vivo
Morq küçəsində qətl
23 |
s ə h i f ə
xarkən qatil onların nəzərindən qaça bilməzdi, çünki başqa yolu
yoxdur. Yataq otağındakı ağlagəlməyən qarmaqarışıqlıq, buxarıya
başıaşağı pərçimlənmiş meyit, qarının dəhşətli dərəcədə eybəcər
şəklə salınması
–
bütün bu səbəblər kifayət edir ki, polis işçilərini
çıxılmaz vəziyyətdə qoysun və uzaqgörənliyi ilə lovğalanan polis
agentlərini tamamilə yalnış izə salsın. Onlar qeyri-adiliyi izahedil-
məzliklə qarışdırmaqla kobud və ümumi səhvə yol vermişlər.
Məhz adilik ölçüsündən kənara çıxarkən həqiqət axtarışlarında
ona doğru gedən yolu görmək olur. Bizim hazırda apardığımız
təhqiqat işində “nə baş vermişdir?” yox, “indiyə qədər nə baş
vermişdir?” sualını vermək daha yaxşı olardı. Həqiqətən də, bu
işin həllinə gəlib asanlıqla çıxacağım, bəlkə də, artıq gəlmiş oldu-
ğum qərar, polisin nöqteyi nəzərincə, açıq-aşkar həllolunmaz he-
sab edilməsi ilə tərs mütənasibdir.
Dostuma heyrətlə baxırdım.
–
Mən indi,
–
Düpen qapıya tərəf baxaraq sözünə davam
etdi,
–
bu dəhşətli cinəyətdə birbaşa iştirak etməsə də, müəyyən
dərəcədə onun törədilməsinə kömək edən şəxsi gözləyirəm. Ola
bilsin ki, bu qətllərin baş verməsində onun günahı yoxdur. Bu
ancaq ehtimaldır. Mən öz fikrimdə haqlıyam, çünki müəmmanın
açılışı bütünlükdə bunun üzərində qurulur. Həmin adamı burada
–
bu otaqda
–
istənilən anda gözləyirəm. Düzdür o gəlməyə də bilər,
amma çox güman ki, gələcək. Əgər gəlsə, onu tutmaq lazımdır.
Budur tapançalar; şərait onları işə salmağa məcbur etsə, hər ikimiz
necə istifadə etməyi bacarırıq.
Nə etdiyimi bilmədən, eşitdiklərimə inanmayaraq tapança-
ları götürdüm. Düpen isə monoloquna davam edirdi. Onun bəzi
vaxtlarda ətraf aləmdən təcrid olduğu barədə söhbət açmışdım. O,
söhbətini mənə xitabən edirdi. O, astadan danışırdı, lakin intona-
vivo
Morq küçəsində qətl
24 |
s ə h i f ə
siyasında uzaq məsafədə olan adamla danışanlara xas olan nə isə
vardı. Heç nə ifadə etməyən baxışları divara dikilmişdi.
–
Dava-dalaş zamanı,
–
Düpen dedi,
–
adamların pilləkən-
lərlə qalxarkən eşitdikləri səslərin qadınlara məxsus olmadığı şa-
hidlər tərəfindən sübuta yetirilib. Bu qıza əvvəlcə anası tərəfindən
qəsd edilməsi, sonra isə qarının özünü öldürməsi barədə gedən
söz-söhbətdən bizi xilas edir. Əslində bu məsələ haqqında sistem
xatirinə danışıram, çünki madam L’Espanyenin gücü çatmazdı ki,
qızının meyitini buxarıya tapıldığı vəziyyətdə tıxamış olsun; bu
işin öhdəsindən o gələ bilməzdi; onun özünə gəldikdə isə, aldığı
yaralar adamı özünəqəsd fikrindən tamamilə daşındırır. Deməli,
qətli üçüncü adam edib və dava-dalaş səsləri də onunku imiş. İndi
isə gəlin bu səslərə aid olan ifadələrin hamısına yox, onlardakı xü-
susi cəhətə diqqət yetirək. Siz orada xüsusi bir şey görə bildiniz-
mi?
Mən dedim ki, bütün şahidlər xırıltılı səsin fransıza məxsus
olduğunu təsdiq etdikləri halda, ciyiltili səsə gəldikdə isə
–
bunu
şahidlərdən biri kobud adlandırmışdı
–
bu barədə rəylər çox müx-
təlifdir.
