Nihalə ilk hekayələri çap olunan kimi bənzərsizliyilə
Yüklə 2,04 Kb. Pdf görüntüsü
|
15 üstündən qəsdən vıyıltı ilə uçdum, qorxub əlin- dən yerə saldı. Anası məcbur olub zibil yeşiyinə atdı. Mən də bu dəmir qutu dediyin zibil ye- şiyindən çıxarıb içməyə çalışıram. İndi anladın? – Belə de! Qorxdun şərik çıxam dondur- mana, ona görə də sözü uzatdın? Gəl bir yerdə dadına baxaq. Mən heç dondurma yeməmişəm. Gombul qarğa əlacsız qalıb razılaşdı. Don- durmanı kağızı ilə yerə atdı, dimdiyi ilə kağızı dondurmadan ayırdı. İkisi də dondurmanın da- dına baxdılar. Sonra qarğaların bir ağızdan məşvərət etdikləri budaqlara uçdular. Yaraşıqlı dişi qarğaları görən Cahan qarğanın gözləri dörd oldu. Onlar daha baxımlı, daha nazlı, ətli, yumrubaldır idilər. Cahan qarğa daha vaxt itirmədən hamı ilə tanış oldu, hər gün birinin yuvasına qonaq getdi. Şəhərdəki dişi qarğalar ona görə xoşuna gəlirdi ki, şən və qayğısızdılar, yuva qurmağa, bala çıxartmağa tələsmirdilər. Burada çox şey öyrəndi, dondurmanın ləz- zətini gördü, yaraşıqlı dişi qarğaların əhatə- sində yurd, yuva, yem dərdi çəkmirdi. Hər şey çox asan başa gəlirdi, su içmək üçün qoz qabığı axtarmırdı. “Kola” şüşəsinin qapağını suya 16 salıb başına çəkirdi, bunu yaşlı Bilgəh qarğa- sından öyrənmişdi. Artıq cantaraq, çevik, güclü qarğadan harın, ətli, əprimiş, müftəxor quşa çevrilmişdi. Həmyerlisi Şirin qarğanı görməyə- nədək işləri yağla bal kimi gedirdi. – Şirin, Şirin, ay qara zırtıq qarğa, məni tanı- madın? Mənəm də, Cahan qarğa… – Bıyy, Cahan, dədən də gəlsə səni tanımaz. Əməlli-başlı qarın bağlamısan! – Elə demə, qarın düşmən çəpəridir, gözün dəyər. Nə var, nə yox? Kənddə vəziyyət düzəl- di? Dişi qarğam Simuzər neyləyir? Şirin tutuldu. – İndi yadına düşür? Burda kefdə-damaq- dasan. Nə əcəb indiyədək gedib özün görmə- misən? – Elə demə, Şirin, ürəyim yaralıdır. Qəribəm, gəldim yem tapım, yuva qurum. Simuzəri də gətirəcəkdim, amma burada vəziyyət yaxşı deyil. Bütün şəhər qarğaları budaqları mənimsəyib. O budaqda, bu budaqda gecələməkdən bezmişəm. Az qalırlar məni dimdikləyib öldürsünlər. – Yaxşı, ağlama, axşam düşməmiş uçub getməliyəm. 17 – Simuzərə çatdır uçub gələcəyəm, şəhərdən ona dimdiyimdə dondurma gətirəcəyəm. – Yaxşı deyərəm! Şirin qarğa tələsik gözdən itdi. Dimdiyində kəndə necə dondurma aparaca- ğının fərqinə varmayan çaşqın Cahan Şirinin arxasınca xeyli baxdı. Kəndçisinin sözlərindəki istehza, şübhə qanını qaraltmışdı. Ürəyinə gələni dilinə gətirmədi. Cahan bütün yayı Bakıda qaldı. Yedi, içdi, neynim demədi, amma bir gün canındakı kənd- çilik baş qaldırdı. Başında öz doğma yurduna uçub getmək, Simuzər qarğaya ixtisar edilmiş sehrli Bakı nağılını danışmaq, yenidən yuvasın- da hüzur tapıb rahatlanmaq, səhər obaşdan yem axtarmaq kimi şirin xəyallar qurdu. Şəhər- dəki qarğalarla vidalaşdı, yenidən qayıdacağını vəd edib kəndə uçdu. Kəndə girər-girməz “Simuzər” deyə qarıldadı. Elə darıxmışdı Si- muzəri, isti yuvası üçün. Yenə “Simuzər” deyə möhkəm qarıldadı, cavab verən olmadı. Birgə yuva qurduqları palıd ağacına sarı uçdu. Qə- fildən Şirinin ona tərəf şığıdığını gördü. 18 – Nə olub, içkili adamlar kimi nə qarıldayıb durursan? – Simuzəri görmək istəyirəm. – Hmm, Simuzəri görmək istəyir. Haradan gəlmisən, ora qayıt. – Nə üçün? Anlamadım! – Simuzəri narahat etmə, o bizim yumur- taların üstündə oturub. – Necə? Bəs mənim balalarım? Mənim əziy- yətlə qurduğum yuva? Sən mənim ən yaxın dostum… – Hə, indi sadəcə tanışın! Simuzərin çətin anlarında mən yanında oldum, yem, su gətirdim. Sənin yumurtalarının üstündə oturub xiffət edir- di. Axırda qəzəblənib yumurtaları yuvadan aşağı atdı. Xatırlasan, o zaman şəhərdə dişi qarğalarla halay vururdun! Havayı yemək, içmək, gözəl dişi qarğalar səni başdan çıxarmışdı. Cahan qarğa qabaqdangəlmişlik etmək istə- di, alınmadı. Şirin ondan güclü idi. Artıq nə yuvası, nə dişisi, nə də balaları vardı. Qarşıda onu al-əlvan işıqları bic-bic sayrışan, seyrək ağaclı küçələri çarpazlaşan, hələ soyuq qışına bələd olmadığı Bakı şəhəri gözləyirdi. 19 XALTASIZ Anar qapını açıb açarları dəhlizdəki mebelin siyirməsinə tolazladı. Universitetdə dərslərdən təngə gəlmişdi. Dəri şap-şapları geyinəndə aya- ğı yaş oldu. Əvvəlcə heç nə anlamadı, fikirləşdi ayaqları tərləyib, ancaq birdən divarın küncünə sıxılmış ağ küçük gözünə dəydi. İtin günahkar gözləri sahibinə zillənmişdi, sanki fikrini öyrə- nirdi. Anar deyinməyə başladı, küçüyün belinə bir-iki şapalaq çəkdi. – Köpək oğlunun küçüyü, neçə dəfə sənə yerini göstərmişəm, yenə də buranı batırmısan. Nazlı səsə qaçdı, küçük yaddan çıxdı, bacı- qardaş dalaşmağa, bir-birini günahlandırmağa başladılar. Anar Nazlının saçını dartmağı da unutmadı. Küçük də qızışdı, atılıb düşür, zin- gildəyir, Anarın şalvarından tutub dişləri ilə dartışdırırdı. Bununla Nazlıyla həmfikir olma- sını, məhəbbətini izhar edirdi. Əlacı olsaydı, Anarın sağ qulağını dartıb qoparardı, fikir verib görmüşdü oğlan tez-tez barmağını qulağına soxub çıxarır. Amma qulaqdan heç nə çıxmırdı. Yüklə 2,04 Kb. Dostları ilə paylaş:
|