbaycanda türkdilli
etnosun bütpərəstliklə yanaşı, şamanlığa və vahid Göy Tanrıya inamı haqqında
məlumatlar verir. Qədim və erkən orta əsr Azərbaycan türklərinin sosial-mədəni
həyatı və xüsusən dili, dini, əxlaqi norma və dəyərləri haqqında nisbətən geniş,
obyektiv təsəvvür yaradan abidə və əsasən Azərbaycan reallığını əks edən türk
xalqlarının müştərək eposu “Kitabi-Dədə Qorqud”dur.
VII-X əsrlərdə Azərbaycana İslam dininin gəlməsi və möhkəmlənməsi, və
ölkənin İslam mədəni bölgəsinə fəal daxil olması Azərbaycan fəlsəfi fikrinin bu
dövrdə inkişafının islam dini ilə çoxçalarlı əlaqələrinə imkan yaratdı. Zaman
keçdikcə, ölkəyə Quranın zahiri və batini şərhinə əsaslanan İslam mədəni
bölgəsinin çoxsaylı ideoloji cərəyanları da daxil olur və burada Azərbaycan
mütəfəkkirlərinin simasında öz yerli təmsilçilərini tapırlar. Müxtəlif cərəyanların
nümayəndələri nəzəri-fəlsəfi mövqelərini Quran ayələri ilə əsaslandırmağa cəhd
göstərirdilər. Bu meyil regionda yayılmış mötəzililik, ismaililik, sufilik və s.
cərəyanlar üçün səciyyəvi olmuşdur. Quranda və çoxsaylı İslam ideoloji
cərəyanlarında əsas problem Xaliq (Allah) və məxluq münasibətidir. Bu
münasibətin şərhindən asılı olaraq müxtəlif təlimlərin fəlsəfi baxımdan idealist,
monoteist, dualist, panteist və ya materialist təmayülü müəyyən edilirdi. Qeyri-
ortodoksal cərəyanlar Allahın Quranda həqiqət kimi təqdimini, onun canlı olması,
vəchi haqqında, insanın Allaha qayıtması və Onunla görüşməsi, astral hadisələrə,
idraka münasibət, İlahi nur, təqdir, cəza, Allah qorxusu, maddi nemətlərə
münasibət və s. məsələləri ehtiva edən surələrin ezoterik şərhini verir, bir sıra
hallarda məntiq və dövrün elmi və fəlsəfi fikrinə müvafiq, ortodoksal yönümdən
fərqli, panteistik vəhdət əl-vücud fəlsəfəsini yayır və nəticədə, Azərbaycanda İslam
bölgəsi mənəvi-mədəni məkanının ziddiyyətlərlə dolu ideologiyasını inkişaf
etdirirdilər.
VII–VIII əsrlərdə ilahiyyat fəlsəfəsi inkişaf etməyə başlayır. İslamın fəlsəfi
şə
rhi ilahiyyatçıların birbaşa vəzifəsinə çevrilir. Buna baxmayaraq, həmin
vəzifənin icrası prosesində fikir ayrılıqları da olurdu.
www.behruzmelikov.com
O dövrdə Azərbaycanda ortodoksal fəqihlərdən Əhməd ibn Harun Bərdici,
Məkki ibn Əhməd Bərdəi, Musa ibn İmran Səlmasi və başqaları məşhur idilər.
