Niyazi Mehdi

Sufilərə görə, ruh yaşamaq bacarığıdır. Deməli, aləmdə nəyi ruh atırsa, onun olumu da ölümə çevrilir (ruh hərəkətverici, hərəkətetdiricidirsə, yaşamaq da hərəkətdir).

Qut dürlülənərək (növlərə budaqlanaraq) aləmə paylanır. Məsələn, ruh-i cəmadi (cəmad qeyri-üzvi maddədir) cansızlara aid ruhdur və o, cansız cisimlərə öz görünüşünü, biçimini, nəliyini saxlamaq bacarığını verir. Ruhi-nəbati, yəni bitkilərin ruhu, bitkilərə nəbati özəlliyi saxlamaq, nəsillərini törətmək bacarığını verir. Ruhi-heyvanat, yəni canlıların («heyvan» əslində canlı deməkdir) ruhu isə əsasən özünü yeritmək, gəzdirmək bacarığı ilə xarakterizə olunur. Və ruhun Yer üzərində ən yüksək soyu insan ruhudur ki, o da ağılla bağlıdır.

İnsan ata-anadan törəyib. Ata-anada isə uşaq törədən toxumlar onların yedikləri, içdikləri cansızlardan, bitkilərdən, heyvanlardan yaranıb. Deməli, insanın gövdəsi, bədəni «bu» görünüşə düşməzdən öncə qırıntıları ilə dağınıq halda cansızlar, bitkilər, heyvanlar aləminə səpələnibmiş. Bu aləmlərin əsasında dörd ünsür (hava, su, od, torpaq) və dörd təbiət (soyuq, nəm, isti, quru) durur. Yəni, məsələn, torpağın soyuqluq vasitəsi ilə suya birləşməsi bir maddəni yaradır, torpağın istilik vasitəsilə suya birləşməsi isə başqa nəsnəlliyi törədir.

Sonra, Yer üzündəki bu dörd ünsürün və dörd təbiətin əsasında Göy çevrələrinin (fələklərin) hərlənməsi durur. Deyək nə mənada.

Dörd ünsürlə dörd təbiətin dürlü birləşməsi üçün hərəkət gərəkdir. Hərəkətin olmasının şərti isə zaman davamlılığıdır: zaman keçmişi, indini, gələcəyi verir, hərəkət isə keçmişdən gələcəyə gedən davamlılıqda sürüb-gedir. Keçmişsiz, indisiz, gələcəksiz davamlılıq, sürəklik yoxdur. Davamlılıq yoxdursa, hərəkət də yoxdur.

Bəs, nəyə görə fələklər Yer üzünə zamanı verir?

Zamanın əsasında gecə ilə gündüzün biri-birini əvəz etməsi durur. Gecə ilə gündüzün biri-birini əvəz etməsi Günəşin, Ayın batıb-çıxması nəticəsində olur. Aristoteldən sonra sufilər də belə hesab edirdilər ki, Yer üzünə ən yaxın fələk Ayın «sancıldığı» fələkdir. O, Yerin həndəvərndə fırlandıqca gecə-gündüz, zaman əmələ gəlir. Zaman isə Yerdə hərəkətin şərtidir.

Deməli, insanın yaranış baxımından kökü gedib çıxır Dörd ünsürlə dörd təbiətə, oradansa fələklərə. Özü də Günəş fələyindən sonra daha yeddi fələk (Müştəri, Ütarid və s. fələkləri) gəlir. Deməli, insanın kökü də doqquz fələyəcən gedib çatır.

Fələklər Məlaküt aləmi ilə, Qüvvət aləmi ilə, yəni ruh aləmi ilə hərəkətə gətirilir. Deməli, insanın kökü fələklərdən gedib çıxır Ruh aləminə, oradan gedib çıxır dünyanın ideyası olan Ağıla, oradan da Bircəyə (Allaha).

Ona görə də sufilər insanın yaranışına eniş deyirdilər. Yəni insan Allahdan onun mərtəbə-mərtəbə düzülən zühurları ilə enə-enə yaranıb.