–
Siz ifadədəki xüsusi cəhətdən deyil, ümumiyyətlə, ifadə-
nin özündən danışırsınız,
–
Düpen dedi.
–
Siz heç nəyi aydınca müşahidə etməmişsiniz, amma orada
müşahidə edilməli bir şey var. Şahidlər, sizin qeyd etdiyiniz kimi,
xırıltılı səs haqqında yekdil fikirdədirlər. Ciyiltili səs barəsində
qəribəlik heç ayrılığında yox, italyan, ingilis, ispaniyalı, hollandi-
yalı və fransızın cəhd edərək həmin səsi yadelliyə aid etməsində-
dir. Onların hər biri əmindir ki, səs onun həmvətəninin səsinə
oxşamır və onu tanış olduğu və hər hansı bir xalqın dilinə deyil,
əksinə, tanış olmadığı bir dilə oxşadır. Avropanın beş iri ölkəsini
təmsil edən şahidlərin heç biri həmin səslərdə öz doğma dilinə xas
vivo
Morq küçəsində qətl
25 |
s ə h i f ə
olan heç nə aşkar edə bilməyib. Deyə bilərsiniz, danışan asiyalı və
ya afrikalıymış, onların sayının Parisdə olduqca az olmasına
baxmayaraq istisna etmirəm. İstərdim diqqətinizi sadəcə olaraq üç
şeyə yönəldim. Şahidlərdən biri bu səsi ciyiltidən çox kobud səsə
oxşatdığını deyir, qalan iki nəfər isə onun tez-tez dəyişən səs oldu-
ğunu qeyd edir. Onlardan heç birinə müyəssər olmayıb ki, aydın
bir söz və ya aydın bir səs eşitsin. Gəlin xəyalən yataq otağına
nəzər salaq. Hər şeydən əvvəl burada nə axtaracayıq? Qatillərin
istifadə etdiyi çıxış yolunu. Bunu da deməyə ehtiyac yoxdur ki,
heç birimiz möcüzəyə inanmırıq. Bir də bu iki adamı cin-şeytan
öldürməyib ki. Bu işi edən canlı varlıqlar olub, mövcud qaydalar
üzrə hərəkət ediblər. Onda necə? Xoşbəxtlikdən, bir o qədər də
çətin olmayan mühakimə tələb olunur, bu da bizi qəti qərara
gətirib çıxarmalıdır. Gəlin bir-bir mümkün olan çıxış yollarını
nəzərdən keçirək. Aydındır ki, adamlar pilləkənlərlə qarxarkən
qatil madmazel L’Espanyenin tapıldığı otaqda ya da ona bitişik
otaqdaymış. Məhz bu iki otaq hüdudunda çıxış yolunu axtarmalı-
yıq. Polis işçiləri döşəmələri, divarları və tavanı diqqətlə yoxlayıb-
lar. Heç bir gizli çıxış yolu onların ayıq nəzərindən yayına bilməz-
di. Bununla belə, onlara bel bağlamayaraq hər şeyi öz gözlərimlə
yoxladım. Hər iki otağın dəhlizə açılan qapıları içəridən açarla
bağlanmışdı. Gəlin buxarılara nəzər salaq. Buxarı səkkiz-on fut
enliyində olsa da, yuxarı qalxdıqca elə daralırdı ki, heç oradan iri
pişik belə keçə bilməzdi. Bu yolla caninin qaçması mümkün olma-
dığından, bircə pəncərələr qalır. Otağın küçəyə açılan pəncərəsin-
dən cani qaça bilməzdi, küçədəki adamlar dərhal onu görə bilərdi.
Deməli,qatil yataq otağının pəncərəsindən istifadə edərək aradan
çıxıb. Zahirən qeyri-mümkün görünən bir şey, əslində bir o qədər
də elə deyil. Bizə yalnız bir yol qalır ki, bütün ağıllı adamlar kimi
məntiqi nəticədən çıxış edərək, o qeyri-mümkün şeyin mümkün
olduğunu sübut edək. Yataq otağının iki pəncərəsi vardı. Onlardan
Dostları ilə paylaş: |