Rasionalizmi və azadfikirliliyi ilə səciyyələnən mötəzili cərəyanının Azərbaycanda
görkəmli nümayəndələri isə IX əsrdə yaşamış məşhur alim və ilahiyyatçılar Cəfər
Həmədani Bağdadi, Əbubəkr Məhəmməd ibn Ömər ibn Abdulla Bərdəi, Əbusəid
Ə
hməd Bərdəi və b. idi. Bu dövrdə İslam mədəni bölgəsində Şərq və qədim yunan
fəlsəfəsinə, xüsusən neoplatonizmə əsaslanaraq idealizmlə panteizmi özündə
birləşdirən özünəməxsus batinilik fəlsəfəsi mövcud idi. Bu fəlsəfi təlimi
Azərbaycan filosoflarından batinizmin missionerləri Əbü-l-Qasim Əli ibn Cəfər və
b. yayırdılar. VIII–X əsrlərdə İslam bölgəsində, o cümlədən Azərbaycanda daxilən
ziddiyyətli, lakin əksər hallarda fəlsəfi dünyagörüşündə panteizm, sosial
baxışlarında demokratizm, etik görüşlərində humanizm və varlığa dialektik
yanaşma ilə fərqlənən mistik ismaililik və sufilik sosiomədəni cərəyanları ilk
inkişaf dövrlərini keçirirdilər. Sufiliyin fəlsəfi dünyagörüşünün əsasında fəlsəfi
kateqoriya kimi eşq, ismaililiyin əsasında isə real və irreal idrakın vəhdəti dururdu.
Sufiliyin fəlsəfəsini bu dövrdə Əbü-l Fərəc Əbü-l Vahid Varasani Təbrizi, Əbu
Saib Həmədani, Əli ibn Əbdüləziz Bərdəi, Baba Kuhi Bakuvi və b. təmsil edirdi.
Orta əsr mənbələrində ideya kökləri qədim Şərq və yunan fəlsəfəsinə aparan
ismaililiyin İslamı inkar edərək zərdüştiliyin bərpasına cəhdindən bəhs edirlər.
İ
smaililiyin Azərbaycanda yayılması haqqında Nizami, bu cərəyanın tarixçisi Fidai
və b. məlumat verirlər. Mənbələrə görə ismaililik fəlsəfəsi təbiət elmlərinin
nailiyyətləri və “İxvan əs-Səfa” ensiklopediyasının yaranması ilə bağlıdır. Bu
ensiklopediyanın ideoloqu azərbaycanlı alim və filosof Əbü-l-Həsən Əli Harun
oğlu Zəncani idi.
VIII–X əsrlərdə ölkənin sosial və mədəni həyatında xristianlığa qarşı
yönəlmiş pavlikianlıq bidəti və İslamı tamamilə inkar edən xürrəmi-babəki
ideologiyaları mövcud idi. İki dünya dininə və eyni zamanda sosial zülmə qarşı
yönəlmiş pavlikianlıq və xürrəmi-babəki ideologiyalarının fəlsəfi və sosial
görüşlərinin təməl prinsipləri Azərbaycanın Qədim dövr ideoloji cərəyanları
zərvanilik, zərdüştilik, manilik və məzdəkiliyin fəlsəfi və sosial ideyalarından
qaynaqlanırdı. Xeyir–Şər, işıq–zülmət başlanğıclarının vəhdət və mübarizəsi,
insanın mistik kamilləşməsi yolu və Allahın insanda təcəssümü haqqında ideyalar
həmin cərəyanların dualizm səciyyəli dünyagörüşünün əsas prinsiplərini təşkil
edirdi. Sonradan pavlikian və xürrəmi-babəki ideologiyalarının özləri də xristian
və İslam mənəvi-mədəni ideologiyaları üçün qaynağa çevrildilər.
