261
və məsləhəti ənənələrimizdə ilkin və əsas şərtdir. Lakin bəzən
böyüklər haqsız və əsassız yerə narazı olduqda könüllü “gö-
türüb qaçma” (“qoşulub qaçma”) ənənəsi məqbul sayıla bilər.
Azərbaycan xalqı digər xalqlardan yüksək qonaq-
pərvərliyi ilə fərqlənir. Xalqımızda qonaqpərvərlik ənənəsinin
güclü olması özü də ailədən gəlir. Çünki, bu ənənə də ailə ilə
bağlıdır. Ənənəmizə görə evə gəlmiş qonaq həddən artıq əziz,
hörmətli və imtiyazlıdır. Folklorşünaslığımızda bu ənənəmizə
daim toxunulmuşdur. Tədqiqatçı Ş.Bünyadova tərəfindən isə
bu ənənəmiz ayrıca tədqiqat sahəsinə də çevrilmişdir (3.19)
Xalq adət-ənənələri içərisində mistik-dini ənənələr və
inanclar xüsusi yer tutur. Məlumdur ki, bəşəriyyətin
dünyagörüşü qədim dövrlərdən müəyyən sitayişlər və
mifologiyalar şəklində meydana çıxmış, daha sonra isə dinlər
formalaşmışdır (bax, səh. 206). Dinlər özündə dinəqədərki
dünyagörüşlərinin ünsürlərini saxlamışdır. Hətta bir xalq bir
neçə din dəyişsə belə, qədim sitayişlər, mifologiyalar və öncəki
dinlərdən gələn inancları öz şüurunda saxlayır. Türk xalqları
şamançılıq, Göy-Tanrıçılıq, maqçılıq/məcusilik (bu təlim bəzən
şamançılıqla, bəzən də zərdüştlük və atəşpərəstliklə eyni-
ləşdirilir), zərdüştlük, manilik, xristianlıq və b. dinlərə sitayiş
etmiş, VII-VIII əsrlərdən etibarən isə əksər türk xalqları
sonuncu səmavi din olan islamı qəbul etmişdir. Lakin bu gün
türk xalqlarının böyük əksəriyyəti islam dinini qəbul etmiş
olsalar da, qədim mifologiyalardan və dinlərdən qalan
müəyyən inancları bir milli ənənə kimi yaşatmaqdadır. Hətta
islama aidiyyəti olmayan bir çox ənənələr və inanclar islamla
əlaqələndirilərək və ona uyğunlaşdırılaraq yaşadılır. Məsələn,
“yeddi”, “qırx” və “əlli iki” kimi yas mərasimləri, isla-
maqədərki mistik ənənələrin (falçılıq, cadugərlik, magiya
(maqçılıq), ofsunçuluq, münəccimlik və s.) islamla əla-
qələndirilərək (kitab açma, dua yazma, bədəndən cin çıxatrma
və s.) yaşadılması, islamdan çox-çox əvvəl yaranmış novruz
bayramı ənənələrinin islamla əlaqələndirilərək inkişaf et-
dirilməsi və s.
262
Qədim türk inancları icərisində qurd (boz qurd) totemi
xüsusi yer tütür. Qədim mifologiyamızda türklər qurddan
törəmə hesab olunmuş və türklər özlərini xaraktercə qurda
yaxın hesab etmişlər. Lakin qurdla bağlı inanclar sitayiş
xarakterli olmamış və din səviyyəsinə qalxmamışdır. Belə ki,
yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi türklərdə din kimi təktanrıçılıq
üstün mövqedə olmuşdur. Qurdla bağlı bir çox əfsanə və
rəvayətlər, ənənələr, el deyimləri və s. xalqımız tərəfindən bu
gün də yaşadılır.
Mistik-dini ənənələr və inanclarımız müəyyən qədər
toplansa da, az araşdırılmış sahələrdəndir. Bu günədək
araşdırmalar əsasən xalq ədəbiyyatı araşdırması çərçivəsində
aparılmışdır. Əslində isə bu sahədə kulturoloqlar, etnoqraflar,
dinşünaslar, psixoloqlar, tarixçilər və filosofların, həmçinin
təbiət elmləri sahəsinin alimlərinin xüsusi tədqiqatına ehtiyac
var. Çünki, bir çox mistik-dini ənənələr və inancların elmi əsası
və müsbət əhəmiyyəti də üzə çıxarılır. Məsələn, axşam ev
süpürməyin ziyan gətirəcəyi haqqında məşhur xalq inancı elmi
cəhətdən belə əsaslandırılır ki, evi süpürərkən qalxan toz uzun
müddət havada qaldığından, axşam süpürülmüş otaqda havaya
qalxmış toz orada yatacaq insanların nəfəsinə dolaraq onların
səhhətinə ziyan vura bilər. Mistik ənənələrimizin və inanc-
larımızın məhz bu istiqamətdə araşdırılmasına ehtiyac var.