Dünyanı və özlərini belə gördükləri üçün, hər şeydə Allahın təzahürünü (bilintisini), hər şeydə Ruhun iştirakını gördükləri üçün sufilərin çevrələrindəki dünyaya çox sevgili, heyran, məhrəm münasibətləri vardı. Onlar namaza duranda qabaqca duracaqları yeri öpürdülər və namazdan sonra da «çox sağ ol» üçün həmin yeri öpürdülər. Bununla ayaq basdıqları yeri incitdikləri üçün üzr istəyirdilər. Qaşığı əllərinə alanda sapını öpürdülər, süfrəni öpüb otururdular. Yeriyəndə belə torpağı incitməkdən çəkinərək yeriyirdilər. Bu davranışları ilə sufilər İslam dünyaduyumuna yüksək ekoloji mədəniyyət gətirirdilər.

İndi gəlin, Sufizmdə insanın necə olmasını anlamaq üçün bir anlıq sufi kimi özümüzü duyaq. Gözünüzün qabağına gətirin ki, ota, ağaca, gülə, qayalara, suya nəvazişlə, sevinə-sevinə, sevə-sevə baxırsınız. Hər zərrədən sizin üçün Uca Tanrıya bir qapı açılır. Özünüzə baxın və içinizdən gedib-çıxın dörd ünsürə, dörd təbiətə, oradan fələklərə, oradan dünya Ruhuna və daha yuxarı…Bu yerdə Ramiz Rövşənin bir şerini də yada salmaq olar:
Sıxılarsan, yığılarsan yay kimi,

Sıxılarsan, çəkilərsən özünə,-

çəkilərsən özündən də o yana;

Evindən, eşiyindən,

Dünənindən, keçmişindən,

Bələyindən, beşiyindən,

Lap ananın bətnindən də o yana,

Lap atandan da, babandan da o yana,

Lap elindən, obandan da o yana,

Bu dünyanın ayına,

ulduzunacan,

Lap Allahın özünəcən

sıxılarsan, çəkilərsən özünə…
Sufilərin təbiəti necə qavramalarını duymaq üçün öz üzərində kiçik bir məşq aparın. Ürəyiniz qısılanda, dünyadan küsəndə, əsəbi bir gərginlik duyanda sevinclə yayılın Təbiətə, fələklərə, Dünya Ruhuna, hətta bacarsanız Allaha, görəcəksiniz ki, ruhunuza dinclik gəlir, xeyirxah olursunuz… Sufi günlərinin çoxunu belə keçirirdi.

İslam dünyaduyumunda sirrə sevgi və təsəvvüf (Sufizm)

əhlinin psixolojisi
İslam dünyaduyumunda «gizli və üzə çıxanlar» məsələsi çox önəmli yer tutur. Artıq, Allahla kainatın ilişgisində gizlinin təcəlli etməsi, parlayıb-bilinməsi var. Özü də təcəlli, zühur arxayınçılıq gətirmir, zühur sirlərin bolluğunu bildirib, maraq, anlamaq vəcdi yaradır.

İslam, ən çox isə təsəvvüf, sirlərə bayğın dünyaduyumudur. Yəqin heç bir din, fəlsəfi-dini axtarış, - bəlkə də əl-kimyanı, yəhudi kabbalasını çıxmaq şərti ilə, - təsəvvüf qədər gizlilərin aşiqi deyildi.

Buddizm bu eşqə əzabların səbəblərindən biri deyərdi. Sufi isə bu eşqdən əzab çəkmir, çünki gizlilər Allahın sirlərini andırır və Allahın varlığına, Yüksək, Sonsuz Bacarığına tanıq (şəhadət) verir. Çünki varlıq sirlərlə dolu, dolğun olanda Allahın adına yaraşır.

Sirlər, gizlilər bolluğuna inam, eşq, maraq təsəvvüfdə insana elə bir psixoloji, elə bir şakər (azar deməyə dilimiz gəlmədi) verirdi ki, bunu başqa fəlsəfi-dini cərəyanlarda görmək çətindir. Təsəvvüf əhlinin özü əcaib, qəribə adamlar idi, adi kişilərin cızığından çıxırdılar, nəsnələrdə, olaylarda, onlar arasındakı əlaqələrdə heyranedici, ürəyi uçunduran, adamı gülməkdən öldürən və ya mat qoyan əcaibliklər, ağlasığmazlıqlar görürdülər.

İnsan necə olmalıdır? İnsan sirləri axtaran, paradokslardan həzz alan olmalıdır. Qavrayışını bunun üçün acgöz etməlidir. İnsan qəribə sirlərə tamarzı olmalıdır. Əcaibliklərə, sirr dünyasının paradokslarına ideya axtarışları, ağılın «yerişi» ilə çatmaq olar… Onun üçün də Sufizm bu yoldan özünü əsirgəmirdi.

