Mühazirə Mövzu «Qədim Şərq fəlsəfəsi və qədim Azərbaycan»

İşraqilik fəlsəfəsinin banisi Şihabəddin Yəhya Sührəvərdi dualizmi rədd etdiyi halda, Zərdüştün adım hörmətlə çəkmiş, işraqilik fəlsəfəsinin şərhində ona əsaslanmışdır.
Avestadakı dini-fəlsəfi, təbii-elmi, sosial-siyasi baxışlar o dövrün idealogiyasında yüksək səviyyəsi ilə seçilirdi. Azərbaycanda yaradılmış Avesta İran, Orta Asiya və başqa yerlərdə də yayılmışdır. Onun elmi və idealoji nüfuz dairəsi isə daha uzaqlara gedib çıxmışdır. Bu, yunan elmi-fəlsəfı fikrində, xüsusən Demokritin dünyagörüşünün formalaşmasında özünü aşkar biruzə verir. Demokrit ilə midiyalı mağlar arasında yaxınlıq, hava, su, od və torpaq ünsürlərinin qəbulunda və şərhində aydın nazərə çarpır.
Avesladakı bütün mə"nəviyyat üç ifadədə yekunlaşdırılırdı: Xeyirxah fikir, xeyirxah söz, xeyirxah əməl. Demokrit Zərdüştün bu üçlüyünü (triadasını) təkrarlamışdır. Avestada həqiqətən, düzgünlük və ədalət hər şeydən üstün tutulurdu. Demokrit də bunu qəbul etmişdir.
Hazırda zərdüştilik Iranda kəbrlər, Hindistanda isə norslar arasında qalmaqdadır. Onların sayı 100 min nəfərdən artıqdır.
5. Zərdüştlik dünyagörüşü ilə yanaşı, qədim Azərbaycanda bir sıra dini-fəlsəfı cərəyanlar inkişaf etmişdir. Məsələn, Sasani dövründə zərvanilik geniş yayılmışdı. Zərdüşllüyün dualist sistemindən fərqli olaraq zərvanilik monist ideyaları inkişaf etməyə başladı. Həmin baxışların birində əgər ilkin başlanğıc məkan hesab olunurdusa, ikincisidə Zamar (zarvan) hesab olunurdu. Zərvanistlər sonsuz zamanı başlanğıc kimi götürməklə bu ilk başlanğıcı şəxsləndirərək onu ilahi varlıq kimi qəbul edirdilər. Zərvaniliyə görə, işıq və qaranlıq kimi iki zidd mahiyyətlə yanaşı, dünyada bütün mövcudatın əsası olan zərvan (zaman) adlanan vahid ilk başlanğıc da vardır. Zərvanistlər içərisində materialist və ateist fikirlilər olmuşdur ki, zərdüşlər həmin adamları tənqid atəşinə tutmuşlar.
İslama qədərki dini-fəlsəfı cərəyanlardan manilik və məzdəkilik də Yaxın və Orta Şərq xalqlarının mə'nəvi həyatında mühüm rol oynamışdır. Zərdüştilik, xristianlıq və buddizmin ayrı-ayrı ünsürlərini eklektik surətdə özündə toplayan manilik tə^”limi III əsrdə İranda və Orta Asiya ölkələrində yayılmışdır, onun banisi Mani (216-276) olmuşdur. Yaxın Şərqdə həkim, rəssam, fılosof və mühəndis kimi böyük şöhrət tapan Mani zərdüştlük kahinlərinin fıtfası ilə edam edilmişdir. Öz dinini 40 il təbliğ edən Mani xalis dualizm mövqeyindən çıxış edərək göstərirdi ki, "aləmin iki başlanğıcı vardır: onlardan biri işıq, digəri qaranlıqdır". Sonralar İbn Həzm (994-1064) yazırdı ki, manilikdə "zövq qaranlığa deyil, işığa; əziyyət isə işığa deyil, qaranlığa xasdır". Mani deyirdi: yalnız zühr ilə işığı qaranlıqdan xilas etmək və bununla da qaranlığa qalib gəlmək olar. Maniliyin əsasında dualizm prinsipi -"Nur" və "Zülmət" başlanğıclarının mübarizəsi durur. Bu dünyada Nur və Zülmət ünsürləri bir-birinə qarışmışdır. Dünya inkişafı prosesinin məqsədi insan qəlbində yer tapmış "Nur" ünsürlərini çismaninin hakimiyyətindən azad etməkdir. Maniyə görə, allah dünyada şəri yaratmaınışdır, deməli, dünyanı da o yaratmamışdır, çünki dünya (materiya) şərdir. Deməli, materiya Allahdan asılı olmayaraq mövcuddur, insan isə "materiya ilə yüksəkdə duran nurun qarışığıdır". Nurun hissəciklərinin azad olmasına yalnız qatı asketizm vasitəsilə nail olmaq mümkündür.
Əvvəllər hələ maniliyin təhlükəsini başa düşməyən və öz qüdrətinə dayaq ola bilən möhkəm zərdüşt kilsəsi yaratmayan Sasanilər nəinki maniliyə mane olmamış, hətta onu müdafıə etmişlər. Lakin manilik feodal istismarına qarşı kəndlilərin və yoxsul şəhər əhalisinin e'tirazını, mübarizəsini ifadə edən tə'lim olduğu üçün Manini tutub e'dam etmişlər. Manilik tə'limi xeyli müddət yaşamış və V əsrin sonunda məzdəkilərin mühüm ideya mənbəyinə çevrilmişdir.
Məzdək maniliyin radikal və demokratik istiqamətinin tərəfdarı olmuşdur. Sasani hökmdarı I Qubadın zamanında Məzdək və onun tərəfdarları yüksək dövlət vəzifələri tutmuş, özü isə İranın baş kahini olmuşdur. Məzdəkilər xüsusi mülkiyyəti ləğv etməyə çalışmasalar da, var-dövləti adamlar arasında bərabər bölməyi təbliğ edirdilər. İctimai ədaləti qəbilə-tayta quruluşuna qayıtmaq yolu ilə bərqarar etmək istəyirdilər.
Məzdəkilər dini, fəlsəfi və sosial təlim olub, qədim zərdüştlik prinsiplərinə (oda sitayiş və s.) əsaslansalar da, kahinlər və əyanlara qarşı çevrilmiş xalq hərəkatının ideologiyası olmuşdur. Lakin onların əxlaq təlimində qəbuledilməz cəhətlər çoxdur (atanın qızı, bacının qardaşı ilə evlənməsi və s.).