45
Görmürəm, çünki Mütləq bu gördüklərimdən daha Kamil, daha Mənalı,
daha Möhtəşəmdir!
Görünən Mütləq məni görünməyən Mütləqlə Ruhani qovuşmaya
hazırlayır, birincidə ikincinin nişanələrini görürəm.
Peyğəmbərlərdə, Müdriklərdə, Özündən Keçənlərdə, Təbiətdə mən
Mütləqin təzahürləriylə görüşürəm, onlarla bir oluram, Qüdrətim hədsiz
dərəcədə artır; ancaq mən dərk edirəm ki, bunlar Günəşin Şüalarıdır,
Günəş isə Şüaların cəmindən Artıqdır.
Mütləq Dünyanı yaratmayıb.
Ancaq Dünyanın Ülvi Mənasını, Sığmazlığını, özündən kənara çıxmaq,
İdeala qovuşmaq Qüdrətini yaradıb.
Mütləqə Səcdə qılıram, üzümü Ona tuturam və deyirəm:
– Ey yerə-göyə sığmayan, tayı-bərabəri olmayan, Dünyada nə varsa,
hamısına Ali Məna, Gözəllik, Ülvilik verən – Mütləq!
Mənə kömək et!
Yanında cılızam, kiçiyəm, naqisəm, nöqsanlıyam, günahlıyam,
qəbahətliyəm!
Qolumdan qaldır, böyüt, artır, yüksəlt, təmizlə!
Müqəddəslik
suyunda
çimizdir,
zəifliyimdən,
keçiciliyimdən,
naqisliyimdən uzaqlaşım!
Necə varamsa, azam, cılızam, səndən uzağam.
Yaxınlaşdır məni özünə.
Həmişə mənimlə ol.
Qəmimdə də, sevincimdə də, balacalığımda da, yetkinliyimdə də,
cavanlığımda da, qocalığımda da, ölüm saatımda da, ümid məqamımda
da – məni tək qoyma!
Ömrüm boyu sənə xidmət edəcəyəm!
Dünyada, İnsanda, Dünəndə, Bugündə Gözəl, Mənalı, Müqəddəs nə
varsa, hamısını yığacam qəlbimə, onlardan daha Kamil bir Ruhani Surət
yaradacam Mənəviyyatımda və ona səcdə qılacam.
Sən mənim Atamsan!
Doğmam, Ülvim, Müqəddəsim – Mütləqimsən!
II. ATA
Atalıq – Mütləqin İnsanda təzahürüdür.
Atanın İdrakı, Mənəviyyatı, Hissiyyatı Müqəddəsdir – çünki Mütləqin
İfadəsidir.
Mütləqə tapınan Həyat – Ataya tapınan Həyatdır.
Ən zəruri, həqiqi Hakimiyyət Ata Hakimiyyətidir.
Ata Ailədə Hakimdir, çünki Mütləqi təmsil edir.
46
Qadın – Anadır və onun Dahiliyi elə Analığındadır.
Ancaq Evin sahibi Atadır.
Ananın Hakimlik həvəsi – Qadınlığın süqutudur.
Qadınlıq Mənəvi Zəriflik rəmzidir, Hakimiyyət rəmzi deyildir.
Ailədə ikibaşçılıq Ailənin ölümüdür.
Başçı birdir və o, Atadır.
Qadınlığın Ailədə kişiləşməsi – Ailəni başsız qoyur, bərabərlik pərdəsi
altında başıpozuqluq yaranır və Ailə öz Ruhani əhəmiyyətini itirir.
Qadın Ləyaqətini Atayla Hakimiyyət rəqibliyi kimi anlamaq – naşılıqdır.
Qadın öz Ləyaqətini Kişi Səlahiyyətində yox, Qadın Səlahiyyətində
təsdiq edir.
Ata Evlada yaxındır, həm də Evladdan uzaqdır.
Yaxındır, çünki Evladda özünü görür.
Uzaqdır, çünki Ailədə Mütləqin tələbini ödəyir.
Ata Ailəyə Mütləq Məna verir.
Qərb eybəcərliyində Atanın Hökmü heçə endirilmişdir.
Bu səbəbdən də Qərbdə Ailə yoxdur.
Ailənin müqəddəs Mənası – Mütləqin tələbinə cavab verən balaca
Dünya yaratmaqdır.
Həmin Dünyanın özünəməxsus sabit ahəngi olmalıdır.
Bu ahəngi Ata Hakimiyyəti yaradır.
Ancaq hər evladı olan Kişini Ata saymaq günahdır.
