Microsoft Word xeyb?Rcapa hazir 05. 06. 2014 ancaq m?Tn xeyber igideliyev doc
Yüklə 8,02 Kb. Pdf görüntüsü
|
Vaxt gələr, axtarıb gəzərlər məni 257 Stansiyada əmək intizamı çox aşağıdır. Növbəyə gecikən, yaxud işdən üzürsüz olaraq qaçan, əmək, nəqliyyat qaydalarını pozan adamlar barədə heç bir tədbir görülmür. Əmək intizamını pozduğuna görə bu il 3 nəfər konduktor yoldaşlıq məhkəməsinə verilmişsə də, onlar cəzasız qalmışlar. İstehsalat planları kəsir- lərlə yerinə yetirilir. Boş vaqonların yola salınması tapşırığı 8 aylıq cəmi 65 faiz olmuşdur. sərnişin vaqonlarından istifadə edilməsi isə 8 aylıqda 88,4 faiz təşkil edir. Bütün bunlar onu göstərir ki, Hacıqabul dəmiryol stan- siyasında sağlam, işgüzar kollektiv yoxdur. Stansiyanın rəhbər- ləri də, aşağı işçiləri də dedi-qodu və intriqa ilə məşğuldurlar. Burada siyasi tərbiyə işi unudulmuşdur. Vaxtı ilə gözəl ənənə- ləri olan Hacıqabul Dəmiryol Stansiyasında indi özbaşınalıqdır. “İşıq” qəzeti, 24 sentyabr 1967-ci il YUYUNMAĞA GEDİBLƏR Qazıməmməddəki 22 nömrəli tibb məntəqəsinin baş hə- kimi Ələkbər İsrafilov bu gün yuxudan erkən oyanmış, xəstə- xanaya o biri həkimlərdən əvvəl gəlmişdi. Baş həkim otağına keçib xalatını geyindi, kolpakını başına keçirdi. Bir azdan o biri həkimlər də bir-bir gəlib çıxdılar. Palatalara baş çəkməyin vaxtı idi. Baş həkim eynəyini gözünə taxıb üzünü həmkarlarına tu- taraq “gedəyin” dedi. Həkimlərin dəstəsi otağı tərk etmək is- təyirdi ki, növbətçi tibb bacısı hövlnak özünü içəri atdı. Onun rəngi əynindəki xalat kimi ağappaq idi. Səsi titrəyə-titrəyə “diktor, saxlaya bilmədim, getdilər” deyə bildi. Həkimlər tibb bacısını otaqda qoyub həyəcanlı halda palatalara sarı atıldılar və həmin andaca təəccüb və həyəcandan yerlərində donub qal- dılar. Palatada bir nəfər də olsun xəstə gözə dəymirdi. Çar- payılar boş idi. “Bəlkə o biri palataya toplaşıblar” deyə baş həkim qabağa düşdü. Lakin ikinci palatada da oba köçüb yurdu qalmışdı. Baş XEYBƏR İGİDƏLİYEV 258 həkim eynəyini çıxarıb otağı bir də süzdü. Xəstələrdən başqa palatada hər şey öz yerində idi. Baş həkim hirsli və əsəbi halda özünü üçüncü palataya saldı. O birilər də onun dalınca. Lakin burada da onları eyni mənzərə qarşıladı. Xəstələr görünmür- dülər. İçəridən yalnız milçək vızıltısı eşidilirdi. Elə birdən baş həkimin həyəcanlı səsi bütün xəstəxanaya yayıldı: – Adə, bu nə rüsvayçılıqdır? Mən axşam burada 50 xəstə qoyub getmişəm. Bir neçəsinin vəziyyəti lap ağır idi. Axı sağal- mamış onlar nə üçün çıxıb getsinlər, kim onlara icazə ver- mişdir? Heç başa düşə bilmirəm bu nə möcüzədir. Tez növbətçi tibb bacısını çağırın gəlsin bura. Haçandan-haçana özünə gəlmiş tibb bacısı baş həkimin qarşısında farağat dayandı. – Doktor, nə qədər yalvardım, xahiş elədim ki, gözləyin baş həkim gəlib çıxsın, sonra gedərsiniz, lakin sözümə bax- madılar. Dedilər ki, baş həkim gələnə kimi əl-üzümüzü yuyub qayıdacağıq. Bir azdan harada olsalar gəlib çıxarlar? – Siz nə danışırsınız? Necə yəni yuyunmağa gediblər? – Doktor, məgər bilmirsiniz ki, bir neçə gündür xəs- təxanamızın krantlarından bir gilə də su çıxmır. Xəstələr yalnız evlərindən gətirdikləri suyu işlədirlər. Suları qurtardığı üçün bu gün sübhdən durub evlərinə gediblər. İndi gələrlər. Elə bu vaxt dəhlizin o başındakı axırıncı palatanın qapısı açıldı, içəridən iki xəstə çıxıb həkimlərə yaxınlaşdı. Baş həkim onları görcək soruşdu: – A bala, bəs necə olub ki, siz də yoldaşlarınız kimi çıxıb getməmişsiniz? – Doktor, getməyimizin nə faydası. Həyətimizdəki krant- lardan yay girəndən su axmır. Palatadan gedən yoldaşlarımıza tapşırmışıq ki, bizim üçün də gələndə su gətirsinlər. Baş həkim daha heç nə demədi. O, otağına keçib şəhər su kəməri idarəsinin üstünə növbəti təliqəni yazmağa