Sirlərə, gizlilərə məsəllərlə, qəribə işarələrlə, sezgilərlə (intuisiya ilə) də çıxmaq olar. Təsəvvüf bu yolun da yolçusu idi.

Məhəmməd peyğəmbər demişdi: «İslamda rahiblik yoxdur». Xristian rahibliyində bədənə əziyyət vermək, bədəndən İblis oylağı kimi öc (intiqam) almaq xüsusi yer tuturdu. Allaha özünü həsr etmişin belə etməsini İslam rəva görmürdü. Dünyanın o biri tayında Budda da insana bunu rəva görməmişdi. Hind rişiləri (zahidləri) Hinduizmin göstərişi ilə özlərini cismən üzürdülər. Budda isə bu yolu tutandan sonra bunda heç bir mənəvi xeyir görməmişdi. Onun üçün də davamçılarına orta yolu buyurmuşdu, yəni nə canüzücü zahidliyi, nə də cismin qulu olmağı məsləhət görmüşdü.

Təsəvvüf də bu orta yolu tuturdu, ancaq onda cismaniliyə, bədənə sayğı daha çox, daha qayğılı idi. Sufi zahidlik edə bilərdi, ancaq tamahın, Allahı unutmağın qarşısını almaq dərəcəsində. Hər halda sufi təriqətlərinin çoxu belə idi. Bədənə bu normal ilişgi qaldığı üçün də təsəvvüf əhli gərəkəndə, əcaiblik tələb edəndə bədənə də qulluq edə bilərdilər.

Təsəvvüfdə sirli əcaibliklər və qəribə düşüncələrə,

davranışlara sevgi

Bəzi sufi təriqətləri ideya axtarışlarında əcaiblik üçün hətta Quranı da, dini simvolları da «tərsə-məzhəb» çevirirdilər. İçki içən və ya bədənə qulluq edən Bektaşi dərvişi saxta arsızlıq və sarsaqlıqla küfrlə inamı, sağaltmaqla pintiliyi qovuşuqda tuturdu. Məsələn belə bir olay:
Bektaşi dərvişlərindən biri camini boş görüb, içəri keçir, başlayır rakısını içməyə. Birisi bunu pəncərədən görüb, ona sarı tüpürür:
- Tfu, utanmaz hərif.
Bundan Bektaşi bərk qızır:
- Əlimdə vacib işim olmasaydı, camiyə tüpürməyi sənə göstərərdim.
İslam müsəlmandan paklığı tələb edir. Bektaşi isə bədənini kiri ilə özbaşına buraxıb, istədiyini yapırdı. Sarığı, üst-başı kirli olan Bektaşidən birisi soruşur:
- Baba, niyə sarığını yumursan?
- Yenə kirlənəcək.
- Yenə yuyarsan.
- Yenə kirlənər.
- Yenə yuyarsan.
- Pəki, amma bu dünyaya sarıq yumaq üçün gəlmədim ya-a!
Bu olaylardan biz görürük ki, təsəvvüf əhli cismaniliyi, nəsnəlliyi bütün əyər-əskiyi, konkret görkləri ilə dini məsələlərə ala bilərdi, təki nəticəsi gülüş, qorxu doğuran əcaiblik olsun.

Başqa bir obrazda İslamın zahirinə uyarsız olan qəribəliyə çatmağı böyük sufi mürşüdü Təbrizli Şəms verir: - «Əgər Kəbəni birdən-birə aradan götürsəydilər, adamlar görərdi ki, biri-birinin könlünə sitayiş edirlər».

Bu, təsəvvüfdə sufilərin başqasına, insana necə baxmasına örnəkdir. Sufizmdə ideyaya, məntiqə əsasən aparılan qəribə düşüncə axtarışları ona gətirib çıxarırdı ki, məsələn, Quranda pislənən, Musa peyğəmbərin düşməni olan Fironu İbn-Ərəbi mömin kimi doğrultmağa çalışırdı.

