15
sına görə, kültürün ayrı-ayrı elementləri (din, fəlsəfə, sənət,
dil, həyat tərzi, ailə quruluşu, təhsil ənənələri və s.) arasında
üzvi (substansional) vahid əlaqə vardır. “Vinculum Functio-
nale” yanaşmasına görə isə, əksinə, kültürəl elementlər ara-
sında sadəcə əməkdaşlıq (funksional) əlaqəsi vardır. Birinci
baxış dinidir və tarixdə, insanda, o cümlədən kültürdə vəhdət
axtarır; ikinci baxış isə plürallıq və paradoksallığa icazə
verən profan (elmi) baxışdır. Birinci nəzəriyyəyə görə, bütün
bəşər kültürü vahid ilahi başlanğıcın nemətidir və ona görə
də, o, ortaq nüvəyə malikdir. İkinci nəzəriyyə isə kültürlərin
hər birinə spesifik yanaşır, onların vəhdət təşkil etməsini
göz
ləmir (50, s. 123). Mədəniyyət anlayışı əvəzinə kultura
terminindən istifadəyə üstünlük verən A.Məmmədova görə
Nitsşenin “insan in-dividiuum (bölünməz, vahid) yox,
dividiuumdur (parçalıdır, təzadlıdır)” fikri ikinci baxışın
ifadəsidir. Bu, eyni zamanda Qərb elmində Homo Dei
(məxluq, yaradılmış) kimi insan paradiqmasından Homo
faber (xaliq, yaradıcı) kimi insan paradiqmasına keçidin
nəticəsidir (50, s. 123).
Elm
i baxışların müqayisəli nisbətinə baxdıqda isə bütün
mədəniyyətlərin əmələ gəlməsində bir inancın var olduğunu
irəli sürən görüşün get-gedə güclənməkdə olduğunu müşa-
hidə etməkdəyik. Məsələn, Y.Özakpınarın fikrincə, şumer-
lərdən günümüzə qədər hər bir mədəniyyətin bir inanc çev-
rəsində şəkilləndiyi görüşü günümüzdə yayğındır. Nə zaman
da o inanc çökmüşsə, ona bağlı olan mədəniyyət də tarixdən
silinmişdir. Çünki bu görüşə görə mədəniyyətin orta dirəyi
inanc və bu inanca bağlı əxlaq nizamıdır, yan dirəkləri isə,
siyasi və ekonomik örgütlənmələrdir. Yan dirəklər zədələ-
nərsə, o mədəniyyət yara alar, ancaq çökməz, özünü onara,
bərpa edə bilər. Mədəniyyətin orta dirəyi olan inanc çökdü-
yündə artıq yan dirəklər də onunla bir yerdə çökər. Bu nə-
dənlə, özəlliklə postmodernitədə, mədəniyyəti, ruhi yüksəli-
16
şin şüuruna varmaq və bu yüksəlişin içərdiyi rasional inanc
sistemi kimi dərketmələr bəhs mövzusudur (25).
Mədəniyyətlə bağlı yüzlərlə tərifi özündə ehtiva edən
müasir kulturoloji ədəbiyyatda “mədəniyyət” anlayışı adətən
iki mənada – “geniş” və “məhdud” mənada işlədilir. Geniş
mənada mədəniyyət, cəmiyyətdə qəbul edilən və təsdiqini
tapan bütün həyat formalarını – adətləri, normaları, institut-
ları, o cümlədən dövləti və iqtisadiyyatı, bir sözlə, hər şeyi
ifadə edir. Məhdud mənada isə mədəniyyətin hüdudları mə-
nəvi yaradıcılıq sahələrinin hüdudları ilə, incəsənət, mənə-
viyyat, intellektual fəaliyyətlə çərçivələnir (73, s. 18).
