7
tələbatı-maddi-mənəvi aləmi” birləşdirir. İnsan maraqları
“xalq-əhali” vəhdətini yaradır və bütün sahələri əhatə edir).
Bu baxımdan da hesab etmək olar ki, beynəlxalq
münasibətlər və dövlətin daxili siyasət münasibətləri daxili
münasibətlər baza olmaqla, bir-birini şərtləndirən və vahid
mərkəzə xidmət edən iki şaxədir.
Dövlət (burada dövlət hakimiyyəti) özünü siyasətlə
sübut və təsdiq edir, gerçəkləşdirir. Dövlət özü bir hərəkət
strukturu və mexanizmisidir, sistem vahidi və enerji
mənbəyidir, təsiredici, nizamlayıcı və bunlardan irəli
gələrək, idarəedici bir mexanizmdir. Dövlət öz bütöv
enerjisini strukturlarının fəaliyyətinin cəmindən forma-
laşdırır. Dövlət siyasəti ilə özünü təmin edir (resursların
qarşılıqlı vəhdəti və birlikdə fəaliyyəti dövləti yaradır),
inkişafa məruz qalır və bütün inkişaf proseslərində özünü
qoruyur. Bu prinsipdən çıxış edərək hesab etmək olar ki,
dövlətin inkişaf və müdafiə qabiliyyəti vardır və bu, həm
daxili, həm də xarici fəaliyyətdə özünü göstərir. Dövlət bu
iki fəaliyyət sahəsi arasında da birləşdirici inkişafı və
müdafiə funksiyasını formalaşdırır. Bu baxımdan da dövlət
onun strukturların qarşılıqlı birləşmiş vəhdət təşkil edən
canlı bir orqanizm kimi qəbul olunur. Dövlət resursları
hərəkət vəziyyətində saxlayan və resursların hərəkətindən
zamanla faydalanan və resursların hərəkəti üçün ardıcıl
trayektoriya yaradan bir qurumdur. Bu prinsipdən irəli
gələrək hesab etməliyik ki, xarici siyasət dövləti lazımi
resurslarla təmin edən və qoruyan fəaliyyətdir. Dövlətin
cəmiyyəti inkişaf etdikcə, resurslara da tələbat artır. Dövlət
resurslarla zəngin olan bir ictimai-siyasi qurumdur. Dövlət
əslində cəmiyyətə xidmət üçün təşkil edilən, onu mühafizə
edərək inkişaf etdirən bir qurumdur. Cəmiyyət müstəqil
(nisbi olaraq və müəyyən anlarda mütləq formada) şəkildə
inkişaf edən və öz-özünü daxilən tənzimləyən və dövlət
hakimiyyəti vasitəsilə kənardan müşahidə edilən bir
8
bütövdür. Cəmiyyət-dövlət hakimiyyəti münasibətləri
ümumilikdə insan maraqlarının “doymasına” xidmət edir.
Cəmiyyət-dövlət hakimiyyəti münasibətlərinin möhkəmliyi
və sərbəstliyi ümumilikdə dövlətin və onun mənbəyi olan
əhalinin güclənməsinə və tərəqqisinə xidmət edir. (Qeyd:
dövlətin siyasəti dedikdə, ölkə daxilində -buraya dövlət
hakimiyyətinin və vətəndaşların qarşılıqlı münasibətlərini
tənzim edən hərəkətlər başa düşülməlidir. Xaricdə dövlət
siyasəti dedikdə isə, dövləti beynəlxalq aləmdə təmsil edən
dövlət
hakimiyyətinin
fəaliyyəti
nəzərdə
tutulmalıdır.
Beynəlxalq aləmdəki xalqlararası rəsmi münasibətlərdə
dövlətləri tərəf kimi onların hakimiyyətləri təmsil edirlər.
Vətəndaşların təmsilçiliyi isə “xalq diplomatiyası” adlanır.
Vətəndaşların
təmsilçiliyi
də
onların
dövlətlərinin
hakimiyyətləri vasitəsilə yerinə yetirilir. Buradan da belə bir
məntiqi nəticələrə gəlmək olur ki, dövlət siyasətində əsas
aparıcı tərəf dövlət hakimiyyətidir. Vətəndaş tərəfi isə dövlət
hakimiyyətini təmin etmək üçündür, mənbədir).