Sufizmdə Allaha qovuşmaq

Sufizmdə insanın Allahın əli ilə yaranışını eniş, Allaha can atmasını qalxış adlandırırdılar. Bu qalxış həqiqətə doğru qəribəliklərlə dolu səyahət idi. İnsanın qalxışı üçün nələr etmək gərək idi? Bunu təsəvvüf zənginliklə açırdı. Sufizm bilgə olmaq istəyənə belə yol göstərirdi:
a) Bilməlisən ki, bütün olanlar Allahın işidir;

b) bilməlisən ki, bütün əlamətlər (sifətlər) Allahın sifətləridir;

v) bilməlisən ki, hər şey Üstün Varlıqdan var olub.
Bütün bunları bilib, bunun əsasında yaşamaq zikrlə yaşamaqdır. İslamda zikr həmişə Allahı anmaqdır. Danışığımızdakı «Allah bilir», «inşallah», «bismillah» və s. zikrin dilimizdə formulalarıdır.

Zikr edən insanın ruhunda, ən axırda, Allahın adından, Allahın varlığı haqqında düşüncələrdən savayı heç nə qalmır. Həmin insanın bilinci bütünlüklə Allah haqqında düşüncələrlə örtülür. Onun üçün də təsəvvüf tələb edirdi: - «Özündə öl ki, Allahda var olasan», yəni səndə səndən heç nə qalmayanda, səndə Allah haqqında düşüncələr, duyğulardan savayı heç nə qalmayanda, sənin özlüyün yox olur. Bax, bu hallarında sufilər «Mən haqqam» (Ən əl-həq, yəni mən Tanrıyam) deyə bilərdilər, çünki məndə özümdən heç nə qalmayıbsa, məni yalnız Allah bürüyübsə, «mən Allaham» deyəndə «Allah haqqında düşüncələrdən savayı məndə heç nə yoxdur» demək istəyirəm. Onun üçün də sufi ərənləri (yetkinliyə çatmış kişiləri) Allaha qovuşmağın üç pilləsini (məqamını, dayanacağını, durağını) sayırdılar:

Biliş

Görüş

Oluş
Yəni biliyə vasitə kimi, Allahla görüşə yollayan arac kimi baxırdılar. Yollanandan sonra Görüş gəlirdi və burada sufi Allahın gözəlliyinə (gözünün qabağına gələn gözəlliyinə) vəcdlə tamaşa edib, bayılırdı. Görüş Oluşla, yəni əsl varolumla, Allahda dirilməklə sonuclanırdı (ilk Xristianlıqda da əsas ideya bu idi ki, indiyənəcən suçlara batmış adamlar özlərində ölüb İsusda dirilməliydilər).

Sufi oluş məqamında Allahın sonsuz ümmanında qətrə kimi düşüb, əriyirdi, əsl varlıqda ərimiş olurdu. Bundan sonra isə o yenidən adamlar arasına qayıdıb, artıq, başqalarına Allah nurunu çatdıra bilərdi (oxşar qayıdış Buddizmdə də vardı). Və adamlar arasında bu yaşayışında sufi arifləri (ərənləri) yaxşı bilirdilər ki, «varlığını haqqa vermək, varını xalqa verməkdir». Sufi üçün yaşamaq vəzifəsi «Doğruları haqdan alıb xalqa vermək idi».

Biz gözdən keçirdiyimiz bütün bu faktlarda, – sufi özünübildirmələrində, sufi özgələrinibilmələrində, sufi Allahıbilmələrində Əcaibliklərə, gizlilərə, sirlə üzə çıxanların oyununa sufilərin böyük həzzlə, böyük maraqla, tamahla baxmasını görürük. Belə baxış Dao bilgəsində olmazdı, çünki o çox sakit, boşluğa, susqunluğa dalmış idi. Belə baxış Buddizm bilgəsində olammazdı, çünki dünyada olanlara o, gözlərini çox kilidləmişdi. Sufi isə o qədər Allah gözəlliyinə aşiq, cazibəli idi ki, ona cəzb əhli deyirdilər.

Sufi gözünə görünən Allah gözəlliyindən vəcdə gəlib, özünü, hər şeyi unudurdu. Bu vaxt Allahın sonsuzluğunda yox olurdu. Özünə gələndə isə bu sonsuzluq halından heç nə deyə bilmədiyi üçün, bu sonsuzluq halından dərin bir xoşbəxtliyi, ruh dincliyini, nəsə zənginliklərə batıb-çıxmış adam duyğusunu gətirdiyi üçün deyirdi ki, fəna, bəqa halında idim. «Fəna» yoxluğu bildirir, «bəqa» isə fəna vəziyyətinə düşmüş sufinin əbədiliyə, həmişəliyə düşməsini bildirir. Hər ikisi onu bildirir ki, sufi öz «Mən»indən azad olmuşdur. Bax, burada sufi Daoya dalmış, Nirvanaya keçmiş müdriki çox andırırdı. Ancaq yenə də sufi üçün Allah nə Dao idi, nə də Nirvana. O, Allah ümmanına dalanda özünü Daodakı, Nirvanadakı kimi duyurdu. Başqa durumunda isə Allahı, – gözəlliyi, sonsuz bilinc, duyuş dolğunluğu olan ən Uca Şəxs kimi görürdü. Və sufi bu Şəxsin vurğunu idi. Öz gizlisində (ürəyində) Onunla söhbət edirdi, Ona eşqini sübut edirdi. Bu Sevgili Varlığın sevgisinə layiq olmaq üçün özünün də bir az zəngin olmasını hər halda göstərməyə çalışırdı.