başladı. “İşıq” qəzeti, 6 iyul 1967-ci il Vaxt gələr, axtarıb gəzərlər məni 259 XANQULUNUN XEYİR İŞİ İsabalanın vədələşdiyi vaxtda gəlib çıxmaması Xanqulu- nun ürəyinə guppa-gup salmışdı. İndi onun qorxacağı bircə şey vardısa, o da illərdən bəri fikrində, xəyalında gəzdirdiyi, min dəfə ölçüb-biçdiyi xeyir işinin pozulacağı fikri idi. Bu fikir onun ağlına yol tapanda dağ boyda kişi balacalaşıb yumağa dönür, canına üşütmə düşür, nə edəcəyini bilmirdi. Təklik Xan- quluya gec də olsa bərk kar eləmişdi. Odur ki, necə olursa- olsun ömrünün qırx dördüncü yayında subaylığın daşını atmağı, qapısında zurna-balaban çaldırmağı özünə söz vermişdi. Özü də elə zurna-balaban ki... Evlənmək planında Xanqulunun əvvəlinci tədbiri məzu- niyyətə çıxmaq idi. Odur ki, öz dəst-xətti ilə yazdığı ərizəni müdirin stolunun üstünə qoydu. 66 nömrəli mağazanın müdiri- nə məzuniyyətini bir qədər sonraya saxlamağı təklif etdilər. O, fikrindən dönmədi, ürəyində isə “mədəniyyətiniz olsun, adam xeyir işi ləngitməz” dedi. Xanqulunun evlənmək planında iki nömrəli tədbir köhnə dostu İsabalanı axtarıb tapmaq, heç kəsə bildirmədiyi sirlərdən onu agah etmək idi. Bu iki adamın doğrudan da bir-birinə xətir- hörməti vardı. Dostluqlarının təməl daşını ORS-un anbarında qoymuşdular. O zaman Xanqulu Ağacanov burada anbardar, İsabala Məlikov isə fəhlə işləyirdi. İsabalanın əldən zirək, dil- dən gödək olması Xanqulunun xoşuna gəlmişdi. “Zalım oğlu elə bil xüsusi olaraq anbar üçün doğulubdur. Ayağının altında qızıl qala götürüb baxan deyil. Elə mənə də nəfsdən kor adam lazımdır” demişdi. İsabala anbar müdirinin yanında elə hörmət qazanmışdı ki, hətta Xanqulu bir yana gedəndə açar-qıfılı ona etibar edərdi. Bu onu “qağa”, o isə bunun adını iki bölüb cılxa “İsi” çağırardı. Beləliklə, dostlar bir müddət anbarda baş-başa verib dolandılar. Nəhayət, qağanın müdirliyi süqut edəndə, İsabala da anbarla xudafisləşdi, DRES tikintisinə işləməyə getdi. Ayrılanda qağa- XEYBƏR İGİDƏLİYEV 260 sına doluxsuna-doluxsuna dediyi son sözündə həmişə onun qulluğunda hazır olacağını, qağasını heç vaxt unutmayacağını bildirmişdi... Xanqulu İsabalanın yolunu indiki kimi heç vaxt intizarla gözləməmişdi. Ancaq dostunun gələcəyinə möhkəm əmin idi. İsabala sözünə xilaf çıxmadı. – Xanqulu qağa, sən mənim ölmüşüm, gec gəldiyim üçün günahımdan keç, vacib işim vardı. Özün bilirsən ki, sən ayağını qoyan yerə İsi başını qoyar. – Bilirsən səni nə üçün çağırtdırmışam. Xeyir iş başlamaq istəyirəm, ay İsi, xeyir iş! Xeyir xəbəri eşidən kimi İsabala sevincək yerindən atılıb Xanqulunun boynunu qucaqladı. – Təbrik edirəm, ay qağa, təbrik edirəm. Nəhayət səbr kasan daşdı. Bəs məni nə üçün gec yada salmısan, qağa? – Qulaq as, İsi. Özümün gücüm çatan işləri görüb qurtar- mışam. Toyxanamız çoxdan qurulub, dəvətnamələr də yazılıb hazırdır. Sənin canın üçün bu saat qapımızda 20-30 qoyun-quzu mələşir. Ancaq işin ən ağırı sənin boynuna düşəcək, İsi. Gəlinin gətirilməsini səndən başqa heç kəsə etibar etmərəm. – Çox sağ ol, ay Xanqulu qağa, indi bildim ki, sən məni doğrudan da özünə dost sayırsan. Gəlinini sağ-salamat gətirib qapıdan salamat içəri salmaq mənim bu gözlərim üstə. – Tələsmə, İsi, bu işin bir az “əmma”sı da var. – Nəyi var dedin, qağa? – “Əmma”sı. Qızın cəmi-cümlətani 18 yaşı var. Məndən 26 yaş kiçikdir. Bunun eybi yoxdur. Məhəbbət yaşa baxmır. Düz körpəliyindən qızı gözüm tutub. İnan, İsi “Qonşu qız” mahnısı oxunanda camaat həzz alırsa, mənim içərimdə ağlaş- madır. Ata-anasının dil-ağzını bağlatdırmaq üçün nəzir-niyaz vermədiyim molla, axund qalmayıb. Bunlara deyən gərəkdir, ay zalım uşağı, bu qızınızı axır bir nəfərə verəcəksiniz, ya yox. Axı mən kimdən əskiyəm. Rəhmətlik Məşədi İbadın sözü ol- Yüklə 8,02 Kb. Dostları ilə paylaş:
|