Atalıq – Ailəni Müqəddəs saymaq və bu Müqəddəsliyi qorumaq
deməkdir.
Atalıq – Ailə Müqəddəsliyinə həsr olunmuş Qüdrətdir.
Pis Atanı – Atalıq taxtından salmaq lazımdır!
Ocaq Atası – Ocağın Mütləqidir.
Bu səbəbdən də Ocaqçı Ataya Səcdə qılır.
Ocaqçının ən böyük arzusu – Atanın Mütləq Mənasını təsdiq etməkdir.
Cəmiyyətə İctimai Xadim, Sərkərdə yox, Ata başçılıq etməlidir.
Xalq öz Atasını yetirməlidir, taleyini bütünlüklə Ataya həvalə etməlidir,
onun sərəncamına verməlidir, onun Mütləq Səlahiyyətinə baş əyməlidir.
Xalq öz Ruhani Mahiyyətini Atada tapmalıdır.
Ata Hakimiyyətindən kənarda meydana gələn Hakimiyyətlərin heç biri
özünü doğrultmadı.
Parlament seçkiləri vasitəsilə meydana gələn Qərb demokratiyası
əslində yeni tipli monarxiya və ictimai xaos yaratdı. Seçiciləri ələ almağın,
qorxutmağın, aldatmağın, oynatmağın minbir üsulu törədi və Xalq
Hakimiyyəti əfsanə olaraq qaldı. “Demokratik cəmiyyət” mənəviyyatsızlıq,
siyasətpərəstlik, mənsəbpərəstlik, fəndgirlik bəlası doğdu.
47
Köhnə monarxiyada Hakimiyyət Xalqdan uzaq, zülmkar şəxsin əlinə
keçirdi.
Burada Atalıq əvəzinə Ağalıq peyda olurdu.
Monarx Xalqın mənafeyini yox, öz mənafeyini güdürdü, Xalq ilə Hakim
arasında yadlıq törəyirdi və zorakılıq hökm sürməyə başlayırdı.
Tarixdə neçə-neçə demokratik, Xəlqi müəssisələr qoluzorluların
alətinə çevrilirdi, bir nəfər milyonları qul halına salırdı və bu yeni
Quldarlığı Tərəqqi kimi qələmə verirdilər.
Bu cür üsuli-idarələrdə Həyat öz Əsilliyini, Gözəlliyini, Təbiiliyini itirirdi.
Ata Hakimiyyətində Xalq Taleyinin bütün ağırlığı, məsuliyyəti,
böyüklüyü bir şəxsin – Atanın çiyninə düşür.
Ata seçilmir, yetirilir, onun rəqibi olmur – Evladları olur, o, Hakimiyyəti
Mənəvi İntibah məqsədinə tabe edir.
Tarixdə ilk dəfə olaraq siyasi hakimiyyət Ruhani Hakimiyyətin təzahürü
kimi meydana çıxır.
Eybəcərləşmiş Dünya Xalisləşir.
Ata öz Varisini yetişdirir və Hakimiyyəti ona vərəsə qoyub gedir.
III. İNSAN
İnsanın Mahiyyəti – Dünyada və İnsanda Dünyadan və İnsandan daha
böyük Məna tapmasında, Həyata Ruhani münasibət bəsləməsində,
Dünyaya sığmamasında, Mütləqə can atmasındadır.
İnsan Dünyada ikinci Dünya yaradır, Müqəddəsliyə tapınır, nisbi
hadisələrdən Yüksəkdə duran Mütləq axtarır, özünü onda təsdiq edir.
Bu səbəbdən də Dünya İnsana həm doğmadır, həm də yaddır.
Doğmadır, çünki İnsan Dünyada yaşayır.
Yaddır, çünki Dünya ona azlıq edir, o, Dünyaya sığmır.
Yaddır, çünki hələ indiyə qədər öz istəyinə, arzularına layiq Həyat
yarada bilməyib.
Çünki yaratdığı cəmiyyətlərin heç biri onun Ruhani Mahiyyətinə xidmət
etməyib.
Siyasət ilə Mənəviyyat arasında sonsuz ziddiyyət yaranıb və İnsan
özünü cəmiyyətdə itirib.
Mənəvi İntibahın ən böyük məqsədi odur ki, İnsan özünü Gerçəklikdə
təsdiq edə bilsin, özünə layiq Cəmiyyət yarada bilsin, özündəki Böyüklüyü
görsün və ona layiq yaşasın.
İnsan Dünyanı Ağılla, Şüurla dərk edə bilməz. Ağılla o, olsa-olsa
Dünyanı zahirən tanıya bilər.
Dostları ilə paylaş: |