Kişi öz sevgisində özünün dərin olmasını, yaxşı olmasını, sevgiyə bununla layiq olmasını göstərmək üçün olmazın işlərini edir. O ki qaldı, sevgi Allaha ola. Sufi bütün qəribəlikləri ilə sirli eyləmləri, edimləri ilə, gizlilərlə oyunları ilə gizlilər gizlilərinin Ümmanı Allaha yaxınlığını göstərirdi (həm özünə, həm başqalarına).

Sufi yaradıcılıqla yaşayandır

Yaradıcılıq olanın təkrarı deyil, yeniliyi tapmaqdır. Allah yaradıcı Varlığını bu əcaib, paradoksal dünyanı, insanı yaratmaqla gerçəkləşdirmişdir. Sufi də eləcə yaşayışını yaradıcılıqla yaşayırdı. Bütün ünlü sufilərin həyatı qəribəliklər zühur edən yaradıcılıqla, Şəriətə uymayan və sığmayan əcaibliklərlə doludur. Ona görə də Məcnun və sevgilisi uğrunda Xristianlığa keçmiş Şeyx Sənan sufilərə belə doğma idi. Ona görə də təsəvvüf Nizamiyə, Nəsimiyə, Füzuliyə belə doğma idi.

Təsəvvüf öz fəlsəfəsi ilə insanda aşağıda söyləyəcəklərimizi açmışdı və anlatmışdı ki, səndə bütün bunlar var və gözlərini bunlara aç!

Fəlsəfə insanda gündəlik şüurun ağlına gəlməyən

tərəfləri açır

İndi gəlin yadımıza salaq, gündəlik şüur (yəni elmin, fəlsəfənin dərinliyindən uzaq şüur) çərçivəsində biz insanı necə görürük.

Gündəlik bilinc içində adamların insan haqqında ən «ağıllı» bildikləri, məsələn, belə şeylər olur ki, «eh, ən pis adamın da bir yaxşı xasiyyəti var». Gündəlik bilinc özündə də, başqalarında da çox az şeylər, çox az bacarıqlar görür. Ona görə də gündəlik şüurun daşıyıcıları və ya bizlər özümüz gündəlik şüurumuzun arxasına düşüb gedəndə darıxdırıcı, maraqsız adamlar oluruq. Qəhrəmana, ərənə, varlığın dərinliyini duyduran varlığa yox, daha çox aqreqata, aydınca qurulmuş avtomata bənzəyirik.

Buddizm, Daosizm, Sufizm «insan kimdir, necədir, necə olmalıdır, necə etməlidir?» sorularına cavab verəndə insanlar özlərinin Aləm olduqlarını gördülər. Ancaq insan haqqında bütün bu uca öyrətilərin (təlimlərin) bir eyibi, əskiyi var. Onlar əsasında, – onlara əməl etmək çətin olduğu üçün, – çox az adam, özü də hər yaşda yox, – dəyişə bilər, yetkinləşə bilər. Toplum bütünlüklə Daosizmin dediyi kimi eyləmsizlikdə (etməməkdə) qala bilməz. Sözsüz, toplumda sufilərin, buddistlərin daoçuların olması mədəniyyətə müdriklik enerjisi, nur saçan, içi müqəddəsliyə bürünmüş bölgələr verir. Bugünkü Azərbaycan toplumunda isə – rejissor Vaqif İbrahimoğlu demişkən, yoxdur belə qutsal (müqəddəs) enerjili bölgələr və bundan bizim mənəviyyatımız olmazın yoxsulluğunu çəkir.

Ancaq yenə də, Ortaçağın bitdiyi vaxtdan sonra da bu sual qalmağında davam edir: haradadır elə bir insan konsepsiyası ki, hamını dəyişdirsin, hamıya necə olduğunu, necə yaşamaq gərək olduğunu açıb, anlatsın.

