Namiq atabəYLİ

29 
 
                        Köhnə, ya yeni,-- ad verə bilməm sənə, ey Yurd, 
                        Könlümcə mənə Azərbaycan olacaqsan!    
 
                        Öz  qəlb evini yıxma o dağlarda, a Fərhad, 
                         Sanma ġirinə Xosrövi-xuban olacaqsan. 
 
                         Baxma yoluma, ey Ata, Yusif yoludur bu, 
                         Azadeyi-Misrəm: mənə Kənan olacaqsan! 
 
                        Heyranın olub Ģəninə yazdı Ata min söz, 
                        Gec-tez ona, ey Ģux, özün heyran olacaqsan.  
 
                                                     13                                                          
                           Qaldır qədəhi, bir də içək biz bu Ģərabdan, 
                           BeĢ günlük ömürçün verilibdir bizə bir can. 
 
                           Gülçin Ģərabın qədrini hər kəs bilə bilməz, 
                           Artıqdır onun mənası arifçün həyatdan… 
 
                           Ey Saqi, Ģərab küplərini gizləmə bizdən, 
                           Nuhun gəmisidir o küpün, ya da ki tufan. 
 
                           Ey piri-muğan, müyxana əhli hara getsin, 
                           Min CəmĢidi yox eylədi  bu gərdiĢi-dövran. 
 
                           Gəl çərxi-fələkdən bizə dost gözləmə, ey dil, 
                           Zəhr ilə dolub dövri-qədəh, eyləmə peyman. 
 
                           Ey badə, sənin Ģəm ilə qan qohumluğun var, 
                           Həm səndədi, həm ondadı bu atəĢi-niyran! 
 

---

30 
 
                           Ey Ata, qulaq vermə zöhd əhlinə, kef çək, 
                           Cananədi, bir də meyi-nab: rövzeyi-rizvan! 
 
                                                     14 
                           Bir bülbüli-zarəm təzə güllər sorağında, 
                           Bir Ģaneyi-zülfəm yenə  tellər sorağında. 
 
                          AĢüfteyi-məstdim, nə gözəl yarı ititdim, 
                          Gəzdim də, dolandım neçə illər sorağında. 
 
                           Hər Məcnuni-aĢiq neçə səhralara düĢdü, 
                          Çöllərdə gəzə Leylini dillər sorağında. 
 
                           Ey beççeyi-xanəndə,  dayan bəm ayağında, 
                          Mən ―ġur‖ gəzirəm ―Muğam‖da zillər sorağında. 
 
                          Böldü Vətənimi  ikiyə yaği, Saram yox: 
                           Bir Xan Çobanam Arazda sellər sorağında. 
 
                           Qaldırdı dağa Fərhadı ol ġirini-tərsa, 
                           Versin könülün Xosrova tüllər sorağında. 
 
                           Bir piri-Muğan idi Ata, gəldi də getdi, 
             Bundan belə ha gəzsə də ellər sorağında… 
 
                                       15 
Gəl gedək gül-üzara, bu, canı-canan yoludur, 
 Canı-canana yaxın canımıza can yoludur. 
 
                           PəriĢan halımıza yoxdu yanan kimsə bu gün, 
                           Gedək o yolları ki, hali-pəriĢan yoludur. 

---

31 
 
 
                           Gəl çıxaq dağlara da ġirini-tərsaları var, 
                           BaĢına külüng çalan Fərhadi-qurban yoludur. 
 
                           Dayan, ey əğyari-dun, könlümə yavuq gəlmə, 
                           Bu dili-dildarıma bidili-mehman yoludur. 
 
                           Nə qədər zülmət ola dövrani-dun, səbr eylə, 
                           Zülməti yaranların məqsədi bir Dan yoludur. 
 
 Ġblisü-Ģeytan olan nakəsi Ģeytandı doğan, 
Adəmi-insaniyət gəldiyi Ġnsan yoludur. 
 
Ey Ata, tərki-Vətən Namiqə et ki dualar, 
Oğlunu səndən alan Yaqubi-Kənan yoludur. 
 
                                                        16 
                         Sus, ey bülbül, bu dünyada nə gül vardır, çəmən vardır, 
                         Nə qəlb oxĢar dili-dildar, nə dildarın sevən vardır. 
 
                         Gələnlər gəldi getdilər, nə xəbər var, nə bir əttər, 
                        Qafil olma, bu dünyada nə bu gün, nə dünən vardır. 
 
            Nə Məcnunun eĢq sitəmi, nə Fərhadın qaya dərdi, 
                          Ölən öldü, gedən getdi, nə ağlayan, gülən vardır. 
 
                          Nə qəhrdən üz çevirib biyabana üz tutanlar, 
                          Nə eĢq ilə külüng çalıb, qayaları dələn vardır. 
 
                          Ey könül, bu boĢ həyatda nə qədr var, nə də qiymət, 
                          Nə pisliyə cavab verən, nə yaxĢılıq bilən vardır. 

---

32 
 
 
                          SoruĢmaz bu dəhri-dun da nələr keçər könüllərdən, 
                          Nə icz  ilə bir doğulan, nə  icb  ilə ölən vardır. 
 
                          Dur, Atayi-saribanım, üqba üçün yol uzundur, 
                          Bu dərd yüklü ürəyində karvan-karvan Ģələn vardır. 
 
                                                        17 
                          Min qeyz ilə tufan qopa, meydan yelə qalmaz. 
                          Bülbül çəkə min ah, ötüĢər, ah gülə qalmaz. 
 
                          Min illəri öz səbrinə sığmıĢsa axar çay, 
                          Min daĢqın ola, məcrası heç bir selə qalmaz. 
 
                          Min dildə ötə bülbüli-eĢq naleyi-nəğmə, 
                          Könlündə çəkər dərdini, dildən-dilə qalmaz. 
 
                          ÜĢĢaq arasın vursa da hər cür ədu-əğyar, 
                          Gündən-günə, aydan-aya çəksə, ilə qalmaz. 
 
                          Min qəhri-zimistan belə çəkdirsə də dövran, 
Bir yaz qabağı fəsildə bir boz çilə qalmaz. 
 
 Çək mizrabı hər zil ayağı könlümə, tarzən, 
Qəlbimdə qopan atəĢi-nar bir telə qalmaz. 
 
   Ey Ata, çətin gündə gərək səbr eləyək biz, 
   Dünya ki elə qalmadı, həm də belə qalmaz. 
 
 
 

---