Azərbaycan mütəfəkkirlərinin əsərlərində çox vaxt mə-
dəniyyət anlayışı ən geniş mənada işlədilərək, bəşəri və
xüsusilə də, milli xarakterli hadisə kimi dəyərləndirilir. Bir
tərəfdən mədəniyyətə milliyyət dərəcəsində əhəmiyyət veri-
lirsə, yalnız bu kültürəl dəyərlər sayəsində milli dövlət quru-
culuğunun mümkünlüyü qəbul edilirsə, digər tərəfdən də
belə bir tezis irəli sürülür ki, “milli istiqlala malik olmayan
bir millət hürriyyət və harsını hifz edəməz”. M.B.Məm-
mədzadə mühacir aydınların bu haqdakı qənaətlərini belə bir
tərzdə ümumiləşdirir ki, bəşər mədəniyyəti milli mədə-
niyyətlərin məcmusundan ibarətdir. Millətlər müstəqil olma-
dıqca milli mədəniyyətlərini mühafizə edə bilməzlər, buna
görə də bəşər mədəniyyəti qüsurlu olar (54, s. 61).
Dünya kulturoloji fikrinin yüzlərlə tərifləri ilə müqayisəli
təhlil aparanda, bu mütəfəkkirlərin mədəniyyətə dair milli-
ideoloji mövqeyi daha qabarıq görünür. Milli diriliyi
bütünlüklə mədəniyyətə bağlayan M.Ə.Rəsulzadə yazırdı:
“Məncə, mədəniyyəti-bəşəriyyə millətlərin zəhmətlərindən
hasil olan bir yekundur. Hər millət öz iqtidar və öz istiqlalı
sayəsində, yəni öz diriliyi ilə özünə xüsusi, xüsusi olduğu
qədər də qiymətli bəzi şeylər əlavə edir ki, bir millətin
ölməsi və yaxud ölgün fikirlərlə yaşaması yalnız özünün
17
bədbəxtliyini deyil, bəşəriyyətin də böyük bir nöqsanını
təşkil edir” (63, s. 462).
Azərbaycan kulturoloji fikrini çoxsaylı əsərləri ilə zən-
gin
ləşdirən Əhməd Ağaoğlu yaradıcılığında da mədəniyyət
ən geniş aspektlərdən şərh edilir. Belə ki, o, mədəniyyəti
daha geniş, bütün tərifləri içinə alan və bu kəlməyə ən geniş
mənanı verən “həyat tərzi” kimi qəbul edərək “Üç mədəniy-
yət” əsərində yazır: “Mədəniyyət demək – həyat tərzi de-
məkdir”. Bir şərtlə ki, burada həyat qavramının özü ən geniş
və hərtərəfli bir məna daşımalı, həyatın bütün sahə və
tərəflərini, maddi və mənəvi hadisələrini özündə ehtiva
etməlidir. Belə olan halda mədəniyyət düşüncə və axtarış
tərzindən başlayaraq, geyiniş şəklinə qədər həyatın bütün
təzahürlərini, hadisələrini əhatə etmiş olur (83, s. 3).
Bəzən məhz terminoloji qarışıqlıq üzündən kültür və
mədəniyyət anlayışları fərqli məqamlarda dəyişik çərçivələr-
də işlədilir. Bu dəyişiklik həmin anlayışların hansının daha
geniş məna tutumuna malik olması düşüncəsində özünü gös-
tərir. Məsələn, M.Ə.Rəsulzadə çox vaxt mədəniyyəti daha
geniş anlamda işlətdiyi halda, “Azərbaycan kültür gələnək-
ləri” əsərində bunun tərsini görürük: “Bütün kültürlər üç bö-
yük amilin qarşılıqlı təsirindən doğarlar: coğrafi amil – və-
tən, etnoqrafik amil – millət və mənəvi amil – mədəniyyət”
(122
, s. 9). Burada müəllif mədəniyyəti dar anlamda işlət-
miş, mənəvi sahələrlə məhdudlaşdırmış, kültürü isə ən geniş
çərçivələrdə təqdim etmişdir. Eyni problemi XX əsrin
əvvəllərində yazılmış digər əsərlərdə də müşahidə edirik.
Məsələn, Ə.Ağaoğlu tamamilə eyni problemi həm “Üç mə-
dəniyyət” (83) əsərində, həm də “Üç kültür” (86) məqalə-
sində qaldırmış, mənalar (terminlərin mahiyyət baxımından
çərçivəsi) eynilə qalmaq şərtilə bir əsərində mədəniyyət,
digərində isə kültür kəlmələrini işlətmişdir. Doğrusu, bu
kimi məqamlar həmin dövrün mədəniyyət proseslərinin
Dostları ilə paylaş: |