Maarifçilər fəlsəfəsi insan haqqında
Belə konsepsiyalardan birinin yaradıcısı maarifçilər oldu. XVIII yüzilin bu böyük filosofları – Holbax, Monteskyö, Volter, Didro, - Engels demişkən, - hər şeyi ağılın məhkəməsinə verdilər. Dedilər ki, insan dindən, biliksizlikdən gələn yanlış inanışlardan (suiveriyalardan) qurtulmalıdır. Toplumda, insanda nə yaşamağa layiqdir? Olmağının gərəkliliyi ağıl yolu ilə sübut edilən nə varsa, onlar! Məsələn, dinlər başdan-ayağa yanlış inanışlar oylağı, tərbiyəçisidir. Dinlər deyir ki, Allah ədalətlidir. Cavabında Volter qayıtdı ki, Tanrı həmişə böyük batalyonların tərəfində olur. Yəni döyüşdə haqlı tərəf güccə zəif olanda qalib gəlmir, haqlı oldu-olmadı, kim güclüdürsə, o üstələyir, yenir. Deməli, Tanrının hansı ədalətindən danışmaq olar ki, o həmişə güclünün tərəfindədir. Deməli, ya Tanrı var, ancaq ədalətsizdir, qolugüclülərin tərəfindədir, ya da Tanrı yoxdur, dünya normal, ağılla tapılan qanunlarla hərəkət edir və nə güclüdürsə, o da qalib gəlir.
(Hərçənd dindarlar Volterin bu aforizminin cavabında güclünün qəribə təsadüf nəticəsində məğlubiyyətindən də çoxlu örnəklər göstərə bilərlər. Və ya Bibliyanın Xristianlara aid Yeni Buyuruq kitabından Qutsal (müqəddəs) Pavelin yəhudilərə məktubunu yada sala bilərlər. Orada deyilir: «Çünki Rəbbimiz kimi sevirsə, onu da cəzalandırır», yəni Allah layiqli bəndələrini sınaqdan keçirməyə layiq sayır).
Maarifçilər «insan fədakar olmalıdır, insan Tanrı yolunda başqalarının səadəti üçün özünü fəda etməlidir, insan öz bədəninin istəklərinə qalib gəlmək üçün eqoizmdən (mənçilikdən) arınmalıdır» kimi dini buyuruqların acığına deyirdilər ki, insanda ağıllı eqoizm olmalıdır. Yəni mən öz xeyirimi düşündüyüm üçün qanunçuluğun tərəfində durmalıyam, hətta heç kim görməsə belə, qanunları pozmamalıyam. Çünki mən də belə olsam, hamı da belə olsa, onda hamımızın güvəncliyi (qarantlı yaşamı, həyatı) təmin olar. Mən ağıllı eqoist olsam, bilərəm ki, hamını müflis etmək sayəsində çox varlı olmam mənə xeyir deyil, çünki dilənçilər cəmiyyətində ən varlı adam da xoşbəxt olammaz (heç olmasa, ona görə ki, əlacsızlıqdan onu öldürüb-soymaq üçün filan qədər adam fürsət gözləyər).

Maarifçilər insanın bir çox dəyərlərini (nemətlərini) ağılın məhkəməsinə verib, göstərmək istədilər ki, onların çoxu mədəniyyətin yaratdığı qondarma dəyərlərdir, təbiətə, təbiiliyə uyğunsuz olduqları üçün də insana, topluma zərərdirlər. Məsələn, bioloji varlıq kimi insanın yemək, içmək tipində gərəkləri var, onları Şeytan oylağı adlandırıb, özünü üzmək düz deyil. Ağılın məhkəməsi aydın edir: insanın bütün təbii tələbatı təbii ölçüdə də ödənilməlidir (bu barədə bizim maarifçi Mirzə Fətəli Axundzadə də yazmışdı).

Maarifçilər ağıla, biliyə çox güvənirdilər. Düşünürdülər ki, elm, bilik yayıldıqca, insanlar gerçəyin, doğrunun nə olduğunu bildikcə, doğru-düzgün hərəkət edəcəklər, toplum yaxşılaşacaq. Onlar hələ bilmirdilər ki, biliyin yüksək dərəcəyə çatdığı Rusiyada qanlı vətəndaş savaşı olacaq, Almaniyada isə faşizm yaranacaq və hər iki bəlanı doğrultmaq üçün ağıl vasitələrindən genişcə istifadə ediləcək.

