Azərbaycan Tarixi
9
əlyazmaları şəklində qalmışdılar və yalnız Sovet Azərbaycanı
dövründə çap edildilər.
Azərbaycan tarixşünaslığı. Azərbaycan tarixşünaslı-
ğının ilk əsərləri A.Bakıxanovun
Azərbaycan tarixinə və
etnoqrafiyasına həsr edilmiş tədqiqatları hesab edilir. Bu
tədqiqatları XX əsrin ikinci yarısında A.Bakıxanovun rus
dilində “Seçilmiş əsərlər”ində çap edilmişdir.
1923-cü ildə Y.Paxomov tərəfindən rus dilində yazılmış
“Azərbaycan tarixinin qısa kursu” kitabı nəşr edilir. Yalnız
Şimali Azərbaycanın tarixini əhatə edən bu kitab Azərbaycan
tarixşünaslığına qiymətli töhfə olsa da, ümumiləşdirici
Azərbaycan tarixi əsəri tələblərinə cavab vermirdi. Həmin ildə
nəşr edilmiş R.İsmayılovun “Azərbaycan tarixi” kitabı isə elmi
faktların dəqiqliyi və mənbələrə əsaslanmaq səviyyəsi
baxımından çox nöqsanlıdır.
1925-ci ildə V.Sısoyevin rus dilində “Azərbaycan tarixi”
kitabı nəşr edilmişdir. 140 səhifədən ibarət olan bu kitabda
Cənubi Azərbaycanda baş verən tarixi hadisələrdən bəhs edən
mövzular tarixə tənəzzöh səciyyəsi daşıyır. V.Sısoyevin kitabı
nöqsanlarına
baxmayaraq, o Azərbaycan tarixinə aid ilk ümu-
miləşdirici əsər kimi tarixşünaslıq baxımından əhəmiyyətlidir.
Azərbaycan tarixşünaslığı baxımından 1941-ci ildə
Azərbaycan dilində nəşr edilmiş “Azərbaycan tarixinin qısa
oçerkləri” kitabının əhəmiyyətini xüsusi qeyd etmək lazımdır.
Azərbaycan tarixinə dair Azərbaycan dilində ilk ümumiləşdirici
əsər olan bu kitabda həm Şimali, həm də Cənubi Azərbaycanın
çoxəsrlik tarixinin əsas səhifələri öz əksini qısaca şəkildə
tapmışdır. Bu kitabın nəşrindən sonra Azərbaycan tarixinə dair
bir sıra monoqrafiyalar yazılmışdır. Onların arasında professor
Z.İbrahimovun 1942-ci ildə nəşr edilmiş “Ərəb işğalçılarına
qarşı Azərbaycan xalqının mübarizəsi”, İ.Petruşevskinin 1949-
cu ildə Leninqradda rus dilində nəşr edilmiş “XV əsrdə
Azərbaycan dövlətləri” və “Azərbaycanda və Ermənistanda
XVI-XIX əsrin əvvəllərində feodal münasibətlərinin tarixinə
Qəzənfər Rəcəbli
10
dair oçerklər”, akademik Ə.Əlizadənin 1956-cı ildə Bakıda rus
dilində nəşr edilmiş “XIII-XIV əsrlərdə Azərbaycanın sosial-
iqtisadi və siyasi tarixi” adlı monoqrafiyalarının xüsusi elmi
əhəmiyyəti vardır.
1956-cı ildə Azərbaycan SSR hökuməti respublikanın
tarixçi alimləri qarşısında üç cildlik “Azərbaycan tarixi”
əsərinin yaradılması kimi mühüm bir vəzifə qoydu. Bu vəzifə
Azərbaycan EA Tarix İnstitutu tərəfindən 1956-1962-ci illərdə
həyata keçirildi. Üç cildlik “Azərbaycan tarixi”nin akademik
nəşrinin 1-ci cildi rus dilində 1958-ci ildə, Azərbaycan dilində
1959-cu ildə, 2-cild müvafiq olaraq 1960 və 1961-ci illərdə, 3-
cü cild isə 1961 və 1962-ci illərdə çapdan çıxmışdır.
