38
edəcəyik!”. Onun bu sözlərinin nə qədər həqiqət
olduğunu indi başa düşürəm.
Bir gün Məhəmməd Nəcdi ilə oruc tutmaq barədə
söhbətə başladım:
-Qur`anda, “Oruc tutmanız sizin üçün daha
xeyirlidir” yazılmışdır. Bu əməlin vacib olması barədə
heç bir şey yazılmamışdır. Elə isə oruc İslamda vacib
deyil, sünnətdir!
O, bu fikrimə e`tiraz edərək:
-Məni dinimdən çıxarmaqmı istəyirsən?
Din qəlbin təmizliyidir, başqasının haqqına təcavüz
etmək yox. Allah-Taala Qur`ani-Kərimdə də bu barədə
belə buyurmuşdur: “Rəbbinə həmd (zikr) etməklə,
səcdə edənlərdən ol! Ölüm gəlib çatınca Rəbbinə ibadət
edənlərdən ol”. Bu ayədən belə nəticə əldə edilir ki,
namazı qılmaqda məqsəd Allahı anmaqdır. Namaz
əvəzinə Allahı yad etmək də olar.
-Bəli, bə`zi mötəbər şəxslər olubdur ki, namaz əvəzinə
Allahı yad etməklə məşğul olmuşlar. Onun bu
sözlərinə çox sevindim. Ona belə bir fikri aşılamaq
üçün çox çalışmışdım. Axır ki, onun fikrini dəyişdirə
bildim. Sonralar gördüm ki, o, namaza əhəmiyyət
vermir. Bə`zən qılır, bə`zən də qılmırdı. Xüsusilə də
sübh namazlarını qılmazdı. Mən də gecə yarısına qədər
onu söhbətə tuturdum ki, sübh namazına dura
bilməsin. O da yorularaq yatırdı. Yavaş-yavaş
Məhəmməd
Nəcdinin
iman
libasını
çıxarmağa
başladım.
Bir gün Peyğəmbər haqqında da onunla bəhs etmək
istədim. Lakin bu mövzu ona pis tə`sir göstərdi.
39
Əsəbləşərək, bir də bu mövzuda söhbət açsan, səndən
uzaqlaşacağam -dedi. Buna görə də mən susdum.
Qorxdum ki, bir anda bütün müvəffəqiyyətim heç olar.
Sünnilikdən və şiəlikdən ayrı bir yol tutmağını təklif
etsəm də, o, bu sözümə əhəmiyyət vermədi. Lakin
Səfiyyənin vasitəsi ilə onu ələ almağı bacardım.
Aramızdakı soyuqluğu aradan aparmaq üçün bu
hiyləyə əl atdım:
Peyğəmbərimiz
səhabələrini
bir-birinə
qardaş
etmişdir, elə deyilmi?
Bəli, elədir.
İslamın hökmləri müvəqqətidir, yoxsa davamlı?
Əlbəttə ki, davamlı.
Peyğəmbərimizin halalı qiyamətə qədər halal, haramı
isə haramdır. Elə isə gəl, səninlə qardaş olaq.
Nəcdi də mə`muniyyətlə razılaşdı. O gündən sonra
ondan ayrılmadım. Səfərə də birlikdə gedirdik. Ona çox
hörmətlə yanaşırdım. Gəncliyimin ən dəyərli günlərini
onunla
keçirdim. Yaxşı ki, əkdiyim ağac öz bəhrəsini
verməyə başlamışdı. Hər ay MNN-ə fəaliyyətimlə əlaqədar
yeni mə`lumatlar göndərirdim. Gələn cavablar cəsarətverici
və təşviqedici idi. Məhəmməd Nəcdi cızdığım yolla addım-
addım irəliləyirdi. Mənim vəzifəm ona istiqlal və hürriyyət
verib, yeni-yeni şübhələr aşılamaq idi. Ona bu işdə
müvəffəqiyyət qazanacağını söyləyir və tə`rifləyirdim.
Bir gün ona yuxu gördüyümü söylədim: “Dünən gecə
Peyğəmbərimizi
yuxuda
gördüm.
(Peyğəmbərin
ruhanilərdən eşitdiyim əlamətlərini təsvir etdim.) O, bir
kürsüdə oturmuşdu. Ətrafında da tanımadığım alimlər var
idi. Siz içəri daxil olduqda üzünüzdən nur saçırdı.
Peyğəmbərə yaxınlaşanda o, ayağa durub alnınızdan öpərək
40
belə dedi: “Sən mənim elmimin varisisən. Din və dünya
işlərimdə vəkilimsən”. Sən isə, “Ya Rəsuləllah, mən elmimi
insanlara açmağa qorxuram” dedin. Peyğəmbər cavabında
dedi: “Sən dahisən, heç nədən qorxma!” Məhəmməd Nəcdi
bu yuxunu eşitdikdən sonra sevincindən sanki uçurdu. Bir
neçə dəfə doğru deyib-demədiyimi soruşdu. Mən də onu
əmin edərək, bu yuxunu həqiqətən gördüyümü söylədim.