Dünya siyasətinin və beynəlxalq münasibətlərin (beynəl-
xalq münasibətlər dünya siyasətinin tərkibidir, dünya
siyasətinin vahid tərkibinin iki istiqamətindən biridir. Digər
tərkib isə dövlətlərin (hakimiyyətlərinin) öz daxillərində baş
verən, dövlətlərin öz sərhədləri daxillərində-daxili məkanla-
rında, həyata keçirdikləri siyasətdir) əsas iştirakçıları olan və
siyasəti formalaşdıran, münasibətlər və əlaqələr sistemini
meydana gətirən dövlətlər (beynəlxalq münasibətlərdə dövlət
hakimiyyəti yox, dövlət anlayışı işlənməlidir. Çünki tərəf kimi
dövlət bütöv olaraq tanınır. Dövlət hakimiyyəti xalqını
beynəlxalq münasibətlərdə təmsil edir) güclərinə görə bir-
birilərindən fərqlənirlər. Fərqlənmə sayəsində dövlətlər
arasında təsir, əks təsir, qruplaşma və qrup formasında təsir
(fərdi və kollektiv təsir) prosesləri meydana gəlir ki, bu da öz-
özlüyündə dünya bütövlüyünü yaradır. Dövlətlərin bu və ya
digər formada asılılığını ortaya çıxarır. Bu əks olunma qaydası
9
və forması real dünya siyasətinin əsaslarını, şərtləndirici
bazasını və istiqamətlərini meydana gətirir. Reallıqdan
maraqların təmin olunması məsələləri xüsusi əhəmiyyət kəsb
edir. Məlumdur ki, dünyanın siyasi xəritəsi müxtəlif gücə
malik olan dövlətlərin (müxtəlif rənglərdə təsvir olunan
sərhədlərlə) birliyindən formalaşıbdır. Bu formalaşmada tarixi
proseslər coğrafi amillərlə vəhdət təşkil edərək coğrafi məkan-
larda siyasi proseslərin formalaşmasını zəruri edibdir. Siyasi
xəritədə olan fərqlənməni (ərazi böyüklüyünə görə) dövlət-
lərin siyasi gücləri və potensial imkanları baxımından “növlərə
ayrılmaları” (dövlətlərin güclərinə görə təsnif olunmaları)
kimi də adlandırmaq olar. Hər bir dövlət həm xalqına
(millətlərinə, etnik tərkiblərinə) görə özünəxas xüsusiyyətə
(burada cəmiyyətlərin də fərqli olması labüd şərtlərə çevrilir),
həm də forması (burada əhalinin sayı, ərazinin böyüklüyü və
ya da kiçikliyi baxımından) nöqteyi-nəzərdən fərqli tərkibə və
ölçüyə malikdir. Lakin bütün dövlətlər, formalarına baxmaya-
raq (burada ərazi ölçüsü və əhali sayı baxımından), oxşar və
eyni məzmunlu fəaliyyətə malikdirlər. Dövlətlər irli-xırdalı
“dövlət” məfhumu prinsipləri ilə fəaliyyət göstərirlər. Dövlət
öz vətəndaşlarının hüquqlarını müxtəlif sahələr üzrə təmin
etməkdə və qorumaqda borcludurlar. Məhz dövlətlərin mahiy-
yətində, onların quruluşunun məğzində bu amil dayanır. Bütün
dövlətlər insanlardan və onların toplusundan meydana gəldik-
lərindən, təbii proses olaraq eyni məzmunlu fəaliyyət göstər-
mək məcburiyyətində qalırlar. Bu da insanların təbii qurulu-
şundan və genetik maraqlarından ortaya çıxan bir zərurətlə
bağlıdır. Buradan da belə bir məntiqi nəticə əldə olunur ki,
dövlətin bir qurum kimi fəaliyyəti təbii qanunauyğunluqlardan
ibarətdir. Dünya dövlətlərinə bütün dünya insanlarının vahid
maraqlarını təmin edən ayır-ayrı vasitələr kimi baxılmalıdır.
Maraqların təmin olunması istiqamətində görülən işlər bütün
dünyada insanların təbiətində özünü əks etdirir. Bu oxşarlıq da
dövlətləri beynəlxalq aləmdə bir araya gətirməyə məcbur edir.
Dostları ilə paylaş: |