Bir sözlə, maarifçilərin ağılla insanı yaxşıya doğru dəyişdirib, toplumu yey etmək arzuları puç çıxdı, hərçənd onların sayəsində anladıq ki, maariflənmiş topum, maarifsiz toplumdan yeydir. Ancaq buradan o nəticəni çıxarmaq olmaz ki, maariflənmiş insan maarifsiz insandan həmişə yaxşı olur. Elə Didronun özü görmüşdü ki, maarifli, bilikli alçaqlar daha fəndgir, bic olurlar.

Kant insan haqqında
Onun insan öyrətisini anlamaq üçün belə bir sualdan başlayaq: insan nə üçün əxlaqlı olmalıdır?

Doğrudan da bu suala praqmatik (yəni konkret xeyir baxımından) yanaşsan, bir çox olaylar deyəcək ki, əxlaqlılıq insanın ziyanınadır. Praqmatik xeyir (yunan sözü «praqmatika» işlə, etməklə bağlıdır, fəlsəfi anlamı isə insanın hansı işinsə xeyrinə etdiklərini bildirir) insandan çox şeyləri pozmağı tələb edir. Yalançı olmayan, düzlüyü sevən, yaltaqlıqdan iyrənən kəs gündəlik yaşamında çox ziyanlar çəkir, işi düz gətirmir və s. Gündəlik dolanışıq üçün etdikləri insandan min kələkdən çıxmağı tələb edir, öz prinsiplərindən dönməyi adi bir çeviklik fəlsəfəsinə çevirir. Bütün bunları vaxtı ilə fransız düşünəri (mütəfəkkiri) Monten açmışdı və sonra da söyləmişdi: yüksək əxlaqı olanlar bu dünyaya uyğun gəlmirlər. Doğrudan da əxlaqlarına görə işləri düz gətirmədiyi üçün onlar evlərində də, başqalarıyla da çoxlu uğursuzluqlara uğrayırlar.

Etikada evdemonizm öyrətisi var. Yunanca «evdemon» səadət, mutluluq deməkdir. Bu təlimə görə, insan yaşamının ən yüksək amacı mutluluqdur və əxlaqlı olmağa çağıran da bu səadətdir. Əxlaq insanı mənəviyyatca xoşbəxt edir. Kant, bax, buna, bir də Maarifçilərin «ağıllı eqoizm» prinsipinə qarşı çıxaraq göstərdi: səadət özülündə, bünövrəsində qurulan əxlaqi qanun əxlaqi ola bilməz.

Onun sübutu belə idi: qanun obyektiv olandır, yəni hamı üçün doğru olandır. Ümumidir, yəni hamı üçün, ümumi üçün bütün adamlar üçün qəbul olandır. İndi götürək insan üçün səadəti. Dünyada olanlar mənə həzz, bəyənti, xoşnutluq verəndə bu, məni xoşbəxt edir. Xoşagəlməz nəsnələr isə səadətimi pozur, qanımı qaraldır. Götürək çox pul qazanmağı. Çoxları belə hesab edir ki, var-dövlət adamı mutlu edir. İndi gözünüzün qabağına gətirin elə bir adamı ki, varlıdır, qazanmaq üçün, artıq, bütün yolu, kanalı düzəldib və pul özü-özünə cibinə axır. Bütün ömrü boyu qazanmağa elə öyrəşib ki, artıq, özünü saxlaya bilmir, axan pulların qabağını kəsmir. Evində isə pullardan korlanmış nəşəxor oğlu, şıltaqlıqları ilə dözülməz olmuş qızı, pozğun arvadı gündə vərəsəlik üstündə didişirlər. O, adətkarda olduğu üçün qazandığını qazansa da, artıq, pulluluqdan əzab çəkir. Səadət ondan ulduzlar qədər uzaqdır.

Və ya başqa örnək. Götürək igidliyi. İgidliyinə görə kimsə hamının sayğısını, sevgisini qazandığı üçün mutlu olur. Başqa birisi isə öz igidliyi üstündə həmişə dolaşıq, həqiqətin harada olduğu bilinməyən işə düşür: igidlik edib, kimisə xilas edir, o isə sonra adamların başına bəla açır (dünya ədəbiyyatı bütün bu göstərdiyimiz örnəklər əsasında parlaq romanlar verib).