Zənn edirəm ki, Nəcdi elə o gündən yeni bir məzhəb
yaratmaq qərarına gəldi.
41
BEŞİNCİ FƏSİL
Məhəmməd Nəcdi ilə çox səmimi və yaxın olmuşduq.
Bu günlərdə şiələrin dini-elmi mərkəzi olan Kərbəla və
Nəcəf şəhərlərinə getmək üçün Londondan əmr
gəlmişdi. Məhəmmədlə görüşüb Bəsrədən ayrılmaq
məcburiyyətində qaldım. Lakin bu cahil və yolunu
azmış şəxsin gələcəkdə yeni bir firqə yaradacağını və
onun İslam dinini daxildən parçalayıb dağıdacağını
düşünəndə hədsiz dərəcədə sevinirdim. Yaranacaq bu
azğın firqənin inanclarını şəxsən özüm hazırladığıma
görə fərəhlənirdim.
Əli ibn Əbutalib Nəcəfdə dəfn edilmişdir. Nəcəfdən
bir neçə kilometr aralıda Əlinin xilafət mərkəzi olan
Kufə şəhəri yerləşir. Həzrəti Əli öldürüldükdə,
oğlanları Həsən və Hüseyn onu Kufədən kənarda, hal-
hazırdakı Nəcəf şəhərində dəfn etmişdilər. Bundan
sonra Nəcəf inkişaf edib böyüməyə başlamışdı. Şiə
alimləri Nəcəfə toplaşmış, orada mədrəsələr qurub ali-
dini təhsil ocaqları yaratmışdılar. İstambuldakı
xəlifənin onlara münasibəti bir neçə səbəbə görə pis idi:
İrandakı şiə hökuməti Nəcəfdəki şiələri dəstəkləyirdi.
Xəlifə də onların işlərinə qarışırdı. Hər iki dövlətlər
arasında münasibətlər gərginləşmiş, hətta hər dəqiqə
belə müharibə baş verə bilərdi.
Nəcəf ətrafında şiələri dəstəkləyən çoxlu silahlı
tayfalar var idi. Silahları və dəstələri nizamlı ordu
şəkilində olmasa da, xəlifənin ordusu ilə döyüşmək
imkanında idilər.
42
Nəcəfdəki şiə alimləri Hindistan, Afrika və bütün
dünyadakı şiələrin ən ali dini müraciət yerləri idi.
Bütün dünya şiələri bu şəhərdə yerləşən müctehidlərin
bircə fətvası ilə ayağa qalxıb üsyana başlaya bilərdilər.
Peyğəmbərin qızı Fatimənin oğlu Hüseyn ibn Əli
Kərbəlada şəhid edilmişdir. İraq əhalisi Mədinəyə
məktub yazaraq imam Hüseyni özlərinə xəlifə seçmək
üçün bu şəhərə də`vət etmişdilər. O, ailəsi ilə birlikdə
Kərbəla torpağına yetişdikdə, iraqlılar öz və`dlərinə
xilaf çıxaraq, Şamda oturan Əməvi xəlifəsi Yezid ibni
Müaviyənin əmri ilə ona qarşı vuruşmuşdular. Hüseyn
(ə) ailəsi ilə birlikdə İraq ordusuna qarşı şəhid oluncaya
qədər qəhrəmancasına döyüşmüşdü. O gündən sonra
şiələr Kərbəlanı ruhani bir mərkəz olaraq, qəbul etmiş
və hər yerdən oraya gəlib toplaşmışdılar. (Təəssüflər
olsun ki, xristian aləmində belə bir mərkəzin bənzəri
yoxdur). Kərbəla da Nəcəf kimi şiələrin dini-elmi
mərkəzlərindən
sayılır
və
orada
çoxlu
sayda
mədrəsələr vardır. Bu iki şəhər həmişə bir-birinə
yardımçı olurlar.
Kərbəlaya getmək əmrini aldıqdan sonra Bəsrədən
Bağdada, oradan da Fərat çayının kənarındı yerləşən
Hillə şəhərinə getdim. Dəclə və Fərat çayları
Türkiyədən gələrək, İraqdan keçir və sonda Bəsrə
körfəzinə tökülür. Bu çaylar İraq üçün həyati
əhəmiyyət daşıyır. Mən Londona döndükdən sonra
MNN-ə getdiyim zaman İraqla bağlı təkliflərimizi
qəbul etdirmək məqsədilə, bu çayın istiqamətini
dəyişmək üçün plan hazırlanmasını təklif etdim. Əgər
su İraqdan kəsilərsə, təkliflərimizi qəbul etməyə
Dostları ilə paylaş: |