www.behruzmelikov.com
Ş
amanizm, zərdüştilik, qədim yunan, xristian və İslam mədəni bölgələrinin
fəlsəfi ənənələrini özündə sintezləşdirərək inkişaf etdirən VII-X əsrlər Azərbaycan
fəlsəfəsi XI–XIII əsrlərdə həm Azərbaycan mədəniyyətinin İntibahına, həm də
bütövlükdə İslam bölgəsi mənəvi mədəniyyətinin, o cümlədən fəlsəfəsinin
İ
ntibahına zəmin yaradan qaynaqlardan olmuş və sonrakı dövrlərdə bu
mədəniyyətlərin fəal üzvi hissəsi kimi tanınmaqda davam etmişdir. Digər tərəfdən,
XI–XII əsrlərdə ölkənin iqtisadi (feodal münasibətlərin inkişafı, pul rentasının
yayılması, iqtisadi cəhətdən yüksək inkişaf etmiş iri şəhərlərin mövcudluğu), siyasi
(müstəqil Şirvanşahlar, Şəddadilər, Rəvvadilər dövlətlərinin yaranması, Ön Asiya
və Şərqin digər bölgələri ilə müxtəlif növ əlaqələr), sosial (daxili və xarici sosial
zülmə qarşı arasıkəsilməz mübarizə, Beyləqanda 1110-cu ildə xalq hakimiyyətinin
yaranması) və mənəvi-mədəni (ərəb və fars dilləri ilə yanaşı türk dilinin elitar
ə
dəbi dil kimi qəbulu) sahələrində vəziyyət və onun unikal mənəvi-mədəni irsi,
başqa sözlə, ölkədaxili potensial imkanlar Azərbaycanda İntibahın baş verməsinə
şə
rait yaradırdı. Azərbaycan və bütövlükdə İslam Şərqi fəlsəfəsində İntibah yerli
fəlsəfi irsin qədim yunan fəlsəfi irsi ilə sintezi əsasında inkişaf edərək, sonradan
Qərb və Şərq fəlsəfəsinin inkişafı üçün zəmin oldu. Azərbaycan fəlsəfi fikrinin
İ
ntibahı təbiətşünaslıq elmlərinin, təhsilin, ədəbiyyat, memarlıq, musiqi, musiqi
nəzəriyyəsi və s. mənəvi mədəniyyət sahələrinin yüksəlişi və ölkənin dünya fəlsəfi
təlimlərini bəhrələndirən fəlsəfi-mədəni irsinin vəhdətinin nəticəsi idi.
XI–XII əsrlərdə Azərbaycanda fəlsəfəni elmi nailiyyətlərlə birləşdirərək
fəlsəfi mövzuları (dialektikanı, kateqoriyaları, qnoseoloji problemləri və s.) tədqiq
edən Şihabəddin Marağayi, Əbu Səid Urməvi, Əbusəd Təbrizi, Abdulla Urməvi və
b. filosoflar məlumdurlar.
XI–XII əsrlərdə Azərbaycanda batinilik, ismaililik və sufilik cərəyanlarının
yayılması sürətlənir. Həmin cərəyanların fəlsəfi ideyaları ölkədə həm mənəvi
mədəniyyətin, həm də sosial həyatın müxtəlif sahələrinə fəal təsir göstərmişdir.
Ə
sasən, XI–XII əsrlərdən başlayaraq adı çəkilən cərəyanların nəzəri təlimləri,
Sovet dövrü istisna olmaqla, Azərbaycan fəlsəfi və ictimai-siyasi fikrində geniş yer
tutmuşdur. Azərbaycanda əsrlər boyu ezoterik fəlsəfi təlimlər və ilk növbədə, sufi
fəlsəfəsinin nəzəri əsasları haqqında əsərlər yazmış alim-mütəfəkkirlər olmuşlar.
