27
Biz belə hesab edirik ki, müasir İnsanın Qəlbində Məcnun Alovu
yaşamalıdır, Nəsimi Ənəlhəqqi səslənməlidir, Zərdüşt İşığı parlamalıdır,
Muğam Hikməti, Saz Əzəməti səslənməlidir.
Biz mədəni bədbinlərin “İnsan məhv olur” – hay-küyünə inanmırıq.
İnsan öz böyüklüyünə qayıda bilər, qayıtmalıdır və Ocaq bu
ümumbəşəri tarixi vəzifəyə xidmət edir.
Biz geriyə yox, irəliyə gedirik.
Fəqət biz irəliyə keçmişimizlə bərabər gedirik.
Biz Bəşərin Ülvi Ruhunu Ürəyimizdə gəzdiririk. Həmin Ruh bizi
Müqəddəsləşdirir və biz bu Müqəddəsliyi Dünyaya, Həyata, Xalqa
qaytarırıq.
Dünya gözəlləşir, İnsan paklaşır, Əzəmət, Ülviyyət gəlir Həyata, Mehr,
Məhəbbət bəzəyir Dünyanı, Qeyrət, Namus cilalayır Mənəviyyatı, Fikrə
Ənginlik, Duyğuya Təravət bəxş olunur.
İnsan öz üzərində çaldığı qələbəni bayram edir.
Biz azərbaycanlıyıq, Şərq dünyasının bir hissəsiyik.
Muğamlarımızla, Şerimizlə, Adət-Ənənələrimizlə Şərqə bağlıyıq,
Füzulilərimiz, Nəsimilərimiz Cəlaləddin Rumilərə, Hafizlərə qohumdur.
Şərq mədəniyyətinə qovuşmuşuq, onun Ruhuna Ruhumuzu calamışıq.
İtirməmişik – Böyümüşük, Yüksəlmişik, həm də Yüksəltmişik.
Şərqin ikinci Füzulisi yoxdur, Muğamları da ən kamil şəkildə biz
qoruyub saxlamışıq və ifa etmişik.
Biz həm də Qərbdən bəhrələnmişik. Ancaq heç vaxt qərbçi olmamışıq.
Sənətimizdə, Fəlsəfi Fikrimizdə, Musiqimizdə təsdiq olunan Ruh –
Hərarətli, Müdrik Şərq Ruhudur.
Biz həm də türkdilli xalqların bir hissəsiyik. Ancaq bu xüsusiyyətimizi
bütün Şərqə qarşı qoymuruq.
Biz türkdilli xalq olsaq da, ən çox Şərqi xalqıq. Bizim Mənəviyyatımızda
ümumi Şərq Mahiyyəti çox güclüdür. Adət-Ənənələrimiz, Cəngavərliyimiz
hamıya bəllidir.
Belə bir xalq özünəməxsus Mənəviyyat Fəlsəfəsi yaratmalıdır. Tarix
onun qarşısında bu vəzifəni qoyub.
Ocaq həmin Zəruriyyətdən yaranıb!
Füzulilərin, Nəsimilərin, Muğamatın, Sazın, Şərq Ruhunun, ümumən
Dünya İdrakının davamı olan Mənəviyyat Fəlsəfəsini Ocaq mütləq
yaradacaq!
Biz Dünyanı və İnsanı daha Gözəl və Kamil görmək istəyirik.
Dünyanın Aqibəti İnsanın əlindədir. Gözəl İnsanlar Gözəl Dünya
yaratmağa qadirdirlər.
Azərbaycanın sinəsində yanan bu Ocaq Xalis, Qeyrətli, Pak İnsanlar
yetişdirəcək, Gözəl İnsan yaratmaqla Gözəl Dünyaya xidmət edəcək.
28
Qoy bir an da Qəlbimizdə Ülviyyət Odu azalmasın!
Qoy bir an da Gözlərimizdə Heyrət İşığı azalmasın!
Əzmimiz, Gücümüz, Cəsarətimiz, Fədakarlığımız – Məqsədimizə
bərabər olsun!
Ocağın Müqəddəs Ruhu sönməzdir!
Bakı, 1980-ci il.
OCAQÇININ HƏYAT TƏRZİ
1.ÖZÜ İLƏ DÖYÜŞ
Dünyanı, İnsanı, Həyatı dəyişən, Kamilləşdirən, Ülviləşdirən Ocaqçı öz
Mənəviyyatında, İdrakında yaşayan eybəcərliyi, naqisliyi, natamlığı
öldürməlidir.
Ocaqçının qazandığı ilk Qələbə – özünün üzərində çaldığı Qələbə
olmalıdır.
Ocaqçı bilməlidir ki, bəşər övladı Məxluq kimi dünyaya gəlir, Adam
kimi mövcud olur, İnsan kimi yenidən doğulur.