Şərq xalqlarının, xüsusən də türk xalqlarının dini-fəlsəfi
görüşlərinin inkişafında VIII əsrdə yaranmış sufilik təriqətinin
mühüm rolu olmuşdur. Sufilik (təsəvvüf) islam təriqəti kimi
yaransa da, ona islamaqədərki dinlərin (zərdüştlük, şamançılıq
və s.) və inancların böyük təsiri olmuşdur. Bu təriqətin əsas
ideyaları nəfsə üstün gəlmək, maddiyyatdan uzaq olub
mənəviyyata tapınmaq, mənəvi saflaşmaq və bu saflaşmanın ən
yüksək səviyyəsinə çataraq Haqqa – Tanrıya qovuşmaqdır.
Sufilikdə fəlsəfi görüşlər əsasən panteist xarakterlidir.
Təsəvvüf sistemi xeyli dərəcədə araşdırılmlş və araşdırılmaqda
olan sahələrdəndir.
263
Xalq adət-ənənələrimizin bir qismi aşıq sənəti ilə bağlı
olan ənənələrdir. Aşıq sənəti ənənələri təəssüf ki, indiyədək
ayrica tədqiqat sahəsinə çevrilməmişdir. Öncə qeyd etdiyimiz
kimi aşıq sənətinin indiyədək əsasən ədəbiyyat (aşıq
ədəbiyyatı) və müəyyən qədər də musiqi (aşıq musiqisi) tərəfi
araşdırılmışdır. Əslində isə aşıq sənəti yalnız ədəbiyyat və
musiqidən ibarət deyil. Aşıq sənətinin özünəməxsus zəngin
ənənələr sistemi var. Düzdür bu ənənələri aşıq ədəbiyyatı
(dastanlar, rəvayətlər, şeirlər və s.) müəyyən qədər özündə
daşıyır. Lakin aşıq sənətinin elə ənənələri də vardır ki, bu gün
yalnız yaddaşlarda və söhbətlərdə yaşayır. Ona görə də aşıq
sənəti ənənələri aşıq ədəbiyyatının tədqiqatı çərçivəsində yox,
ayrıca tədqiqat sahəsi kimi öyrənilməlidir.
Aşıq sənəti ənənələrinə ustad-şagird münasibətləri,
dastançılıq ənənələri, aşıq şəxsiyyətinin cəmiyyətdəki yeri və
rolu ilə bağlı ənənələr və s. aiddir.
Aşıqlar sadəcə universal musiqiçilər (çalğıçı, müğənni,
bəstəkar) və şairlər olmamışdır. Onlar həm də cəmiyyətdə çox
hörmətli şəxslər, el ağsaqqalları olmuşlar. Aşıqlar insanların
məsləhət və nəsihət yeri, xalq adət-ənənələrini tərənnüm edən,
insanları maarifləndirən, onlara dini-fəlsəfi biliklər verən,
haqq-ədalətin carçısı və müdafiəçisi kimi çıxış edən
şəxsiyyətlər olmuşlar. “Aşıq” ifadəsinin özünün sufilərin “haqq
aşiqi” titulundan qaynaqlanması da təsadüfi deyil.
Adət-ənənələrimiz içərisində xalqımızın milli bayramı
olan novruz bayramı ənənələri geniş yer tutur. Yazın gəlişi,
təbiətin oyanması ilə bağlı xeyir-bərəkət bayramı olan bu
bayram astronomik mənasına, ənənə və mərasimlərinin həddən
artıq zənginliyinə görə dünyanın ən böyük bayramlarından
biridir. Təsadüfi deyil ki, Novruz bayramı xalqımızın milli
bayramı kimi BMT-nin qeyri-maddi mədəni irs siyahısına da
salınmışdır. Novruz bayramı qədim inancların (atəşpərəstlik,
şamançılıq və s.) bir çox ünsürlərini özündə daşıyır. Hətta bu
bayram islamdan çox-çox əvvəl yaranmış olsa da, zaman-
zaman onun bir çox ənənələri islam dininə uyğunlaşdırılmış,
Dostları ilə paylaş: |