Belə-belə örnəklərin sayını artırmaq olar. Və bütün bunlardan nə bəlli olur? Biri üçün səadətgətirici olan o biri üçün bəlaya çevrilir. İndi, hərə üçün bir cür olan, hərə üçün ayrı-ayrı səbəblərdən doğan səadəti necə qoymaq olar hamı üçün bir olması lazım gələn qanunun kökünə?

Kantın etikasında (yunanca «etos» adət, xasiyyət deməkdir) istəm (yəni iradə) anlayışı çox öndədir. İnsan istəmi əsasında edən, davranan varlıqdır. Biz bunu, artıq, əski fəlsəfədə ruh anlayışı ilə bağlı anlatmışdıq. Yadınızdadırsa, orada ruh anlayışının tanıdıcısı kimi «istədiyi vaxt özü-özündən hərəkətə gəlməyi, devikməyi» göstərirdilər. İnsanda ruh olduğu üçün istədiyini istəmi ilə edir, hərəkətə gətirib, gerçəkləşdirir.

Kant göstərir ki, əxlaqi həyatda insanın eyləmlərinin yönəldicisi kimi onun istəmi çıxış edir. İstəminsə yönəldicisi (idarəedicisi) əxlaqi qanun ola bilər.

Qanun nədir? Hamını razılaşdırmaq üçün, birgəliyə gətirmək üçün əsas. Doğrudan da, hərə öz bildiyini edəndə birgəlik, birgəyaşama dağılır. Ancaq hamı, məsələn, «Oğurlama!», «Öldürmə!», «Xəyanət etmə!» buyuruqlarına qulaq asanda birgəyaşayış üçün çox pisliklər aradan götürülür.

Qanunun belə olması üçün və ayrı-ayrı adamların istəmini birgələşdirməsi üçün onun özünüsevərlik və məncillik (eqosentrizm) özüllərinə söykənməməsi gərəkdir.

Bəs özünüsevərlik, eqoizm nədir?

Kant belə cavab verir: insan etmək üçün necə etməyi, nəyi əldə etməyi seçir. Yəni insan belə də edə bilərdi, elə də edə bilərdi. Bunlar hamısı onun qarşısında imkanlar, olabiləcəklərdir. Və insan onu xoşnut edəni, bəyəndirəni seçirsə, deməli, nəyi seçməsinin özülünə səadət istəyini qoyur. Kantın fikrincə özünüsevərlik, eqoizm özünü xoşbəxt etməyi davranışda rəhbər tutmaqdır. Yəni sən ancaq sənə səadət gətirənləri seçib, etmək istəyirsən. Deməli, davranışında özünə qulluq etməklə məşğulsan. Maarifçilər söyləyirdilər ki, sən özünə ağıllı şəkildə qulluq edəndə bununla həm də başqalarına qulluq edən hərəkətlər yapmış olursan. Özünü sevə-sevə, əgər bu sevgi ağıllıdırsa, başqalarını sevməyin də sənə xeyirli olması düşüncəsinə gəlib çıxırsan.

Kant isə əxlaqi istəmin kökü kimi özünüsevərliyi, maarifçilərin «ağıllı eqoizmini» tamam inkar edirdi. Əsl əxlaqi qanunların, əsl əxlaqi iradənin yiyəsi olmağın bir yolu var, bu da hər hansı təmənnadan, umacaqdan arınmaqdır. Əgər sən bir nəfərə həm də çox istənmək üçün fədakarcasına yaxşılıq edirsənsə, artıq, sənin yaxşılığının qatışığı var. O, təmiz əxlaqi eyləm deyil. Əxlaq o zaman başlayır ki, sən xoşun gəldi-gəlmədi, bunu özünə borc bildiyin üçün yaxşılıq edirsən.

Kant insan azadlığı haqqında

Onun üçün də Kant əxlaqi qanunun necə olmasını belə bildirir: elə davran ki, sənin iradənin söykəndiyi əsasların hamı üçün qanunvericilik gücü olsun.

Bu nə deməkdir? O deməkdir ki, sənin əxlaqi davranışının, eyləminin kökündə, əxlaqi iradənin başlanğıcında duran qanunlar, «olmalıdır», buyuruqları elə olmalıdır ki, bir başqası onlara əməl etmək istəməyəndə belə, boynuna alsın ki, bir nəfərin, bir dəstənin xeyri üçün düzəldilmiş qanunları yox, hamı üçün eyni dərəcədə ədalətli olan qanunları pozur.