Onların əksəriyyəti dünyəvi təhsil almış və fəlsəfi problemlərə əsasən vəhdət əl-
vücud adı altında tanınan və dünya fəlsəfi düşüncəsi üçün universal fenomen olan
panteizm mövqeyindən yanaşmışlar. Onlar Allahın və ilahiləşdirilmiş varlığın
sirlərinin irrasional dərkinə üstünlük versələr də, bir çox hallarda varlığın rasional
www.behruzmelikov.com
dərkini inkar etməmiş, mədəniyyət tarixində dünyəvi elmlərin dərin bilicisi kimi də
tanınmışlar. XI–XII əsrlərdə Azərbaycanda qeyri-ortodoksal sufilik fəlsəfəsinin
yaradıcıları dünya mədəniyyəti tarixində tanınmış Baba Kuhi Bakuvi (948–1050),
Eynəlqüzat Miyanəci (1099–1131), Əxi Əbü-l-Fərəc Zəncani və mötədil sufiliyin
yaradıcılarından olan Şihabəddin Əbuhəfs Ömər ibn Məhəmməd Sührəvərdi
(1145–1234) və b. fəlsəfi irsi olmuşdur. Eynəlqüzat Miyanəci sufi fəlsəfəsinin
nəzəri əsaslarını İbn Ərəbidən əvvəl “Həqiqətlərin seçilmişləri”, “Əsaslar”,
“Aşiqlərin sevinci və təşnələrin bidəti” və s. əsərlərində vermişdir. Dini fəlsəfəyə
zidd olduğuna görə, o, arasıkəsilməz təqiblərdən sonra 1131-ci ildə 32 yaşında dərs
dediyi mədrəsədə edam edilmişdir.
Azərbaycan fəlsəfi fikri XI-XII əsrlərdə sufi fəlsəfəsinin radikal yönümü ilə
seçilən nümayəndələri ilə yanaşı, mötədil sufiliyin nəzəriyyəçiləri ilə də təmsil
olunmuşdur. İslam Şərqində özünün mötədil sufilik məktəbini yaradan Azərbaycan
filosofu Əbu Həfs Sührəvərdi olmuşdur. Sührəvərdi Şərqdə sufizmin dərsliyi kimi
qəbul edilmiş “Mərifətlərin töhfələri” əsərində sufiliyin bidətə aparan panteizmini
ə
l-Qəzalidən əvvəl islah edərək onu ortodoksal İslam teologiyası ilə bağlamağa və
barışdırmağa cəhd göstərmiş, dövrünün mədəniyyət tarixinə peripatetik fəlsəfənin
və hər cür bidətə aparan ideyaların qatı əleyhdarı kimi daxil olmuşdur. Azərbaycan
filosofu Əbülfütuh Yəhya ibn Həbəş Sührəvərdi (1154–91) dünya mədəniyyətində
məşhur işraqilik fəlsəfəsinin banisidir. Bu fəlsəfi təlim onun “İşraq fəlsəfəsi”, “Nur
heykəlləri”, “İşıq haqqında risalə” və s. əsərlərində şərh olunur. Qədim
Azərbaycan, Şərq və yunan fəlsəfəsindən qaynaqlanan, peripatetizmin
rasionalizmini, sufilərin fəlsəfi baxımdan əhəmiyyətli olan varlığın vahid
substansionallığı haqqında ideyasını və dini təsəvvürlərin avtoritarlığını özündə
birləşdirən Sührəvərdi təlimi bu gün də Şərq və Qərb fəlsəfə tarixçilərinin diqqətini
cəlb edir.
Orta əsrlərdə Şərqin və Azərbaycanın İntibah mədəniyyətində müxtəlif növ
təfsirlər də məlum idi. Çoxaspektliliyi ilə seçilən təfsirlər dil, bədiilik, üslub,
fəlsəfə, elm, bir sözlə, təfsir obyektinin məzmun və formasını aça bilən bütün
məqamların professional şərhini əhatə edərək bütövlükdə məlum hermenevtik
yanaşma metoduna uyğun idi. Bu növ təfsirlər içərisində Azərbaycan klassik
mədəniyyətinin nümayəndələri Xətib Təbrizi və Yusif Xoylunun ərəb filosofu
Ə
bül-Əla əl-Məərrinin “İlk qığılcım” poemasına verdikləri təfsirlər xüsusi yer
tutur. Bu təfsirlər poemanın fəlsəfi aspektdən şərhinin dərinliyi və müfəssəlliyinə
www.behruzmelikov.com
görə sonralar hər iki təfsirçinin fəlsəfi dünyagörüşünün tədqiqi üçün imkan və
zəmin yaratdı.
www.behruzmelikov.com
Dostları ilə paylaş: |