Nə SƏNİNLƏ, NƏ DƏ SƏNSİz varis
Yüklə 0,63 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Talelər NƏ SƏNİNLƏ, NƏ DƏ SƏNSİZ... Varis Qara üzlü dəftərçədir. Titul səhifəsində Şəklidir. Binaya söykənərək onun qarŞısındakı pilləkəndə dayanıb. Divarda kimlərsə qara rənglə baŞ hərfləri və sevgi iŞarələri yazıblar, ürək Şəkli çəkiblər. Onun həyatında artıq bu iŞarələr heç bir önəm daŞımır. Çünki onun sevgisi indi ölüb, yoxdur. Divarda sual iŞarələri də var. Bax bu sual iŞarələri birbaŞa ona aiddir. Çünki həyatı, xüsusən indiki dönəmi büsbütün müəmmalıdır. Mənə 2 dəftər verib. İkinci dəftərsə bozdur. Təkidlə xahiŞ edir ki, taleyini yazım. «Sonuncu ölən ümidlərdir» romanının qəhrəmanı Nailənin oxucular arasında hədsiz populyarlığını görüb ürəklənib. Deyir mənim taleyimi yazsanız, ondan da maraqlı bir əsər yaranar. Əslində, heç mənim müdaxiləmə ehtiyac da yoxdur. Özü hər Şeyi yazıb, aydın, səlis. Ora-burasına azacıq düzəliŞ verib oxucuların ixtiyarına buraxıram. Onun həyat tarixçəsinə elə dəftərçəsindən tapdığım bu misraları isə epiqraf seçirəm: Həyat bir gün. O da bu gün. Nə səninlə, Nə də sənsiz... Yenə tək... Yenə danıŞa bilmədiyim, öz-özümlə tək qalanda fikirləŞməkdən belə qorxduğum Şeylər məni rahat buraxmır... Bir ay olar ki, anam mənim ən çox sevdiyim əŞyanı - gündəliyimi götürüb. Mən Bakıda olanda çantamdan götürüb, oxuyub. İndi ürəyim gəlmir ki, öz Şəxsi əŞyamı downloaded from KitabYurdu.org ondan alım. Bilirəm ki, oxuyub. Mən istəsəm, onda oxuduqlarını üzümə vurar. Artıq səbrim yoxdu söz-söhbətə. Evdə ruh kimi gəzirəm. Çox sakit oluram. Əslində, heç də sakit deyiləm axı... İndi yenə də evdə təkəm, hava tutqundu. Səhər oyananda yenə narahat idim. Amma bu dəftəri də yazmağa ürəyim gəlmirdi. Bu dəfə də kiminsə oxuyacağından qorxurdum. Amma yazmasam, rahat ola bilmərəm. Sevimli günlüyüm, niyə mən tək qalmalıyam? Mənim həmiŞə Allahıma duam bu olub ki, «layiq olduğum həyatı qismət elə mənə, artıq heç nə istəmirəm». Yəni mən bunlara həqiqətən də layiqəm?.. Heç nə yadımdan çıxmır, unutmaq istəsəm də, çalıŞsam da alınmır. Bu gün saat 13:58, 24.08.08 tarixidir. Amma bütün həyatım tam dəqiqliyi ilə yadımdadı. Səhər oyananda da oyanmaq istəmirdim. Bilirəm ki, bu gün tək olacam evdə. Təklikdən də çox qorxuram. Yenə yaŞadıqlarım bir-bir gözümün qabağına gələcək. Eyni həyəcanla, eyni streslə yenə də o hadisələri yaŞayacam elə bil. Hava tutqundu, yavaŞ-yavaŞ yağıŞ yağır, elə bil mənim bu gün özümdən asılı olmadan fikirləŞmək məcburiyyətində olduğum taleyimə hava da ağlayır. 