Bu kitab Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin
layihəsinin nəşridir.
Layihənin rəhbəri: Xəyal Rza
–
şair, Azərbaycan və Avrasiya Yazıçılar Birliyinin üzvü.
Redaktoru:
Qəşəm Nəcəfzadə
– şair, AYB-nin Uşaq Ədəbiyyatı Şöbəsinin müdiri.
Rəyçi: Qəşəm İsabəyli
–
şair, “Şirvannəşr”in baş direktoru.
Mətanət Ulu Şirvanlı. Merinin nağıllar dünyası. Sinifdənxaric oxu.
– Bakı: Mütərcim, 2016. – 72 səh.
“Merinin Nağıllar dünyası” adlı kitabı Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, publisist-şairə
Mətanət Ulu Şirvanlının oxucularla səkkizinci görüşüdür.
Əsasən lirik-romantik şeirlər müəllifi olan şairənin qələmə aldığı bu kitab uşaqlar üçün
yazılmış əxlaqi-didaktik nağıllardan ibarətdir. Kitabda balacalar üçün maraqlı olacaq sehrli
nağıllar üstünlük təşkil edir və balaca oxucuların diqqətini cəlb edir.
Uşaqların maraq dünyası müəllif tərəfindən nəzərə alınmış, odur ki, nağıllar kitabı şeir
parçaları ilə birlikdə hazırlanmışdır.
İnanırıq ki, “Merinin Nağıllar dünyası” adlı kitab balaca oxucular tərəfindən maraqla
qarşılanacaq və seviləcəkdir.
ISBN: 978-9952-28-279-5
© AYB, 2016
© Mütərcim, 2016
4
Ləya
Biri var idi, biri yox idi... Ləya adlı yetim bir qız var idi. Onun çiyələk kimi
qırmızı yanaqları, ceyran kimi sürməli gözləri, lalə kimi dodaqları və qaymaq
kimi dərisi var idi.
Ləyanın beş yaşı olanda anası öldü. O, atası ilə birlikdə yaşamağa başladı.
Saçları sünbülə bənzəyən bu qızın anasız olmasına baxmayaraq günləri xoş
keçirdi. Atası onu əzizləyər, qayğısına qalardı. Lakin çox keçmədi ki, atası
evlərinə ögey ana gətirdi. O gündən hər şey dəyişdi...
***
Qaraqabaq və zülmkar ögey ana Ləyanın gününü göy əskiyə bükdü. Atası
isə qadına bir söz deyə bilmədi. Tezliklə Ləyanın qardaşı dünyaya gəldi. O, bütün
günü qardaşını qucağında saxlayar, ona laylay çalardı. Sanki körpənin anası
balaca qızcığaz idi. Analığı evin işlərini ona gördürər, uşağın paltarlarını
yudurdar, hətta yaxınlıqdakı meşəyə keçiləri otarmağa göndərərdi.
Analığı üstünə qışqıranda Ləya küləyə tutulan zərif kəpənək kimi
qorxusundan əsərdi. Beləcə günlər Ləya üçün çox ağır ötürdü...
5
***
Ləyanın qardaşı böyümüş, nadinc oğlan olmuşdu. Qız qardaşını çox sevər,
qardaşı isə Ləyanı sevməz, anasının sözü ilə onu tez-tez incidərdi. Atası baş
verənləri görsə də, qorxusundan səsini çıxara bilməzdi. Ata səsini çıxaran kimi:
– İndi ki, belədir, mən çıxıb gedərəm. O zaman yetimini özün saxlayarsan.
Kim gəlib sənin yetiminə yiyə durar axı?!
Belə olduqda ata susar, ögey ana isə səsini başına atardı.
***
Ləya böyüyüb, gözəl qız olmuşdu, lakin gözəlliyi gözə görsənmirdi. Çünki,
bütün günü ev işləri görür, analığının qulluğunda dayanırdı. Onun saçlarını
darayar, dırnaqlarını tutardı. Elə buna görə də saçlarını daramağa vaxt tapmaz, üz-
gözünə sığal çəkə bilməzdi. Bir sözlə, qızın gözəlliyi tör-töküntü içərisində itib-
batmışdı.
Qardaşı ortada yeyib, qıraqda gəzərdi. Acanda isə bağırardı:
– Ləya, Ləya, hardasan? Acından ölürəm! Yeməyə nə var?
Ləya qardaşının qulluğunda canla-başla dayanırdı. Çünki o, qardaşını çox
istəyirdi.
***
Ləyanın atası xəstələnmişdi. Ömrünün son günlərini yaşayırdı. Bir gün o,
ölüm yatağına düşdü. Hamı atanın başına toplandı. O, Ləyanı yanına çağırıb
yorğun səslə pıçıldadı:
– Qızım, sən ağıllı qızsan, yəqin ki, mənim dediklərimi başa düşəcəksən?!
Ləya ağladı;
– Yox, ata, sənə heç nə olmayacaq. Heç nə demə, xahiş edirəm! –deyib,
atasının əllərindən öpə-öpə ona yalvarmağa başladı.
Vaxt idi...ata bu dünyadan ayrılırdı. Qızının gözlərinə baxa-baxa son sözü;
– Bağışla məni, qızım,- kəlməsi oldu.
***
Ləyanın ağır güzəranı atanın ölümündən sonra bir az da ağırlaşdı. Analığı
ona yamanlıq edir,
dinclik vermir, tez-tez bəhanə taparaq onu döyürdü. Belə
vaxtda Ləya atasının qəbri üstünə gedər, ağlayar, yüngülləşərdi.
Ləyanın qardaşı uşaqlarla dalaşar, boş-boşuna kəndi gəzərdi. Əlindən heç
bir iş gəlməyən oğlan anasının ona tapşırdığı işi bacısına gördürərdi.