Üç cildlik “Azərbaycan tarixi”nin akademik nəşrindən
sonra Azərbaycan tarixinin bütün dövrlərini əhatə edən
yüzlərlə
monoqrafiyalar yazılmışdır. Onların sırasında İ.Əliyevin
“Midiya tarixi”, S.Qaşqayın “Mana tarixi”, Z.Yampolskinin
“Qədim Albaniya e.ə. III-I əslərdə”, Z.Bünyadovun “Azərbay-
can VII-IX əsrlərdə” və “Azərbaycan Atabəylər dövləti”,
S.Aşurbəylinin “Şirvanşahlar dövləti” və “Bakı tarixi”,
Y.Mahmudovun “Ağqoyunlu və Səfəvi dövlətlərinin Qərbi
Avropa dövlətləri ilə qarşılıqlı münasibətləri”, O.Əfəndiyevin
“Səfəvilər dövləti”, H.Abdullayevin “Azərbaycan XVIII əsrdə
və Rusiya ilə qarşılıqlı münasibətlər”, F.Əliyevin “Azər-
baycanda İran əleyhinə çıxışlar və Türkiyə işğalına qarşı
mübarizə”, T.Mustafazədənin “Azərbaycan və XVIII əsrin
birinci rübündə rus – türk münasibətləri”, C.Mustafayevin
“Şimali Azərbaycan xanlıqları və Rusiya (XVIII əsrin sonu -
XIX əsrin əvvəlləri)”, N.Mustafayevanın “Cənubi Azərbaycan
xanlıqları”,
Ə.Sumbatzadənin “Azərbaycanın Rusiyaya
birləşdirilməsi və onun mütərəqqi iqtisadi və mədəni
nəticələri”, “Azərbaycan kənd təsərrüfatı XIX əsrin
ikinci
yarısında” və “Azərbaycan sənayesi XIX əsrin sonu - XX əsrin
əvvəllərində”, M.İsmayılovun “Azərbaycan kənd təsərrüfatı
XX əsrin əvvəllərində” və “Birinci Rusiya inqilabı illərində
Azərbaycan Tarixi
11
Azərbaycanda kəndli hərəkatı”, T.Vəliyevin “İmperializm
dövründə Azərbaycanın sənayesi və proletariatı”, Ə.Quliyevin
“Bakı proletariatının
şanlı
qələbəsi”, Z.İbrahimovun
“Azərbaycan birinci Rusiya inqilabı illərində” və “Sosialist in-
qilabın qələbəsi uğrunda Azərbaycan zəhmətkeşlərinin mübari-
zəsi”, M.Ə.Rəsulzadənin “Azərbaycan Cümhuriyyəti”, V.Çı-
raqzadənin “İstiqlal yollarında”, N.Nəsibzadənin “Azərbaycan
Demokratik Respublikası”, Ş.Tağıyevanın “1920-ci il Təbriz
üsyanı”, Q.Mədətovun “Azərbaycan Böyük Vətən müharibəsi
illərində” və s. əsərlərin Azərbaycan tarixşünaslığının
inkişafında xüsusi rolunu qeyd etmək lazımdır.
Azərbaycan tarixşünaslığında 1998-2003-cü illərdə nəşr
olunmuş 7 cildlik “Azərbaycan tarixi” kitabı önəmli yer tutur.