Məxluqun başqa canlılardan fərqi azdır. O, cismani tələbləri ödəyir,
nəsil artımında iştirak edir, Həyata uyğunlaşır, özünü qoruyur, ibtidai
nəşələrdə səadət tapır. Təbiət tərəfindən bəxş olunan nadir Qüdrət – Ağıl
həmin məqsədlərə xidmət edir.
Dostluq əvəzinə faydalı ünsiyyət, Məhəbbət əvəzinə şəhvani asılılıq,
Vətənpərvərlik əvəzinə məişətsevərlik yaranır.
Məxluq üçün Vicdan, Həqiqət, Fədakarlıq, Ülviyyət yoxdur.
Məxluq Dünyanı, Bəşəri, Vətəni görmür. Çünki Mənəvi Aləmi dardır,
Qəlbi sönükdür, İdrakı cılızdır.
Məxluq özünü dəyişdirməyə can atmır, çünki özünü tanımır, özünə
qayıtmır, öz əsil Mahiyyətinə yaddır.
O, daim bayağı fəaliyyətdədir. Onun öz daxili Dünyasına enməyə
meyili, həvəsi, vaxtı yoxdur. O, bəsit həyat axarında adi bir damladır.
Məxluq İradəsini, Ağlını, Mənəviyyatını cılız cismani mövcudluğa qarşı
qoymağa cəhd göstərmir. Çünki bu mövcudluqdan kənara çıxa bilmir,
ona pərçimlənir.
Məxluq özünün indiki vəziyyəti ilə kifayətlənir, bayağı Həyatın
meyvələri ona dadlı gəlir, çünki başqa meyvə tanımır və tanımaq istəmir,
başqa meyvənin olacağına inanmır.
29
O, Dünyadan yalnız cismani faydalanır. Məxluqun başını qaldırıb
Dünyaya baxmağa vaxtı və ehtiyacı olmur.
Özünü dəyişdirmək üçün özünü öyrənməlisən.
Məxluq özünə heç yaxınlaşmır da.
Ali Duyğulara tələb yaranmır. Çünki hissiyyat div yuxusuna qərq olub.
Dəhşətli bir naşılıq törəyir. Günəş – bədəni isidən səma cismi, Torpaq
– qarnı doyduran mətbəx, Vətən – birgəyaşayış yeri, Çay – böyük hovuz,
Dağ – torpaq, daş və gil yığını sayılır.
Məxluqun taleyi yoxdur, çünki Mənliyi yoxdur.
Məxluq Zəmanənin daxilində olsa da, Zəmanəni görmür, çünki
Zəmanədən fərqlənmir.
Məxluq Əqidə tanımır, çünki heyvaniliyi xoşbəxtlik sayır.
Məxluq İdrak tanımır, çünki şüur onun cismani tələblərini tam ödəyir.
Məxluq Müqəddəslik tanımır, çünki heyvanilik səddini aşa bilmir.
Ocaqçı Qəlbində, Düşüncəsində, Həyat Tərzində təzahür edən
məxluqluğa qarşı ardıcıl şəkildə vuruşmalıdır.
O, anlamalıdır ki, Mənəvi naqislik öz-özünə aradan qalxmır, Kamilliyə
nail olmaq istəyən şəxs Daxili Aləmin dərin qatlarına enməli, oradakı
çirkabı Ürəkdən silib atmalıdır.
Ocaqçı Həyat Dəftərinə özünün səciyyəvi müsbət və mənfi cəhətlərini,
özü ilə döyüşün nəticələrini yazmalıdır.
“Mən bu gün necə yaşadım, hansı mənfi keyfiyyətlərdən xilas ola
bildim?”
“Mənəvi Kamilləşmə Yolunda hansı yeni addımlar atmalıyam?”
“Dostluğum, Məhəbbətim əsildirmi?”
“Yalana, saxtalığa meyil etmirəm ki?”
“Vətən haqqında düşünürəmmi?”
“Qəlbimdə xəbislik ilanı yatmır ki?”
“Bu gün hansı xeyirxah iş gördüm?”
“Əqidəm uğrunda ölməyə hazırammı?”
“Əzabdan, cəzadan qorxmuram ki?”
“Başqasında özümü görə bilirəmmi?”
(Bu qəbildən olan suallara cavab Həyat Dəftərində əks olunur və hər
altı aydan bir Ocağa təqdim edilir, Ata tərəfindən qiymətləndirilir.)
Ocaqçı bilməlidir ki, İnsan Həyata kamil, nöqsansız gəlmir, Təbiət
insanı İdeal səviyyədə yaratmır. Ona görə də şəxsiyyət özünü yenidən
yaratmalı, ardıcıl şəkildə dəyişdirməli, İdeala yaxınlaşdırmalıdır.
Yalnız özü ilə amansız döyüşən, özü üzərində yüksələn şəxs
Ocaqçı adına layiq ola bilər!
Özü ilə Döyüş qurtaran yerdə Ocaqçılıq Ləyaqəti qurtarır.
Dostları ilə paylaş: |