11/02/1989. Anam onda çox cavan idi, həm də ki, böyük bacım çox balaca idi. Mənə hamilə qaldığını biləndə anam heç sevinməyib. Əksinə, mənim doğulmamağım üçün hər Şey eləyib. Onda Mərdəkanda yaŞayırlarmıŞ. Hovuzun üstünə çıxıb tullanıb, ağır Şeylər qaldırıb, nə qədər eləyibsə mənə heç nə olmayıb. Bəlkə də imkansızlıqdan ikinci uŞağı istəməmiŞdilər. Onları da baŞa düŞürəm. Çünki mamagil imkanlı ailə olublar, papagil isə poçtalyon uŞaqları. Ona görə də mamanı papaya verməyiblər. Papa mamanı xalasıgilə qonaq gələndə qaçırıb. Evləri olmayıb, kirayə qalıblar. Nəysə... Axır ki, mən doğuldum. Mənim həyatımın çətin keçəcəyini təsəvvür etmək hələ ana bətnində olanda arzulanmayan uŞaq olmağımı və doğuŞda sol ayağımın zədələndiyini (ayaqdan doğulmuŞam) bilmək bəs edərdi. Təzə-təzə yeriyəndə axsayırammıŞ. Sən demə, sol ayağımda sümük çatıŞmazlığı varmıŞ. Bir downloaded from KitabYurdu.org uŞaqçün yaŞamağın ən gözəl çağlarında mən 2 il gipsdə qalmıŞam ayağımdan. Qaça bilmirdim. HəmiŞə bir məclis qurulanda dayım məni qucaqlayıb bu əhvalatı danıŞır: «Nərgiz təzə dil açırdı, ayağını gipsə qoymağa hazırlaŞırdılar. UŞağı xəstəxanaya aparanda mən də getdim. Amma məni içəri girməyə qoymadılar ki, təkcə ata və ana girə bilər. Nərgiz də mənə elə bağlı idi ki... Nəysə... UŞağın ayağına gips qoymaq istəyirlər, uŞaq qoymur, ağlayır ki, dayı gəlsin. Axır ki, iŞçilərin biri bayıra çıxıb dedi ki, bu uŞağın dayısı kimdisə o gəlsin yanına. Mən içəri girdim, məni qucaqlayıb ağladı-ağladı. Bir az sakitləŞdirəndən sonra gipsi qoydular. Nədənsə bu hadisəni danıŞanda hər dəfə dayımın gözləri dolur, axıra yaxın səsi titrəyir». Mən atamı doyunca görməmiŞəm. Çox kasıb olmuŞuq. HəmiŞə nəsə çatmayıb. Papa çox vaxt Almaniyada olurdu. Usta idi. Biz də nənəgillə qalırdıq - Göyçayda. Öz evimiz yox idi. 2 mərtəbəli evdi – yuxarıda 1 otaq, balkon, aŞağıda 2 otaq, 1 aynabənd və balaca balkon, çox balaca da həyətimiz vardı. Yuxarıda biz qalırdıq, aŞağıda nənəgil. Elə vaxt olurdu ki, papa yaxŞı pul qazanırdı, elə olurdu ki, heç pulu olmurdu. Elə bir vəziyyət yenə yaranmıŞdı. Heç pulumuz yox idi. Böyük bacımla mən oruc tuturduq. QonŞu bizi orucaçdıya çağıranda doyunca yeyəcəyimiz səbəbindən o qədər sevinirdik ki. Balaca bacım isə evdə olan bir tikə yavan çörəklə bir təhər keçinirdi... Mən 5-ci sinfə keçirdim. Yayda Bakıya getdim, bütün tətili orda qaldım. Dayı məni gəlməyə qoymurdu. O vaxt dayımgil köhnə avtovağzalın yanında qalırdılar. Həyət evi idi. 15 ailə bir həyətdə qalırdı. Dayımın balaca oğlu vardı - Rasim. Hələ onda dayı məni övladlığa götürmək istəyirdi. O biri il bu evlər söküləcəkdi və təzə ev alacaqdılar. Onu gözləyirdi ki, ev alsın, mən onlarda qalım. Artıq mən 6-cı sinifdə oxuyurdum. Soyuq yanvar ayının axırıncı günü idi. Gecə qapı döyüldü. Xəbər gəldi ki, babam – anamın atası rəhmətə gedib. Onların ata yurdu Ucar idi. Səhər məni də özləri ilə götürüb getdilər. Dayıgilin iŞləri olduğundan cəmi 3 gün qala bilərdilər. downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 0,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|