Ulu öndərimiz Heydər Əliyevin təşəbbüsü ilə nəşr olunmuş bu
kitab Azərbaycanın tarix elmində çox mühüm elmi əhəmiyyətli
hadisədir. Lakin bu nəşrin çox böyük nöqsanları da vardır. Hər
şeydən öncə qeyd etmək lazımdır ki, 7 cildlikdə Azərbaycanın
Rusiya və İran arasında bölünməsindən sonrakı dövrün
Cənubi
Azərbaycanla bağlı tarixi öz əksini tapmamışdır. Bu həm elmi
səhvdir, həm də bağışlanılmaz siyasi səhvdir. 7 cildliyin
nöqsanlarından biri də ondan ibarətdir ki, onun ayrı-ayrı
fəsilləri onları yazan müəlliflərin elmi işləridir. Həmin elmi
işlər ümumiləşdirici əsər üçün yenidən işlənmədən, elə elmi-
tədqiqat işləri formasında kitaba daxil edilmişdir. Onlar bir
tərəfdən kitabda disproporsiya yaradır,
digər tərəfdən isə onu
yazan konkret müəlliflərin şəxsi mülahizələri xarakteri
daşıyırlar. 7 cildlikdə vahid redaksiya üslubu yoxdur, bəzi tarixi
anlayışlar, dövlət və sülalə adları müxtəlif fəsil və paraqraflarda
müxtəlif şəkildə səslənir. Məsələn, gah “Mada”, gah da
“Midiya”, bəzi yerlərdə “Haxamanizilər”, bəzi yerlərdə isə
“Əhəmənilər”, bir yerdə “Azərbaycan Cümhuriyyəti”, başqa
yerdə “Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti”, gah “N.Usubbəyli”
gah da “N.Yusifbəyli”, yaxud N.Usubbəyov və i.a. 7 cildlikdə
erməni qaynaqlarının təsiri alrında
bəzi müəlliflər qədim
Qəzənfər Rəcəbli
12
erməni dili qrabarda olan bir sıra anlayışlar işlətmişlər.
Məsələn, "hazaraped", "sparaped" və i.a. II cilddə yazılır ki,
guya "hazaraped" III-VII əsrlərdə Albaniyanın ermənilər
yaşayan vilayətlərində nümayəndəliklər təşkil etmişdir" (s.55)
Halbuki Azərbaycan tarixşünaslığında artıq sübut edilmişdir ki,
ermənilər yalnız XII əsrdə Qafqaza gəlmiş və əsasən Gümrü
bölgəsində məskunlaşmışlar. Kitabda hətta Alban sərkərdəsi
Cavanşir “Alban sparapedi Cavanşir” adlandırılır. Erməni qay-
naqları əsasında 7 cildlikdə öz əksini tapmış bütün bu kobud
səhvlər, Albaniyanı ermənilərin torpağı adlandıran düşmən-
lərimizin dəyirmanına su tökməyə bərabərdir.
Kitabda azərbay-
canlıların Mart (1918-ci il) soyqırımı da azərbaycançılıq elmi
metodologiyasına uyğun olmayan şəkildə şərh edilmişdir.
Nəhayət, 7 cildlikdə dəqiq olmayan faktlar vardır. Məsə-
lən, 4-cü cilddə Naxçıvan xanlığı "Cənubi Qafqaz xanlığı",
Talış xanlığı "Lənkəran xanlığı", Lənkəran qəzası isə "Talış qə-
zası" adlandırılır. (s. 37, 49, 127) 5-ci cilddə Səttarxanın şəkli-
nin altında kobud səhvə yol verilərək "Cənubi Azərbaycanda
1917-1922-ci illər milli-azadlıq hərəkatının lideri" yazılmışdır.
7-ci cilddə isə hətta ulu öndərimiz Heydər Əliyev ilə bağlı ta-
rixlər səhv yazılmışdır. Onun Azərbaycan Dövlət Təhlükəsizlik
Komitəsinin sədrinin müavini təyin edilməsi tarixi 1964-cü il
əvəzinə 1965-ci il, sədr təyin edilməsi tarixi isə 1967-ci il əvə-
zinə yenə də 1965-ci il qeyd olunmuşdur. Kitabda ayrı-ayrı
fəsillərdə təkrarlar, üslub və orfoqrafiya xətaları vardır. Mə-
sələn, 7-ci cilddə topçu divizionu "diviziya", tabır "tabor" və s.
kimi yazılmışdır və s.
Milli Məclis hələ 1991-ci ilin dekabrında latın qrafikli
Azərbaycan əlifbasına keçilməsi haqqında Qanun qəbul etdiyi
halda, 1998-2003-cü illərdə nəşr olunmuş 7 cildliyin rus qra-
fikli əlifba ilə buraxılması, təkcə kobud səhv deyil,
həm də xalq
qarşısında cinayətdir. Çünki artıq yeni nəslin çoxu rus əlifbasını
bilmir. Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev bu
səhvi düzəltmək məqsədilə rus qrafikli əlifba ilə nəşr olunmuş